από μπαλκόνι σε μπαλκόνι...

Σάββατο βράδυ, πριν την Κυριακή των εκλογών. Λίγο οι στενοί δρόμοι που επιβάλλουν την εγγύτητα, λίγο που εφευρίσκουμε τρόπους για να διατηρήσουμε τις παλιές καλές παραδόσεις της γειτονιάς, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, αμέτοχη στη συζήτηση, άκουγα μια γειτόνισσα να λέει στο απέναντι μπαλκόνι ότι αναγκάζεται να κάνει μια τεράστια διαδρομή κάθε μέρα για να γυρίσει από τη δουλειά στο σπίτι της. Για να αποφύγει ένα φανάρι. Όχι κανένα από εκείνα που ξεχνούν ν' ανάψουν, φυσιολογικοί είναι οι χρόνοι του, αλλά εκεί είχε κάθε μέρα μια συνάντηση. Με κάποιον από τους ανθρώπους των φαναριών, που τους δίνεις κέρματα και πλένουν ό, τι προλάβουν απ' τα τζάμια του αυτοκινήτου. "Ξέρεις, από εκείνους τους μαυριδερούς, που δεν είναι κι εντελώς μαύροι". Η γειτόνισσά μου φαινόταν να πιστεύει ότι ένας συγκεκριμένος μαυριδερός, που δεν είναι κι εντελώς μαύρος, την έχει βάλει στο μάτι. "Μα δεν μπορείς να φανταστείς πώς επιμένει! Μόλις με δει, έρχεται κατευθείαν στο δικό μου αυτοκίνητο και ό, τι και να του λέω δεν φεύγει!"

Ο λόγος περί ψήφου, ο λόγος περί ψήφου στο ΛΑ.Ο.Σ που, όπως παραδέχτηκε και η κ. Μπακογιάννη σε χθεσινή εκπομπή του Mega, "μίλησε πιο πειστικά για τα πραγματικά προβλήματα της χώρας: τη λαθρομετανάστευση και το θέμα της ασφάλειας". Γιατί, κακά τα ψέμματα, αυτός ο λόγος περί του ποια είναι τα "πραγματικά προβλήματα" της χώρας παγιώνεται και διαμορφώνει πραγματικότητες στο κοινωνικό πεδίο.

Δεν την κακίζω, λοιπόν, την γειτόνισσά μου. Δεν ξεμπερδεύω μαζί της καταχωρίζοντάς την στην απεχθή κατηγορία των ρατσιστών. Εμάς κακίζω που, οχυρωμένοι πίσω από τις αρχές μας, ναρκισσευόμενοι για τους αγώνες μας με πρόταγμα τα δικαιώματα, αλλάζουμε διαδρομή για να μην δούμε την πραγματική ζωή,να μην περάσουμε από εκεί που μας την είχε στημένη. Προκαλώντας μας. Δοκιμάζοντας τις αντοχές των επιχειρημάτων μας.

Και έχω την αίσθηση ότι το έργο το ξανάδα. Στο αποστειρωμένο περιβάλλον του γραφείου μου εκείνη τη φορά, ρομαντικοποιώντας με τρόπο αντίστοιχο την αθρώπινη δυστυχία που εκβάλλει στην εγκληματικότητα -πλήθος τα τσιτάτα να διαλέξω το καλύτερο, κι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι αν το 'φερνε η ανάγκη!

Δεν θέλω να πω ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος και πρέπει ν' αλλάξουμε ζωή. Το πρόταγμα ήταν και παραμένει το ζήτημα των δικαιωμάτων, πολλώ δε μάλλον όταν οι συνθήκες είναι πλέον εμπόλεμες. Το λάθος που φοβάμαι ότι κάνουμε είναι ότι αντλούμε απ' τα έτοιμα, από αυτά που δοκιμάστηκε σε άλλες εποχές η εγκυρότητά τους αλλά που δεν είναι, δυστυχώς, παντός καιρού. Κι αν δεν αντλήσουμε απ' το σύγχρονο οπλοστάσιο, φοβάμαι ότι θα χάσουμε το έδαφος κάτω απ' τα πόδια μας και στο πεδίο "δικαιώματα vs ασφάλεια", με ανένδοτους αγώνες θα κατακτήσουμε μια τρύπα στο νερό.

Η προηγούμενη ανάρτηση [Here it is Greece] συντέλεσε στο να αλλάξει το περιεχόμενο της ενασχόλησής μου με τα εκλογικά αποτελέσματα. Το γεγονός ότι ήταν η τρίτη από τις σχεδόν 100 αναρτήσεις του blog που είχε και συνεχίζει να έχει τόσο μεγάλο βαθμό επισκεψιμότητας από τη μια και η, συμπυκνωμένη σε λίγες σειρές, βία των σχολίων που αναγκάστηκα να απορρίψω από την άλλη, με ξαναβάλανε στο κλίμα των εκλογών με διαφορετικό από το σύνηθες ενδιαφέρον: σχεδόν δεν κοίταζα τα ποσοστά του κόμματος που υποστηρίζω αλλά παρακολουθούσα, ώρα με την ώρα, τμήμα με το τμήμα, να ανεβαίνει η δύναμη του ΛΑ.Ο.Σ. και να κατοχυρώνει παρουσία στο εκλογικό τοπίο η Χρυσή Αυγή, έστω και με μισό τοις εκατό, έστω κι αν δεν γίνει ποτέ ένα τοις εκατό.

Εκεί, λοιπόν, συμπυκνώθηκε το ενδιαφέρον μου, εκεί ένιωσα στο πετσί μου τον πόνο μιας επικείμενης ήττας: ρατσισμός vs δικαιώματα, σκορ 5-0. Κάποτε έστειλα ένα παρόμοιο σχόλιο σε ραδιοφωνική εκπομπή με παραγωγό έναν, κατά συνθήκη, σύντροφο και εκείνος με περιγέλασε δημόσια. Τόση αυτοπεποίθηση! Τι θα την κάνουμε τώρα; Θα την κρεμάσουμε στον τοίχο, πλάι στις αγωνιστικές μας περγαμηνές;

Είναι και κάποιες φορές που αυτό το "καινούργιο" έρχεται και σε βρίσκει. Απρόσμενα. Όταν, διαβάζοντας ένα βιβλίο για παράδειγμα, βιώνεις κάτι σαν όψιμη κοινωνικοποίηση. Μου συνέβη και αυτό. Σχεδόν ταυτόχρονα. Η έκρηξη του καινούργιου στον κουρασμένο μου εγκέφαλο. Δεν έχει σημασία ποιο βιβλίο, αυτό που θέλω να πω είναι ότι [εκείνο, το οποιο βιβλίο για τον καθένα μας], ακόμα κι αν το χαντακώσεις στο πιο ψηλό ράφι, να μην αναστατώνει τον, με τόσο κόπο οργανωμένο, τρόπο σκέψης σου, εκείνο ξαναγυρνάει και σε πιλατεύει μέχρι που να παραδεχτείς ότι δεν ήταν μια ακόμα βιβλιογραφική πηγή, εκεί, στην αράδα, μαζί με τις άλλες. Ότι σε έβγαλε πια, ό, τι και να κάνεις, από το αποστειρωμένο περιβάλλον του γραφείου ή την αυτοπεποίθηση της πολιτικής ένταξης στο σωστό κόμμα· ότι θα σε πάει στο λάθος φανάρι, εκεί που σε ενοχλεί εκείνος ο μαυριδερός, που δεν είναι κι εντελώς μαύρος· στη λάθος γειτονιά, εκεί που ψάχνεις κάθε τόσο το πορτοφόλι να δεις αν είναι στη θέση του· στο λάθος σοκάκι, εκεί που θα σε πάρουν τα αίματα μιας συμπλοκής. Και όσο δεν μιλάς γι' αυτά, θα μιλάνε εκείνοι που δεν μπερδεύονται καθόλου από ενοχικά συμπλέγματα. Και θα μιλάνε με όρους "αυτονόητου", με όρους "κοινής λογικής", ενόσω όλο και περισσότεροι θα ανασαίνουν με ανακούφιση που στήνονται στρατόπεδα για να μαζέψουν τα "αδέσποτα", όσα δεν χωράνε στα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές.

Μια προσωπική εμπειρία καταθέτω, μπορεί και τίποτα περισσότερο απ' αυτό. Γιατί απλώς αναρωτιέμαι, φταίει τάχα ο κόσμος που τρώει κι αυτός απ' τα έτοιμα και ψηφίζει ανάλογα;