πάλι ψυχραμένοι είμαστε;

πάλι ψυχραμένοι είμαστε;

"Το νέο πρόγραμμα εστίαζε όχι στο έγκλημα (την πράξη), αλλά στον εγκληματία (το δράστη)… Στο επίκεντρο του εγκληματολογικού εγχειρήματος υπήρχε τώρα η έννοια της αιτιότητας… Είτε το επίπεδο ερμηνείας ήταν βιολογικό, ψυχολογικό, κοινωνιολογικό, ή ένας συνδυασμός αυτών, το Ιερό Δισκοπότηρο ήταν μία γενική αιτιολογική θεωρία: Γιατί οι άνθρωποι εγκληματούν; Αυτή η αναζήτηση έδωσε στο αντικείμενο το συλλογικό αυτοπροσδιορισμό του: "η επιστημονική μελέτη των αιτίων του εγκλήματος" "(Cohen, 1988: 4, Against Criminology, New Brunswick: Translation Books)

"Έχεις διαβάσει ποτέ εγκληματολογικά κείμενα; Είναι εκπληκτικά. Και το λέω αυτό από κατάπληξη, όχι επιθετικότητα, επειδή δεν μπορώ να καταλάβω πώς ο εγκληματολογικός λόγος μπόρεσε να συνεχισθεί σε αυτό το επίπεδο. Έχει κανείς την εντύπωση ότι έχει τόση χρησιμότητα, είναι τόσο απαραίτητος και τόσο ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία του συστήματος, ώστε δεν θεωρεί αναγκαίο να αναζητήσει κάποια θεωρητική κάλυψη ή ακόμη απλά ένα συνεκτικό πλαίσιο. Είναι απόλυτα ωφελιμιστικός" [Foucault, (1975): “Prison Talk”, στο: Colin Gordon (επιμ.), Power/Knowledge: Michel Foucault - Selected Interviews and Other Writings 1972-1977, New York: Pantheon, 1980: 47]* ----------------------------------------------------

* Το απόσπασμα του Foucault αναφέρεται από τον Τηλέμαχο Σεράση στο άρθρο του "Η χαμένη τιμή της εγκληματολογίας", στο Κουκουτσάκη, Α., 1999, Εικόνες Εγκλήματος, Αθήνα: Πλέθρον