Κείμενο και αφίσα, άρτι αφιχθέντα από τα Κορίτσια στην Εξέγερση
Για την Κατερίνα Από το Δεκέμβρη και μετά μετρήσαμε τη δολοφονία του ανήλικου Αλέξανδρου, της Κατερίνας Γκουλιώνη, μιας γυναίκας κρατούμενης, την απόπειρα δολοφονίας στη γυναίκα, εργάτρια και μετανάστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, τις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών. Οι ανώνυμες ή ορατές ιστορίες τους, μιλάνε για τον άνθρωπο για τον οποίο η ζωή δεν είναι δεδομένη. Μέσα από την τραγωδία του, ο θάνατος της Κατερίνας μιλάει για τη ζωή που δεν είναι αυτονόητη, για τη ζωή που είναι προνόμιο. Οι καταγγελίες της Κατερίνας λίγο καιρό πριν τη δολοφονία της μιλούσαν για τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, την προσβολή, τον κίνδυνο που υφίσταται η έγκλειστη γυναίκα μέσα στο σώμα της, κατά τη διαδικασία της σωματικής έρευνας, στο βασανιστήριο του κολπικού ελέγχου, όταν η εξουσία ξαναφτιάχνει το απείθαρχο σώμα, όταν φαντασιώνεται νέες πειθαρχικές τεχνολογίες για να ενδυναμώσει τον εαυτό της. Όταν τιμωρεί και σωφρονίζει το τοξικό, έμφυλο, παραβιασμένο, φιμωμένο, αρρωστημένο σώμα για αυτό που υπήρξε, όταν το επαναφέρει στην τάξη στην οποία θα έπρεπε να είναι από την αρχή. Το σώμα εντός της φυλακής είναι ένα εργαλείο για το μετασχηματισμό της ψυχής του υποκειμένου που αντιστέκεται. Το πρώτο αδίκημα που διέπραξε η Κατερίνα ήταν ότι βρέθηκε στη φυλακή, παραβιάζοντας τα όρια του κοινωνικού φύλου. Γιατί η δυναμική, ενεργητική και εμπρόθετη παραβατική συμπεριφορά έχει ταυτιστεί με την αρρενωπότητα. Η Κατερίνα συνέχιζε να διασχίζει τα όρια που διαχωρίζουν, οριοθετούν και περιορίζουν τις θέσεις μας σ’ αυτόν τον κόσμο. Συνέχιζε να τα παραβιάζει όταν από τη θέση της ως κρατούμενης μιλούσε για τις εξαθλιωτικές και βάναυσες συνθήκες κράτησής της μέσα στις φυλακές. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι ότι υπερασπιζόταν πιο ανθρώπινες συνθήκες κράτησης, γιατί όσο υπάρχουν φυλακές θα είναι πάντα απάνθρωπες. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ίδια η Κατερίνα, η φωνή της αρνούμενη τον ένα περιορισμό μετά τον άλλο ήταν επικίνδυνη και έπρεπε να ρυθμιστεί. Η φυλακή ορίζει ένα σώμα που δεν είναι φυσιολογικό, άρα δεν είναι άξιο να υπάρχει στη δημόσια σφαίρα. Η ποινή δεν είναι εργαλείο για το αυταπόδεικτο τέλος, δεν είναι αμυντική στρατηγική της κοινωνίας που δέχεται επίθεση από τους παραβάτες. Είναι ένας από τους πολιτισμικούς δρώντες, ένας μηχανισμός για τον έλεγχο του πληθυσμού. Οι έμφυλες πρακτικές πειθάρχησης που καταγγέλει η Κατερίνα δείχνουν ότι η ποινή αφορά στον ‘εγκληματία’ και τις δομές της ‘προσωπικότητάς’ του, παρά τη φύση του εγκλήματος και τις άμυνες απέναντι σ’ αυτό. Με τον τρόπο αυτό αποτελεί σύστημα γνώσης για την κατασκευή και τον έλεγχο του υποκειμένου. Οι ποινικοί μηχανισμοί αυτονομούνται και δρουν στα πλαίσια του προγράμματος δημιουργίας του υποκειμένου, αποτελούν σύστημα γνώσης για την κατασκευή και τον έλεγχό του. Όχι για να υποβαστάξουν μια κυρίαρχη σχέση στην οποία οι υπόλοιποι θεσμοί απλά υποτάσσονται, όχι για να αναπαράγουν πια αυτή τη σχέση, αλλά για να τη δομήσουν εξ αρχής. Η φωνή της Κατερίνας κλυδώνισε την πιο αδιόρατη απόπειρα της εξουσίας να επιβάλλει τις δυναμικές της, διαστέλλοντας διαρκώς τα όρια της παραβίασης, από τη γυναίκα, την τοξικομανή, την κρατούμενη, την αγωνιζόμενη. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που είναι λιγότερο άνθρωποι από κάποιους άλλους θα υπάρχουν πάντα φυλακές. Η καταστροφή τους θα περάσει μέσα από την καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων που παράγουν τη δυνατότητα της κυριαρχίας στα σώματα μας, που παράγουν την έγκλειστη ναρκομανή και τη νεκρή κρατούμενη. Στα σώματα που μαθαίνουν να υφίστανται την πειθαρχία, τον έλεγχο, την κανονικότητα, στα σώματα που γίνονται πειθήνια. Οι ρωγμές που άνοιξε η Κατερίνα στην εγκληματική πειθαρχία του κανονικού να γίνουν άρνηση ενός κόσμου που σκοτώνει όσους δεν αναγνωρίζει για δικούς του. Κορίτσια στην εξέγερση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου