Γραφειοκρατικός χρόνος και χρόνος παράτασης της ζωής

Όταν έγραφα την προηγούμενη ανάρτηση για τους απεργούς πείνας, δεν γνώριζα ότι ο Νίκος Κουνταρδάς, προφυλακισμένος από τις 15 Μαΐου με την κατηγορία ότι παραβίασε τους περιοριστικούς όρους που του είχαν επιβληθεί για υπόθεση συμμετοχής σε εμπρησμό ενός ΑΤΜ το 2007, δηλαδή δύο χρόνια αργότερα από την ημερομηνία τέλεσης του αδικήματος για το οποίο κατηγορείται,* είχε ξεκινήσει και πάλι την απεργία δίψας. Δεν γνώριζα ότι, όταν έγραφα για το κρίσιμο στοιχείο του χρόνου, μιλούσα για μια συγκεκριμένη αναμέτρηση, με πραγματικό και παρόντα τον χρόνο. Εδώ μάλιστα, η ειδοποιός διαφορά με το προηγούμενο κείμενο δεν έγκειται μόνον στον θεωρητικό του χαρακτήρα αλλά και στην ίδια την νοηματοδότηση του χρόνου που, στην περίπτωση αυτή, δεν συναρθρώνεται με την διάρκεια έκτισης επιβληθείσας ποινής: Ο Νίκος Κουνταρδάς δεν εκτίει ποινή που του επιβλήθηκε μετά την εκδίκαση της υπόθεσής του, είναι προφυλακισμένος εν αναμονή της κρίσης περί της ενοχής του και τυπικά αθώος μέχρι τότε. Κατά συνέπεια, υπάρχει πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο να απαλλαγεί στο ακροατήριο στον βαθμό που ο γραφειοκρατικός χρόνος θα του δώσει παράταση ζωής.

Ποιο είναι, λοιπόν, το αντικείμενο της τιμωρητικής βίας, αν δεν υπάρχει ακόμα η θεσμική αλήθεια περί ενοχής; Και πόσο εμπλέκεται η τιμωρητική βία με την απρόσωπη γραφειοκρατική διαδικασία, πόσο "γυμνή" από σημάνσεις είναι η σχέση του αργού γραφειοκρατικού χρόνου με τον "αργό θάνατο" του απεργού πείνας; Κυρίως, ποιο είναι το επίδικο; Να αποδοθεί δικαιοσύνη ή να μην αμφισβητηθεί η εγκυρότητα μιας απόφασης περί ενοχής, που έχει ήδη κριθεί στο εξω-δικαστικό πεδίο; Και ποιοί είναι οι αποδέκτες αυτής της κρίσης; Προφανώς όχι ο μόνον ο Νίκος Κουνταρδάς αλλά κυρίως οι θεατές της σύγκρουσης· συμπαραστάτες ή μη, οι θεατές και συμμέτοχοι στους τρόπους άσκησης μιας εξουσίας, ακόμα κι όταν ο Λόγος της ξεδιπλώνεται στο αποστειρωμένο πεδίο του γραφειοκρατικού χρόνου.

Ας ελπίσουμε να είναι ευέλικτη γιατί αν, κάτω από αυτές τις συνθήκες, χαθεί μια ανθρώπινη ζωή η ανασήμανσή της ως "ζωή ανάξια να βιωθεί"** είναι πολύ δύσκολο να αποσπάσει κοινωνική συναίνεση.

Καλή δύναμη Νίκο Κουνταρδά!

-----------------------------------------

* Παραθέτω λεπτομέρειες από τη σχετική σελίδα του tvxs: " Ο κατηγορούμενος δεν πέρασε από αυτόφωρη διαδικασία εκείνη την ημέρα και η υπόθεση έμεινε στο «συρτάρι» για αρκετούς μήνες. Τον Φεβρουάριο του 2009 ο Κουνταρδάς ειδοποιήθηκε ότι τίθεται υπό περιοριστικούς όρους. Του απαγορεύθηκε η έξοδος από τη χώρα και υποχρεώθηκε να καταβάλει εγγύηση 5.000 ευρώ και να εμφανίζεται δύο φορές το μήνα στο αστυνομικό τμήμα. Ενώ κατέθεσε αίτηση για απαλλαγή από τους περιοριστικούς όρους, αυτή απορρίφθηκε τον περασμένο Απρίλιο. Ωστόσο, λόγω της αίτησης, ο κατηγορούμενος θεώρησε ότι δεν χρειάζεται να εμφανίζεται στο τμήμα και όταν ειδοποιήθηκε ότι η αίτησή του απορρίφθηκε, επανεμφανίστηκε στο ΑΤ της περιοχής, την 1η Μαΐου, για να δώσει το «παρών». Έφυγε χωρίς να υπογράψει κανένα χαρτί, καθώς οι αρμόδιοι αστυνομικοί τού είπαν ότι ο φάκελός του «δεν υπάρχει». Την επόμενη φορά που εμφανίστηκε για να δηλώσει παρουσία, στις 16 Μαΐου, ο φάκελός του περιείχε την κατηγορία ότι παραβίασε τους περιοριστικούς όρους και συνελήφθη απευθείας. Πέρασε με εξπρές διαδικασίες από τον εισαγγελέα και προφυλακίστηκε στις φυλακές της Κομοτηνής" [http://www.tvxs.gr/v12901]

Σημειώνω επίσης ότι, όπως έγραφα και σε προηγούμενη ανάρτηση [Λόγοι του Δεκέμβρη], δύο φοιτητές που διαμένουν στην Ξάνθη κλήθηκαν ως κατηγορούμενοι στο πταισματοδικείο, μετά από κατηγορίες που τους προσάπτει η αστυνομική διεύθυνση της περιοχής, σχετικά με κινητοποίηση μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Οι δύο φοιτητές καλούνται στον πταισματοδίκη για ένα περιστατικό που συνέβη στις 10 Δεκεμβρίου 2008, όταν τη συγκεκριμένη μέρα δεν υπήρξε καμία σύλληψη από την αστυνομία. Όπως αναφέρει ο δικηγόρος τους, είναι είναι η πρώτη φορά που καλούνται για κατάθεση πολίτες, για ένα περιστατικό που συνέβη πριν από πέντε μήνες [http://www.tvxs.gr/v12120]

** Αν κάποιος αναζητήσει αναλογίες με τήν διαχείριση του χρόνου ενόψει της εκτέλεσης θανατικής ποινής, παραπέμπω στο κείμενο της Ερασμίας Σαμικού

[http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/02/blog-post_12.html]

απρόσκλητοι....

Ο λόγος περί μεταναστών, εκρηκτικά παρών ενόψει ευρωεκλογών, ρητά ή υπόρρητα, συναρθρώνεται με τους λόγους για μια Ευρώπη/ φρούριο με πανεποπτικούς μηχανισμούς ελέγχου, που τείνουν αποκαταστήσουν μια αίσθηση ασφάλειας ή, σωστότερα, να επιδιορθώσουν την διαρρηγμένη αίσθηση ασφάλειας καθώς όλο και ευρύτερες κοινωνικές ομάδες βλέπουν τις τύχες τους στην κόψη του ξυραφιού, έρμαιο μιας οικονομικής διαδικασίας η οποία δεν τους εξασφαλίζει άλλο από την ανασφάλεια.

Έτσι, η αύξηση των μεταναστευτικών πληθυσμών συναρθρώνεται με πολλαπλούς φόβους που παίρνουν είτε τη μορφή του φόβου του εγκλήματος είτε την, λιγότερο εμφανή, μορφή της κατάληψης ζωτικού [και μειούμενου] χώρου [ο πλανήτης εξαντλεί τα αποθέματά του] και, ως τέτοιοι, τροφοδοτούν την λεγόμενη κουλτούρα του ελέγχου. Καθώς δε ο έλεγχος των μεταναστευτικών πληθυσμών δεν μπορεί να περιορισθεί σε τοπικό επίπεδο γιατί αφορά κατά κύριο λόγο το ζήτημα της μετακίνησής τους, η Ευρώπη καλείται να παίξει τον ρόλο του υπερτοπικού χωροφύλακα με πρόταγμα την ασφάλεια. Απ' την άλλη μεριά, καθώς αυτές οι διαδικασίες μετακίνησης είναι απροσχεδίαστες, δεν μπορεί να προβλεφθεί ούτε η εξέλιξη, ούτε η έκτασή τους. Αυτονόητο, λοιπόν, είναι ότι και οι μετακινήσεις τους δεν μπορεί να είναι ούτε νόμιμες ούτε ελεγχόμενος, κατά συνέπεια όταν μιλάμε για έλεγχο μιλάμε εκ των πραγμάτων για καταστολή. Η τρωτότητα δε και η αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει την ατομική και κοινωνική ταυτότητα των μεταναστευτικών πληθυσμών τους καθιστά ιδανικούς να αναλάβουν το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου ή του εσωτερικού εχθρού.

Απρογραμμάτιστα ταξίδια. Η λέξη "απρόσκλητοι" που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ στο πρόσφατο debate των αρχηγών, αποδίδει ίσως περισσότερο απ' οποιαδήποτε άλλη τον πυρήνα του φοβικού συμπλέγματος που μετατρέπει τους μετανάστες σε επίφοβη μάζα, με ομοιογενή χαρακτηριστικά, στερούμενη ανθρώπινων ιδιοτήτων και δικαιωμάτων. Λέει ο Μπάουμαν [2005: 70],[1] «τα αίτια του αποκλεισμού μπορεί να διαφέρουν αλλά, για όλους όσοι τον εισπράττουν, τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα ίδια. Αντιμέτωποι με τον τιτάνιο άθλο να εξασφαλίσουν τους πόρους για την βιολογική τους επιβίωση (τη στιγμή που τους έχει αφαιρεθεί η αυτοπεποίθηση και ο αυτοσεβασμός που απαιτείται για να επιβιώσουν κοινωνικά) δεν έχουν κανένα λόγο να αναλογιστούν και να εκτιμήσουν τη λεπτή διάκριση ανάμεσα στα δεινά που υποφέρει κανείς εκ προθέσεως και την αθλιότητα κατά παράλειψη». Και παρακάτω περιγράφει το αδιέξοδο της κατωτερότητας η οποία επιβάλλεται στους «υπεράριθμους» μέχρι που καταλήγουν να την βιώσουν ως πραγματική: "Οι υπεράριθμοι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδο. Αν επιχειρήσουν να συμμορφωθούν με τον ευνοούμενο σήμερα τρόπο ζωής, κατηγορούνται αμέσως για ανήθικη έπαρση, ψευδή προσχήματα και θράσος,[2] επειδή διεκδικούν επιδόματα που δεν κέρδισαν οι ίδιοι -αν δεν κατηγορηθούν και για εγκληματικές προθέσεις. Σε περίπτωση που διακηρύξουν ανοιχτά τη δυσαρέσκειά τους και αρνηθούν να τιμήσουν αυτόν τον τρόπο ζωής, ο οποίος μπορεί να ευχαριστεί τους έχοντες αλλά δηλητηριάζει τους μη έχοντες, κάτι τέτοιο θεωρείται αμέσως απόδειξη των όσων «έλεγε ευθύς εξαρχής» η «κοινή γνώμη» (ή, ακριβέστερα, οι εκλεγμένοι ή αυτόκλητοι εκπρόσωποί της), ότι οι υπεράριθμοι δεν αποτελούν απλώς ξένο σώμα, αλλά καρκίνωμα που τρέφεται από τους υγιείς ιστούς της κοινωνίας, ορκισμένους εχθρούς του «τρόπου ζωής» και των «όσων μας αντιπροσωπεύουν»" [ό.π. σ. 71] Δεν είναι να απορεί, λοιπόν, κανείς αν τα περίφημα "κέντρα υποδοχής" μεταναστών μοιάζουν με φυλακές. Η φωτογραφία της ανάρτησης απεικονίζει εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης σε κάποιο απ' αυτά. Η πηγή [tvxs]* δεν προσδιορίζει ποιο είναι αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, λίγο καλύτερο ή λίγο χειρότερο δεν παύει να είναι ένας περιφραγμένος φυλασσόμενος χώρος, ένας αποθηκευτικός χώρος αθρόας και ακούσιας διαβίωσης του ανθρώπινου "υλικού" που καταλήγει εκεί, χωρίς ούτε καν την "πολυτέλεια" της έκτισης μιας ποινής με προσδιορισμένο χρόνο λήξης. Απρόσκλητοι κι ανεπιθύμητοι πληθυσμοί, στοιβαγμένοι σε περίκλειστους χώρους, όπου η χωροθεσία και η δομή τους συγκροτεί την υλική εκδοχή της κοινωνικής καραντίνας και παγιώνει την αντίληψη ότι η μετανάστευση δεν αφορά πρόσωπα, πολύ λιγότερο δεν αφορά πολίτες, αλλά μια επιδημία που εξαπλώνεται απ' την μια χώρα στην άλλη.

*http://www.tvxs.gr/images/stories_photos/12593_0905270851.jpg

[1] Bauman, Z. (2005), Σπαταλημένες ζωές. Οι απόβλητοι της νεοτερικότητας, Κατάρτι [2] Ως εντελώς ενδεικτικό παράδειγμα αναφέρω τις επαναλαμβανόμενες εκρήξεις με αφορμή τους αλλοδαπούς αριστούχους στα ελληνικά σχολεία μαθητές, όταν οι επιδόσεις τους κυρωθούν και με τον ρόλο του σημαιοφόρου στις παρελάσεις

απεργοί πείνας

Ουδέποτε ο σωματικός βασανισμός, σ' ολόκληρη την ιστορία της φυλακής, έχασε όχι μόνον την συμβολική αλλά και την πραγματική αξία, ουδέποτε έπαψε να υφίσταται στην ίδια την υλική εκδοχή των συνθηκών εγκλεισμού και της επιβολής της πειθαρχίας, ως καθαρή βία σε επίπεδο σωμάτων, ως κολαστικό συμπλήρωμα της επιβληθείσας ποινής. Αυτό το κολαστικό συμπλήρωμα είναι και η μετεγγραφή στον τιμωρητικό μηχανισμό της αρχής της less eligibility, η οποία διέτρεχε την αγγλική νομοθεσία για τους φτωχούς και η υλοποίηση της συνίστατο στο να μην είναι το καθεστώς πρόνοιας προτιμότερο από το καθεστώς εργασίας έστω και με ιδιαίτερα επαχθείς όρους. Η απεργία πείνας είναι ίσως εκείνη η μορφή αντίδρασης των κρατουμένων που αντιστρέφει τους όρους αυτού του αξιώματος· που ακυρώνει τον έλεγχο πάνω στη ζωή ή το θάνατό τους γιατί είναι πια ο ίδιος ο κρατούμενος που πλήττει το σώμα του, το εξωθεί στα όριά του, που γίνεται ο πρωταγωνιστής και προκαλών την οδύνη του, που απειλεί τον ποινικό και το σωφρονιστικό μηχανισμό με τον ενδεχόμενο θάνατό του. 
Ενόσω ο νόμος δεν αναγνώριζε στον κρατούμενο το δικαίωμα της απεργίας πείνας, η ανεστραμμένη αυτή σχέση πυροδοτούσε ακόμα μεγαλύτερη βία, γινόταν η επιτομή της βίας με διακύβευμα την ανάκτηση του ελέγχου: πειθαρχικές ποινές ή το μαρτύριο της υποχρεωτικής σίτισης, βία πάνω στην βία ώσπου το εξασθενημένο σώμα να πάψει ν’ αντιστέκεται, να κρατηθεί στη ζωή με όποιο κόστος για να μη δυναμιτίσει την δικαιακή και σωφρονιστική κανονικότητα με τον [μη επιβληθέντα θεσμικά] θάνατό του. 
Η θεσμοποίηση του δικαιώματος στην απεργία πείνας δεν αλλάζει τη δομή αυτής της ανεστραμμένης σχέσης, αλλάζει απλώς τους όρους της καθώς το κρίσιμο στοιχείο γίνεται πια ο χρόνος: πόσο θ' αντέξει ο απεργός πριν φοβηθεί και διακόψει αποδυναμωμένος την απεργία, πόσο ευέλικτος θα είναι ο μηχανισμός να αντιδράσει τη σωστή στιγμή, χωρίς να διακυβευθεί η αυστηρότητα ή το ανθρώπινο πρόσωπο της τιμωρητικής εξουσίας, χωρίς να πληγεί η αναπαράστασης της δίκαιης και ανθρωπιστικής εξουσίας. 
Οι απεργοί πείνας δεν ανάβουν φωτιές στις ταράτσες για να κατασταλούν με φωτιές. Όπλο γίνεται το ίδιο τους το σώμα, "[σ]υνιστώντας μια αντιστροφή της δύναμης, της τιμωρίας αλλά και της πρόκλησης φόβου. Αυτό το ίδιο σώμα που, μέσω της τιμωρίας του, στόχο είχε την παραγωγή πειθήνιων υποκειμένων, ανατρέπει την λειτουργία της φυλακής, καθώς καταλύει την επιτήρηση και την υποκειμενοποίηση, με την έννοια της αναμόρφωσης του ατόμου".[1] 
Το σώμα του απεργού πείνας, η οδύνη του, η φθορά του, ανασημαίνει τις σχέσεις εξουσίας. Και είναι γι' αυτό πιο επίφοβο απ' το εξεγερμένο σώμα που, ως "λογικό επακόλουθο", οφείλει να κατασταλεί προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη. Και είναι ακόμα πιο επίφοβο γιατί τα όριά του είναι μεταβλητά και μεταβαλλόμενα και, ως τέτοια, μη ελέγξιμα απέναντι στο ενδεχόμενο της τελικής απόδρασης, μιας απόδρασης για την οποία δεν προβλέπονται ποινές που να αποκαταστήσουν την κανονικότητα. 

 [1] [Μαρία Τσιγάρα, «Η μιαρότητα ως αντίσταση και ως ανάδυση του φύλου στις φυλακές Armagh, http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/02/armagh_19.html]

εικόνα από:

http://gone4sure.files.wordpress.com/2008/09/escapeart1.jpg

Το κείμενο αυτό φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ της 31 / 5 / 2009

αποκομιδή...

Ο αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης Χρήστος Μαρκογιαννάκης έχει εξαγγείλει τη μεταφορά των εγκαταστάσεων του ΟΚΑΝΑ από την Πλατεία Θεάτρου, ενώ το πρόγραμμα χορήγησης μεθαδόνης για τα άτομα που εξυπηρετούνται από τον συγκεκριμένο σταθμό θα μεταφερθεί στα νοσοκομεία Σωτηρία και Γεννηματά. Λόγω αυτής της μεταφοράς οι επιτελείς της ΕΛ.ΑΣ. υπολογίζουν πως 500-600 άτομα που έχουν μετατρέψει σε πιάτσα ναρκωτικών την περιοχή του κέντρου θα αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν. Επιχείρηση σκούπα- μαμούθ για χιλιάδες λαθρομετανάστες αλλά και τοξικομανείς στο κέντρο της Αθήνας ετοιμάζει η ΕλληνικήΑστυνομία μετά τις ευρωεκλογές. Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών φοβήθηκε τυχόν έκτροπα στη διάρκεια των επιχειρήσεων καθώς και την αρνητική δημοσιότητα και άναψε το πράσινο φως για την επιχείρηση- σκούπα μέχρι τα τέλη Ιουνίου [...] Στην τελική ευθεία μπαίνει και το ζήτημα της δημιουργίας ενός μεγάλου στρατοπέδου- γκέτο στον Ασπρόπυργο της Αττικής, στο οποίο η αστυνομία θα μπορέσει να μεταφέρει εκατοντάδες από τους παράνομους μετανάστες που σήμερα βρίσκουν καταφύγιο στο ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας. ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ-ΣΚΟΥΠΑ θέλει να κάνει η ΕΛ.ΑΣ. και για τους αντιεξουσιαστές. Εισηγήσεις ανώτερων αξιωματικών για κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τους αντιεξουσιαστές αντιμετωπίζονται θετικά από την ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών, που βλέπει το καλοκαίρι ως την ιδανική περίοδο για την υλοποίηση του σχεδίου [...] Όπως τονίζουν σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις τους ανώτεροι αξιωματικοί, ελπίζουν πως οι επιχειρήσεις αυτές θα αποκαλύψουν μέρος του οπλοστασίου των αντιεξουσιαστών, ενώ θα δώσουν και ένα ηχηρό μήνυμα για τις «σκληρές» προθέσεις της ΕΛ.ΑΣ. έναντι των κουκουλοφόρων

[http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=4518808]

Είναι φορές που αισθάνομαι ότι έχουν εξαντληθεί τα επιχειρήματα, ότι καθώς η πορεία των πραγμάτων είναι προδιαγραμμένη τα επιχειρήματα προκαλούν απλώς θυμηδία στους σχεδιάζοντες την αποκομιδή των σκουπιδιών το καλοκαίρι, "Άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους που δεν μπορούσε να προχωρήσει η μαζική επιχείρηση- σκούπα είναι η έλλειψη χώρου μεταφοράς των λαθρομεταναστών" και τώρα βρέθηκε επιτέλους η χωματερή, κάτι τυπικά μένει ακόμα να ρυθμιστούν ...*

Και διοχετεύεται στα μέσα όχι μόνον ο σχεδιασμός αλλά και οι περίφημες "κατ' ιδίαν συζητήσεις", οι πηγές δεν κρύβουν λόγια [για να αποφευχθεί προεκλογικά την αρνητική δημοσιότητα, για να δώσουν και ένα ηχηρό μήνυμα για τις «σκληρές» προθέσεις της ΕΛ.ΑΣ...], είτε φοράνε με σιχασιά τα γάντια για την αποκομιδή των σκουπιδιών είτε εμπρόθετα εξαγγέλουν "σύγκρουση" είτε... είτε...

Έτσι κάτι ακόμα που περιλαμβάνεται στις πληροφορίες που δίνουν οι πηγές είναι ότι, καθώς τα σκουπίδια είναι ζωντανά, δεν έχουν πεθάνει ακόμα, μπορεί και να αντιδράσουν πριν τα φορτώσουν στο απορριματοφόρο για τα περαιτέρω. Να μετακινηθούν αλλάζοντας την χωροτοξία του φόβου [στους δηλωμένους στόχους κι αυτό] ή και να αντισταθούν. Τι σημαίνει λοιπόν η χρονική περίοδος; Δεν το κρύβουν οι πηγές: καλή συγκυρία για ενδεχόμενες μάχες, αποδυναμωμένες, ανίσχυρες ομάδες αντιμέτωπες με τις "σκληρές προθέσεις". Τι να σου κάνουν, λοιπόν, τα επιχειρήματα; Μονότονα θα σχολιάζουμε πάλι τα αποτελέσματα της μάχης, όταν η μάχη θα έχει κριθεί.

------------------------

*Επιμένοντας παρόλα αυτά, κεκτημένη ταχύτητα και η λύση της υποσημείωσης, ένα κομμάτι από το άρθρο του Dario Melossi στις Εικόνες Φυλακής: "Γίνεται λοιπόν κατανοητό πώς «η κρίση της φυλακής» των δεκαετιών εξήντα-εβδομήντα, η επιφανειακά προφανής αχρηστία και απαρχαίωση της, αυτή η κρίση στην ανάδειξη της οποίας συντέλεσε και το έργο του Foucault, σχετιζόταν με ένα ιδιαίτερο «κοινό», το οποίο ήδη γινόταν αντιληπτό ως «πέραν» της φυλακής. Η κατάσταση άλλαξε δραματικά, ξεκινώντας από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ενενήντα, με την έναρξη μιας, καθόλου ασήμαντης, διαδικασίας μετανάστευσης, που δημιούργησε, στην Ιταλία και γενικότερα στην Ευρώπη, περιθωριοποιημένες ζώνες, οι οποίες υπήρχαν ήδη στις Ηνωμένες Πολιτείες με τη μορφή των «εθνικών μειονοτήτων». Η κατάσταση υποτέλειας, όχι μόνο κοινωνικο-οικονομικής, αλλά και νομικής, των αλλοδαπών στην Ευρώπη, επανεισήγαγε σε ένα σύστημα που θα νόμιζε κανείς ότι τις είχε δια παντός ξεχάσει, τόσο την ιδιότητα του «όχλου», όσο και εκείνες τις μορφές εργασιακής υποτέλειας σχεδόν τύπου της δουλείας, τις οποίες καθιστούσε και πάλι δυνατές ο τεράστιος κατακερματισμός των εργατών, στον οποίο συνέβαλαν σημαντικά τα διαφορετικά νομικά status των μεταναστών. Είναι κοινή μοίρα για αυτά τα τμήματα της «εργατικής τάξης υπό διαμόρφωση», να περιγράφονται συχνά – από τη δυσφορία των «παλιών» εργατικών ζωνών, συνεπικουρούμενη από διάφορες κατηγορίες πολυπραγμόνων, καθώς και «έγκυρων» σχολιαστών, οι οποίοι αναλαμβάνουν να επιχειρηματολογήσουν υπέρ αυτής της άποψης – ως «κατακάθια», «επικίνδυνη τάξη», υποπρολεταριάτο, underclass σύμφωνα με τον πρόσφατο βορειοαμερικανικό όρο ή, ακριβώς, όχλος. Αυτές οι περιγραφές βασίζονται και σε «πραγματικά» «γεγονότα», καθώς η πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης συντελείται γενικά κατά τρόπο μάλλον άναρχο και παράλογο και η μετακίνηση των μελλοντικών εργατών από την περιφέρεια στις πόλεις δεν είναι ούτε αυτόματη, ούτε ανώδυνη, καθόσον προκαλεί φαινόμενα τόσο ένταξης μερικών από τους νεοφερμένους στις αγορές της λεγόμενης «παρανομίας» (οι οποίες, εξάλλου, αποτελούν μέρος της «πραγματικής» αγοράς, για την οποία χρειάζεται επίσης εργατικό δυναμικό, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ιταλία για τα ναρκωτικά και την πορνεία), όσο και απόρριψης και εχθρότητας από τα προγενέστερα κοινωνικά στρώματα, ακόμα και τα εργατικά. Έτσι λοιπόν τα κατακάθια, η επικίνδυνη τάξη, η underclass θα εγκλειστεί (και «καλλιεργηθεί») στο εσωτερικό του συστήματος της φυλακής το οποίο, ξαναβρίσκοντας τους αγαπημένους φιλοξενούμενους που είχε πάντα – πρώην χωρικούς που κατευθύνονται στις πόλεις, αλλά που το χρώμα τους, η ομιλία τους και η θρησκεία τους είναι τώρα διαφορετικά – θα νιώσει να ξαναγεννιέται, αναγνωρίζοντας στους νεοφερμένους τους «αιώνιους φιλοξενούμενούς» του, τη ζωτική λύμφη, θα λέγαμε, με την οποία τρέφεται το σύστημα" [Dario Melossi, Ποινικές πρακτικές και «διακυβέρνηση των πληθυσμών» στους Marx και Foucault]

ιδιότητα: θαμώνας της πλατείας Εξαρχείων

*

Νεκρός με έξι σφαίρες 26χρονος στα Εξάρχεια






"Τα στοιχεία του θύματος δεν έχουν ακόμα ανακοινωθεί επίσημα, αλλά, όπως έγινε γνωστό, ήταν από τους θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων. Με βάση τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η αστυνομία αποδίδει τη δολοφονία σε προσωπικές διαφορές". [http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_26/05/2009_281406]
Το θύμα ήταν ηλεκτρολόγος και φέρεται να ανήκει στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Με βάση τα μέχρι στιγμής στοιχεία, η αστυνομία αποδίδει τη δολοφονία του σε προσωπικές διαφορές. [http://www.megatv.com/articles.asp?catid=14541&subid=2&tag=11107&pubid=2542731]

Και τα Εξάρχεια διατηρούν σταθερά μια από τις πρώτες θέσεις στη χωροταξία του φόβου, πότε ως "κράτος των Εξαρχείων"/ κράτος έκνομης δράσης αντιεξουσιαστών, πότε ως προνομιακός χώρος για σχεδιασμό και τέλεση εγκληματικών δραστηριοτήτων, πάντα ως κράτος ανομίας, κατά λογική συνέπεια με θαμώνες εν δυνάμει θύματα και εν δυνάμει δράστες εγκλημάτων. Στις αφηγήσεις, αποσπάσματα των οποίων παραθέτω, οι πηγές [αστυνομία] με μια λακωνική ανακοίνωση περιγράφουν το θύμα να διαθέτει χαρακτηριστικά και ιδιότητες που, αν τα συνθέσεις, ήταν πια θέμα τύχης το να βρεθεί φονιάς ή σκοτωμένος. Πολλώ μάλλον που σε άλλες αφηγήσεις το θέμα εμπλουτίστηκε με ζοφερές εικόνες της πλατείας ως μόνιμου στεκιού διακίνησης ναρκωτικών και έτσι στο θύμα αποδόθηκαν εναλλάξ οι ρόλοι του "εμπλεγμένου" στα κυκλώματα διακίνησης και του διώκτη των εμπόρων.
Ηλεκτρολόγος, θαμώνας της πλατείας, ανήκει στον αντιεξουσιαστικό χώρο και η ηλικία του άλλοτε αναφέρεται να είναι 26 και άλλοτε να είναι 28 χρόνων. Ανίσχυρος πια να υπερασπίσει την ηλικία του και μια ταυτότητα, δική του.
Στα Εξάρχεια. Εκεί που η νοηματοδότηση του φόβου επιτελείται αυτόματα. "Με βάση τα μέχρι στιγμής στοιχεία"

*ο χάρτης είναι από τη δημοσίευση του tvxs [http://www.tvxs.gr/v12539]

νέα ήθη...

Τοποθέτηση του ΠΡΟΕΔΡΕΙΟΥ της ΠΟΣΔΕΠ για τη διεξαγόμενη ΕΔΕ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Παραθέτω την Τοποθέτηση [πέρασε η εποχή που βγάζαμε Αποφάσεις] του προεδρείου της ΠΟΣΔΕΠ ως άκρως ενδιαφέρον text, που προσφέρεται για πολλαπλές αναλύσεις. Εγώ θα μείνω μόνο στην κραυγαλέα ομοιότητα της δομής του με τη δομή κειμένου δικαστικής απόφασης, απλώς για να εκφράσω την ευχή να μην βρεθώ ποτέ στη δεινή  θέση, όπου κάτι που θα με αφορά να προκαλέσει  την έκδοση παρόμοιου κειμένου Τοποθέτησης. Κατά τα νέα ήθη...

Αγαπητές/οί Συνάδελφοι,

Το Προεδρείο της Ε.Γ. της ΠΟΣΔΕΠ, λαμβάνοντας υπόψη: 1. την απόφαση της Έκτακτης Επαναληπτικής Γενικής Συνέλευσης 31/3/2009 του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΕΛΩΝ ΔΕΠ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, 2. Τις Αποφάσεις του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και ειδικά την Ομόφωνη Απόφαση της Γ.Σ. της 8/5/2009 αρ. 744. 3. Τον εσωτερικό κανονισμό του ΠΙ 4. Προτύπου Γενικού Κανονισμού των Πανεπιστημίων (Π.Δ. 160/2008) 5. Τους Νόμους 2817/2000 και 3549/2007 6. Γνωματεύσεις Νομικής Υπηρεσίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων 7. Τα διαφορά κείμενα διαμαρτυρίας συλλογικά υπογεγραμμένα, 8. Τα κείμενα των συναδέλφων Βασίλη Τσίκαρη (ΠΙ), Βένιου Αγγελόπουλου(ΕΜΠ), Γιώργου Τσιλιγκιρίδη(ΑΠΘ), Θόδωρου Χατζηπαντελή (ΑΠΘ), Παναγιώτη Γκλαβίνης (ΑΠΘ), 9. την Ανακοίνωση της ΔΗΠΑΚ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων 10. Την επερώτηση βουλευτών του ΚΚΕ στη Βουλή, 11. Δημοσίευμα στην Ελευθεροτυπία στις 16/5/09. 12. Τις πολυάριθμες τηλεφωνικές συζητήσεις με συναδέλφους από το Π.Ι. θεσμικούς και μη.

Κατέληξε στην ακόλουθη τοποθέτηση για το θέμα της διεξαγόμενης ΕΔΕ στο Π.Ι., την οποία και σας κοινοποιεί.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Αθήνα, 25 Μαΐου 2009

ΘΕΜΑ: Σχετικά με τη διεξαγόμενη ΕΔΕ στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Πρόσφατα, ένας μεγάλος αριθμός συναδέλφων μελών ΔΕΠ του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων κλήθηκαν να καταθέσουν, ενόρκως ή ανωμοτί, στο πλαίσιο ΕΔΕ που παρήγγειλε ο Πρύτανης του εν λόγω Πανεπιστημίου, χωρίς να έχει καταστεί πλήρως γνωστός σ’ αυτούς ο λόγος της διενέργειας της ΕΔΕ ή το ακριβές αντικείμενό της.

Το Προεδρείο της Ε.Γ. της ΠΟΣΔΕΠ, αφού επικοινώνησε με όλα τα εμπλεκόμενα στην υπόθεση μέρη και αφού διερεύνησε με όποιο επιπλέον πρόσφορο μέσο είχε στη διάθεσή του τα δεδομένα της υπόθεσης, διαπιστώνει ότι

1. Το συγκεκριμένο περιστατικό εντάσσεται σε σειρά διοικητικών δυσλειτουργιών του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, των οποίων αποτελεί εξέλιξη. 2. Αφορμή για την εξέλιξη αυτή αποτέλεσε η διάταξη του άρθρου 46 παρ. 10 του Προτύπου Γενικού Κανονισμού των Πανεπιστημίων (Π.Δ. 160/2008), η οποία απαγορεύει να μετέχουν στην ίδια συνεδρίαση συλλογικού οργάνου μέλη ΔΕΠ σύζυγοι ή συγγενείς μέχρι 4ου βαθμού, εκτός εξαιρέσεων που ρητά προβλέπονται στην ίδια διάταξη. 3. Η διενέργεια ΕΔΕ παραγγέλθηκε επειδή συνάδελφοι μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Χημείας εξέφρασαν ενστάσεις, διαμαρτυρίες ή επιφυλάξεις επί της ορθότητας της εφαρμογής της διάταξης αυτής, ενόψει μάλιστα σοβαρών πρακτικών προβλημάτων εφαρμογής της.

Μετά τις παραπάνω διαπιστώσεις, το Προεδρείο της Ε.Γ. της ΠΟΣΔΕΠ θεωρεί ότι 1. Η διάταξη του άρθρου 46 παρ. 10 του Προτύπου Γενικού Κανονισμού των Πανεπιστημίων (Π.Δ. 160/2008) δεν πρέπει να εφαρμόζεται, επειδή όχι μόνο καταργεί διάταξη νόμου, εν προκειμένω του άρθρου 14 παρ. 41 του Ν2817/2000, χωρίς η εξουσιοδοτική διάταξη του Ν3549/2007 να παρέχει ανάλογη δυνατότητα, αλλά και ενδεχομένως παραβιάζει δικαιώματα των υποκειμένων σ’ αυτήν μελών ΔΕΠ και, τέλος, αναμφιβόλως δημιουργεί στα Πανεπιστήμια σημαντικές δυσκολίες εφαρμογής. 2. Η διάταξη αυτή αποτελεί ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα της ασύλληπτης προχειρότητας, που χαρακτηρίζει το νομοθετικό έργο το οποίο το ΥπΕΠΘ παρήγαγε κατ’ εξουσιοδότηση του Ν3549/2007. Ανάλογα παραδείγματα εμφιλοχωρούν όχι μόνο στο ίδιο το ΠΔ160/2008, αλλά και στις υπουργικές αποφάσεις για τη συγκρότηση εκλεκτορικών σωμάτων, τη διανομή συγγραμμάτων, κλπ. και έχουν ήδη οδηγήσει σε πανθομολογούμενες –ακόμη και από το ίδιο το ΥπΕΠΘ- δυσλειτουργίες. 3. Τα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου, που είναι ΝΠΔΔ και εκδίδει εκτελεστές διοικητικές πράξεις, οφείλουν να εφαρμόσουν τον νόμο. Εάν όμως μια εφαρμοστέα διάταξη εγείρει ζητήματα ερμηνείας, ασφαλώς και οι ενδιαφερόμενοι συνάδελφοι έχουν το δικαίωμα, αλλά και τη σαφή υποχρέωση να εκφέρουν τη γνώμη τους, στο πλαίσιο της καλώς νοούμενης ακαδημαϊκής ελευθερίας. Για τη γνώμη τους αυτή δεν επιτρέπεται να διώκονται, και οποιαδήποτε δίωξη, πειθαρχική ή άλλη, τυχόν υποστούν γι’ αυτό το λόγο, θα είναι απαράδεκτη και θα βρει ολοκληρωτικά αντίθετη και αποφασιστικά αλληλέγγυα στο πλευρό των συναδέλφων συνολικά την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, αλλά, πιστεύουμε, και τη συντριπτική πλειοψηφία των πανεπιστημιακών δασκάλων.

Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το σημαντικό αυτό πρόβλημα, που ανέκυψε στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και που δυνητικά θα μπορούσε να δημιουργήσει ανάλογα προβλήματα και σε κάθε άλλο Πανεπιστήμιο, το Προεδρείο της Ε.Γ. της ΠΟΣΔΕΠ καλεί

1. Το ΥπΕΠΘ να προβεί αμελλητί σε όλες τις απαιτούμενες ενέργειες προκειμένου να ανασταλεί αμέσως η εφαρμογή του άρθρου 46 παρ. 10 του Προτύπου Γενικού Κανονισμού των Πανεπιστημίων (Π.Δ. 160/2008). 2. Το ΥπΕΠΘ, σε ανοικτό διάλογο και στενή συνεργασία με όλες τις συνιστώσες της ακαδημαϊκής κοινότητας, τη Σύνοδο Πρυτάνεων και την ΠΟΣΔΕΠ να προβεί αμέσως σε εντοπισμό και αναθεώρηση όλων των διατάξεων, που έχουν οδηγήσει τα Πανεπιστήμια σε δυσλειτουργίες. Σε αυτή την κατεύθυνση ήδη κινούνται οι Ομάδες Εργασίας της Ομοσπονδίας και πιστεύουμε ότι σύντομα θα μπορέσουμε να καταθέσουμε στο τραπέζι ενός τέτοιου διαλόγου συγκεκριμένες προτάσεις. 3. Τα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων να εφαρμόσουν τη νομοθεσία που διέπει τη λειτουργία των Πανεπιστημιακών οργάνων –εν προκειμένω το άρθρο 14 παρ. 41 του Ν2817/2000 και το άρθρο 24 παρ. 6 του Ν3549/2007- τα οποία παραμένουν σε ισχύ, 4. Τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων να διακόψει άμεσα τη διενέργεια οποιασδήποτε ΕΔΕ κατά συναδέλφων μελών ΔΕΠ του Τμήματος Χημείας, που μπορεί να εκληφθεί ως απόπειρα ποινικοποίησης της έκφρασης γνώμης. 5. Την ακαδημαϊκή κοινότητα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων να εξετάσει, διά της Συγκλήτου του, το ενδεχόμενο αναθεώρησης του εσωτερικού κανονισμού του Ιδρύματος, προκειμένου έτσι να ακυρώσει στην πράξη την εφαρμογή του ΠΔ160/2008.

Τέλος, το Προεδρείο της Ε.Γ. της ΠΟΣΔΕΠ καλεί όλους τους συναδέλφους και τα όργανα διοίκησης των Πανεπιστημίων να εξαντλούν κάθε περιθώριο κατά την επίλυση των όποιων δυσλειτουργιών προκύπτουν από την εφαρμογή του νέου θεσμικού πλαισίου -αλλά και του προϋπάρχοντος- σε πνεύμα ακαδημαϊκότητας και καλόπιστης συνεργασίας, για το καλό του Πανεπιστημίου και των φοιτητών μας.

Στο πλαίσιο αυτό, η ΠΟΣΔΕΠ εκτιμά ότι η ευρύτατα διαδεδομένη σε όλη την Πανεπιστημιακή Κοινότητα της χώρας πρακτική της διατύπωσης συνδικαλιστικής φύσης απόψεων στο πλαίσιο διοικητικών οργάνων των ΑΕΙ, όπως η Σύγκλητος ή οι Γ.Σ. των Τμημάτων, δεν μπορεί να σταματήσει με ατομικές διώξεις συναδέλφων, αλλά με την ανάπτυξη ενός ισχυρού, περιεκτικού και αξιόπιστου πανεπιστημιακού συνδικαλιστικού κινήματος -ενός νέου ακαδημαϊκού πολιτισμού- που θα ορθώσει συλλογικά το ανάστημα των Πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι στην όποια «μη ακαδημαϊκή εξουσία» κρατική ή μη, που επιχειρεί να νομοθετεί ή να δρα κατά το δοκούν, αγνοώντας τις θέσεις της ίδιας της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, τις οποίες όλοι μας θα πρέπει, όμως, να φροντίσουμε να διατυπώσουμε ξεκάθαρα στο πλαίσιο μιας ευρύτατης συναίνεσης, χωρίς αποκλεισμούς και στεγανά. Αυτό επιδιώκουμε και γι’ αυτό εργαζόμαστε.

Ο Πρόεδρος Νικόλαος Μ. Σταυρακάκης Καθηγητής Ε.Μ.Π.

Η Γραμματέας Ευγενία Μπουρνόβα Αναπλ. Καθηγήτρια Ε.Κ.Π.Α.

καλό ταξίδι σύντροφε

μεταμυθοπλαστικοί αφορισμοί

"Από την άλλη, οι «αγανακτισμένοι» νεαροί, επειδή είναι τραγικά άσχετοι με την τέχνη, δεν υποψιάστηκαν ότι το έργο αυτό, ως έργο μεταμυθοπλασίας, θα μπορούσε να περιλάβει την αντίρρησή τους, να εγγράψει και τη δική τους φωνή στο ίδιο το καλλιτεχνικό γεγονός. Μάλιστα, η αντίρρησή τους θα μπορούσε ακόμη και να φωτίσει διαφορετικά το έργο. Αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο, έπρεπε να γίνει η παράσταση. Προτίμησαν να την καταστρέψουν. Γι' αυτό και δεν έχουν σχέση με την αριστερά. Αγράμματη αριστερά δεν υπάρχει".[1]

Εγώ τώρα που δηλώνω αριστερή, συχνάζω στο θέατρο, όμως δεν συμβαίνει να γνωρίζω ούτε το λογοτεχνικό έργο του κ. Φάις ούτε ότι κάνει μεταμυθοπλασία, όπως ενημερώνομαι, εγώ τώρα τι κάνω; Βγαίνω από το καβούκι ή το κλείνω εντελώς και δεν ξεμυτάω πια;

[1] Απόσπσμα από το κείμενο του Κώστα Βούλγαρη στη σημερινή Αυγή, με τίτλο "Το κείμενο του Μισέλ Φάις και η πραγματικότητα Κωνσταντίνα Κούνεβα". Οι υπογραμμίσεις δικές μου.

Κρίμα που ένα ενδιαφέρον κείμενο για το θέατρο υπέκυψε στην ευκολία των αφορισμών

[http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=460995].

46 δύσκολα ονόματα...

...και θα προωθηθούν οι συλληφθέντες μετανάστες στα επόμενα στάδια του ποινικού μηχανισμού. Γυμνοί. Χωρίς τυπικά και ουσιαστικά αποδεικτικά της ιδιότητας του πολίτη. 46 ονόματα που δύσκολα τα συγκρατείς, φροντίζεις μόνο να τα γράψεις σωστά για να μην έχει τυπικό πρόβλημα η διαδικασία. Εξαθλιωμένοι μετά την νύχτα στο κρατητήριο, αποδυναμωμένοι απέναντι σ' ένα πανίσχυρο μηχανισμό που θα ταυτοποιήσει και θα ταξινομήσει τις 46 περιπτώσεις τους, ενόψει της συνέχισης ενός ταξιδιού που κάνει κύκλους γύρω από την ίδια αφετηρία, γυμνές ζωές σε διαδρομές φτιαγμένες από χαρτόνι.

Σ' αυτό το μεταξύ, και στο περιθώριο πάντα των μεγάλων γεγονότων, "Φωτιά εκδηλώθηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου σε υπόγειο πολυκατοικίας που χρησιμοποιείται από μουσουλμάνους ως τόπος προσευχής, στη συμβολή των οδών Αγορακρίτου και Αριστομένους, στην πλατεία Αττικής, από άγνωστους, οι οποίοι έριξαν βενζίνη" http://www.tvxs.gr/v12327

μεγάλα ταξίδια φτιαγμένα από χαρτόνι...

Τα σπίτια μας είναι φτιαγμένα από χαρτόνι

Ίσως αυτό το κείμενο δε θα έχει καμία επιρροή στους Έλληνες, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ίσως δεν έχει νόημα γι’ αυτούς. Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ’ τον πόλεμο και τη βία. Γι’ αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο. Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δε θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δε θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα. Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Έλληνες που ζουν γύρω απ’ τον καταυλισμό μάς αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα. Απ’ τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Όπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή ένωση, μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε στην Πάτρα. Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες. Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία αλλά δε βρήκαμε τίποτα εδώ. Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας; Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν. Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει -ψυχορραγούμε.

Σεπτέμβρης 2008 ΑΦΓΑΝΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΑΤΡΑΣ Κυψέλη: Επεισόδια με Αφγανούς

Επεισόδια σημειώθηκαν, χθες το απόγευμα, έξω από το Αστυνομικό Τμήμα της Κυψέλης, στη συμβολή των οδών Θήρας και Πατησίων, όταν πάνω από 1.000 αλλοδαποί, στην πλειονότητά τους Αφγανοί, συγκεντρώθηκαν για να διαμαρτυρηθούν, επειδή, όπως υποστηρίζουν, κατά τη διάρκεια ελέγχου, αστυνομικός έσκισε και ποδοπάτησε το Κοράνι. Οι αστυνομικοί, βλέποντας το εξαγριωμένο πλήθος, έκαναν χρήση δακρυγόνων για να τους απομακρύνουν από το Τμήμα, ενώ οι διαδηλωτές, πριν απομακρυνθούν, έσπασαν βιτρίνες καταστημάτων και παρμπρίζ αυτοκινήτων

http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/05/22/1667238.htm

Σαρανταέξι μετανάστες, διαφόρων εθνικοτήτων, συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των επεισοδίων που σημειώθηκαν το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας http://www.tvxs.gr/ Video του tvxs από τα γεγονότα της Παρασκευής http://www.tvxs.gr/v12324.

Foto: archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=3...

άγνωστο το περιεχόμενο της συνομιλίας τους...

Δημοσιεύτηκε και στη σημερινή Αυγή η είδηση για το έγγραφο που έστειλε ο Εισαγγελέας της Ρόδου στον Κοσμήτορα της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, προκειμένου "να ελέγξει πληροφορίες που περιήλθαν στην εισαγγελία για την κατάληψη παν/μιακού κτηρίου από άγνωστο αριθμό φοιτητών, οι οποίοι ανήκουν στον αντεξουσιαστικό χώρο [...]Στον χώρο αυτό φιλοξενούνται επίσης άστεγοι αλλοδαποί, οι οποίοι διαμένουν παράνομα στη χώρα. Ενίοτε δε τον χώρο αυτό επισκέπτονται ανήλικοι μαθητές των γειτονικών Λυκείων, οι οποίοι και συνδιαλέγονται με άγνωστο περιεχόμενο της συνομιλίας τους με όλους τους παραπάνω"

[http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=460261]

Ας δοκιμάσουμε να ρίξουμε μια ματιά στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των τελευταίων μηνών και κατά πόσον αυτή δεν αντανακλάται στη συγκεκριμένη εισαγγελική παρέμβαση, πριν σπεύσουμε να πούμε ότι το κείμενο "θυμίζει άλλες εποχές" ή αποκαλύπτει επικίνδυνες πρακτικές των διωκτικών αρχών. Κι αν το ιδίωμα είναι πιθανόν περισσότερο από το σύνηθες αποκαλυπτικό των ηθικών και κοινωνικών διαθέσεων του συντάξαντος το κείμενο, το περιεχόμενο συνομιλεί αρμονικά με τη ρητορική περί μιας κοινωνίας σε συνθήκες επικινδυνότητας, ονοματίζοντας ταυτόσημα και τους συνήθεις φορείς της επικινδυνότητας ή της κοινωνικής αταξίας: αντιεξουσιαστικός χώρος, άστεγοι αλλοδαποί, ανήλικοι που συνδιαλέγονται με τους παραπάνω...

Δανείζομαι από το δημοσίευμα της Αυγής την αφήγηση των περιστατικών πριν μεταφραστούν στο νομικό ιδίωμα του εγγράφου:

"Ο χώρος για τον οποίο κάνει λόγο ο εισαγγελέας είναι το παλιό κυλικείο, που βρίσκεται εντός των ορίων της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και το οποίο φοιτητές έχουν μετατρέψει σε αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο, πραγματοποιώντας συζητήσεις, προβολές, εκδηλώσεις κλπ. Όπως αναφέρουν και στο μπλογκ τους, η κατάληψη έγινε μετά από πρωτοβουλία ανεξάρτητων φοιτητών, με κύριο μέλημα την αξιοποίηση του χώρου. Σύμφωνα με πληροφορίες, το κτίριο προοριζόταν να στεγάσει γραφεία του φοιτητικού συλλόγου, καθώς και τις ανεξάρτητες ομάδες ραδιοφώνου και κινηματογράφου του παν/μίου, ωστόσο λόγω σθεναρής αντίδρασης της ΔΑΠ, που είναι η κυρίαρχη δύναμη και επιθυμούσε την αποκλειστική χρήση των γραφείων από τον σύλλογο, παρέμενε από τον Σεπτέμβρη του 2008 αχρησιμοποίητο".

Τίποτα παραπάνω, δηλαδή, από τα γνωστά στέκια με τα οποία συμβιώνουμε χρόνια, ενίοτε συμμετέχουμε σε πολιτικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργανώνονται σ' αυτά αλλά συνήθως τα ξεχνάμε. Όμως τι περιμέναμε όταν διαρρηγνύαμε τα ιμάτιά μας για την παραβίαση του ασύλου από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία; Ότι θα μας ρώταγε ο εισαγγελέας ποια πόρτα να κτυπήσει; Κι ακόμα, γιατί ο εισαγγελέας να μην ανησυχήσει για τους "ανήλικους μαθητές", όταν το μείζον μέλημα εκείνων που τυρβάζουν περί βίας είναι να μεταφέρουν αυτό το "άγνωστο περιεχόμενο του λόγου τους" στο χώρο του προβλέψιμου, του μετρήσιμου, του ιάσιμου;

Μια χαρά τα κάνει ο εισαγγελέας. Εμείς του παραγγέλνουμε κι εκείνος ανταποκρίνεται πάραυτα.

Προτείνω

http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/05/blog-post_6559.html http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/05/nothing-works.html http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/04/blog-post_28.html http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/04/5-2009.html

Λόγοι του Δεκέμβρη...

Από τα "ψιλά" των ημερών και πάλι, από αυτά τα οποία διαδραματίζονται στη σκιά των μεγάλων γεγονότων της ειδησεογραφίας. Πηγή μου και πάλι το tvxs και στην παράθεση των γεγονότων δεν ακολουθώ χρονολογική σειρά. πού ήσουνα τον Δεκέμβρη;... Δύο φοιτητές που διαμένουν στην Ξάνθη κλήθηκαν ως κατηγορούμενοι στο πταισματοδικείο, μετά από κατηγορίες που τους προσάπτει η αστυνομική διεύθυνση της περιοχής, σχετικά με κινητοποίηση μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Οι δύο φοιτητές καλούνται στον πταισματοδίκη για ένα περιστατικό που συνέβη στις 10 Δεκεμβρίου 2008, όταν τη συγκεκριμένη μέρα δεν υπήρξε καμία σύλληψη από την αστυνομία. Όπως αναφέρει ο δικηγόρος τους, είναι είναι η πρώτη φορά που καλούνται για κατάθεση πολίτες, για ένα περιστατικό που συνέβη πριν από πέντε μήνες

[http://www.tvxs.gr/v12120] "Βία, τρομοκρατία και αριστερά" Εκδήλωση της ΑΡΣΗ με αυτό το θέμα και εισηγητές τους André Brie, ευρωβουλευτή του Γερμανικού Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (Die Linke-PDS), Τάκη Καμπύλη, δημοσιογράφο και τον πανεπιστημιακό Γιάννη Παπαθεοδώρου

Αντιγράφω από την σύνοψη, όπως μεταφέρεται στη σχετική σελίδα του tvxs: "Είναι η πολιτική βία φαινόμενο νεοφιλελευθερισμού; Μπορεί ο όρος «μπαχαλάκηδες» να αποδοθεί σε μεγάλο μέρος των εξεγερμένων του Δεκέμβρη; Ποια είναι η θέση της Αριστεράς απέναντι στα φαινόμενα βίας; Αυτά και άλλα ερωτήματα τέθηκαν στην εκδήλωση που διοργάνωσε η ΑΡΣΗ. Τα επιχειρήματα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και η συζήτηση άναψε γρήγορα..."

Καθώς δεν ήμουν παρούσα δεν προτίθεμαι να σχολιάσω τα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα της συζήτησης, των οποίων έχω μόνον την αποσπασματική εικόνα της σύνοψης των συνεργατών του tvxs και του βίντεο που την συνοδεύει [http://www.tvxs.gr/v12039] Στον τίτλο μένω, λοιπόν, και στην η εκτίμηση των δημοσιογράφων του tvxs για τη θέση που είχαν στη συζήτηση τα γεγονότα του Δεκέμβρη, όπως συνάγεται από την σύνοψη και το βίντεο: "Ακούστηκαν πολλά για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και καταδικάστηκαν οι εκδηλώσεις βίας. Ρωτήσαμε αν σε αυτή την κουβέντα χωρά και η παράμετρος της κρατικής ίας ενώ αρκετοί από τους παρευρισκόμενους χαρακτήρισαν ως υπερβολικά αρκετά σημεία των εισηγήσεων" Αρχική μου πρόθεση ήταν να μεταφέρω το σχετικό βίντεο, γιατί αυτό τράβηξε την προσοχή μου, αλλά παρατήρησα ότι κάτι τέτοιο θα βάραινε πολύ την ανάρτηση. Καθώς δε ο αναγνώστης μπορεί ανά πάσα στιγμή να δει το βίντεο στο link που αναφέρεται παραπάνω, καταθέτω απλώς την δική μου εντύπωση, η οποία δεν αφορά τον λόγο αλλά την εικόνα, την σημειολογία της εικόνας, αυτό που εκπέμπει ακόμα κι αν κλείσεις τον ήχο: απόσταση κι αναμονή. Απόσταση ανάμεσα στην έδρα και τις επάλληλες σειρές των καθισμάτων -υπό μορφή παραδείγματος, το κείμενο που διαβάζει ο πρώτος εκ των ομιλητών, σηματοδοτεί πολλαπλά αυτό το είδος της από καθέδρας απόστασης[1] Έτσι, απόσταση κι αναμονή συνάμα, αν παρατηρήσει κανείς τη γλώσσα του σώματος όσων από το ακροατήριο δείχνει η εικόνα. Σαν να έπρεπε να γίνει κάτι άλλο, μια άλλη διευθέτηση, μια άλλη τάξη στο χώρο και τον χρόνο. Κάτι σαν την ερώτηση του προηγούμενου θέματος: "πού ήσουνα τον Δεκέμβρη;" Νομοθετικές ρυθμίσεις στο ζήτημα της προσωρινής κράτησης εξάγγειλε ο Υπουργός Δικαιοσύνης "Η Ελλάδα έχει ένα απαράδεκτο ρεκόρ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σχεδόν το 1/3 των κρατουμένων στις φυλακές δεν είναι καταδικασμένοι, αλλά προσωρινά κρατούμενοι. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν μπορούμε να έχουμε τετραπλάσια αναλογία από το μέσο ευρωπαϊκό όρο στους προσωρινά κρατούμενους. Αυτό θα λυθεί. Θα υπάρξει διάταξη -ελπίζω με ομοφωνία των κομμάτων της Βουλής- με την οποία η προσωρινή κράτηση θα ελαχιστοποιηθεί", δήλωσε ο Υπουργός στη Θεσσαλονίκη. Δήλωσε επίσης ότι ο λόγος που δεν ανέλαβε το προηγούμενο διάστημα τη σχετική πρωτοβουλία ήταν επειδή δεν το επέτρεπε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λόγω των γνωστών υποθέσεων [Siemens, Βατοπεδίου], που απασχόλησαν τον τελευταίο καιρό την κοινή γνώμη. «Αν κατέβαζα τέτοια διάταξη θα μου έλεγαν ότι το κάνω για τις γνωστές υποθέσεις, που ταλανίζουν τη χώρα» [πηγή: http://www.tvxs.gr/v12027] Πολιτικό "ολίσθημα" ο λόγος του υπουργού, που δηλώνει ότι εναποθέτει τον βαθμό προστασίας των πολιτών από αυθαίρετες και άδικες αποφάσεις δικαστικών οργάνων στην ρουλέτα της συγκυρίας; Ότι η απάντηση σε ένα χρόνιο πρόβλημα, που αφορά χρόνο στέρησης ελευθερίας πολιτών οι οποίοι δεν έχουν κριθεί ακόμα ένοχοι και που σε πολλές περιπτώσεις τελικά αθωώνονται, γίνεται ζήτημα ευρωπαϊκού σκορ; Αν συναρθρώσουμε όλα τα παραπάνω και τα συνδυάσουμε με την προνομιακή θέση που καταλαμβάνει στον δημόσιο χώρο το θέμα της βίας, της εγκληματικότητας, του νόμου και της τάξης..., κυρίως εάν από το χώρο της νομικής ρύθμισης περάσουμε στο πεδίο της εφαρμογής των ποινικών μέτρων, τότε η "συγκυρία" αποκτά άλλο περιεχόμενο και η παράδοξη αιτιολόγηση του μέτρου γίνεται μια απλουστευτική μεταφορά της πραγματικότητας των ποινικών πρακτικών και της σχέσης τους με τα πολιτικά και πολιτισμικά συμφραζόμενα εντός των οποίων υλοποιούνται. Αντλώ και πάλι από τον David Garland, κατ' αρχήν, στην προσπάθεια να συγκροτήσω το επιχείρημα. Οι ποινικές διαδικασίες, λέει ο Garland «εγγράφονται σε ένα νοηματικό χώρο, τον οποίο μπορούμε να ορίσουμε ως ποινική κουλτούρα» (Garland, 1990/ 1999: 251, Pena e società moderna. Uno studio di teoria sociale, Milano: il Saggiatore). Οποιοσδήποτε εξωτερικός παράγοντας επιχειρήσει να μεταβάλλει τις ποινικές πρακτικές (νόμος, πολιτικές επιταγές, οικονομικές αναγκαιότητες κ.ο.κ.), προκειμένου να είναι αποτελεσματικός θα πρέπει αρχικά να επενεργήσει σ’ αυτήν την ποινική κουλτούρα. Πρωταρχικοί φορείς αυτής της κουλτούρας είναι προφανώς τα άτομα που κατέχουν θεσμικό ρόλο στο πλαίσιο του ποινικού συστήματος (υπουργοί, αστυνομία, δικαστές, σωφρονιστικοί υπάλληλοι κ.ο.κ.). Κατά συνέπεια, μια σημαντική συνιστώσα των ποινικών πρακτικών είναι η διαμόρφωση αυτών των φορέων στο πλαίσιο του ευρύτερου πολιτισμικού περιβάλλοντος στο οποίο εντάσσονται, στις επιδράσεις του οποίου κάθε άλλο παρά ανοσία αναπτύσσουν. Αυτό φαίνεται καθαρά αρχικά στην αστυνομική πρακτική και στους χώρους στους επικεντρώνεται κάθε φορά η αστυνομική επιτήρηση: Κάποιοι χώροι απολαύουν ασυλίας και κάποιοι άλλοι είναι μονίμως υπό επιτήρηση με βάση πολιτισμικά μοντέλα ήδη διαμορφωμένα που αφορούν την ομαλότητα, την ηθική, την προσωπικότητα, τις κοινωνικές σχέσεις. Η αστυνομική επιτήρηση εφοδιάζει τα επόμενα στάδια του ποινικού συστήματος με παραβάτες ενόψει της μετατροπής τους σε εγκληματίες· η διαδικασία που ακολουθεί, οδηγεί στην παραγωγή «καθεστώτων αλήθειας» τόσο μέσα από την ρουτίνα των ποινικών πρακτικών, όσο και από τα κείμενα (προφορικά ή γραπτά) που παράγονται από την ποινική διαδικασία· η παραχθείσα «θεσμική αλήθεια» επιβεβαιώνεται και επικυρώνεται από την σύνθεση του συνήθους ποινικού πληθυσμού ενώ μέσα από μια μεγεθυντική ακολουθία ο ποινικός πληθυσμός αναπαράγει τον εαυτό του τροφοδοτώντας κι ενισχύοντας τις δεσπόζουσες εικόνες περί του «ποιος είναι [εν δυνάμει] εγκληματίας» για να σταλεί και πάλι στη φυλακή ως υπόδικός ή κατάδικος. Σχετικά με το ίδιο θέμα, έγραφε και ο Θωμάς Παπακωνσταντίνου σε μια προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο, "Η δύναμη του δικαίου": Η δικαστική κατάσταση λειτουργεί ως ένας θεσμισμένα ουδέτερος χώρος που αποσιωπά το γεγονός ότι εκείνη η εργασία της εκλογίκευσης που επιτρέπει στη δικαστική απόφαση να προαχθεί σε απόφανση, οφείλεται πολύ περισσότερο στις ηθικές και κοινωνικές διαθέσεις των φορέων της παρά στους καθαρούς κανόνες (normes) του δικαίου. Ή, με άλλα λόγια, η εφαρμογή του νόμου, δηλαδή το πρακτικό περιεχόμενο του νόμου που αναφαίνεται στην απόφαση, είναι η απόληξη μιας συμβολικής πάλης που παράγεται διαμέσου μιας κρίσης και η οποία εδράζεται σε ένα νομικό, εν προκειμένω δικαστικό, Habitus. Τα συστήματα εθισμών και έξεων (Habitus) λειτουργώντας αφενός ως συλλογικές αναπαραστάσεις και αφετέρου ως θεμελιωτικά δεδομένα τάξης και κοινωνικών πρακτικών είναι αυτά που επιτρέπουν στο νομικό πεδίο, όπως και σε κάθε πεδίο, να λειτουργήσει δια των υποκειμένων του: να εξάρει και να εφαρμόσει ερμηνείες, να επιτελέσει ιστορικοποιήσεις κανόνων, να παράξει δικαστικές αποφάνσεις [...] Παρά, λοιπόν, τις καλές προθέσεις του υπουργού, και ξεχνώντας για λίγο την πολιτική αιτιολόγηση ως ήσσονος σημασίας στο σημείο αυτό, η "βελτίωση του σκορ" δεν είναι μια μηχανιστική διαδικασία που υπόκειται σε τενχικής φύσεως διευθετήσεις: η εφαρμογή της εξαγγελθείας ρύθμισης, όπως και η εφαρμογή της ισχύουσας που χρόνια τώρα υπερβαίνει το πνεύμα [συχνά δε και το γράμμα] του νόμου, προσκρούει σ' ένα πολύ πιο σύνθετο πεδίο που παράγει κανόνες πλάι [και συχνά σε αντίθεση με] τους θεσπισμένους ποινικούς κανόνες: ενόσω η «πρωτοφανής αύξηση της εγκληματικότητας», τα ιδεολογήματα «έκτροπα», «μπαχαλάκηδες», «γνωστοί/άγνωστοι» νοηματοδοτούν την κοινωνική πραγματικότητα, τόσο στο επίπεδο των αιτιακών προσδιορισμών των φαινομένων όσο και στο επίπεδο της ποινικής τους διαχείρισης, οι ηθικοί πανικοί θα επανέρχονται ως καταλύτης, πυροδοτώντας την μεγεθυντική ακολουθία ενίσχυσης της καταστολής, ενδεχομένως και ανεξάρτητα των πραγματικών διακυμάνσεων της εγκληματικότητας.

[1] Υποκύπτω στον πειρασμό να μεταφέρω ένα σχόλιο των Hayward και Young για το είδος της έρευνας που διευκολύνει την κατανόηση των φαινομένων νεανικής βίας, στην αντιπαράθεσή της με την δεσπόζουσα, στα σύγχρονα συμφραζόμενα, τάση: «Η απόσταση ανάμεσα στον κόσμο εκεί έξω – το χώρο όπου ο Robert Park παραινούσε τους φοιτητές του “να πάνε και να λερώσουν τα χέρια τους στην πραγματική έρευνα”- γίνεται όλο και μεγαλύτερη [Η πολιτισμική εγκληματολογία] εμφανίζεται την ίδια στιγμή το αντικείμενο κυριαρχείται από το ακριβώς αντίθετό του, ένα θετικιστικό φονταμενταλισμό που τείνει να αποκαταστήσει την ανθρώπινη δράση στο προβλέψιμο, το μετρήσιμο, το γήινο» [Hayward, K. & J. Young, 2004: 262 κ.ε., (2004), “Cultural Criminology. Some notes on the script”, στο Theoretical Criminology, vol. 8(3), special issue)

χαρακώματα...

"Ωχ καημένε! Εγώ αυτά τα πετάω στα σκουπίδια"...

Και τότε δεν έχει πια σημασία τι είναι αυτό που ο συνομιλητής σου [φίλος, σύντροφος...] πετάει στα σκουπίδια. Μόνον το ότι ήταν κάτι δικό σου και θέλησες να το μοιραστείς, εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν σου έρθει κατάστηθα η δήλωση και κόψει τη φράση σου στη μέση. Το χαράκωμα.

Δεν τα στήνουμε πια τα χαρακώματα. Είναι έτοιμα, ορατά ή αόρατα, να περιμένουν την συγκυρία που θα δώσει συγκεκριμένη μορφή στους "απέναντι", υπόσταση στη διαμάχη. Περπατώ, περπατώ εις το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ ή, αλλιώς, υποτροπιάζουσα κοκκινοσκουφίαση αν δεν κρατάς τις δέουσες αποστάσεις ασφαλείας όταν το θέμα ξεφεύγει απ' το επίπεδο της κοζερί, της στρογγυλάδας, της ευκολίας.

Όμως μια απλή αφορμή είναι το παράδειγμα· το πρόβλημα δεν είναι οι προσωπικές [φιλικές, συντροφικές...] σχέσεις που επανορίζονται [αν και συνήθως δεν συμβαίνει ούτε αυτό, απλώς πάμε παρακάτω] αλλά η ανάγκη επιβίωσης σε οιονεί εμπόλεμες συνθήκες, που απαιτούν να επιλέξεις το ένα από τα δύο άκρα μιας συνθήκης, παρακάμπτοντας το ενδιάμεσο διάστημα, τις αμφίβολες θέσεις που δεν σε καθιστούν αναγνωρίσιμο συνομιλητή, που εγείρουν υποψίες για το ποιόν σου, την αξιοπιστία του λόγου σου. Η εξοικείωση μ' ένα ταξινομητικό ήθος, μ' άλλα λόγια, που αδιόρατα μολύνει και τις προσωπικές σχέσεις -και πάλι ως αφορμή, αυτές.

Τον τελευταίο καιρό βρέθηκα κάμποσες φορές αντιμέτωπη μ' ένα "Παρουσιάστε!", θα έλεγα πολύ περισσότερες από το σύνηθες και δεν νομίζω ότι έχω την αποκλειστικότητα αυτής της εμπειρίας, στην ίδια θέση είναι κι αυτός που βρέθηκε απέναντι στο δικό μου "Παρουσιάστε!" , απέναντι σε όλα τα "Παρουσιάστε!" που μας καθιστούν μέρος μιας εικόνας ή μιας άλλης ή μιας ατέλειωτης σειράς από εικόνες που εναλλάσσονται πριν φτάσεις στο χαράκωμα, εκεί που παγιώνεται η τελευταία εικόνα -στρατιωτάκια ακούνημα, αμίλητα κι αγέλαστα. Στο μεταξύ το θέμα έχει αντίστοιχες φορές επαναπροσδιοριστεί κι ενίοτε έχει ξεχαστεί, υποχωρώντας στην διαμάχη για την αναγνώριση του άλλου ως έγκυρου και αξιόπιστου συνομιλητή.

Το θέμα όμως δεν πολυσκοτίζεται κι αν το ξεχάσεις. Στην έχει εκεί στημένη και σε περιμένει είτε το αναγνωρίζεις είτε όχι. Το θέμα μου, λοιπόν, ή, πιο σωστά, αυτό που εννοώ ως θέμα σ' αυτή την ανάρτηση, είναι τα τεκταινόμενα στα πανεπιστήμια που την αιχμή τους την τοποθετώ στο ζήτημα της μετατροπής του πανεπιστήμιου σε απροκάλυπτα πειθαρχικό μηχανισμό. Εκεί που γίνονται ορατά και τα περί ων ο λόγος χαρακώματα και, για να είμαι πιο ακριβής, εκεί που παραπέμπει το παρκάτω παράθεμα, από τα αγαπημένα μου του Stuart Hall:

"Η αλλαγή των όρων ενός επιχειρήματος είναι εξαιρετικά δύσκολη, εφ’ όσον ο κυρίαρχος ορισμός του προβλήματος απαιτεί, με την επανάληψη, το βάρος και την αξιοπιστία εκείνων που τον προτείνουν ή τον αποδέχονται, την επικύρωση της “κοινής λογικής”. Τα επιχειρήματα που επιμένουν σ’ αυτόν τον ορισμό του προβλήματος θεωρούνται ότι αποτελούν “λογικό” επακόλουθο. Τα επιχειρήματα που επιδιώκουν να αλλάξουν τους όρους αναφοράς διαβάζονται “ως απομακρυνόμενα από το θέμα”" [1989: 133, «Η αστυνόμευση της κρίσης – Η εξισορρόπηση των εκδοχών: η εκμετάλευση του Χάντσγουόρθ», στο Μ. Κομνηνού, Χ. Λυριτζής (επιμ.) Κοινωνία, εξουσία και Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, Αθήνα: Παπαζήσης]

Θέμα [ή "απομακρυνόμενο από το θέμα"!] στο οποίο θα επανέλθω όταν θα έχω καλύτερη εικόνα της διαφαινόμενης πορείας προς το πειθαρχικό πανεπιστήμιο

[η εικόνα είναι από: http://scholarios.files.wordpress.com/2008/06/womanalina.gif]

αντικατοπτρισμοί και παραμορφώσεις

Κείμενο που μας έστειλε η Ιωάννα Δρόσου, από την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατούμενων

Πριν 10 μέρες εκατοντάδες κρατούμενοι μετρούσαν ανάποδα για την αποφυλάκισή τους. Όλοι ήταν με ποινές για τον νόμο περί ναρκωτικών και όλοι είχαν ήδη «βγάλει σκαστά» πολλά χρόνια. Οι τοξικοεξαρτημένοι κρατούμενοι έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια και ολοένα και αυξάνονται με την αυστηροποίηση των ποινών που επιβάλλονται. Από το 2003, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, οπότε και ψηφίστηκε ο νόμος περί ναρκωτικών ενώ ταυτόχρονα εντάθηκαν οι αστυνομικές έφοδοι στα «στέκια» των τοξικοεξαρτημένων, οι φυλακές γέμισαν από χρήστες που έχουν καταδικαστεί σε κάθειρξη τουλάχιστον 10 χρόνων. Ο νόμος αυτός έφερε και την αντισυνταγματική –κατά τη γνώμη μου- νομοθετική ρύθμιση των 4/5. Δηλαδή όσοι καταδικάζονται σύμφωνα με τον νόμο περί ναρκωτικών, υποχρεούνται να εκτίσουν τα 4/5 της ποινής τους, ενώ για όλα τα άλλα αδικήματα ισχύουν τα 3/5. Με αυτόν τον νόμο η ίση μεταχείριση του νόμου κατακρημνίζεται και οι φυλακές –κολαστήρια γεμίζουν ασφυκτικά. Την αυστηρότητα του νόμου ήρθε να εντείνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2006, που αυξάνει τις ποινές και τις επιβαρυντικές περιστάσεις[1]. Λίγες μέρες πριν κλείσει έτσι απότομα και πραξικοπηματικά –θα έλεγα- η Βουλή, συζητιόταν η ψήφιση του περιβόητου νόμου της κουκούλας. Στις διατάξεις αυτού του νόμου περιλαμβάνονται και ευεργετικές διατάξεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Ανάμεσα σε αυτές ήταν η εξίσωση των ποινών με την κατάργηση των 4/5 σε 3/5 και τη μείωση των ισοβίων. Ωστόσο ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΛΑΟΣ ζήτησε από τον υπουργό Δικαιοσύνης, κ. Δένδια, να πάρουν τις διατάξεις για τον νόμο περί ναρκωτικών πίσω. Συγκεκριμένα από το ΛΑΟΣ, ο Αθ. Πλεύρης είπε ανάμεσα σε άλλα «Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δοθεί σε αυτούς τους ανθρώπους η δυνατότητα να έχουν αυτές τις ευεργετικές διατάξεις για να μπορέσουν να βγουν από τη φυλακή (...) Εμείς κύριε υπουργέ, δεν κάνουμε καμιά έκπτωση πάνω στο θέμα των ναρκωτικών (...) Ήδη τα 4/5 τα οποία ήδη υπάρχουν, τα 25, τα 20 και τα 2/3 της ποινής είναι φοβερά ευεργετικά (...) όσο όμως ο σωφρονισμός δεν λαμβάνει χώρα, αυτό που προέχει είναι ο παραδειγματισμός στην τιμωρία, παραδειγματισμός στη κοινωνία...»Η Λιάνα Κανέλη από το ΚΚΕ ανέφερε «Οι έμποροι ναρκωτικών είναι ότι χειρότερο είδος κυκλοφορεί. Ο έμπορος ναρκωτικών έπρεπε να μην υπάρχει στην κοινωνία (...) Πιστεύετε ότι θα παταχθεί το ζήτημα των ναρκωτικών από τα 3/5; Στο άρθρο 15 σας λέω όχι...» Η Θεοδ. Τζακρή από το ΠΑΣΟΚ είπε «Δεν θα πρέπει κάποιος που έχει καταδικαστεί σε ποινή καθείρξεως να αποφυλακίζεται με ευνοϊκότερους όρους από τους λοιπούς πολίτες ακόμη και αν η ποινή τους έχει καταστεί αμετάκλητη (...) Γιατί θα βγει έτσι ένας σημαντικός αριθμός επιβαρημένων κακοποιών στην ελληνική κοινωνία, πολύ περισσότερο όταν θα αντιμετωπίζουμε αυτά τα σοβαρά προβλήματα με την άρση της εγκληματικότητας (...) Αλλά και ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας, Κ. Γεροντόπουλος σημείωσε «Οφείλουμε τουλάχιστον για ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα όπως είναι η εμπορία ναρκωτικών να μην είμαστε επιεικείς. Θα πρέπει η ποινή που επιβάλλεται, να ισχύει μέχρι το τέλος...» Ο κ. Δένδιας από την άλλη δεσμεύτηκε ότι θα επαναφέρει τις διατάξεις αφού «η υποχρεωτική σκληρότητα δεν βοηθάει».

Σε ανακοίνωσή της η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων σημειώνει ανάμεσα σε άλλα την υποκρισία και το λαϊκισμό των κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ, αλλά και της ΝΔ και υπογραμμίζει «Ποιος άραγε πιστεύει ότι έμποροι ναρκωτικών είναι 16χρονοι και 17χρονοι; Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι στη φυλακή βρίσκονται χιλιάδες έμποροι ναρκωτικών όταν στη γειτονική Ιταλία δεν ξεπερνούν τους εκατό; Ποιος εν γνωρίζει ότι οι πραγματικοί έμποροι είναι έξω από τη φυλακή και μέσα βρίσκονται τα θύματά τους, οι εξαρτημένοι χρήστες; Ποιος δεν γνωρίζει, πλέον, ότι στη φυλακή είναι πιο εύκολο να βρεις ηρωίνη, από μια ασπιρίνη; Ποιος θεωρεί ότι είναι απονομή δικαιοσύνης τα ισόβια για 10 γραμμάρια ναρκωτικών ουσιών;Αν το ελληνικό κοινοβούλιο θέλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των ναρκωτικών, καλά θα κάνει να ενθαρρύνει και να συμβάλει στην πρόληψη, στη δημιουργία πολλαπλών κέντρων απεξάρτησης, στη αποκοπή του χρήστη από την εμπορία και όχι να κλείνει στα μπουντρούμια για όλη τους τη ζωή, τους εξαρτημένους χρήστες, λες και αυτοί είναι υπεύθυνοι για το ναρκοεμπόριο. Οι χιλιάδες κρατούμενοι, το κίνημα αλληλεγγύης, ακούν, κρίνουν... και να ξέρουν όλοι αυτοί που με υποκριτικές κορώνες θάβουν για πάντα, εκδικητικά, ανθρώπους στα κελιά, ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και ότι οι αγώνες συνεχίζονται. Και αυτό θα το δουν σύντομα, πολύ σύντομα». Οι κρατούμενοι μόλις ενημερώθηκαν για την απόσυρση των διατάξεων, εξήγγειλαν κινητοποιήσεις για την 1η Ιουνίου. Τα αιτήματα παραμένουν τα ίδια με την κινητοποίηση του Νοέμβρη, αφού είναι ακόμα επίκαιρα και άλυτα.

Συγκεκριμένα: «Εμείς, κρατούμενοι από πολλές φυλακές της χώρας, ξεκινάμε τις κινητοποιήσεις μας την 1η Ιουνίου, ημέρα Δευτέρα, έξι ημέρες πριν τις ευρωεκλογές, για να γίνουν γνωστά τα αιτήματά μας σε όλη την Ευρώπη. Να μάθουν όλοι τι συμβαίνει στις ελληνικές φυλακές και στη Δικαιοσύνη. Καταγγέλλουμε τον εμπαιγμό που μας έκαναν 5 και 6 του Μάη μέσα στη Βουλή η κυβέρνηση της Ν.Δ. με τη συμπαράσταση των εισηγητών: της κ. Τζακρή του ΠΑΣΟΚ, του Αθ. Πλεύρη του ΛΑΟΣ και της Λ. Κανέλλη του ΚΚΕ. Βρήκε την ευκαιρία ο υπουργός Δικαιοσύνης να αποσύρει ένα από τα επίμαχα άρθρα. Χιλιάδες ασθενείς εξαρτημένοι κρατούμενοι πέφτουν θύματα για άλλη μια φορά, για να μην ευεργετηθούν, όπως λένε, 100 – 150 έμποροι ναρκωτικών Ναρκωτικά τα οποία παράγονται από τα κράτη μέλη του ΟΗΕ και τα διαθέτουν για να είναι αποχαυνωμένη η παγκόσμια κοινωνία. Άρα, είναι γνωστό στον κόσμο ολόκληρο ποιοι τα παράγουν και ποιοι τα διακινούν. Οι μπάτσοι, οι εισαγγελείς τα δικαστήρια έχουν «βαφτίσει» τον τοξικομανή – βαποράκι, έμπορο ναρκωτικών. Στις φυλακές, λοιπόν, έχουμε γύρω στις 6.500 εξαρτημένους, όπου μόνο 100 έως 150 είναι έμποροι. Οι υπόλοιποι είναι θύματα της εξάρτησής τους. Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ του ΛΑΟΣ και της ΝΔ, είναι να πεθαίνουν καθημερινώς κρατούμενοι για να έχουμε, με αυτό τον τρόπο, αποσυμφόρηση στις φυλακές. Γνωρίζοντας ότι οι φυλακές είναι γεμάτες από θάλασσες ηρωίνης, που έχουν αρρωστήσει το 80% των κρατουμένων. Επίσης, χορηγούνται στους κρατουμένους ημερησίως 150.000 ψυχοφάρμακα. Με τον τρόπο αυτό επιζητούν οι ανωτέρω όχι μόνο την εξόντωση των κρατουμένων, αλλά και των οικογενειών και των παιδιών μας. Όμως, οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος της δημόσιας γης, των δισεκατομμυρίων, οι πλούσιοι και τα παιδιά τους, καλλιτέχνες και κάθε πολίτης που ανήκει στους VIP, παρόλο που συλλαμβάνονται, πολλές φορές με μεγάλες ποσότητες ηρωίνης και κοκαίνης, από τη μεταπολίτευση και μετά δεν έχει μπει ούτε ένας στη φυλακή. Οι φυλακές είναι γεμάτες φτωχούς, τσιγγάνους, αλλοδαπούς, αδύναμους, ασυμβίβαστους ή αγωνιστές που καταγγέλλουν και αντιστέκονται στο κεφάλαιο και στην τάξη πραγμάτων που κυβερνάει τα τελευταία 35 χρόνια. Όχι κύριοι της δεξιάς, του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και των χρυσαυγιτών του ΛΑΟΣ. Σας δηλώνουμε ότι έχουμε δικαίωμα στη ζωή, στην οικογένεια και τα παιδιά μας. Έχουμε δικαίωμα να είμαστε άνθρωποι. Εσείς, όμως, μέσα από τη Βουλή, μας ζητάτε να αυτοκτονήσουμε για να γίνει αποσυμφόρηση των φυλακών. Διότι αυτό είναι το σχέδιό σας. Δεν θα σας κάνουμε τη χάρη. Θα αγωνιστούμε να ζήσουμε και να κερδίσουμε τα δίκαια, νόμιμα, βάσιμα, συνταγματικά δικαιώματά μας. Καλούμε όλους τους κρατούμενους και τις κρατούμενες των φυλακών της χώρας να αρχίσουν απεργίες πείνας. Τις όποιες κινητοποιήσεις αποφασίσει κάθε φυλακή στην 1η Ιουνίου στις 9 το πρωί, θα τις κοινοποιήσουν την ίδια μέρα στη διεύθυνση των φυλακών. Μην σταματήσει κανείς. Είναι η μοναδική στιγμή τις ημέρες αυτές να μάθει όλη η Ευρώπη τους νεκρούς που έχει καθημερινώς η Ελλάδα στα κολαστήρια - φυλακές. Να μάθει για τη χειραγωγημένη δικαιοσύνη, τα παραδικαστικά κέντρα με τους ανεπαρκείς δικαστές και εισαγγελείς. Καλούμε τους συγγενείς, τους φίλους, φορείς, και κάθε ευαίσθητο πολίτη στην 1η Ιουνίου στις 10 το πρωί έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης να καταγγείλουμε την κατάσταση στις φυλακές και τη Δικαιοσύνη και να κάνουμε πορεία στη Βουλή. Καλούμε τον πρόεδρο τη δημοκρατίας, τον αρχιεπίσκοπο, τους δικηγορικούς συλλόγους, τους φορείς, την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, όλες τις άλλες κινήσεις αλληλεγγύης, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους διανοούμενους, και κάθε άνθρωπο, να στηρίξουν τα δικαιώματα και τον αγώνα μας. Συγκρατούμενοι δεν κάνουμε πίσω μόνο μπροστά, με όποιες συνέπειες και αν έχουμε Δεν πάει άλλο».

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΓΡΕΒΕΝΩΝ ΠΡΟΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ Συνεχίζουν την αποχή συσσιτίου οι κρατούμενοι της φυλακής των Γρεβενών με τα παρακάτω αιτήματα: Εμείς, κρατούμενοι της φυλακής Γρεβενών, υποβάλλουμε σε εσάς την παρακάτω καταγγελία που αφορά την προσβολή των δικαιωμάτων μας από τη διοίκηση της ανωτέρω φυλακής και θίγει δυσβάσταχτα τις συνθήκες κράτησης μας.Παρακαλούμε να πράξετε ό,τι απαραίτητο προκειμένου να αρθεί κάθε παράνομη και άδικη ενέργεια σε βάρος μας και να ικανοποιηθούν τα κατωτέρω αιτήματα μας. Επειδή:1) Δεν έχουμε ιατρική περίθαλψη ( στη φυλακή υπάρχουν μόνο δύο νοσοκόμες και κανένας ιατρός )2) Δεν μας χορηγείται απόδειξη λιανικής πώλησης κατά την αγορά των προϊόντων που μας προσφέρει η φυλακή (χωρίς να αποδεικνύει καμία σύναψη σύμβασης με μανάβη ή super market όπως ισχύει στις υπόλοιπες φυλακές, αλλά σε αντικατάσταση της ανωτέρω νόμιμης απόδειξης μας εφοδιάζει με ένα «χαρτάκι» αριθμομηχανής που καταγράφει τις προσθέσεις των τιμών των προϊόντων). Υπό αυτές τις συνθήκες είναι λογικό πως κάποιος υπεύθυνος αισχροκερδεί σε βάρος μας και αδυνατούμε να ελέγξουμε τι πληρώνουμε και που… 3) Επιπλέον, δεν μας προσφέρονται προϊόντα προς αγορά απαραίτητα για τη διατροφή μας, όπως λαχανικά, φρούτα, κρέας και αλλά μόνο κονσερβοποιημένα! επιλεγμένα από ένα στοκ 17 προϊόντων. 4) Είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε επανειλημμένη και παράνομη απόρριψη τακτικών αδειών όλοι εμείς εκτός από εκείνους που έχουν λάβει επαναλαμβανόμενες άδειες στις προηγούμενες φυλακές όπου πιθανώς κρατούνταν. 5) Είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε συχνότατη επιβολή πειθαρχικών εξοντωτικών ποινών – χωρίς καμία επίδειξη επιείκειας, επιείκεια που δεν αναστέλλει αλλά υπηρετεί ορθά την απονομή δικαιοσύνης. 6) Είμαστε αναγκασμένοι να υποστούμε την προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας μας ( σωματικός έλεγχος χρήσης ναρκωτικών ουσιών και γύμνωση μας ενώπιον δέκα! μελών του σωφρονιστικού προσωπικού με στόχο την « ξεφτίλιση » μας και τη ψυχολογική μας καταρράκωση). Κατόπιν όλων των ανωτέρω γίνεται φανερό πως στη φυλακή των Γρεβενών λειτουργεί η διοίκηση της αρπαχτής, κυριαρχεί η κατάχρηση εξουσίας και η παράβαση καθηκόντων όπου παραβιάζονται καθημερινά στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα που θεμελιώνονται στους σωφρονιστικούς και ποινικούς νόμους. Σ΄ αυτή την κατάσταση που είναι μία καθημερινή εμπειρία - κόλαση για εμάς που αναγκαζόμαστε να τη ζούμε, αδυνατούμε να ακουστούμε, να γίνουμε σεβαστοί από την κοινωνία που δυστυχώς μας βλέπει συχνά, μονάχα ως εγκληματίες και να βρούμε στήριγμα για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα: Ιατρική περίθαλψη, πρόσβαση στην υγεία, στη διατροφή, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, χορήγηση αδειών προκειμένου να ανακουφιστούμε από τις εξοντωτικές ποινές και να επανέλθουμε « φυσιολογικοί» στην κοινωνία… Παρακαλούμε να επέμβετε τάχιστα για την κατοχύρωση των παραπάνω καθώς μάλιστα διανύουμε αποχή συσσιτίου από την 15η Απριλίου και απεργία πείνας ο ένας από εμάς από την 22η Απριλίου. Είναι αυτονόητο πως τα ψυχικά και σωματικά μας όρια έχουν εξαντληθεί παρόλο που οι υπεύθυνοι με πρωτοστάτη τον κ. αρχιφύλακα, συνεχίζουν τα βασανιστικά τους μέτρα χωρίς οίκτο.

[1] Σύμφωνα με το άρθρο 23 όποιος εισάγει, πωλεί, προσφέρει, διαθέτει, διανέμει ναρκωτικά σε σχολικές μονάδες, εκπαιδευτικά ιδρύματα, χώρους άθλησης, κατασκηνώσεων, ορφανοτροφείων, φροντιστηρίων, χώρους παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, διαμονής των Ένοπλων Δυνάμεων, συγκέντρωσης μαθητών ή σπουδαστών για εκπαιδευτικούς ή αθλητικούς σκοπούς ή για κοινωνική δραστηριότητα ή σε χώρους γειτνίασης με τους παραπάνω χώρους αντιμετωπίζει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Οι επιβαρυντικές διατάξεις είναι αναπόφευκτες για τον οποιοδήποτε αν αναλογιστούμε πως σε κάθε δρόμο μπορεί να υπάρχει τουλάχιστον ένας από αυτούς τους απαγορευμένους χώρους (σχολείο, καφέ, ΙΚΑ, παιδική χαρά, γήπεδο, κατασκήνωση, σινεμά, πάρκο, πανεπιστήμιο, γυμναστήριο κλπ)

χιονίιιιδει... χειμέρια τα πράγματα...

Από τη Συσπείρωση Πανεπιστημιακών, αυτή τη φορά η ενημέρωση:

Ο Εισαγγελέας της Ρόδου, στέλνει εμπιστευτικό έγγραφο, στον Κοσμήτορα της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών, Πανεπιστημίου Αιγαιου

Όπως αναφέρεται στην ενημέρωση, ο Φραγκίσκος Καλαβάσης, Κοσμήτορας της Σχολής, αμέσως μόλις το έλαβε (πριν λίγες ημέρες) το κοινοποίησε δημόσια, κατά την πανηγυρική εκδήλωση απονομής πτυχίων, αναλύοντας το διεξοδικά ως προς τις εμφανείς αλλά και μη εμφανείς διαστάσεις του. Το εμπιστευτικό αυτό έγραφο, στάλθηκε επίσης στις εφημερίδες.

Το έγγραφο του εισαγγελέα μπορεί να το διαβάσει κανείς στην ιστοσελίδα:

http://yannisharis.blogspot.com/2009/05/blog-post_12.html .

χειμέρια τα πράγματα...

"Αλλάξανε οι καιροί αλλά, έστω και με άλλους όρους, η εγγύτητα ανάμεσα στους "παρεκκλίνοντες κόσμους" με τον δικό μας παγιώνεται. Και όσο παγιώνεται η εγγύτητα, τόσο πιο δύσκολα εκφέρεται ένας λόγος που να υπονομεύει τις βεβαιότητες των ορισμών και την ασφάλεια των ταξινομήσεων. Με την ελπίδα ότι οι ταξινομήσεις δεν μεταβάλλονται και ότι θα παραμείνουμε στην ασφαλή πλευρά αυτής της τάξης των πραγμάτων"

Έτσι τέλειωνα την προηγούμενη ανάρτηση και, λόγω της σημερινής απεργίας των διανομέων του Τύπου, δεν ήξερα ότι είχα ήδη το παράδειγμα, και πάλι από πανεπιστημιακό χώρο, και πάλι δημοσιοποιημένο από τον Ιό και όχι από συλλογικότητες που κάποτε μπορούσαν να αποτελέσουν ανάχωμα και να αποτρέψουν κατασταλτικές αυθαιρεσίες οι οποίες τείνουν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε πειθαρχικούς μηχανισμούς, στη λογική ακριβώς του επίμαχου "εσωτερικού κανονισμού" που πυροδότησε τα γεγονότα στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Παραθέτω την αρχή του δημοσιεύματος του Ιού:

ios@enet.gr / http://www.iospress.gr/

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=44839&ref=search

Πώς παραβιάζεται το άσυλο; ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ Η ποινικοποίηση της έκφρασης γνώμης από πανεπιστημιακούς δασκάλους παίρνει μορφή χιονοστιβάδας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Από τις αρχές του περασμένου μήνα καλούνται αρκετά μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, προκειμένου να «εξεταστούν ανωμοτί σχετικά με την ΕΔΕ κατά παραγγελία του κ. πρυτάνεως, αριθ. πρωτ. ΕΜΠ 43/26.02.2009», επειδή εξέφρασαν γνώμη για το σύννομο ή όχι της εκλογής προέδρου του Τμήματος Χημείας, επειδή διατύπωσαν δημόσια την αντίθεσή τους στο Προεδρικό Διάταγμα 160, τον περιβόητο «εσωτερικό κανονισμό», καθώς και επειδή διαπίστωσαν την ύπαρξη αντίφασης μεταξύ διατάξεων αυτού του Π.Δ. και του νόμου 3549/2007, σχετικά με τη συμμετοχή των μελών ΔΕΠ στα εκλεκτορικά και τα όργανα διοίκησης. Υπήρξε επίσης διαφωνία με την εκλογή της προέδρου του τμήματος, που επικυρώθηκε παρά το γεγονός ότι ως μοναδική υποψήφια έλαβε ποσοστό πολύ μικρότερο του 1/3 των ψήφων του εκλεκτορικού σώματος που απαιτεί ο νόμος και ο πρότυπος εσωτερικός κανονισμός".

Στο τέλος του δημοσιεύματος αναφέρεται: "Για το ίδιο ζήτημα, μας γράφει ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης: "Αγαπητέ Ιέ, παρά τις αντιρρήσεις μου για πολλές επιλογές της προηγούμενης διοίκησης της ΠΟΣΔΕΠ, θέλω να ενώσω τη φωνή μου για την υποστήριξη του διωκόμενου συναδέλφου Τάκη Πολίτη. Αλλο η διαφωνία κι άλλο η ποινικοποίηση". Το προσθέτω κι αυτό, αν και φαντάζομαι ότι ο συνάδελφος θα έχει ήδη στείλει την υπογραφή του για να ενωθεί με τις υπογραφές εκείνων που στηρίζουν τον Τάκη Πολίτη. Δοκιμαστικά πυρά στα περιφερειακά Πανεπιστήμια για να επαναπροσδιοριστούν τα αντανακλαστικά αυτού που λέμε "πανεπιστημιακή κοινότητα"; Το κλίμα μοιάζει να επιτρέπει και τα χειρότερα. Για την ακρίβεια, εν δυνάμει διωκώμενοι είναι και οι ίδιοι οι ομνύοντες στην προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου από τους συνήθεις υπόπτους που έχουν ταξινομηθεί ως "εξωπανεπιστημικά ταραχοποιά στοιχεία". Κι έτσι φοβάμαι ότι πέφτουμε στην ίδια μας την παγίδα: νοηματοδοτώντας το άσυλο αποκλειστικά με όρους νόμους και τάξης, μοιάζει να χάσαμε την πεμπτουσία της έννοιας του ασύλου. Και όταν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου [στη λογική που εκπορεύτηκε όχι μόνον από εξωπανεπιστημιακούς φορείς αλλά κυρίως από τους κόλπους του πανεπιστημίου και τους "ανησυχούντες πανεπιστημιακούς"], θα πρέπει να είμαστε όλοι "ανησυχούντες" γιατί η επικείμενη πια κατάλυση του ασύλου δεν θα περάσει απ' την Κερκόπορτα αλλά από πύλη ορθάνοικτη.

Απρόβλεπτοι και οι φορείς της βίας αυτών των επιθέσεων. Από κεντρικό Πανεπιστήμιο το επόμενο παράδειγμα: στην εφημερίδα που εκδίδει η φοιτητική παράταξη του ΛΑΟΣ ΦΟΣ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εμπρηστικά δημοσιεύματα στοχοποιούσαν συναδέλφους ως "ανθέλληνες", κατά τον πιο ήπιο χαρακτηρισμό, δημοσιεύντας και φωτογραφίες τους "για να τους γνωρίζουμε" και η "πληροφορία" εξαπλώθηκε σαν σπίθα στη θημωνιά τού "σαν έτοιμοι από καιρό", για να δημοσιευθούν στο αθηναϊκό Τύπο και ερωτήματα του τύπου: "γιατί δεν τους λυντσάρετε;"*

Έτσι όπως διαμορφώνεται, λοιπόν, η τάξη πραγμάτων κανείς μας δεν είναι από την ασφαλή πλευρά γιατί οι ταξινομήσεις είναι μεταβλητές και η "συμμόρφωση" δεν είναι ποτέ δεδομένη: ο πειθαρχικός μηχανισμός λειτουργεί σαν την αράχνη είτε επικυρωθεί πια θεσμικά η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είτε όχι.

*ΨΗΦΙΣΜΑ Το ΔΣ του Συλλόγου Διδασκόντων του Παντείου Πανεπιστημίου δεν μπορεί παρά να εκφράσει την ανησυχία του για μια σειρά ενέργειες «εθνικά» ανησυχούντων πολιτών. Φωνασκίες στη διάρκεια επιστημονικής εκδήλωσης για τους Τσάμηδες. Στοχοποίηση από ακροδεξιούς, συναδέλφου που η έρευνα του έχει ως αντικείμενο τις μειονότητες. Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον, το επαναλαμβανόμενο από τις στήλες κυριακάτικης εφημερίδας ερώτημα γιατί δεν λυντσάρεται συνάδελφος για τον τίτλο διδακτορικής διατριβής που διευθύνει. Στις παραπάνω περιπτώσεις δεν πρόκειται για έκφραση κριτικής, την οποία έχει οργανική ανάγκη το πανεπιστήμιο αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει ως ακαδημαϊκός δημόσιος χώρος, αλλά για απόπειρες σπίλωσης, τρομοκράτησης και τελικά φιμώματος οποιασδήποτε διαφορετικής φωνής. Το ΔΣ είναι αποφασισμένο, και σε τούτο είναι πεισμένο ότι εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του συλλόγου μας, να προασπίσει με κάθε μέσο την ελευθερία του λόγου. Μια ελευθερία η οποία είναι ζωτικά απαραίτητη για να υπάρξει επιστημονική έρευνα. Μια ελευθερία η οποία δεν μας παραχωρήθηκε από κανέναν αλλά αποτελεί προϊόν πολυετών και επίπονων αγώνων. Κανείς «εθνικά ορθοφρονών» αγανακτισμένος πολίτης δεν μπορεί με τις άναρθρες κραυγές του να μας αποστερήσει από τη δυνατότητα να διεξάγουμε ελεύθερα την έρευνα μας με αποκλειστικό κριτήριο όχι το «εθνικά επιτρεπτό» έτσι όπως ορίζεται αυθαίρετα από τους πολίτες αυτούς, αλλά την αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας.Οι απειλούμενοι συνάδελφοι, των οποίων ο αριθμός δυστυχώς αυξάνεται συνεχώς, πρέπει να γνωρίζουν ότι το ΔΣ αλλά και ολόκληρος ο σύλλογος μας θα είναι έμπρακτα δίπλα τους όταν το έργο τους αμφισβητείται με εξωγενή από την επιστημονική έρευνα κριτήρια.

Προτείνω: http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/04/blog-post_26.html