ανθρώπινο κρέας μυρίζει. καμένο...

Παλιό Εφετείο 16/6/2009

"Μετανάστες τραυματίες από χτυπήματα αστυνομικών και καταγγελίες ακόμα και για κλοπές κινητών και χρημάτων των προσφύγων από τους ίδιους τους αστυνομικούς. Η εικόνα στο εφετείο στις 16 Ιουνίου, με τις επιχειρήσεις – σκούπα του Χρήστου Μαρκογιαννάκη να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και τα αιτήματα του ΛΑΟΣ να εισακούονται πλήρως... Την ώρα του ρεπορτάζ, έγινε μία από τις δεκάδες καθημερινά εφόδους της αστυνομίας που καταλήγουν σε συλλήψεις μεταναστών χωρίς χαρτιά. Η παρουσία της κάμερας απέτρεψε το ξύλο αλλά οι καταγγελίες των ανθρώπων που μένουν στο παλιό εφετείο είναι αποκαλυπτικές"

Για τεχνικούς λόγους αναγκάστηκα να κατεβάσω το video του tvxs, το οποίο όμως μπορείτε να δείτε σ' αυτή τη δ/ση: [http://www.tvxs.gr/v14317]

Προσέξτε την σκηνή, κάπου στη μέση του video, όπου ένας μετανάστης δείχνει στην κάμερα τα εγκαύματα στο πόδι του. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν καν πώς λέγεται στα ελληνικά το εργαλείο βασανισμού που τα προκάλεσε και έτσι προσπαθούν να το περιγράψουν -"αυτό που βγάζει πολλή φωτιά".

Και τώρα προσπαθείστε να φανταστείτε τη σκηνή. Μην βάλετε στολές, μην δώσετε ταυτότητα στους πρωταγωνιστές. Δυο άνθρωποι. Μέχρι πριν λίγα λεπτά άγνωστοι. Δεν έχουν κάτι να χωρίσουν, γιατί τίποτα απ' το παρελθόν δεν τους συνέδεε. Φανταστείτε τους απλά ως ανθρώπους, που βρέθηκε ο ένας στο δρόμο του άλλου γιατί έτσι το ήθελε η τύχη. Προσπαθείστε μετά να νοιώσετε την μυρωδιά της καμένης σάρκας. Να ακούσετε το ουρλιαχτό του πόνου, να δείτε το σώμα να συστρέφεται, ν' αναγνωρίσετε στο βλέμμα τον πανικό του παγιδευμένου ζώου. Να φανταστείτε το βλέμμα του κυνηγού που μακελεύει το θήραμα. Φανταστείτε τον κυνηγό. Εάν διεκπεραιώνει ρουτίνα ή εάν εμπλέκεται και το συναίσθημα, εάν συναινεί το συναίσθημα.

Ίσως αυτός να είναι ένας καλός τρόπος για να αναγνωρίσουμε την συνθήκη που ενώνει τους ένοικους του παλιού Εφετείου με αυτούς του αστυνομικού τμήματος στο οποίο μεταφέρονται οι πρώτοι μετά από κάθε επιχείρηση-σκούπα. Την συνθήκη που φέρνει σε επαφή το σώμα του κυνηγού με αυτό του παγιδευμένου θηράματος.

Λένε ψέμματα οι μετανάστες; Κι αν λένε ψέμματα, κι αν τραυματίζονται μόνοι τους, κι αν πυρπολούν το κορμί τους για να μας παραπλανήσουν, γιατί δεν τους διαψεύδει κανείς;

Ας πούμε, λοιπόν, επειδή οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι μη-πρόσωπα, είναι φαντάσματα στους δρόμους της πόλης. Και με φαντάσματα δεν συνδιαλέγεσαι, δεν τα αξιώνεις έστω και με μια διάψευση, γιατί έτσι θα τους αναγνώριζες την ιδιότητα του πολίτη που έχει λόγο και που διεκδικεί να ακουστεί.