Ο φόβος φιμώνει τους πανεπιστημιακούς

Ο φόβος φιμώνει τους πανεπιστημιακούς

Οι μειοψηφίες «αναρχοαυτόνομων» και «αντιεξουσιαστών» έχουν επιβάλει καθεστώς ομηρίας και τρόμου σε πολλά ανώτατα ιδρύματα

Τίτλος και υπότιτλος άρθρου της Καθημερινής της 5 Απριλίου 2009 που το υπογράφει ο κ. Αποστολος Λακασας, ο οποίος μοιάζει να έχει πάρει εργολαβία το έργο της διάχυσης του φόβου για τα πανεπιστημικά πράγματα [http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_05/04/2009_310055].

Και τα έχει όλα το έργο: καλούς, κακούς, περιπετειώδη δομή, θα μπορούσε να είναι ό,τι πρέπει για να ξεχαστεί κανείς όταν βιώνει καθημερινά τον φόβο εκεί που πραγματικά παράγεται, στο εμπόλεμο τοπίο της οικονομικής σφαίρας και στα αποτελέσματα που παράγουν στο κοινωνικό πεδίο οι συνεχείς εκρήξεις οικονομικών μέτρων. Αλλά... Θέλει τέχνη η δουλειά, αλλιώτικα το έργο γίνεται κωμωδία, οδηγεί σε απρόβλεπτους και ασχεδίαστους συνειρμούς και προδίδει τον δημιουργό του.

Κωμωδία ή περιπέτεια, το κείμενο αρχίζει με όρους που παραπέμπουν σε μαφιόζικες δράσεις και φοβισμένα ανθρωπάκια, που δεν αντιδρούν ως εν δυνάμει θύματα εγκληματικής οργάνωσης: "Οταν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι αρνούνται ακόμη και να καταθέσουν τη γνώμη τους δημοσίως, αναλογιζόμενοι την αντίδραση και την οργή καταληψιών, κι όταν συνειδητά ανέχονται το καθεστώς ομηρίας και τρόμου που έχουν επιβάλει σε ΑΕΙ μειοψηφίες, ένα είναι το συμπέρασμα: η λειτουργία των πανεπιστημίων, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται πρωτίστως από τις διαθέσεις και εμπνεύσεις «αναρχοαυτόνομων», «αντιεξουσιαστών» και «εξωπανεπιστημιακών» και δευτερευόντως από τα θεσπισμένα όργανα της πολιτείας. Ουδείς πανεπιστημιακός αποφασίζει να συγκρουστεί στο πλαίσιο του νόμου με αυτές τις μειοψηφίες, καθώς γνωρίζει ότι υπάρχει κίνδυνος, την επομένη κιόλας, να τιναχθεί στον αέρα η λειτουργία του ιδρύματος. Διακοπές συνεδριάσεων, ομηρίες πανεπιστημιακών, καταλήψεις γραφείων ειδικών λογαριασμών από όπου εκταμιεύονται κονδύλια, αλλά και προπηλακισμοί διδασκόντων, δεν προκαλούν πια καμία εντύπωση στην πανεπιστημιακή κοινότητα ούτε εκπλήσσουν την κοινή γνώμη"

Προς... επίρρωση δε των παραπάνω, στο άρθρο περιλαμβάνονται επώνυμες δηλώσεις των "συνήθων[λαλίστατων] τρομολόγων", αλλά και οι συνήθεις αγνώστου ταυτότητας πληροφορητές οι οποίοι προτιμούν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους...

Σταχυολογώ: «Είναι σαφές ότι στα πανεπιστήμια επικρατεί ασυδοσία. Γι' αυτό πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα ό,τι ισχύει στο εξωτερικό. Πρέπει τα ιδρύματα να αποκτήσουν ομάδα που να περιφρουρεί την ασφάλεια και να προστατεύει την περιουσία του πανεπιστημίου», προτείνει, μιλώντας στην «Κ», ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Ιωακείμ Γρυσπολάκης. “Το πρόβλημα είναι σύνθετο. Και τα κόμματα πρέπει να πάρουν θέση για τα φαινόμενα βίας εντός των πανεπιστημίων, αλλά η επαναφορά της ομαλότητας είναι ευθύνη και της πολιτείας. Για παράδειγμα, το άσυλο δεν εμποδίζει την αστυνομία να συλλάβει όσους προχωρούν σε κακουργήματα», τονίζει στην «Κ» ο κ. Μάνος Ματσαγγάνης, μέλος της διοικούσας επιτροπής της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών, διδάσκων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Η συμπεριφορά αυτού του είδους των καταληψιών είναι αχαρακτήριστη. Είναι αναιδείς, αυθάδεις, χάνουν το μέτρο, με αποτέλεσμα οι αρνητικές συνέπειες της πράξης τους να είναι πολύ ισχυρότερες από το όποιο δίκαιο των αιτημάτων τους. Ομως, οι πανεπιστημιακοί είναι δάσκαλοι και οφείλουν να εξαντλούν τα μέσα του διαλόγου και της πειθούς», ανέφερε στην «Κ» η γραμματέας της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών κ. Ευγενία Μπουρνόβα.

«Στο ΑΠΘ, ο φασισμός των ολίγων τείνει να γίνει καθεστώς»

«Οχι, δεν υπερβάλλω. Υπάρχει τόσος φόβος στο πανεπιστήμιο που δεν τολμάει κανείς ν' ανοίξει το στόμα του στη σκέψη ότι κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπος με τη μανία των κουκουλοφόρων».

[νομιμοποίηση του συνομιλητή, επιβεβαίωση του τρόμου] Ο ένας συνομιλητής μας ανήκει στον χώρο της οργανωμένης Αριστεράς, είναι πανεπιστημιακός στο Αριστοτέλειο, με αγώνες και διώξεις στην επταετία και έντονη συνδικαλιστική δράση στη μεταπολίτευση. Δέχεται να μιλήσει στην «Κ» μόνο υπό την προϋπόθεση τήρησης της ανωνυμίας του. «Δεν έχω καμιά διάθεση να μου τα κάνουν γυαλιά καρφιά στο εργαστήρι ούτε να με λαμπαδιάσουν με καμιά μολότοφ. Δεν ξέρω τι αντιλαμβάνεστε εσείς, αλλά ο φασισμός των ολίγων τείνει να γίνει καθεστώς στο πανεπιστήμιό μας».

[οι ιδιότητες των συνομιλητών μιλούν από μόνες τους...]

Ο άλλος, αναπληρωτής καθηγητής στην Πληροφορική, έθεσε κι αυτός ως όρο την ανωνυμία όταν του ζητήθηκαν κάποιες τεχνικής φύσεως διευκρινίσεις σχετικά με την καταστροφή του server στο Αριστοτέλειο από κουκουλοφόρους. «Ασε καλύτερα, δεν θέλω να στοχοποιηθώ», ήταν η αντίδρασή του στο σχόλιο γιατί φοβάται να μιλήσει για ένα τέτοιο θέμα. Ο τρίτος, μεταπτυχιακός φοιτητής, μαζεύει τα βιβλία του και εγκαταλείπει τη βιβλιοθήκη του ΑΠΘ όπου μελετά τα απογεύματα, πριν δύσει ο ήλιος. «Η βιβλιοθήκη βρίσκεται δίπλα από το υπό κατάληψη βαγόνι του ΟΣΕ, που αποτελεί ζώνη υψηλού κινδύνου, ειδικά τις νύχτες…», λέει στην «Κ» υπό τον όρο να μη γραφεί και το δικό του όνομα.

[ο γενναίος] Δύσκολα τούτες τις μέρες θα βρεθεί πανεπιστημιακός, όπως ο καθηγητής κ. Ορέστης Καλογήρου, που θα πει με παρρησία δημοσίως αυτό που όλοι χαμηλόφωνα συζητούν στο Αριστοτέλειο, ότι, δηλαδή, το Ιδρυμα «έχει καταστεί ξέφραγο αμπέλι όπου ο κάθε τυχάρπαστος υπαγορεύει στη Διοίκηση το τι θα κάνει, το Πανεπιστήμιο καταρρέει ανοχύρωτο».

[ο Πρύτανης] Ο ίδιος ο πρύτανης κ. Αναστ. Μάνθος αποφεύγει τις «κρίσιμες τούτες ώρες» να αποδοκιμάσει δημόσια τα όσα διαδραματίζονται στο ΑΠΘ, θέλοντας -όπως φέρεται να λέει στους συνεργάτες του- «να δείξουμε στον κόσμο ότι εξαντλούμε την ικανότητα δημοκρατικού διαλόγου» και ελπίζοντας ότι έτσι η κατάσταση θα εκτονωθεί και θα αποφευχθούν τα χειρότερα… [και το... κάρφωμα] Ο κ. Μάνθος βρισκόταν από τα μέσα της εβδομάδας σε διαρκή επαφή με τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρη Παπαγεωργίου και μάλιστα οι πληροφορίες ανέφεραν ότι του απέστειλε δύο έγγραφα, όμως και οι δύο πλευρές απέφευγαν να δημοσιοποιήσουν το περιεχόμενό τους. Δικαστική πηγή, ωστόσο, έλεγε ότι η Εισαγγελία ζήτησε από την τοπική αστυνομική διεύθυνση να βρίσκεται σε «επιχειρησιακή ετοιμότητα».

Κι όμως κ. Λακασα, για Πανεπιστήμια μιλάτε, είμαι σίγουρη ότι αυτό δεν σας διέφυγε εν τη ρύμη του πάθους. Και όταν ο λόγος περί Πανεπιστημίων ταυτίζεται με τον λόγο του αστυνομικού ρεπορτάζ, το προσφερόμενο προς κατανάλωση προϊόν είναι κακής ποιότητας και μάλλον διχάζει την περίφημη κατηγορία του «μέσου πολίτη»/καταναλωτή των ειδήσεων. Δεν έχετε παρά να σκεφθείτε την μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων γονιών που βιώνουν σαν ζήτημα ζωής ή θανάτου την εισαγωγή των παιδιών τους στο δημόσιο Πανεπιστήμιο και σαν ήττα την επιλογή κάποιου ιδιωτικού παραμάγαζου. Σ' αυτούς απευθύνεστε, λέγοντάς τους άνθραξ ο θησαυρός. Αλλά ακόμα κι αν, θεωρητικά μιλώντας, ήταν άθραξ το δημόσιο Πανεπιστήμιο, εσείς καταλαβαίνετε τί τους λέτε και περιμένετε να σας πιστέψουν;

Δεν ξέρω αν την τέχνη σας την μάθατε σε πανεπιστημιακή σχολή ή στο μεγάλο πανεπιστήμιο των ΜΜΕ, αλλά το επιχείρημα που καιρό τώρα παλεύετε, μακράν ακόμα του να έχει γίνει κοινότοπο, μπορεί να παραπέμπει μεν αλλά δύσκολα ενεργοποιεί έναν ιδεολογικό άξονα που θα τοποθετούσε τα πανεπιστημιακά πράγματα στο πλαίσιο της κοινής εγκληματικότητας και την πανεπιστημιακή κοινότητα να διχάζεται μεταξύ συνεργών και ομήρων ανεξέλεγκτων φορέων καταστροφής. Με δυο λόγια, την δουλειά σας κάνετε αλλά το πάθος που εκβάλλει ο λόγος σας αν είναι συνειδητό είναι εντελώς λάθος πρακτική και αν δεν είναι θα πρέπει να το ελέγξετε. Δύσκολο το θέμα που καταπιαστήκατε και θέλει, ούτως ή άλλως, προσοχή γιατί αφορά ιδιαίτερα σύνθετες και πολυσήμαντες διαδικασίες και, κυρίως, γιατί αναφέρεται σε θεσμούς που η απαξίωση τους [πολλώ δε μάλλον η κατεδάφισή τους] απαιτεί πολύ πιο «έξυπνες» και sophistiqué πρακτικές προκειμένου η λέξη Πανεπιστήμιο να ανακαλεί στο συλλογικό συνειδησιακό εικόνες βίας και εγκληματικότητας και η πανεπιστημιακή κοινότητα να καταγραφεί περίπου σαν σικελικό χωριό που καταδυναστεύεται από τη Μαφία.