"αυτό που σκέφτομαι εγώ..."

Πριν αρκετά χρόνια, σ' έναν επαρχιακό δρόμο της επαρχίας Αποκορώνου, στα Χανιά. Ένα αυτοκίνητο, δυο μαμάδες, δυο μικρά κοριτσάκια στο πίσω κάθισμα. Δύσκολη διαδρομή όλο στροφές, δύσκολη και η οδήγηση λόγω τοπικών ιδιαιτεροτήτων στην εφαρμογή των κανόνων του ΚΟΚ. Εκνευρισμός, συχνά η δεξιά ρόδα του αυτοκινήτου έγλυφε την άκρη του δρόμου. Αμίλητες οι μαμάδες και το πιο μικρό κοριτσάκι αρχίζει να τραγουδάει ξεκάρφωτα το δημώδες που είχε μάθει πρόσφατα στο σχολειό, "μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες...", ως εκεί, γιατί έπεσε αστροπελέκι η εντολή να σταματήσει αμέσως. Κοίταξε κι αυτό απ' το παράθυρο και δήλωσε: "Αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι που θα πέσουμε στον γκρεμό"

Κι έγινε το "αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι που θα πέσουμε στο γκρεμό" μια ακόμα από τις οικογενειακές ατάκες που θυμόμαστε και γελάμε.

Αυτό που σκέφτομαι, λοιπόν, εγώ είναι ότι οσονούπω θα γίνω κατηγορία, κλινική περίπτωση ή ό, τι άλλο γράφει η μοίρα μου.

Θα ανάβω το τσιγάρο μου κι ένα βουνό ερμηνείες θα συνοδεύουν την κίνησή μου.

Οι λόγοι περί εξαρτήσεων θα με αφορούν προσωπικά, γιατί θα τις εγγράψουν στο πετσί και στο βιογραφικό μου οι τρέχουσες ή μελλούμενες ερμηνείες τους.

Η επιθυμία μου να συνεχίσω να καπνίζω [πολλώ μάλλον αν την εκφράζω ως αδιαπραγμάτευτη!] θα ταξινομηθεί ως ανάγκη, ακατανίκητη ανάγκη και πάει λέγοντας, πάντως θα πάψει να είναι επιθυμία και θα γίνει σύμπτωμα.

Θα γίνω τσιγαρόνι, κατά το πρεζόνι, έκθετη σε μια αναδρομική κατασκευή της ψυχοκοινωνικής μου ταυτότητας όταν αρχίσει για τα καλά η διαμάχη μεταξύ ιατρικών και νομικών ορισμών της κατάστασης μου.

Σκέφτομαι λοιπόν κι εγώ, σαν πιο μεγάλη όμως, όχι απλώς ότι θα πέσω στον γκρεμό αλλά από ποια μεριά θα πέσω, αν θα έχω την ευφυΐα [που ανέφερε και ο Υπουργός Υγείας] να γλυστρήσω ή αν θα γκρεμοτσακιστώ.

Πάντως το βιογραφικό μου θα γίνει έτσι κι αλλιώς κουρελού, έκθετο στη δημόσια χλεύη και κατακραυγή!

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας;

Έτσι λέγανε και κάτι άλλοι στις αρχές του περασμένου αιώνα και δείτε τώρα τα χάλια τους! Εγώ, πάντως, κάτι λίγα, στο πάντα πρωτοπόρο επιστημονικό/ψυχιατριατρικό μοντέλο, τα βρήκα ήδη κι ας είναι ακόμα ανεξερεύνητες οι βουλές της εξουσίας και οι μελλούμενες επιταγές των κοινωνικο-οικονομικών όρων που θα καθορίσουν την δυναμική αυτού ή άλλου μοντέλου.

Κι έτσι, επειδή τίποτα δεν το αποκλείει, μέχρι να γίνω "περιστατικό", ας απολαύσω τη διαδρομή, με την δεξιά ρόδα να γλύφει την άκρη του δρόμου, και τις τοπικές ιδιαιτερότητες στην εφαρμογή των κανόνων