...κράζοντας σε όλους με μανία πως εσύ δεν είσαι για να κλαις*

Αν η Χριστίνα Κυριμοπούλου δικάστηκε ως ρομά, μπήκε στη φυλακή σε ηλικία 14 χρόνων και τώρα διεκδικεί την αποφυλάκισή της, μείζον ζήτημα θεωρώ ότι είναι ο τρόπος με τον οποίο νοηματοδοτείται τόσο το αίτημα όσο και η ίδια η κρατούμενη. Η Χριστίνα Κυριμοπούλου δεν είναι το καημένο τσιγγανάκι που εκλιπαρεί τον οίκτο μας. Είναι πολίτης αυτής της χώρας και διεκδικεί τα δικαιώματα που θα έπρεπε να της εγγυάται το ποινικό σύστημα και όχι να τα καταστρατηγεί. Δεν ζητάει παροχές ή ευνοϊκή μεταχείριση. Διεκδικεί δικαιώματα, το αναφαίρετο δικαίωμα της να μην τοποθετείται εκτός της προστασίας του νόμου. Μόνον ένας τέτοιος ορισμός της κατάστασης εξασφαλίζει την αξιοπρέπειά της και δεν ενισχύει τα κοινωνικά στερεότυπα μέσα από την επιφανειακή ανατροπή τους. Δεν είναι η μικρή, άτυχη Χριστίνα. Δεν είναι η κούκλα που αυτούς τους μήνες την ντύσαμε με το φουστάνι του μάρτυρα για να παίξουμε μαζί της το γοητευτικό παιγνίδι των λυγμών. Κι ακόμα, δεν είναι μια ευκαιρία αντιπαραθέσεων κι αποκλεισμών στο παιγνίδι της δημοσιότητας ή των επιδόσεων του καθενός μας στον τομέα της κοινωνικής ευαισθησίας, ας αφήσουμε αυτό το έργο στους επαγγελματίες της δημοσιότητας και των αποκλεισμών. Βάζω συχνά το όνομα Χριστίνα Κυριμοπούλου στην αναζήτηση του Google, να δω τα δημοσιεύματα που υπάρχουν. Ο αριθμός αυξάνει με ταχύτατους ρυθμούς, αλλά το μηχάνημα εξακολουθεί να μου θέτει το ερώτημα: «μήπως εννοείτε Χριστίνα Κυριακοπούλου»; Μια τυχαία παρατήρηση, που μού θύμισε ότι στον δημόσιο λόγο η Χριστίνα Κυριμοπούλου είναι ακόμα αυτό που αφηγούνται για εκείνη αυτόκλητοι ή διορισμένοι συμπαραστάτες, που αποδύονται σε αγώνα δρόμου για το ποιος θ' αφηγηθεί καλύτερα την ιστορία της. Και η εικόνα δεν έχει παγιωθεί, μοιάζοντας να είναι πιο ευαίσθητη απ’ τους ευαίσθητους που συνεχίζουμε να μιλάμε για την εικόνα, αναπαράγοντας αναπόδραστα δεσπόζουσες συνθήκες, όπου ο λόγος του κρατούμενου μεταφράζεται για να φτάσει στ' αυτιά μας· αυτή είναι μια συνθήκη που δεν αλλάζει ανάλογα με την ιδιότητα ή τα κίνητρα του "μεταφραστή". Ζητάμε πολλά, με δυο λόγια, απ' την Χριστίνα Κυριμοπούλου ζητώντας της να ταιριάξει στην αφήγηση του καθενός μας, ζητάμε αυτά που δεν έχει να μας δώσει. Καημένο τσιγγανάκι, μάρτυρας ή θύμα του συστήματος είναι ρόλοι σ' ένα έργο που παίζεται ερήμην της και πάμε με το ζόρι να την ταυτίσουμε μ' αυτούς. Μια μόνο συνέντευξή της άκουσα κι αρνήθηκα ν' ακούσω άλλη. Ήταν πριν μια βδομάδα, στο Κόκκινο, κι εκεί το είπε καθαρά αν θέλαμε να το ακούσουμε: περισσότερες από δύο φορές ο δημοσιογράφος της ανέφερε ότι υπάρχει κόσμος έξω που της συμπαραστέκεται. Όλες τις φορές τον αξίωσε με δευτερόλεπτα σιωπής, πριν συνεχίσει τη φράση που έλεγε πριν ακούσει την πληροφορία. Ναι, θα μπορούσε να είναι η ασυνείδητη γνώση, η σοφία του παρία απέναντι σε θέματα που τα γνωρίζει μεν σαν λέξεις αλλά τα αγνοεί παντελώς σαν βίωμα. Και, σαν τα μικρά παιδιά, θα πρέπει προσεκτικά να μάθει τι σημαίνουν και πώς να βιωθούν χωρίς ν' αφήσουν τραύματα. Μην την πιέζουμε να παίξει ρόλους. Ας υποστηρίζουμε το αίτημα με λιγότερα λόγια και περισσότερο σεβασμό σε μια κρατούμενη που δεν ξέρουμε αν θέλει να γίνει μάρτυρας ή να δεχτεί την συμπαράστασή μας ως κακομοίρα. Η Χριστίνα Κυριμοπούλου διεκδικεί το αυτονόητο, να μην υφίσταται τις συνέπειες μιας μεροληπτικής μεταχείρισης και να βγει απ' την φυλακή όπως το δικαιούται. Ας σεβαστούμε το δίκαιο και την αξιοπρέπεια που έχει το αίτημα για ελευθερία και μην το ευτελίζουμε απομειώνοντάς το, μέχρι που να χωρέσει στους δικούς μας ορισμούς, στις δικές μας ανάγκες. Και προφανώς δεν εξαιρώ τον εαυτό μου απ’ όλα αυτά, μόνο που τώρα μού δίνονται πολλές ευκαιρίες να δω πιο καθαρά τις συνέπειες και απολογούμαι για ό, τι μερτικό ευθύνης μού ανήκει…

*…αντιγράφοντας και πάλι την Ελίνα και το τέλος της Λοξοδρομίας