Θα έχετε ακούσει, φαντάζομαι, κάποιους ισχυρισμούς, ακόμη και εντός ΣΥΝ, ότι είχατε δρομολογήσει τις κινήσεις σας με στόχο να επιταχύνετε τις εξελίξεις εντός του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι έτσι;
«Υπάρχει και αυτή η διάσταση. Δεν είναι όμως η μοναδική. Εκ των πραγμάτων λειτούργησε έτσι. Μη μηδενίζετε όμως τον προσωπικό παράγοντα. Για μένα η συμμετοχή στην πολιτική δεν είναι ούτε σκάκι, ούτε πόκα, ούτε ηλεκτρονικό παιχνίδι. Υπάρχει το συναίσθημα. Η απογοήτευση και η χαρά, το πανηγύρι και το πένθος. Όταν αυτά είναι πηγαία, πιστεύω ότι ζωογονούν και δίνουν χρώμα στο γκρίζο τοπίο. Έτσι μέσα από τη σύγχυση του σήμερα έρχεται η ελπίδα του αύριο».
Πάντως «θύματα» υπήρξαν, με σπουδαιότερο τον άλλοτε εκλεκτό σας κ. Τσίπρα. Πολλοί εκτιμούν ότι ουσιαστικά τον «αποκαθηλώσατε». Είναι έτσι;
«Η ανάγνωση των προβλημάτων μόνο προσωποποιημένων υποβιβάζει και ευτελίζει την κατανόηση των πραγμάτων. Ο Τύπος “μαυρίζει” τα κύρια ονόματα και αναζητεί βυζαντινές μηχανορραφίες. Ασφαλώς και η προσωπική στάση του καθένα έχει μεγάλη σημασία. Η κατανόηση όμως κατακτάται σε ένα ψηλότερο επίπεδο, όπου αναδείχνεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν τα πρόσωπα».
[από τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 28/6/2009)
Δεν είναι αυτός ο κατάλληλος χώρος για να αναφέρω τις δικές μου σκέψεις σε σχέση με τη σεισμική δραστηριότητα που εκδηλώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος που παραθέτω αυτά τα αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου είναι αφ' ενός μεν γιατί αποτελούν υποδείγματα της εμμονής των ΜΜΕ να μεταφέρουν τη συζήτηση στο επίπεδο της "προσωπικής διαμάχης"[τυπικό παράδειγμα, η πολλαπλά επαναλαμβανόμενη ψυχαναλυτίζουσα ερμηνεία της θανάτωσης του πατέρα!], αφ' ετέρου δε [και κυρίως!] γιατί, σε πείσμα αυτής της εμμονής, οι απαντήσεις παραμένουν πολιτικές μέσα από έναν "αιρετικό" λόγο για τη σχέση δημόσιου / ιδιωτικού στο χώρο της πολιτικής.
Έτσι, συναρθρώνοντας αυτά τα δύο στοιχεία, θαρρώ πως αναγνωρίζω ένα μείζον πολιτικό ζήτημα που αφορά ευρύτερα τους Λόγους περί αιρετικών ή παρεκκλινόντων στον δημόσιο χώρο. Λόγους που αρθρώνονται στο επίπεδο της φυσικοποίησης των μηχανισμών ελέγχου και ακύρωσης του ατόμου ή, αντίστροφα, στην εστίαση στο άτομο αλλά με όρους που επιβεβαιώνουν και νομιμοποιούν τους μηχανισμούς ελέγχου και αποδιοπόμπευσης. Μια κατασταλτική διαδικασία, με δυο λόγια, που ομνύει στο "καλό του συνόλου" υποδεικνύοντας διαταρακτικά άτομα ή μεταφέροντας τις συγκρούσεις στο αποπολιτικοποιημένο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσων.
Χαίρομαι που δεν φοβήθηκε ο Αλέκος Αλαβάνος να πει: " Για μένα η συμμετοχή στην πολιτική δεν είναι ούτε σκάκι, ούτε πόκα, ούτε ηλεκτρονικό παιχνίδι. Υπάρχει το συναίσθημα. Η απογοήτευση και η χαρά, το πανηγύρι και το πένθος. Όταν αυτά είναι πηγαία, πιστεύω ότι ζωογονούν και δίνουν χρώμα στο γκρίζο τοπίο".
Ακόμα κι αν αυτή η δήλωση "επιβεβαιώσει" την καλλιεργούμενη εικόνα του "παρορμητικού ηγέτη", που είναι ανίκανος να ελέγξει το συναίσθημά του.
Γιατί το πρόβλημα το έχει η "εικόνα", η απαγορευμένη αναφορά στο συναίσθημα και, συνάμα, η συνακόλουθη ερμηνεία που διαρρηγνύει τη συλλογικότητα και υποδεικνύει "καλούς" ή "κακούς" ηγέτες, αναπαράγοντας μιντιακούς λόγους, όπου: "Η ανάγνωση των προβλημάτων μόνο προσωποποιημένων υποβιβάζει και ευτελίζει την κατανόηση των πραγμάτων. Ο Τύπος “μαυρίζει” τα κύρια ονόματα και αναζητεί βυζαντινές μηχανορραφίες". Αυτός ακριβώς ο λόγος, που προσωποποιεί και δραματοποιεί την συνθήκη μέσα από φαντασμαγορικές αφηγήσεις, ακυρώνοντας έτσι την πολιτική ως πεδίο παραγωγής της συνθήκης.
Υπάρχει, όμως, και το άλλο επίπεδο που καθιστά κατεξοχήν πολιτική, κατά τη γνώμη μου, την αναφορά του Αλέκου Αλαβάνου στο συναίσθημα: Το βιωματικό επίπεδο του "γκρίζου τοπίου", εκεί όπου η αποδιοπόμπευση αφορά πρόσωπα, με μεγαλύτερη ή μικρότερη ανοχή σε πρακτικές που πλήττουν την αξιοπρέπειά τους. Η καχυποψία, οι αποκλεισμοί, το σηκωμένο δάκτυλο του εκάστοτε χρισμένου κήνσορα, η έκπληξη και η πίκρα όταν αναγνωρίζεται ο εαυτός σου στους αποσυνάγωγους, η αίσθηση ότι θα τεθείς "υπό δοκιμασία" για να αξιωθείς πάλι την συμπερίληψη στους περιούσιους. Η πειθαρχική διαδικασία με δυο λόγια, το δικαστήριο των προθέσεων, με επιβαρυντική συνθήκη μάλιστα την μη νομιμοποίηση του "τιμωρού" από την μεριά του "τιμωρούμενου", μιας και το πεδίο δεν συγκροτείται από αντικείμενα που έχουν ένα, μοναδικό και αυτονόητο νόημα, το οποίο καθορίζει και τις παρεκκλίσεις· οι σεισμικές δονήσεις που αναπόφευκτα θα προκαλεί η πολιτική της καταστολής, όταν εξ ορισμού είναι ανέφικτη η επίτευξη συναίνεσης. Νομίζω ότι αυτή η συνθήκη είναι η επιτομή της απαγορευμένης σχέσης προσωπικού / πολιτικού. Κουράγιο να έχουμε, για να μην ψάχνουμε μετά καπεταναίους να τους φορτώσουμε την ευθύνη για την καταστολή της πολιτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου