η βία των εκκρεμών στόχων ή ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι

όλοι πεθάναμε δύσκολα καταπίνοντας την τελευταία λέξη δίνοντας κλωτσιές στον άνεμο είδαμε να ξεθωριάζει το φως η κραυγή κατάλυσε τον ήλιο στένεψε ο αέρας κρύσταλλα από λέξεις η τελευταία βλαστήμια που ειπώθηκε. πριν να τελειώσουν όλα θυμηθήκαμε αυτούς που ζουν ακόμα με αντίτιμο τη ζωή για το λάθος που έγινε σε μια ώρα ............................................. ...αυτό που άλλοτε λέγαμε πόνο είναι μόνο μια εκκρεμής επικοινωνία... Ballata degli impiccati [η μπαλάντα των κρεμασμένων] Fabrizio De Andrè Είναι μάλλον η υπέροχη φωτογραφία που μού έδωσε την ιδέα του τίτλου παρά το αντίθετο. Η εικόνα του μικρού παιδιού που πρέπει να αποκρούσει, η εικόνα του μεγάλου που πρέπει να σημαδέψει καλά. Ο στόχος [ο φόβος;] και των δύο, η επικοινωνία μέσα από το στόχο [το φόβο;] και πίσω από το μικρό παιδί μια πόρτα που δεν ξέρεις αν πρέπει να ανοίξει ή να παραμείνει κλειστή. Κι όσο δεν ξέρεις, η επικοινωνία μοιραία θα παραμένει εκκρεμής κι ο στόχος το ίδιο. Πάντως, όλο αυτό χωρίς αποτέλεσμα δεν θα μείνει, κι αυτό που άλλοτε λέγαμε πόνο εύκολα θα ειπωθεί αλλιώς, θα το ονοματίσει το αποτέλεσμα. Εύκολα. Κυρίως όταν κατευναστεί ο φόβος για το κτύπημα του πέναλτι και τότε ίσως αλλάξουν κι οι ρόλοι. Εξαρτάται. Αν το αντίτιμο είναι η ζωή και ποιος θα πληρώσει το λάθος.

Και, όπως λέει και η παλιά μου αγαπημένη φράση, "alle persone facili che non hanno dubbi mai" [Francesco de Gregori, Santa Lucia]. Αφιερωμένο

Υ.Γ. Σκέψεις του τερματοφύλακα είναι, δεν τις προκάλεσε πληροφορία για συγκεκριμένο αποτέλεσμα, συγκεκριμένης ιστορίας. Τόσο μόνο...

[δ/ση φωτογραφίας http://www.trekearth.com/gallery/Europe/Greece/Peloponnesus/Argolis/Nafplio/photo1062004.htm]