Οι Κατερίνες...

Διάβασα σήμερα στην ιστοσελίδα του Τάσου Κορωνάκη [http://tkoronakis.wordpress.com/] ότι η πρώτη παράσταση του θεατρικού έργου που έγραψε ο Μισέλ Φάις με αφορμή την ιστορία της Κωνσταντίνας Κούνεβα, διακόπηκε από την εισβολή μιας ομάδας ατόμων που πέταξαν τρικάκια, μπογιές..., στο όνομα μιας "πούρας" αλληλεγγύης στην πρώτη από τις Κατερίνες, που άφησαν κι αυτές το αποτύπωμα του σημαδεμένου σώματος τους στην εμπειρία του Δεκέμβρη.

Με παγώνουν παρόμοιες πρακτικές, η εξουσία [έστω και ολιγόλεπτη] που μού ασκείται με την "πειθώ" μιας βίας στην οποία δεν προλαβαίνω να αντιδράσω. Δεν είναι αυτό, όμως, το θέμα μου, απλώς επειδή μ' αυτήν την αφορμή έμαθα ότι γράφτηκε ήδη και ανέβηκε το έργο, ξαναθυμήθηκα τα συναισθήματα που μού προκάλεσε η εξαγγελία του. Προφανώς δεν μ' απασχολεί το τεχνικό ζήτημα του χρόνου, που μοιάζει πολύ λίγος για την συγγραφή και το ανέβασμα μιας θεατρικής παράστασης, γιατί αυτό το κρίνουν οι δημιουργοί και οι θεατές της. Η μνήμη μ' απασχολεί. Η μνήμη, που οι συνεχιζόμενες εκδηλώσεις συμπαράστασης δείχνουν ότι είναι ακόμα ζέουσα, ότι δεν ήρθε ακόμα ο χρόνος που θ' απαιτεί το συνδαύλισμα της. Γιατί θα έρθει κι αυτός. Όπως έρχεται πάντα.

Και δεν μπορώ να μην σκεφτώ την άλλη, την Κατερίνα Γκουλιώνη, αυτήν που πήρε το καράβι της μεταγωγής για άλλη φυλακή και, πριν ξημερώσει η μέρα, απόδρασε. Που θα ήθελα να μην είχε αποδράσει κι απ' την μνήμη μας. Τόσο σύντομα. Που θα ήθελα κάποιος να εμπνευστεί κι απ' την δική της ιστορία και να την συντηρήσει στη μνήμη μας. Σαν αφήγηση για εκείνες τις Κατερίνες που οι μονόλογοί τους δεν φτάνουν στ' αυτιά μας αν δεν τους συνοδεύουν λίγες σταγόνες αίμα που θα τραβήξουν το βλέμμα μας. Σε ένα χρόνο, σε δύο, σε όσο χρειαστεί για να μεταφραστεί σε λόγια η ανεκλάλητη οδύνη κι αυτών που γίνονται επώνυμες όταν οι θεσμοί υπερβάλλουν σε ζήλο για να μας κάνουν να τις προσέξουμε ως σημαδεμένα σώματα, ως νεκρά σώματα...

Προτείνω: http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/05/blog-post_8506.html και http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/03/blog-post_23.html