το κόκκινο του αίματος, το ροζ της τούρτας...

«Το υπουργείο Εσωτερικών και η ΕΛ.ΑΣ. θεώρησαν αναγκαία την αγορά του οχήματος αντιμετώπισης διαδηλώσεων, μετά τα επεισόδια του προηγούμενου Δεκεμβρίου. Όπως αναφέρουν αξιωματικοί της αστυνομίας, θα αποτελεί τον νέο μηχανισμό καταστολής των επεισοδίων αλλά και περιορισμού των καταστροφών που μπορεί να προξενούνται στο κέντρο της Αθήνας. Η νέου τύπου αύρα είναι κάτι μεταξύ πυροσβεστικού οχήματος και τανκ και κινείται πάντα με τη συνοδεία διμοιριών. Κόστισε περίπου 350.000 ευρώ, είναι μήκους 10 μέτρων και θα έχει πλήρωμα τριών ατόμων που θα οδηγούν το όχημα και θα αναλαμβάνουν την ηλεκτρονική ρύθμιση των «βολών», καθώς το νερό θα εκτοξεύεται μέσω ειδικού λογισμικού που διαθέτει το όχημα. Παράλληλα, το λογισμικό θα προσμετρά την απόσταση του οχήματος από τους διαδηλωτές και τη σφοδρότητα των συγκρούσεων καθώς κύριο μέλημα, όπως λένε οι αστυνομικοί, είναι «να υπάρχει απώθηση αλλά όχι τραυματισμός διαδηλωτών λόγω της πίεσης του νερού Η αστυνομία έχει ξεκινήσει ήδη τις δοκιμές του συστήματος στις εγκαταστάσεις της Αμυγδαλέζας αλλά και σε περιοχές της Αθήνας, όπου τον ρόλο των διαδηλωτών είχαν αστυνομικοί […]Όμως, το όχημα της ισραηλινής εταιρίας διαθέτει και μερικές επιπλέον λειτουργίες που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί η ΕΛ.ΑΣ. Συγκεκριμένα, έχει μια δεξαμενή μεταφοράς 100 κιλών αφρού αλλά και 100 κιλών χρωστικής ουσίας για να «σημαδεύει» και να χρωματίζει τους διαδηλωτές ή έστω όποιον βρίσκεται στον χώρο βολής του εκτοξευτήρα χρώματος. Πρόκειται για «μια ακίνδυνη ουσία που χρησιμοποιείται από τους... ζαχαροπλάστες για να δίνει χρώμα στα γλυκά και στις τούρτες», σύμφωνα με την αστυνομία»

[http://www.tvxs.gr/v21169] Ως πηγή αναφέρεται η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Αν και το χρώμα της τούρτας θα αρκούσε για να υπονομεύσει την σοβαρότητα των εμπνευστών του νέου πολεμικού εξοπλισμού, το γεγονός του πολεμικού εξοπλισμού δεν αλλάζει, όπως δεν αλλάζουν και τα συμπαραδηλούμενα άλλων διατυπώσεων, για παράδειγμα η περιγραφή του νεοαποκτηθέντος οχήματος: "Κάτι μεταξύ πυροσβεστικού οχήματος και τανκ και κινείται πάντα με τη συνοδεία διμοιριών".

Αλλά και πάλι, μπορεί να παρέμενε η αίσθηση της γελοιότητας που αποκόμισα από την πρώτη ανάγνωση και να έπαυα να ασχολούμαι [παντελής έλλειψη σοβαρότητας από μέρους μου, αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μου ανακαλώντας εικόνες από έργα των Monty Pythons καθώς το φανταζόμουνα, περίλαμπρο, να κάνει μανούβρες στα στενά κυνηγώντας τους διαδηλωτές], αν ο Δεκέμβρης [άλλοτε εντός, συνήθως εκτός θεματικής] δεν κατείχε εξέχουσα θέση στο χθεσινό debate -ως «λεγόμενα σύγχρονα δεκεμβριανά», αν και δεν θυμάμαι πια ποιος τα ονομάτισε έτσι.

Εμβληματική και η στάση του πρωθυπουργού -αν και αλλού πήγαιναν τα βόλια, έσπευσε να τα εισπράξει, ούτε καν εξ αποστρακισμού- μ’ εκείνα τα «κανένα παιδί δεν πρέπει… λυπάμαι… θλίβομαι…» και, κυρίως, με το θυμωμένο «αλλά…» που συνέχισε τη φράση του. Έτσι, για μια ακόμα φορά, εκεί που άλλα περίμενες [αν περίμενες!] μεγάλο μέρος της συζήτησης αναπαρήγαγε το εκκολαπτόμενο κλίμα τρομολαγνείας, με την επίκληση του «θλιβερού γεγονότος» να απορροφάται από τους Λόγους για τα «λεγόμενα σύγχρονα δεκεμβριανά»· όχι ως επέτειος θανάτου αλλά ως αφορμή για νέες ταραχές, οι μνήμες να προαναγγέλλουν φωτιές. Αναπόφευκτα. Περίπου σαν το δελτίο καιρού που προαναγγέλλει ακραία καιρικά φαινόμενα και θα πρέπει να ακολουθήσουν οι κατευναστικές πληροφορίες για την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού να τα αντιμετωπίσει: η προετοιμασία με όρους πολεμικής μηχανής και, παράλληλα, η κατασκευή του υποκειμένου που θα ενδυθεί αυτή τη φορά το αδειανό πουκάμισο του «εσωτερικού εχθρού» –είχα ξαναγράψει για τον νομιμοποιητικό λόγο αυτής της προετοιμασίας:

http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/08/blog-post_6361.html

Με δυο λόγια, δεν είναι η πληροφορία αυτή καθεαυτή που εκπέμπει νοήματα όσο ο τρόπος με τον οποίο εντάσσεται και πάλι στη δημόσια αρένα, το πώς υποχωρεί η γελοιότητα του ροζ της τούρτας όταν ανενδοίαστα συναρθρώνεται με το κόκκινο του αίματος. Διότι, όπως και να αφηγηθείς τα «λεγόμενα σύγχρονα δεκεμβριανά», υπάρχει κάτι αδιαμφισβήτητο: στις 6 Δεκέμβρη 2008 χύθηκε αίμα. Όπως και τις επόμενες ημέρες. Έκτοτε χύνεται αίμα, τόσο συχνά που τείνει να γίνει κανόνας, πλήττοντας την αναπαράσταση ενός θεσμού «φιλικού προς τον πολίτη» –θα τολμούσα να πω, τείνει να διευρύνει το περιεχόμενο της «συνθήκης επικινδυνότητας», συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτήν και την δράση των φυλάκων της νόμου και της τάξης· ποιος αποκλείει έναν μελλούμενο αποστρακισμό; Το νέο όχημα, λοιπόν, εξασφαλίζει χρωματιστή μεν αλλά αναίμακτη καταστολή· τουλάχιστον στον δημόσιο χώρο δεν θα χύνεται αίμα, δεν θα κυκλοφορούν τραυματίες αλλά χρωματιστοί επίδοξοι τρομοκράτες που τους πέτυχε και τους ακύρωσε το κανονάκι, προς δόξαν της αποφυγής επεισοδίων.

Όμως η αναπαράσταση της αστυνομίας ως ορθολογικού και αναίμακτου μηχανισμού καταστολής δεν αίρει τις συνέπειες της εμπόλεμης συνθήκης· το πληγωμένο ή το νεκρό σώμα θα συνεχίσει να υπάρχει, έξω και πέραν της υλικότητας του ματωμένου σώματος που θα μπορούσε να ψηλαφηθεί. Και ο καθείς θα ξέρει ότι υπάρχει, έστω κι αν δεν στήθηκε ικρίωμα στη μέση μιας πλατείας -αλλιώτικα τι νόημα θα είχε τόση φαντασμαγορία; Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς και για την δημοσιότητα που δίδεται στην προετοιμασία της πολεμικής μηχανής, όλες αυτές οι λεπτομέρειες που διοχετεύουν οι πηγές και τις διαχέουν τα μέσα.

Ψευδείς ή αληθείς, παράγουν αποτέλεσμα πέραν και έξω της υλικότητας της μάχης που εξαγγέλλεται, γιατί ο καθείς πρέπει να το γνωρίζει…