Όλο αυτό το διάστημα απόφυγα συνειδητά οποιοδήποτε σχόλιο στην ιστοσελίδα για τα τεκταινόμενα στον πολιτικό μου χώρο κατά την προ- και μετεκλογική περίοδο. Η σημερινή εξαίρεση οφείλεται στο ότι κάποια στιγμή ένοιωσα ότι συντελείται πλέον ανεξέλεγκτα και οδυνηρά μια διαδικασία μετεγγραφής πειθαρχικών διαδικασιών στον πολιτικό λόγο: Αναδρομική ανατροπή της ιστορίας του πολιτικού χώρου της ανανεωτικής αριστεράς, αναδρομική ανατροπή της ταυτότητας προσώπων που "παρεκκλίνανε" μιας ασαφούς κανονικότητας. Κι έτσι η συνάφεια με την θεματική της ιστοσελίδας γίνεται προφανής, ενώ συναρθρώνεται και με την υποκειμενική εμπειρία, γιατί είναι και η δική μου "πατρίδα" αυτή που απειλείται από ευτελισμό.
Ο λόγος για τον Λεωνίδα Κύρκο και τις αντιδράσεις που προκάλεσε η πρόσφατη δήλωσή του για το εκλογικό αποτέλεσμα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιγράφω από την ηλεκτρονική σελίδα της Αυγής, αποσπάσματα από τα δύο πρώτα κείμενα στη λίστα των σημερινών δημοφιλών άρθρων.
"Από έναν βετεράνο και ιστορικό ηγέτη της αριστεράς, όπως ο Λεωνίδας Κύρκος, θα περίμενε κανείς γαλήνια αντιμετώπιση ενός εκλογικού αποτελέσματος (άλλωστε μετά από τόσες ήττες που υπέστη ο ίδιος θα έπρεπε να ξέρει πώς πρέπει να μιλήσει). Δυστυχώς για μια ακόμη φορά με απογοήτευσε. Υπέκυψε στον πειρασμό αντί να μιλήσει στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ (που τόσο μισεί) να κάνει δήλωση στο MEGA. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Λεωνίδας πέρασε στις φυλακές και τις εξορίες, που πέρασε από το αντάρτικο και τον εμφύλιο «δια πυρός και σιδήρου».
Δυστυχώς ο ίδιος αυθαδιάζει απέναντι στην ιστορία του, αυθαδιάζει απέναντι σε αυτά που δίδαξε σε όλους εμάς η αριστερά, δηλαδή την αλληλεγγύη, τη συζήτηση έστω και με σκληρή σύγκρουση. Η μικροψυχία του Λεωνίδα διαφάνηκε από την Κυριακή των εκλογών, αφού για πρώτη φορά απέφυγε να κάνει δήλωση υπέρ της στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Δεν είπε ούτε καν αυτό που είχε πει τον Σεπτέμβρη του 2007, ότι με μαύρη καρδιά θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και δικαιούμαι να αναρωτιέμαι εάν τελικά ψήφισε αριστερά αυτή τη φορά".
[Η μικροψυχία του Λεωνίδα, Γιώργος Ματθαίου
"Αλλά βέβαια η λήθη είναι σωτήρια αν θέλεις να απωθήσεις τις μελανές κηλίδες στην ιστορία σου, ή αν επιχειρείς να αποσείσεις τις προσωπικές σου ευθύνες. Οπότε με τη λεοντή του «σοφού γέροντα» κουνάς το δάχτυλο σε μια νέα γενιά που με τα χίλια ζόρια κατόρθωσε να ανασύρει τον ΣΥΝ από την πλήρη ανυποληψία και να τον μετατρέψει σε ένα μαχητικό πολύμορφο πολιτικό υποκείμενο που αγωνίζεται να στηρίξει τις κοινωνικές αντιστάσεις"
Είμαι κοντά 60 χρόνων, προέρχομαι από το ΚΚΕ εσωτερικού και θεωρώ ότι ήμουνα μάλλον καλή μαθήτρια σ' αυτά που μας δίδαξε η ανανεωτική αριστερά κι αρκετά δεκτική στον τρόπο που σμίλεψε την ηθική μας. Δεν θεωρώ ότι ο χώρος της αριστεράς που υπηρετώ υπήρξε ποτέ ανυπόληπτος, εξ ου και δεν παρατήρησα όλα αυτά τα χρόνια την έλευση κανενός Μεσσία που με ανέσυρε από κάποια, πλήρη μάλιστα, ανυποληψία! Με τον Λεωνίδα δεν συμφωνούσα πάντα, κάποιες φορές μάλιστα με πίκρανε κιόλας και με πίκρανε πολύ. Όσο κι αν θύμωσα όμως εκείνες τις φορές, ουδέποτε διανοήθηκα ότι μπορούσε να "ξαναγραφτεί" η ιστορία του και, μαζί μ' αυτήν, να ξαναγραφτεί η ιστορία του πολιτικού χώρου που μ' έθρεψε, και να ξαναγραφτεί με τόσο άγριους όρους. Και εάν παγιωθεί μια στάση όπου, εγγράφοντας στο μέλλον, κακοποιούμε ή διαγράφουμε ό, τι απ' το παρελθόν δεν μας αρέσει, δεν θα έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε απ' αυτά που καταγγέλλουμε "στηρίζοντας κοινωνικές αντιστάσεις", προετοιμάζοντας έτσι την ανυποληψία του χώρου.
Ο πρώτος αρθρογράφος δίνει μάλιστα ένα καλό παράδειγμα εκτροπής του πολιτικού λόγου σε πειθαρχικό, λέγοντας ότι "δικαιούται να αναρωτιέται εάν τελικά ψήφισε αριστερά αυτή τη φορά ο Λεωνίδας". Αυτό, φίλε μου, δεν λέγεται καν αμετροέπεια για να το ξεπεράσουμε ως προσωπικό χούι και να πάμε σε άλλη σελίδα της εφημερίδας. Αυτό αποπνέει καταστολή και μάλιστα στην πιο σκοτεινή μορφή της, αυτή της καταστολής του φρονήματος. Κι ας πούμε, έτσι, λαϊκίστικα, πως όλοι ξέρουμε ότι ο Κύρκος δεν ήταν παιδί της λιακάδας, ούτε κανείς μας αναρωτιέται τί "ψήφιζε" στα δύσκολα, τότε που ο έλεγχος του φρονήματος μπορούσε να σε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα. Λαϊκίστικα. Γιατί δεν είναι ούτε αυτό το μείζον, τα μείζονα είναι μπροστά μας αν παρόμοια ερωτήματα παγιωθούν ως πολιτικό ήθος του χώρου και όχι κάποιων μελών ή φίλων του.
Έπαιζε φυσαρμόνικα ο Κύρκος, μπορεί να παίζει κι ακόμα. Κι εγώ ελπίζω να μην ευετελίσουμε την μνήμη μας και να είναι μόνον αυτό που θα του θυμόμαστε, μιας και δεν μας αρέσει πια η μουσική του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου