Προϊόντα στοιβαγμένα σε αποθήκες

Κείμενο που μας έστειλε η Ιωάννα Δρόσου

Μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατούμενων και υποψήφια διδάκτορας στο Τμήμα κοινωνιολογίας του Παντείου Παν/μίου

Φυλακή σημαίνει περιορισμός της ελευθερίας κινήσεων. Οι κρατούμενοι είναι ελεύθεροι, τα βήματά τους περιορίζονται. Τίποτε άλλο. Οι συνθήκες κράτησης που τους έχουμε επιβάλλει είναι απάνθρωπες και όμως πολλές φορές κάποιοι τηλεδικαστές, τηλεβουλευτές, τηλετύρρανοι ζητάνε αυστηροποίηση. «Αυστηροποίηση», στομφώδης λέξη με ανήλεες συνέπειες. Ας γίνουμε και εμείς, όμως, πιο αυστηροί. Ας καταδικάσουμε τους εαυτούς μας. Δεν είμαστε εμείς τέλειοι και οι κρατούμενοι ατελείς. Είμαστε εμείς τυχεροί και οι κρατούμενοι άτυχοι. Άτυχοι γιατί βρέθηκαν στα «ελληνικά σωφρονιστικά καταστήματα». Στη φράση αυτή μόνο η λέξη «σωφρονιστικά» είναι λάθος. Γιατί είναι καταστήματα. Αφού οι κρατούμενοι είναι σαν προϊόντα που στοιβάζονται. Είναι λάθος να λέμε ο/η κρατούμενος/η. Το σωστό είναι το κρατούμενο προϊόν. Ένα προϊόν που κοστίζει 2 , 10 και πολλές φορές 20 χρόνια ή ακόμα και ανεκτίμητης αξίας («ισόβια»). Ένα προϊόν που δεν χρειάζεται φροντίδα αλλά συντήρηση. Στο Άουσβιτς τα προϊόντα αυτά είχαν bar code, τώρα είναι επώνυμα. Αυτή είναι η διαφορά της σύγχρονης κοινωνίας. Μίας κοινωνίας αποθήκευσης ψυχών. Όσο οι αποθήκες είναι γεμάτες, ο κόσμος είναι ευχαριστημένος. Κατάλοιπο κατοχικού συνδρόμου, ίσως, που ρέει στις φλέβες μας. Γεμάτες αποθήκες σημαίνουν αίσθημα ασφάλειας και ευφορίας. Τις αποθήκες δεν τις θέλουμε κοντά μας. Μας φτάνει να ξέρουμε ότι υπάρχουν και ότι είναι γεμάτες. Όσο πιο μακριά τόσο καλύτερα. Ενοχλούν την αισθητική μας, ταράζουν την ηρεμία μας. Στις αποθήκες δεν χρειάζεται «εξειδικευμένο σωφρονιστικό προσωπικό». Μόνο αποθηκάριοι χρειάζονται, που χάριν ευφημίας ονομάζονται «σωφρονιστικοί υπάλληλοι». Οι αποθηκάριοι ενδιαφέρονται, μόνο για την τάξη. Δουλειά τους είναι να μην ενοχλείται η κοινωνία. Τα ληγμένα προϊόντα να πετιούνται ήσυχα και αθόρυβα και τα ελαττωματικά να διορθώνονται με όποιο τρόπο. Ε, λοιπόν, όχι. Για κάποιους ανθρώπους δεν είναι επώνυμα προϊόντα. Για κάποιους είναι η Κατερίνα, ο Παναγιώτης, η Μαρίνα, ο Νίκος, ο Γιάννης… Για κάποιους είναι άνθρωποι, με χτύπους καρδιάς, αισθήματα, αντοχές και ψυχή. Για κάποιους δεν λήγουν, πεθαίνουν. Για κάποιους δεν είναι ελαττωματικοί αλλά εξεγερμένοι. Θυμώνω όταν ο κ. Αραβαντινός έχει τη δυνατότητα να βγει στην τηλεόραση και να μιλήσει για το θάνατο της Κατερίνας. Όταν δικαιούται να πει για την οικογένειά της, καταπατώντας οποιοδήποτε απόρρητο. Όταν δικαιούται να βγάλει πόρισμα για τις αιτίες θανάτου της. Θυμώνω που αυτός ο κύριος είναι διευθυντής φυλακής ανηλίκων, άλλη αποθήκη εξόντωσης ψυχών. Ψυχών με ζωντανή ακόμα την παιδική αθωότητα, η οποία δολοφονείται χωρίς αυτό το ειδεχθές έγκλημα να δικάζεται, αλλά αντιθέτως να επιβάλλεται από τη δικαιοσύνη ως ποινή. Θυμώνω όταν ο κ. Παπαδάκης, έγκριτος δημοσιογράφος, έχει το βήμα να μιλά για την κατάργηση της υφ’ όρων απόλυσης. Όταν χρεώνει στις άδειες των κρατουμένων, την έκρηξη της εγκληματικότητας. Θυμώνω όταν ο κ. Βορίδης, εξ’ ονόματος των ψηφοφόρων του ζητά την κατάργηση των αδειών των κρατουμένων, οι οποίοι τις χρησιμοποιούν προκειμένου να διαπράξουν νέους φόνους. Θυμώνω όταν ο υπουργός δικαιοσύνης αγνοεί τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές. Όταν δέχεται να βρεθεί με αλληλέγγυο κόσμο και όχι με τους ίδιους τους κρατούμενους. Αναρωτιέμαι, όταν τα άτομα με ειδικές ανάγκες διεκδικούν τα δικαιώματά τους, οι υπουργοί δέχονται τους συμπαραστάτες τους; Θυμώνω όταν δημιουργούνται κινήματα μέσα από δολοφονίες. Τα κινήματα πρέπει να υπάρχουν για να αποτρέπουν τις δολοφονίες. Πρέπει να είναι επιθετικά και όχι αμυντικά. Να είναι βελτιωτικά και όχι διορθωτικά. Τα κινήματα είναι οι αγώνες για ένα καλύτερο μέλλον και όχι για την αποτροπή του χειρότερου. Μπορεί για κάποιους από εσάς φυλακή, να σημαίνει ασφάλεια, δικαιοσύνη, πολιτισμός. Για κάποιους άλλους, η φυλακή είναι μία μορφή αυτοδικίας. Είναι αποθήκη ψυχών που πρέπει να κλείσει. Κάποιοι από εμάς θα παλέψουμε να κλείσει επιτέλους αυτό το μαγαζάκι.