Καλές οι προθέσεις, αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Αναρωτιέμαι όμως, αν το άτυχο κορίτσι που κακοποιήθηκε βάρβαρα από τον άντρα της αντέχει το βάρος ενός ακόμα φεμινιστικού μύθου, στο μέτρο που το προσωπικό της δράμα μεταφέρεται στη δημόσια σφαίρα με όρους που πιθανόν την ξεπερνάνε. Γιατί υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά αυτής της υπόθεσης με τις περιπτώσεις της Κωνσταντίνας Κούνεβα και της Κωνσταντίνας Γκουλιώνη, οι οποίες από μιας αρχής εντάχθηκαν στο δημόσιο λόγο όχι με όρους προσωπικού δράματος αλλά μορφών αντίστασης σε απάνθρωπες πρακτικές εργασιακών και τιμωρητικών θεσμών· και στις δύο περιπτώσεις το γυναικείο σώμα, ως αντικείμενο βίας, κατέστησε διακριτό ζήτημα τόσο τη γυναικεία καταπίεση όσο και την αντίσταση σ’ αυτήν· και οι δυο γυναίκες βγήκαν ενσυνείδητα στη δημόσια αρένα φορώντας κατάσαρκα το όνομά τους κι ας μην περίμεναν να γίνει σύμβολο θυσίας. Σ' αυτό το ανυποψίαστο κορίτσι όμως, όταν θα σβήσουν τα φώτα και θα γυρίσει στην πραγματικότητα, ποιος και τι θα του συντηρήσει το μύθο; Είναι βέβαιο ότι την περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες και ίσως θα έπρεπε κι η βοήθεια, η στήριξη, η φροντίδα να ενταχθούν σ' ένα πιο διακριτικό πλαίσιο, στο σκίασμα της προσωπικής ιστορίας που πιθανόν δεν αντέχει να γίνει δημόσια αφήγηση και αντικείμενο συλλογικών μορφών διαμαρτυρίας στο δημόσιο χώρο. Ίσως...
δεν είναι όμως η αποσιώπιση μια επιλογή συνενοχής. πιστεύω ότι αυτή η αποσιώπιση οδήγησε σ' αυτή και σ άλλες τόσες αποτρόπεες πράξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς πάρουμε αντίστροφα το επιχείρημα κι ας ξεκινήσουμε απ' την δημοσιοποίηση. Η δημοσιοποίηση της κακοποίησης γυναικών είναι ένα ζήτημα και η δημοσιοποίηση της κακοποίησης της συγκεριμένης κοπέλας ένα άλλο. Το δεύτερο δεν αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για το πρώτο κι εγώ λέω ότι δεν θα έπρεπε να εμφανιστεί ούτε καν ως η αφορμή για οποιαδήποτε δράση, στο βαθμό που το θέμα είναι ανοικτό και οι δράσεις πολλές. Το να προσωποποιήσεις το πρόβλημα σ' ένα ακόμα θύμα δεν προσφέρει σπουδαία πράγματα στην υπόθεση της κακοποίησης γυναικών ενώ μπορεί να έχει επιπτώσεις στο θύμα αν το καταστήσει αναγνωρίσιμο για μια τραγική περιπέτεια που έζησε και την οποία πρέπει να ξεπεράσει. Της καίμε κάμποσα καράβια, καταλαβαίνετε; Δεν είναι τυχαίο το ότι αυτές τις υποθέσεις τις καλύπτει συνήθως η σιωπή. Δεν λέω ότι έτσι πρέπει να γίνεται, αλλά πολλές φορές το θύμα θα πρέπει να έχει όλες τις ευκαιρίες να διαχειριστεί το προσωπικό κομμάτι της ιστορίας. Ας υποθέσουμε ότι ντρέπεται, ότι βιώνει αυτή την ιστορία σαν στίγμα. Ας της δείξουμε ότι υπάρχουν ακροατήρια που ασχολούνται και διεκδικούν λύσεις στο πρόβλημα, ότι συμβαίνει καθημερινά σε άπειρες γυναίκες αλλά ας μην της "επιβάλλουμε" τη δημοσιότητα της συμπαράστασης όταν δεν ξέρουμε αν η ίδια δεν θέλει να κρυφτεί κάτω από τη γη μέχρι να είναι έτοιμη ή/και να θέλει να μιλήσει. Αυτή είναι η κρίσιμη διαφορά με τις δύο Κατερίνες. Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ πώς θα νιώσει όταν συνειδητοποιήσει ότι το ακρωτηριασμένο κορμί της τρέφει "έγκυρους" παραθυρόβιους αναλυτές. Ας μην φορτωθεί και την ευθύνη να θυμώσει δημόσια, να δείξει δυνατή κι άξια της συμπαράστασης ή ό,τι άλλο μπορεί να νιώσει ένα κορίτσι που δεν είχε εμπειρία του δημόσιου χώρου και βρίσκεται από την μια στιγμή στην άλλη στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ελπίζω να κατάφερα να αναπτύξω καλύτερα τους ενδοιασμούς μου, σας ευχαριστώ για το σχόλιο και πάντα καλοδεχούμενα τα ενδεχόμενα μελλοντικά!
ΑπάντησηΔιαγραφή