Ξοδεύει πολλά; Τηλεφώνησε στην αστυνομία! Μπορεί να είναι εγκληματίας.

Η λέξη bling ανήκει στην αργκό της κουλτούρας του hip hop. Αναφέρεται στα διάφορα βαριά κοσμήματα από χρυσό, πλατίνα, ασήμι και πολύτιμους λίθους ή ακόμα και στις χρυσές ή διαμαντένιες οδοντοστοιχίες που επιλέγουν συνήθως τα μέλη των επιτυχημένων hip hop συγκροτημάτων προκειμένου να επιδείξουν τη θέση τους στην ιεραρχία της συγκεκριμένης μουσικής υποκουλτούρας. Προκύπτει από τον ήχο που κάνουν τα πολύτιμα μέταλα όταν χτυπούν μεταξύ τους και παραπέμπει σε ήχους αυθονίας και επιδεικτικής σπατάλης.

Αυτή τη λέξη διάλεξε το αστυνομικό τμήμα του Gloucestershire της Μεγάλης Βρετανίας, ως κεντρική της νέας καινοτόμου καμπάνιας του για τη συμμετοχή των πολιτών στην αντεγκληματική πολιτική. Σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα της Daily Mail, η αστυνομία του Gloucestershire προτρέπει τους πολίτες να καταγγέλουν ανώνυμα όσους φαίνεται να ξοδεύουν περισσότερα από τα χρήματα που θα μπορούσαν να αποκτούν νόμιμα, με τον αποστομωτικό συλλογισμό, ότι κάτι που δεν φαίνεται να έχει αποκτηθεί νόμιμα μπορεί κάλλιστα να αποτελεί προϊόν εγκληματικής πράξης.

Πέρα από το γεγονός της εγκαθίδρυσης του ρουφιάνου στην κατηγορία "good citizenship" και την ηθική ανταμοιβή του για τη συμμετοχή στον πόλεμο κατά του εγκλήματος (σε μια εποχή σαν τη σημερινή που η πλύση εγκεφάλου για την οικονομική κρίση και την ανεπάρκεια ικανοποίησης των επιθυμιών μας είναι διαρκής και ωμότερη από ποτέ, αυτή η ηθική ικανοποίηση ως κίνητρο μπορεί να παράξει πολύ εύκολα ένα νέο κυνήγι μαγισσών νομιμοποιώντας τον φθόνο γι΄αυτό που έχει ο άλλος αλλά όχι εγώ), βρίσκω ότι η χρήση της συγκεκριμένης λέξης είναι κάτι παραπάνω από τυχαία. Για την ακρίβεια τη βρίσκω δαιμόνια! Διότι καταφέρνει να αναπαραστήσει αυτό που θέλει (την υποψία εγκλήματος) με τους όρους ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής. Του hip hop lifestyle. Αυτού του κοινωνικού πεδίου που έχει οριστεί από την κυρίαρχη κουλτούρα με όρους πολέμου συμμοριών, οπλοχρησίας, ναρκωτικών, πορνείας, εκβιασμών και φυλετικής καταγωγής. Με τους όρους ενός τρόπου ζωής που ορίζεται από τους επικριτές του ως ασθένεια μιας κοινωνίας που ανταμοίβει τους χειρότερους εκπροσώπους της προκειμένου να διαφθείρουν τις αγνές και άσπιλες (συνήθως λευκές) εφηβικές ψυχές.

Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι, με τη χρήση αυτής της αναπαράστασης, το ανώνυμο τηλεφώνημα μπορεί να γίνει με όσο το δυνατόν λιγότερες αναστολές από τον καχύποτο γείτονα;