θραύσματα

Ένα Σάββατο μεσημέρι, το τελευταίο Σάββατο πριν τα φετεινά Χριστούγεννα, βρέθηκα στο Σύνταγμα με την νεαρή μου φίλη την Μαριάννα, που είχα να την δω σχεδόν από τότε που αποφοίτησε. Εκείνη μου μίλησε για την θραυσματική εικόνα της πόλης, ονοματίζοντας έτσι την αίσθηση που είχα κι εγώ και μπέρδευα τα βήματά μου καθώς κατευθυνόμουνα στο μέρος της συνάντησής μας, διασχίζοντας τόπους του Δεκέμβρη κι αμέσως μετά της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας και πάλι απ' την αρχή. Εκείνο το Σάββατο, στην οδό Ερμού, ανάμεσα στον κόσμο που χάζευε τις βιτρίνες, κουβαλούσε σακούλες, κοντοστεκόταν να δει στους performers ποιος ξέρει ποια αναπαράσταση, κάπως έγινε και η εικόνα σαν να έχασε την εστίαση της, μια ασάφεια την συνόδευε στο μήκος της Ερμού, σιγανά βογκητά πόνου που όσο προχώραγε η διαδρομή τα βογκητά γινόταν κραυγές, σώματα να συστρέφονται σε μια αγωνία θανάτου μέχρι που πάγωσε η εικόνα στο ύψος της Καπνικαρέας. Πολλά νεανικά κορμιά πεσμένα στο πλακόστρωτο, ακίνητα, κι όταν γέμιζε ο χώρος τα στοίβαζαν σε μια άκρη ακουμπώντας στο στήθος τους ένα χαρτί που έγραφε "αναπαριστάνουμε αυτό που θέλετε να ξεχάσετε". Μια εξηνταριά ήταν. Σπουδαστές δραματικών σχολών σε μια αναπράσταση θανάτου.

η εναπόθεση της μνήμης σε αυστηρά ελεγχόμενο χώρο

Εκείνα τα παιδιά, όπως και τόσα άλλα που επινοούσαν μορφές έκφρασης του πένθους και της οργής, πλούτισαν τη ζωή τους με την εμπειρία του Δεκέμβρη κι αν θα ήταν υπερβολικό να πω "κι αλλάξανε ζωή" θαρρώ ότι μένει αλώβητο το γεγονός πως ό, τι πήραν κι ό, τι δώσανε τις μέρες του Δεκέμβρη είναι δικό τους, δικός τόπος ή ου-τόπος.

Διάβασα σήμερα [http://www.tvxs.gr/v10288] ότι κατατέθηκε ειδική τροπολογία στην Βουλή, με βάση την οποία η αδελφή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου θα περάσει χωρίς εξετάσεις σε ΑΕΙ της αρεσκείας της. Δεν ξέρω πώς αντέδρασε η οικογένεια ή τι θα κάνει τελικά αυτό το νεαρό κορίτσι, δεν έχει και πολλή σημασία άλλωστε. Η ηθική της ρύθμισης με απασχολεί, η αναλγησία αυτού που σκέφτηκε να κάνει πολιτική ντρίμπλα, βάζοντας θεσμική βούλα στο πένθος ενός παιδιού με την μορφή ευνοϊκής διάταξης που θα του ανοίξει τις "πόρτες του παραδείσου" για να ζήσει τη νιότη του και τις σπουδές του ως η αδελφή του νεκρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου· η θεσμική σφραγίδα στο πένθος, που το δημοσιοποιεί εναποθέτοντάς το σαν στίγμα [Θ όπως θύμα;] στο κορμί του ζωντανού παιδιού, εισβάλλοντας στον ιδιωτικό χώρο της μνήμης και του πένθους που είναι επίφοβος, ως τόπος αδιαπέραστος.

Και πάλι το παιγνίδι με τους θεσμούς, δηλαδή, κι αυτό που παράγουν στο κοινωνικό πεδίο.