το τραμ το τελευταίο...

Προχτές Παρασκευή, γύρω στις 2 το μεσημέρι, σταμάτησα ένα ταξί στην οδό Πειραιώς, λίγα τεράγωνα πριν την πλατεία Ομονοίας, κάθησα και είπα τον προορισμό μου για τον οποίο αναπόφευκτα θα έπρεπε να διασχίσουμε το κέντρο της πόλης. Ο οδηγός ήταν έτοιμος να ξεκινήσει όταν έσκυψε στο παράθυρό του ένας νεαρός αλλοδαπός και, εμφανώς ταραγμένος, ρώτησε αν μπορούσε να τον αφήσει κάπου στο κέντρο. Ο οδηγός απάντησε ότι δεν ήταν αυτή η διαδρομή μας. Ο νεαρός παρακάλεσε να τον αφήσουμε έστω λίγο πιο κάτω. "Δεν πάμε από εκεί", απάντησε πάλι ο οδηγός και ήταν έτοιμος να ξεκινήσει όταν άνοιξα αμίλητη την πόρτα, βγήκα απ' το ταξί κι απομακρύνθηκα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου τι άλλο έγινε. Το μεσημέρι του Σαββάτου, στριμωγμένη σ' ένα ασφυκτικά γεμάτο τραμ, προσπαθώντας να ισορροπήσω ανάμεσα σε μωριαδιακά καρότσια και όγκους από τσάντες με ψώνια, άκουσα μια φωνή, του οδηγού από ό,τι μού είπαν,  να προειδοποιεί τους επιβάτες να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα σε ώρες αιχμής, ειδικά κατά την αποβίβαση, για να μην πέσουν θύμα κλοπής. Η προειδοποίηση δεν ήταν μαγνητοφωνημένη αλλά υποθέτω ότι ο οδηγός εκτελούσε εντολές και δεν την έκανε με δική του πρωτοβουλία. Πάντως είχε άμεσο αποτέλεσμα: στον ελάχιστο χώρο που μπορούσα να εποπτεύω, σημειώθηκε μεγάλη αναταραχή, λες και γινόταν ήδη οι κλοπές. Διαρκούντος του ελέγχου για να επιβεβαιωθεί η ασφαλής φύλαξη των προσωπικών αντικειμένων, ψάχνοντας με τα μάτια τον κλέφτη στο πρόσωπο του συνεπιβάτη, στο πρόσωπο του διπλανού, θάλασσα φουρτουνιασμένη το επιβατικό κοινό, κάποιοι βρεθήκαμε κολλημένοι στις πόρτες του τραμ και κατεβήκαμε με εξαιρετική ευκολία σε στάση που δεν είχαμε προγραμματίσει -ούτε λόγος να καταφέρουμε να ξαναμπούμε!

Κι αναρωτιέμαι πού χάσαμε την μπάλα, πότε μας πήραν το έδαφος κάτω απ' τα πόδια και δεν το καταλάβαμε, γιατί και τις δυο φορές δεν τόλμησα ούτε να ψελλίσω μια διαμαρτυρία; Είναι ο φόβος του φόβου που με παγώνει ή η αβάστακτη μοναξιά κάποιου παλιού επιχειρήματος περί πραγματικότητας κι αναπαράστασης της, που δεν θυμάμαι πια ούτε πού το άκουσα για τελευταία φορά να αρθρώνεται χωρίς να ξεσηκώνει θύελλα διαμαρτυριών [μα αφού το λένε, ψέματα λένε; Ειδήσεις δεν ακους; Σικάγο έχουμε γίνει!];