Πέτρου Ράλλη και Ειδικών γωνία

Οι ομότεχνοί μου, έχοντας σε παρόμοιες περιπτώσεις [«πρωτοφανών εγκλημάτων»] προνομιακή πρόσβαση στα ΜΜΕ ως κατ’ εξοχήν αρμόδιοι και έγκυροι ανατόμοι της ανθρώπινης ψυχής, σπεύδουν να εφαρμόσουν την παλιά, δοκιμασμένη συνταγή της διάγνωσης, της ταξινόμησης, του διαχωρισμού. Απαραίτητο συστατικό της συνταγής είναι το να μιλάμε «αντ’ αυτού»: ο λόγος του ίδιου του πρωταγωνιστή /αντικειμένου της ανάλυσης, μεταφρασμένος σε όρους που έχουν τη πειθώ του κοινού νου, της κοινής λογικής, ενισχύει το επιχείρημα, επικυρώνει την εγκυρότητα της ταξινόμησης, καθησυχάζει εντέλει τοποθετώντας την ανθρώπινη οδύνη σε ερμηνεύσιμες και, ως εκ τούτου, ελέγξιμες κατηγορίες . Με μια απίστευτη βιάση να μιλάμε. Σαν να πρέπει χωρίς άλλο να συμπέσουμε χρονικά με το ρεπορτάζ, σαν έτοιμοι από καιρό για αναλύσεις παντός καιρού. Δεν θα παρακολουθήσω αυτόν τον αγώνα δρόμου, είναι άχαρος. Εν είδει παραδείγματος μόνον, παραπέμπω σε δημοσίευση που έπεσε τυχαία στην αντίληψή μου: http://www.tvxs.gr/v9389

Και τι μπορείς να πεις; Πως δεν αξιώνουμε την ανθρώπινη οδύνη με λίγο χρόνο περισυλλογής, αναστοχασμού, πριν την στριμώξουμε σε ετοιμοπαράδοτες ερμηνείες; Ο μιντιακός χρόνος δεν το επιτρέπει...