αδημοσίευτα. ποιήματα

Κάθε φορά που διαβάζω ποιήματα της αγαπημένης μικρής μου φίλης της Ελίνας, σκέφτομαι ότι είναι κρίμα που δεν τα μοιράζομαι και εφευρίσκω τρόπους να "οικειοποιηθώ" τρόπους δημοσιοποίησης. Η Λοξοδρομία μπήκε ήδη προμετωπίδα σε μια ανάρτηση για την Κατερίνα Γκουλιώνη. Αυτά τα δύο, δεν θα ήξερα πραγματικά πού να τα πρωτοβάλω και τα δημοσιεύω "αταξινόμητα", "εκτός θεματικής". Σαν δώρο στους επισκέπτες της σελίδας. Για να βρούνε έτσι τη θέση τους στις εντός θεματικής αναρτήσεις....

ΟΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ 1. Όλο μετράμε τα υπάρχοντά μας τα βρίσκουμε λίγα, ξεμακραίνουμε σε ξένους κήπους, κόβουμε ξένες αγάπες απ’ τη ρίζα και τις καρφώνουμε στον τοίχο μας σαν λάβαρα κλεφτοπόλεμου. Ύστερα έρχονται οι αδικημένοι κλαίνε για λίγο έξω απ’ την πόρτα μας κι εμείς λυπόμαστε που αφήσαμε έτσι τη ζωή να περάσει χωρίς να μάθουμε τα ονόματα αυτών που μας μιλήσαν. Ώστε λοιπόν δεν αποκτήσαμε σημάδια. (3/5/09)

ΜΕΣΑ ΓΗ

Έστριψες τη γωνία και περπάτησες μέσα σε υπόγειες στοές κι ό,τι πέτρινο έσκυψες και το 'χωσες στις τσέπες να 'χεις κορμί να στέκεται. Ταξίδια που έγιναν. Κι όταν γυρίσει η φευγάτη κόρη θα πεις πως άδικος ο πηγαιμός, ήρθαν κι εδώ καράβια, ξέβρασαν μακρινά νερά και περιμέναν. «Και η παλιά μου γη;» θα σε ρωτήσει και θα πεις «αυτή τη σκάψαμε κι άλλο δεν έχει μόνο μας φύτρωσαν κάτι χορτάρια στα χέρια κι αχρήστεψε η πάνω πόλη.» Λίγο θα πάρει να το δει. Τόποι που στένεψαν κι ούτε θα προσκληθεί να τους πατήσει. Δεν θα μιλήσει άλλη φορά. Εσένα σου έτυχε η τελευταία φωνή. Και για τους άλλους, κρίμα. Κι έστριβες τη γωνία και περπατούσες μέσα σε υπόγειες στοές και σου πετούσε πέτρες να τη μαζεύεις λίγη-λίγη, να χεις να μοιάζεις κάπου όταν σταθούν τα μάτια κι αγριέψουν (23/11/08) Ελίνας Ρίζου, αδημοσίευτα