Το έγκλημα του σωφρονισμού ποιος θα το δικάσει;

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΜΟΠΟΥΛΟΥ

Το έγκλημα του σωφρονισμού ποιος θα το δικάσει;

Κείμενο που μας έστειλε

η Ιωάννα Δρόσου, μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατούμενων (εφεξής Κόκκινη Κλωστή, ως καινούργια συνεργάτης του blog)

Πόσες ετικέτες μπορεί να έχουν μαζευτεί σ’ ένα κορίτσι… Τσιγγάνα, κλεφτρόνι, αγράμματη, σημαδεμένη, πρεζάκι, φυλακόβια. Η Χριστίνα Κυριμοπούλου είναι μία τσιγγανοπούλα, που καθημερινά βιώνει το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μία κοινωνία αμείλικτη που δεν συγχωρεί και δεν αναγνωρίζει τα λάθη της. Οι ετικέτες αυτές δεν της αναλογούν της Χριστίνας, αλλά συγκροτούν την εικόνα που έχει το κράτος και η «νομοταγής» κοινωνία για αυτήν. Η Χριστίνα είναι παιδί μίας οικογένειας τσιγγάνων, που στα 13 της οδηγήθηκε στη φυλακή για μικροκλοπές, λόγω της χρήσης. Τα «εγκλήματά» της, πλημμελήματα για τα οποία το ποινικό δίκαιο δεν προβλέπουν κάθειρξη για ανήλικο «δράστη». Ποιος, όμως, θα υπερασπιστεί μία τσιγγάνα; Οδηγήθηκε, λοιπόν, στη φυλακή. Από παιδί των γονιών της, έγινε παιδί του κράτους. Το σωφρονιστικό σύστημα, ανέλαβε την διαπαιδαγώγησή της και το μεγάλωμά της και με φοβερή επιτυχία απέτυχε στο έργο του.

Άλλη μία απτή απόδειξη της αποτυχίας του σωφρονιστικού συστήματος, που για την Χριστίνα είναι το λεύκωμα της ζωής της. Σχολείο δεν πήγε. Ξέρει να γράφει μόνο το όνομά της. Βεβαίως και το σωφρονιστικό σύστημα προβλέπει την σχολική διαπαιδαγώγηση, μ’ ένα μεγάλο ΑΛΛΑ, όμως… Για να πάει κάποιος κρατούμενος/η σε σχολείο της φυλακής, πρέπει να είναι πρότυπο κρατούμενου/ης δηλαδή να μην έχει πειθαρχικές ποινές και να μην παίρνει χάπια ή ουσίες. Η Χριστίνα θα ήταν πρότυπο, αν το σύστημα δεν της έβαζε τρικλοποδιές. Η σωρεία πειθαρχικών που έχει μαζευτεί στο φάκελό της είναι αποτέλεσμα των αποπειρών αυτοκτονίας που έκανε. Έκαψε το στρώμα της, κατάπιε ξυραφάκια, χαρακώθηκε, προσπάθησε να δώσει τέλος στα βασανιστήριά τους. Για κάθε απόπειρα έχει και από ένα πειθαρχικό. Σε κάθε απόπειρα της αύξαναν τα ψυχοφάρμακα. Οπότε πώς να πάει σχολείο; ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ. Αποτέλεσμα, σε λίγες βδομάδες το Κράτος Δικαίου θα παραδώσει στην Κοινωνία, ένα αγράμματο τέκνο της.

Η Χριστίνα, το αργότερο μέχρι τις 2 Ιουνίου, θα είναι ανάμεσά μας. Μακριά από κάγκελοδιπλοαμπαρωμένες πόρτες, μακριά από την κηδεμονία του κράτους. Θα βγει σημαδεμένη –αφού η κοιλιά της από τις πολλές εγχειρήσεις είναι χαρακωμένη-, θα βγει δακτυλοδειχτούμενη –αφού το μητρώο του εγκλεισμού θα την κυνηγάει μία ζωή-, θα βγει χωρίς οικογένεια να την υποδεχτεί –αφού ο εγκλεισμός έχει σπάσει κάθε οικογενειακό δεσμό-, θα βγει άνεργη –αφού δεν έχει καμία «ειδίκευση»-, θα βγει με το στίγμα της ΠΡΩΗΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗΣ.

Παρ’ όλα αυτά θα είναι ακόμα ένα κορίτσι 20 χρονών, στερημένη από παιδική και εφηβική ηλικία, που το κράτος θα απαιτεί απ’ αυτήν να φέρεται ως υπεύθυνος ενήλικας. Τι υπευθυνότητα να δείξει απέναντι στην δική μας ανευθυνότητα; Συγχαρητήρια σε όλους για το μεγάλωμα ενός ακόμα τραυματισμένου παιδιού. Αλήθεια οι εγκληματίες κηδεμόνες του, πώς θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη όταν αυτοί οι ίδιοι την απονέμουν και εφαρμόζουν τις αποφάσεις της;