Χρώματα κι ονόματα

Δεν ξέρω εάν ή ποια τρομοκρατική οργάνωση, από αυτές που λειτουργούν με τη βούλα της νομιμότητας, θα αναλάβει την ευθύνη για το ότι πρέπει να μετρήσω ένα-ένα και τα 40 κύματα προκειμένου να έχω ολιγόλεπτη σύνδεση με το internet εδώ στην μακρινή Κρήτη. Μια-δυο που ρώτησα, αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας και απέδωσαν την ευθύνη αποκλειστικά σ’ εμένα. Όπως και να ‘χει το πράγμα, εφευρίσκοντας κάθε μέρα καινούργιες πατέντες, συνειδητοποιώ ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα, και να μετακινείσαι και να δουλεύεις ακώλυτα ως εάν να μην υπήρχαν οι εν λόγω τρομοκρατικές οργανώσεις να σου θυμίζουν ότι είσαι νόμιμα στο έλεός τους.

Σ’ αυτό το μεταξύ, και έχοντας απομακρυνθεί από το χώρο όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα [τα κανονικά γεγονότα εννοώ, όχι αυτά που ορίζουν τα ΜΜΕ ως τέτοια, τα «ελάσσονα» με δυο λόγια], προσπάθησα να κάνω τους λογαριασμούς μου με την υπόθεση της Χριστίνας Κυριμοπούλου –δεν θα διευκολύνω όποιον δεν θυμάται ποια είναι αυτή, με μια σύντομη περίληψη των 20 χρόνων της-, κι ας μην έχει κλείσει ακόμα αυτή η ιστορία, ίσως την Πέμπτη υπάρξει κάποια εξέλιξη που θα την μάθω από τους φίλους μου, γιατί δεν θα την πουν δα και οι ειδήσεις!

Πρώτον. Ενδεχομένως η Χριστίνα Κυριμοπούλου να είναι ακόμα στη ζωή από καθαρή τύχη. Τύχη που την εντόπισε το Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, τύχη που, παρά τη θερινή ραστώνη, είχε αποτέλεσμα η κινητοποίηση της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατούμενων και, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της, ασχολήθηκε τόσος κόσμος με την «νεαρή τσιγγάνα», την Χριστίνα ή το Χριστινάκι και πιο σπάνια αξιώνοντας την Χριστίνα Κυριμοπούλου με ολόκληρο το όνομά της, μαζεύοντας χρήματα για την εξαγορά της τελευταίας και παράδοξης ποινής της, υπογράφοντας για την αποφυλάκισή της ενώ ήδη έχουν κατατεθεί 4 ερωτήσεις στη Βουλή και μια επανακατάθεση κι ας μην ανταποκρίνεται σ’ αυτές ο αρμόδιος υπουργός.

Και η Χριστίνα Κυριμοπούλου, ερήμην της, προκάλεσε γεγονότα.

Δεύτερον. Μάθαμε ότι ένα 14χρονο παιδί μπορεί να δικάζεται χωρίς συνήγορο και να καταλήγει στη φυλακή γιατί εκτιμήθηκε, με συνοπτικές διαδικασίες, ότι δεν υπήρχε υποστηρικτικό περιβάλλον εκτός φυλακής να την υποδεχθεί. Μάθαμε επίσης ότι ένα 18χρονο κορίτσι μπορεί να καταδικάζεται ερήμην ενόσω η διαμονή της είναι γνωστότατη καθώς βρίσκεται στη φυλακή εκτίοντας άλλες ποινές, και να μην ενημερώνεται από κανέναν γι’ αυτή την καταδίκη ενώ είναι ολότελα γελοία η ιδέα ότι θα μπορούσε να ασκήσει έφεση, ότι θα γνώριζε πώς γίνονται αυτά τα πράγματα ή ότι θα είχε την βοήθεια να τα μάθει και να τα κάνει. Στο πλαίσιο τέλος της αυτής σωφρονιστικής κανονικότητας, μιας και κανείς δεν τιμωρήθηκε ως υπεύθυνος, μάθαμε ότι μπορούσε να παίζει ανενόχλητη ρώσικη ρουλέτα καταπίνοντας αντικείμενα ή κομματιάζοντας το κορμί της χωρίς καμιά ιατρική υποστήριξη και με πατέντες ψυχοφαρμάκων απ’ τα βρισκούμενα… Εντός σωφρονιστικής κανονικότητας πάντα, η απείθεια απέναντί στην υποχρέωσή της να ζήσει στη φυλακή για όσο της ήταν γραμμένο στις δικαστικές και πειθαρχικές αποφάσεις επέσυρε κάθε φορά πειθαρχικές ποινές που παρατείνανε τον χρόνο στο διηνεκές, ως εάν να μην έπρεπε να βγει ποτέ απ’ τη φυλακή, επίτευγμα ακριβό του σωφρονιστικού συστήματος για να το εκθέσεις αβασάνιστα στη θέα των πολλών.

Τρίτον. Η Χριστίνα Κυριμοπούλου για το ελληνικό κράτος έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει, δικάζεται και καταδικάζεται ένα φάντασμα χωρίς ταυτότητα, χωρίς επίσημα έγγραφα που να πιστοποιούν την ύπαρξή της, ο μόνος επίσημος φορέας που ασχολήθηκε ποτέ μαζί της ήταν τιμωρητικός. Κι έτσι, εάν βγει ποτέ απ’ αυτή τη φυλακή, εκείνη τη φορά κανείς δεν θα ασχοληθεί αν υπάρχει υποστηρικτικό περιβάλλον να την υποδεχθεί και να την γιατρέψει ιατρικά και κοινωνικά. Μεγάλο κι ανεπίλυτο πρόβλημα έγινε η Χριστίνα Κυριμοπούλου, τώρα που μάθαμε την ύπαρξή της κι ας μην έχει ακόμα επίσημα χαρτιά. Ενώ θα μπορούσε, συνεχίζοντας ανενόχλητη τη ρώσικη ρουλέτα, να πάψει να είναι μπελάς, ποιος θα την ήξερε εξάλλου για να την αναζητήσει;

Δεν είναι το κόκκινο της επανάστασης το χρώμα της Χριστίνας Κυριμοπούλου, ούτε το μαύρο του αδικοσκοτωμένου. Ένα θαμπό χρώμα είναι για να αντανακλά χωρίς απαιτήσεις τις καλές μας προθέσεις να υποκαταστήσουμε το κράτος, μπορεί μάλιστα να εμπνεύσει και κάποιον ευαίσθητο καλλιτέχνη που θα της δώσει τα χρώματα της πένας του ή να γίνει παράδειγμα σε μια συζήτηση για το σωφρονιστικό σύστημα που θα αναπτυχθεί σε κάποιο αμφιθέατρο. Γιατί αυτός ο ανελέητος αγώνας για την επιβίωση μπαίνει τυχαία στην ατζέντα της κοινωνικής ευαισθησίας και πάντα ερήμην του αγωνιστή, που μάλλον θα συνεχίζει να παίζει ρώσικη ρουλέτα μέχρι να τελειώσει η ιστορία.