Για το σπάσιμο της σιωπής: Βία κατά των γυναικών και η περίπτωση παρέμβασης της Ιωάννας Δρόσου

Στο πλαίσιο σχετικής καμπάνιας της, η Διεθνής Αμνηστία αναφέρει ότι: «Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες έχει ξυλοκοπηθεί, έχει εξαναγκαστεί να κάνει σεξ ή έχει κακοποιηθεί με άλλο τρόπο κατά τη διάρκεια της ζωής της. Συνήθως ο δράστης είναι μέλος της οικογένειάς της ή γνωστός της. Το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει δηλώσει ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών και ευθύνεται για περισσότερους θανάτους και προβλήματα υγείας απ' ό,τι ο καρκίνος ή τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα». Επισημαίνεται επίσης ότι: «Γυναίκες σε όλο τον κόσμο οργανώθηκαν για να φέρουν στο φως τη βία κατά των γυναικών και να την αντικρούσουν. Πέτυχαν δραματικές αλλαγές σε νόμους, σε πολιτικές και σε πρακτικές. Έβγαλαν τις παραβιάσεις από το ημίφως και τις εξέθεσαν στους προβολείς της δημοσιότητας. Απέδειξαν ότι το θέμα της βίας κατά των γυναικών απαιτεί μία απάντηση από τις κυβερνήσεις, τις τοπικές κοινωνίες και τα μεμονωμένα άτομα. Πάνω απ' όλα, αμφισβήτησαν την εικόνα των γυναικών ως παθητικών θυμάτων της βίας». Η βία κατά των γυναικών παρουσιάζει κατά μεγάλο της μέρος την ιδιαιτερότητα που ονομάζεται σκοτεινός αριθμός εγκληματικότητας και αφορά περιστατικά που δεν καταγράφονται γιατί δεν αναφέρονται. Όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει η Διεθνής Αμνηστία, «αυτού του είδους τα στατιστικά στοιχεία αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου. Η βία κατά των γυναικών συχνά δεν καταγγέλλεται, επειδή οι γυναίκες ντρέπονται ή φοβούνται τη δυσπιστία, την εχθρική αντιμετώπιση ή νέα άσκηση βίας». Η βία κατά των γυναικών ωστόσο δεν λαμβάνει χώρα στο υπερπέραν – εκδηλώνεται και γίνεται αντιληπτή υπό πλειάδα μορφών στη καθημερινότητα όλων μας, στους χώρους που κατοικούμε, εργαζόμαστε και δραστηριοποιούμαστε. Και σημαντικό μέρος της συνθήκης που της επιτρέπει να υπάρχει είναι η συναινετική σιωπή που την περιβάλλει, η οποία αναπαράγει και ταυτόχρονα αναπαράγεται από έμφυλες διακρίσεις με κύριο άξονα στη προκειμένη περίπτωση τον δυιστικό διαχωρισμό ιδιωτικού/δημόσιου. Αυτό λοιπόν θα έπρεπε να είχε κάνει και η Ιωάννα, να ‘κοιτάξει τη δουλειά της’ - να αγνοήσει αυτό που συνέβαινε στο γειτονικό διαμέρισμα και, στη χειρότερη περίπτωση, ας δυνάμωνε περισσότερο τον ήχο της τηλεόρασης της. Η Ιωάννα ωστόσο κατήγγειλε το περιστατικό και παρενέβει εκθέτοντας τον εαυτό της στην συνθήκη του. Στη συνέχεια προσήχθει ως μάρτυρας στο αστυνομικό τμήμα, όπου μηνύθηκε από και μήνυσε τον φορέα της βίας. Κρατήθηκε για να περάσει την διαδικασία του αυτόφωρου και κατόπιν αφέθηκε ελεύθερη, αντίστοιχα και ο φορέας της βίας. Η δίκη ορίστηκε στις 17 Δεκεμβρίου. Κατά το διάστημα της κράτησης της, ο πολιτικός φορέας στον οποίο ανήκει η Ιωάννα την υποστήριξε επίσημα. Η σημασία της περίπτωσης αυτής ωστόσο υπερβαίνει τις συμβατικές πολιτικές οριοθετήσεις. Η επιλογή παρέμβασης και καταγγελίας ενός τέτοιου περιστατικού χρήζει ευρείας υποστήριξης αυτή καθεαυτή - αφενός γιατί δυστυχώς δεν είναι στοιχειώδης και αυτονόητη, και αφετέρου ακριβώς για να μπορέσει κάποτε αυτού του τύπου η στάση να καταστεί στοιχειώδης και αυτονόητη.

Ενδεικτικοί σύνδεσμοι: Stop Violence Against Women, Amnesty International Να σταματήσουμε τη βία κατά των γυναικών, Διεθνής Αμνηστία - Ελληνικό Τμήμα Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας Γενική Γραμματεία Ισότητας Παγκόσμια Πορεία Γυναικών, Ελληνικό Δίκτυο Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης Φεμινιστικό Δίκτυο έκ-φυλες Δίκτυο Γυναικών Θεσσαλονίκης Εντός Φύλου Γυναικεία Ομάδα Αυτοάμυνας Φάκελος: Η βία μέσα στην οικογένεια, Ελευθεροτυπία, 26 Νοεμβρίου 2005 Το νομοσχέδιο για την οικογενειακή βία: Βία χωρίς όνομα!, Ιός, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 12 Φεβρουαρίου 2006 Countries: Greece, The UN Secretary-General's database on violence against women Country Report 2008, WAVE Network Combating violence against women, Council of Europe, 2006 Protecting women against violence, Council of Europe, 20o7

UC Berkeley academics and students VS. fee increases, layoffs and furloughs

Το έστειλε ο Λεωνίδας Χελιώτης

ο Δεκέμβρης σε μια παράγραφο

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ [από τις Μόνιμες Στήλες] Ασφάλεια

«Μετά τα τραγικά γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου έγινε μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας, οι οποίες είχαν δυστυχώς περιέλθει σε κατάσταση διάλυσης. Τα πρώτα απτά δείγματα προόδου έχουν ήδη διαφανεί μετά τις τελευταίες εξελίξεις. Η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι, θα πρέπει να αποφύγει τα μοιραία λάθη του 2004 και να συνεχίσει ό,τι καλό έχει γίνει τους τελευταίους μήνες. Ορισμένοι τομείς, όπως η δημόσια τάξη, απαιτούν συναίνεση και συνέχεια γιατί το κράτος δεν μπορεί να αλλάζει δομές και πρόσωπα σε θέσεις κλειδιά κάθε φορά που αλλάζει ο υπουργός ή το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία» http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_26/09/2009_330933

Πίστευα ότι το τραγικό γεγονός του περασμένου Δεκεμβρίου ήταν η εκτέλεση ενός δεκαεξάχρουνου παιδιού. Υπό αυτό το πρίσμα, ως "αναδιοργάνωση των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας, οι οποίες είχαν δυστυχώς περιέλθει σε κατάσταση διάλυσης", νοείται αποκλειστικά και μόνο η προσπάθεια να μην επαναληφθεί παρόμοιο τραγικό γεγονός και, κυρίως, να μην πολλαπλασιαστούν ως αποτέλεσμα μιας κεκτημένης ταχύτητας τυφλής καταστολής των εκάστοτε οριζόμενων επικίνδυνων ομάδων.

Προφανώς είμαι μακριά νυχτωμένη, όπως διαπίστωσα ξαναδιαβάζοντας πιο προσεκτικά ολόκληρο το σύντομο κείμενο της Καθημερινής. Το οποίο, πρώτον, μιλάει για "τραγικά γεγονότα". Στον πληθυντικό. Δεύτερον, η αοριστία των αναφορών στα "τραγικά γεγονότα" ή τα "δείγματα προόδου που έχουν διαφανεί μετά τις τελευταίες εξελίξεις"..., φαίνεται να παραπέμπει σε μια δεξαμενή εννοιολογήσεων την οποία συγκρότησε μια κοινή σε όλους μας εμπειρία. Και έτσι η αοριστία παραπέμπει σε περιεχόμενα τα οποία νοούνται ως καθολικά αποδεκτά και, ως εκ τούτου, αυτονόητα: ο αόριστος "ορισμός" είναι ασφαλής ορισμός γιατί δεν εμπεριέχει το γεγονός στο οποίο αναφέρεται αλλά το πλέγμα των αποφάνσεων περί του γεγονότος. Και, υπ' αυτήν την έννοια, οι αποφάνσεις περί του Δεκέμβρη χωράνε σε ακόμα λιγότερες λέξεις κατά την σημερινή Μόνιμη Στήλη της Καθημερινής: νόμος και τάξη!

στους χωροφύλακες αγγέλους... δικαιωματικά!

...μετά από μια αβάσταχτα δύσκολη μέρα

The bleeding hearts and artists make their stand: Η rock μουσική ως ars politica

Το concept album The Wall των Pink Floyd κυκλοφόρησε το 1979. Θεματικά αναφέρεται στην προσωπική κρίση, βαθμιαία απομόνωση και συναισθηματική κατάρρευση του πλασματικού rock star Pink. Αποτελεί ταυτόχρονα κριτική της μουσικής βιομηχανίας και αποδόμηση των σχέσεων εξουσίας που συγκροτούνται στο πλαίσιο θεσμών όπως η οικογένεια και η εκπαίδευση και ιδεολογιών όπως ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός. Πρόκειται για το πλέον πολυδιάστατο και απαιτητικό εγχείρημα του συγκροτήματος, η ευρύτερη πολιτισμική σημασία του οποίου υπερβαίνει το πλαίσιο της παρούσας ανάρτησης.

Το The Wall ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος έργο του Roger Waters, ο οποίος έγραψε επίσης το σενάριο της ομώνυμης ταινίας που γυρίστηκε το 1982 από τον Alan Parker. Σε αυτή περιλαμβάνονται σεκάνς κινουμένων σχεδίων του σχεδιαστή Gerald Scarfe, ενώ το ρόλο του Pink ερμήνευσε ο Bob Geldof.

Στο δεύτερο μέρος του The Wall ο Pink καταρρέει και καθίσταται αντικείμενο διαχείρησης ιατρικού τύπου (Comfortably Numb) με σκοπό να παραμείνει λειτουργικός ως μουσικό προϊόν (The Show Must Go On). Σε αυτό το σημείο η οπτική του έργου αναφέρεται με επίσης ρηξικέλευθο τρόπο στην περίπτωση του (νεο)φασισμού. Υπό την επήρεια των φαρμάκων που του δόθηκαν, ο Pink έχει την παραίσθηση ότι είναι επικεφαλής φασιστικής οργάνωσης, η συναυλία μεταμορφώνεται σε συγκέντρωση (In The Flesh) και ακολουθείται από επιθέσεις σε περιοχές μειονοτήτων (Run Like Hell). Τα στοιχεία αυτά εμφανίζονται στο κοινωνικό πεδίο συνοδευόμενα από αναφορές στην ιστορία του ναζισμού αλλά και στη σύγχρονη με το έργο περίοδο. Στις τελευταίες περιλαμβάνεται ο εθνικιστικός λόγος περί αναβίωσης της Βρετανικής κυριαρχίας καθώς και παραπομπές σε περιοχές του νοτιοανατολικού Λονδίνου όπου κατοικούν μεταναστευτικοί πληθυσμοί (Waiting for the Worms). Η παραπάνω ενότητα ολοκληρώνεται με τον Pink να ανακτά τρομαγμένος την συνείδηση του και να διακόπτει την παραίσθηση με την κραυγή “Stop!”.

Οι κλασσικές μελέτες της Σχολής της Φρανκφούρτης και του Wilhelm Reich υπήρξαν καθοριστικές για τη συγκρότηση του πεδίου ανάλυσης του φασιστικού φαινομένου. Οι Gilles Deleuze και Felix Guattari εστιάζουν στους τρόπους με τους οποίους οι αντιδραστικές υποκειμενικότητες παράγονται στο πεδίο της επιθυμίας υπό τους όρους της καπιταλιστικής κοινωνικής συνθήκης (Anti-Oedipus: Capitalism and Schizophrenia, Minneapolis: University of Minnesota Press, 1972/1983). Στο πλαίσιο της προσέγγισης τους θεωρείται ότι ο φασισμός εκδηλώνεται τόσο στο επίπεδο της μικροπολιτικής (micropolitics) όσο και της μακροπολιτικής (macropolitics). Οι Deleuze & Guattari υποστηρίζουν επίσης πως η ταξική πάλη προϋποθέτει και περιλαμβάνει την παραγωγή ριζοσπαστικών μορφών επιθυμίας και διαφοροποιούνται από τα παραδοσιακά, δυιστικά και γραφειοκρατικού τύπου μοντέλα πολιτικού αγώνα εξετάζοντας ετερογενείς, αντι-ιεραρχικές και αποκεντρωμένες μορφές δράσης (A Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia, Minneapolis: University of Minnesota Press, 1980/1987).

Προλογίζοντας το έργο των Deleuze & Guattari, ο Michel Foucault αναφέρεται όχι μόνο στις ιστορικές εκδοχές του φαινομένου στη Γερμανία και την Ιταλία, αλλά και στη μορφή που αφορά τον καθένα: “the fascism in us all, in our heads and in our everyday behaviour, the fascism that causes us to love power, to desire the very thing that dominates and exploits us” (Preface, στο Anti-Oedipus, ό.π., σ. xiii). Υπό ένα τέτοιο πρίσμα, το The Wall αποτελεί διεσδυτική μορφή πολιτισμικής αναπαράστασης. Η αυταρχική υποκειμενικότητα εκδηλώνεται στο επίπεδο της επιθυμίας και φορέας αυτής επιλέγεται να είναι ο κύριος χαρακτήρας/(αντι)ήρωας· κατά αυτό τον τρόπο ο εαυτός εμφανίζεται να επιθυμεί την εξουσία που έχει ο ίδιος υποστεί, παραδείγματος χάριν στην περίπτωση του Pink στο πλαίσιο του σχολικού θεσμού (The Happiest Days of Our Lives, Another Brick in the Wall Part 2, The Trial). Η συνθήκη της επιθυμίας ωστόσο συναρθρώνεται με τις ευρύτερες διαστάσεις του θέματος στον κοινωνικό χώρο. Σε σχετική του συνέντευξη, ο Waters ισχυρίζεται χαρακτηριστικά ότι η κινητοποίηση που αναφέρεται στο τέλος του Waiting for the Worms θα μπορούσε να είναι συγκέντρωση μιας ακροδεξιάς οργάνωσης, όπως το National Front, στο Λονδίνο: “Or anybody, I mean the National Front are what we have in England but it could be anywhere in the world”.

To The Wall ολοκληρώνεται αργότερα με την κατάρρευση του τοίχου και κατ' επέκταση την άρση της αλλοτρίωσης του Pink, ενώ οι στίχοι του τελευταίου μέρους (Outside The Wall) επαναπροσδιορίζουν εύγλωττα την συνολική προβληματική του έργου:

All alone, or in two's,

The ones who really love you

Walk up and down outside the wall.

Some hand in hand

And some gathered together in bands.

The bleeding hearts and artists

Make their stand.

And when they've given you their all

Some stagger and fall, after all it's not easy

Banging your heart against some mad bugger's wall.

To The Wall παραμένει μέχρι τέλους σύνθετο και οξυδερκές έργο. Ο Foucault ισχυρίζεται πως θα ήταν λάθος να ερμηνευτεί η προσέγγιση των Deleuze & Guattari ως η νέα πολυαναμενόμενη θεωρία που επιτέλους ενσωματώνει τα πάντα και λειτουργεί καθησυχαστικά, και την οποία υποτίθεται ότι χρειαζόμαστε τόσο πολύ στην εποχή της πολυδιάσπασης, εξειδίκευσης και απουσίας ελπίδας. Προτείνει, αντίθετα, να διαβαστεί ως μορφή τέχνης: “ars erotica, ars theoretica, ars politica” (Preface, στο Anti-Oedipus, ό.π., σ. xiii). Κατά έναν ανάλογο τρόπο, ο Waters αρνείται να προβεί σε ευκολίες και ακόμα περισσότερο να προσφέρει μία, καθολική και καθησυχαστική λύση. Ο τελευταίος ήχος που ακούγεται στο Outside The Wall είναι η φράση “Isn’t this where....”· και αντίστοιχα, η φράση “....we came in?” είναι ο ήχος που ανοίγει το πρώτο μέρος του έργου (In the Flesh?). Η συνεπαγόμενη κυκλικότητα είναι υποδηλωτική της ανάγκης σταθερής και διαρκούς κριτικής στάσης έναντι των σχέσεων εξουσίας· και η επιλογή αυτής της στάσης είναι χαρακτηριστική όχι μόνο της δημιουργικής αλλά και της πολιτικής ακεραιότητας των φορέων της.

Σύνδεσμοι:

Album Lyrics

Film Clips

The Happiest Days of Our Lives/Another Brick in the Wall Part 2

Goodbye Blue Sky

Comfortably Numb

In The Flesh

Run Like Hell

Waiting For The Worms

The Trial

Full video

Behind The Wall (Documentary, 1/7)

Πηγές εικόνων:

http://www.flixster.com/movie/pink-floyd-the-wall-photos

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Pink_Floyd_The_Wall_Scream.jpg

το κόκκινο του αίματος, το ροζ της τούρτας...

«Το υπουργείο Εσωτερικών και η ΕΛ.ΑΣ. θεώρησαν αναγκαία την αγορά του οχήματος αντιμετώπισης διαδηλώσεων, μετά τα επεισόδια του προηγούμενου Δεκεμβρίου. Όπως αναφέρουν αξιωματικοί της αστυνομίας, θα αποτελεί τον νέο μηχανισμό καταστολής των επεισοδίων αλλά και περιορισμού των καταστροφών που μπορεί να προξενούνται στο κέντρο της Αθήνας. Η νέου τύπου αύρα είναι κάτι μεταξύ πυροσβεστικού οχήματος και τανκ και κινείται πάντα με τη συνοδεία διμοιριών. Κόστισε περίπου 350.000 ευρώ, είναι μήκους 10 μέτρων και θα έχει πλήρωμα τριών ατόμων που θα οδηγούν το όχημα και θα αναλαμβάνουν την ηλεκτρονική ρύθμιση των «βολών», καθώς το νερό θα εκτοξεύεται μέσω ειδικού λογισμικού που διαθέτει το όχημα. Παράλληλα, το λογισμικό θα προσμετρά την απόσταση του οχήματος από τους διαδηλωτές και τη σφοδρότητα των συγκρούσεων καθώς κύριο μέλημα, όπως λένε οι αστυνομικοί, είναι «να υπάρχει απώθηση αλλά όχι τραυματισμός διαδηλωτών λόγω της πίεσης του νερού Η αστυνομία έχει ξεκινήσει ήδη τις δοκιμές του συστήματος στις εγκαταστάσεις της Αμυγδαλέζας αλλά και σε περιοχές της Αθήνας, όπου τον ρόλο των διαδηλωτών είχαν αστυνομικοί […]Όμως, το όχημα της ισραηλινής εταιρίας διαθέτει και μερικές επιπλέον λειτουργίες που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί η ΕΛ.ΑΣ. Συγκεκριμένα, έχει μια δεξαμενή μεταφοράς 100 κιλών αφρού αλλά και 100 κιλών χρωστικής ουσίας για να «σημαδεύει» και να χρωματίζει τους διαδηλωτές ή έστω όποιον βρίσκεται στον χώρο βολής του εκτοξευτήρα χρώματος. Πρόκειται για «μια ακίνδυνη ουσία που χρησιμοποιείται από τους... ζαχαροπλάστες για να δίνει χρώμα στα γλυκά και στις τούρτες», σύμφωνα με την αστυνομία»

[http://www.tvxs.gr/v21169] Ως πηγή αναφέρεται η εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Αν και το χρώμα της τούρτας θα αρκούσε για να υπονομεύσει την σοβαρότητα των εμπνευστών του νέου πολεμικού εξοπλισμού, το γεγονός του πολεμικού εξοπλισμού δεν αλλάζει, όπως δεν αλλάζουν και τα συμπαραδηλούμενα άλλων διατυπώσεων, για παράδειγμα η περιγραφή του νεοαποκτηθέντος οχήματος: "Κάτι μεταξύ πυροσβεστικού οχήματος και τανκ και κινείται πάντα με τη συνοδεία διμοιριών".

Αλλά και πάλι, μπορεί να παρέμενε η αίσθηση της γελοιότητας που αποκόμισα από την πρώτη ανάγνωση και να έπαυα να ασχολούμαι [παντελής έλλειψη σοβαρότητας από μέρους μου, αλλά δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μου ανακαλώντας εικόνες από έργα των Monty Pythons καθώς το φανταζόμουνα, περίλαμπρο, να κάνει μανούβρες στα στενά κυνηγώντας τους διαδηλωτές], αν ο Δεκέμβρης [άλλοτε εντός, συνήθως εκτός θεματικής] δεν κατείχε εξέχουσα θέση στο χθεσινό debate -ως «λεγόμενα σύγχρονα δεκεμβριανά», αν και δεν θυμάμαι πια ποιος τα ονομάτισε έτσι.

Εμβληματική και η στάση του πρωθυπουργού -αν και αλλού πήγαιναν τα βόλια, έσπευσε να τα εισπράξει, ούτε καν εξ αποστρακισμού- μ’ εκείνα τα «κανένα παιδί δεν πρέπει… λυπάμαι… θλίβομαι…» και, κυρίως, με το θυμωμένο «αλλά…» που συνέχισε τη φράση του. Έτσι, για μια ακόμα φορά, εκεί που άλλα περίμενες [αν περίμενες!] μεγάλο μέρος της συζήτησης αναπαρήγαγε το εκκολαπτόμενο κλίμα τρομολαγνείας, με την επίκληση του «θλιβερού γεγονότος» να απορροφάται από τους Λόγους για τα «λεγόμενα σύγχρονα δεκεμβριανά»· όχι ως επέτειος θανάτου αλλά ως αφορμή για νέες ταραχές, οι μνήμες να προαναγγέλλουν φωτιές. Αναπόφευκτα. Περίπου σαν το δελτίο καιρού που προαναγγέλλει ακραία καιρικά φαινόμενα και θα πρέπει να ακολουθήσουν οι κατευναστικές πληροφορίες για την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού να τα αντιμετωπίσει: η προετοιμασία με όρους πολεμικής μηχανής και, παράλληλα, η κατασκευή του υποκειμένου που θα ενδυθεί αυτή τη φορά το αδειανό πουκάμισο του «εσωτερικού εχθρού» –είχα ξαναγράψει για τον νομιμοποιητικό λόγο αυτής της προετοιμασίας:

http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/08/blog-post_6361.html

Με δυο λόγια, δεν είναι η πληροφορία αυτή καθεαυτή που εκπέμπει νοήματα όσο ο τρόπος με τον οποίο εντάσσεται και πάλι στη δημόσια αρένα, το πώς υποχωρεί η γελοιότητα του ροζ της τούρτας όταν ανενδοίαστα συναρθρώνεται με το κόκκινο του αίματος. Διότι, όπως και να αφηγηθείς τα «λεγόμενα σύγχρονα δεκεμβριανά», υπάρχει κάτι αδιαμφισβήτητο: στις 6 Δεκέμβρη 2008 χύθηκε αίμα. Όπως και τις επόμενες ημέρες. Έκτοτε χύνεται αίμα, τόσο συχνά που τείνει να γίνει κανόνας, πλήττοντας την αναπαράσταση ενός θεσμού «φιλικού προς τον πολίτη» –θα τολμούσα να πω, τείνει να διευρύνει το περιεχόμενο της «συνθήκης επικινδυνότητας», συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτήν και την δράση των φυλάκων της νόμου και της τάξης· ποιος αποκλείει έναν μελλούμενο αποστρακισμό; Το νέο όχημα, λοιπόν, εξασφαλίζει χρωματιστή μεν αλλά αναίμακτη καταστολή· τουλάχιστον στον δημόσιο χώρο δεν θα χύνεται αίμα, δεν θα κυκλοφορούν τραυματίες αλλά χρωματιστοί επίδοξοι τρομοκράτες που τους πέτυχε και τους ακύρωσε το κανονάκι, προς δόξαν της αποφυγής επεισοδίων.

Όμως η αναπαράσταση της αστυνομίας ως ορθολογικού και αναίμακτου μηχανισμού καταστολής δεν αίρει τις συνέπειες της εμπόλεμης συνθήκης· το πληγωμένο ή το νεκρό σώμα θα συνεχίσει να υπάρχει, έξω και πέραν της υλικότητας του ματωμένου σώματος που θα μπορούσε να ψηλαφηθεί. Και ο καθείς θα ξέρει ότι υπάρχει, έστω κι αν δεν στήθηκε ικρίωμα στη μέση μιας πλατείας -αλλιώτικα τι νόημα θα είχε τόση φαντασμαγορία; Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς και για την δημοσιότητα που δίδεται στην προετοιμασία της πολεμικής μηχανής, όλες αυτές οι λεπτομέρειες που διοχετεύουν οι πηγές και τις διαχέουν τα μέσα.

Ψευδείς ή αληθείς, παράγουν αποτέλεσμα πέραν και έξω της υλικότητας της μάχης που εξαγγέλλεται, γιατί ο καθείς πρέπει να το γνωρίζει…

ομοφοβική βία...

Π. Σ. Μπούκλη

‘Disidentification is meant to be descriptive of the survival strategies the minority subject practices in order to negotiate a phobic majoritarian public sphere that continuously elides or punishes the existence of subjects who do not conform to the phantasm of normative citizenship.’[1]

Hey.. και με την ομοφοβική βία τι γίνεται? Θα έλεγε και ο Eddie Izzard, παρενδυτικός stand-up comedy performer, για να συνδέσει ένα δίχτυ ασύνδετων ενοτήτων.

Πώς μέσα σε ένα δίκτυο ‘ασύνδετης’ ροής γεγονότων βίας, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, θα τολμούσε κανείς να μην μιλήσει για τη βία των Εξαρχείων, εξαφανίσεις ανήλικων-αγγέλων του Δυτικού κόσμου και την εγκληματικότητα των μεταναστών και λοιπών κατοίκων περιθωρίου και ΟΚΑΝΑ γωνία; Και, πολύ περισσότερο, να αρθρώσει Λόγο για εκείνη την άλλη την χαμένη, κάπου σε κριτικές εγκληματολογικές αναζητήσεις, επαφών τρίτου τύπου, ομοφοβική βία... Ψάχνοντας στο διαδίκτυο άρθρα για την «ομοφοβία στην Ελλάδα», έπεσα επάνω σε κείμενο με θέμα τις ομοφοβικές δηλώσεις του βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. κύριου Γεωργιάδη και βέβαια αναρωτήθηκα μήπως από τα χρόνια που λείπω από τα μήτρια εδάφη, μήπως κάτι έχει αλλάξει και αυτό είναι άλλο ΛΑ.Ο.Σ., απλή συνωνυμία με το ΛΑ.Ο.Σ. που συζητούσε με τον κύριο Ψινάκη, για την υποψηφιότητά του. Μήπως… μήπως τα κόμματα έχουν δύο εαυτούς στα μήτρια εδάφη, κάτι σαν τα κορίτσια του James Bond, διπλοί πράκτορες. Ίσως πάλι με τη Χρυσή Αυγή να συνασπιστεί και ο κύριος Ζαχαράτος, αν και ο κύριος Μιχαλολιάκος το δήλωσε ξεκάθαρα: “Οι χρυσαυγίτες δεν έχουν καμία θέση σε κόμματα τα οποία είναι ανεκτικά, εντός εισαγωγικών, σε ομοφυλόφιλους και σε διαφόρων ειδών παρίες και ανθρώπους, οι οποίοι δεν ταιριάζουν με το εθνικιστικό και ελληνικό ήθος”. Επιχείρημα “ψηλά τα χέρια”: γιατί και το καφέ με το μαύρο δεν ταιριάζουν, όπως και το λευκό με ζαχαρί. Εξάλλου, δίνονται και πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ομιλίας μίσους στην τηλεόρασή μας, την ελληνική, καθημερινά.

Μετά βρήκα πολλούς διαφορετικούς ορισμούς... τι είναι αυτή η ομοφοβία σύντροφοι, ποιος την ξέρει, ποιος την είδε, ποιος την άκουσε; Μήπως δεν έχουμε από δαύτη στην Ελλάδα; Θα μου πεις, για να έχουμε ομοφοβία πρέπει να έχουμε και τα υποκείμενα δικαίου, τα μέλη της LGBΤ κοινότητας· και βέβαια, για να έχουμε τρανς-φοβία, θα πρέπει να έχουμε transsexual και transgender πολιτική κοινότητα, γιατί όταν μιλάμε για δικαιώματα, είναι προφανές νομίζω ότι δεν μιλάμε για το τι κάνουν οι πολίτες στο κρεβάτι των, στο αυτοκίνητό των, στα πάρκα των κοκ... Οπότε μιλάμε για ένα νομικό θεσμικό πλαίσιο, αυτό έχουμε για την ώρα, το κοινωνικό αιμορραγεί και κατά καιρούς έχει χαρακτηριστεί ως “μη έτοιμο”. Γιατί σαφώς είναι έτοιμο για ένα έλλειμμα 6% στην οικονομία, έχουμε την απαιτούμενη κοινωνική ετοιμότητα..., αλλά για την κοινωνία των πολιτών, τις ΜΚΟ, την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι «μη έτοιμο», περάστε σε μια δεκαετία, ή έστω από Δευτέρα. Από την άλλη όμως είμαστε Ευρωπαίοι, ναι ξέρω δε μας αρέσει σύντροφοι, γιατί εμείς λαός που βράζει το αίμα του είμαστε. Όμως υπάρχουν διεθνή όργανα σε ισχύ, τα οποία προβλέπουν κυρώσεις και προστασίες, ρυθμίσεις που όμως δεν έχουν επικυρωθεί και ενσωματωθεί στο νομικό μας πλαίσιο. Και πάλι, επειδή λείπω επαρκές χρονικό διάστημα από τα μήτρια εδάφη, το θέτω και ως ερώτημα, ποιες είναι οι Ελληνικές έρευνες σχετικές με την ομοφοβία; Σαφώς και η αναγνώριση ταυτοτήτων από τον μηχανισμό απονομής της ποινικής δικαιοσύνης και δη από τον ποινικό νόμο δεν είναι λύση. Δεν είναι παραγωγικό, όχι με όρους ωφελιμιστικούς αλλά με δράσεις, που μαρτυρούν την ύπαρξη μιας κοινωνίας πολιτών και μάλλον την κοινωνική αναγνώριση και θεμελίωση ταυτοτήτων, παρά την ποινική/κατασταλτική λειτουργία του ποινικού νόμου. Ποιες οι επιλογές για να επέλθει, λοιπόν, μια εξέταση ενός μη ορατού φαινομένου, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα επίσημα στατιστικά στοιχεία της αστυνομίας ή άλλων επίσημων φορέων και ΜΚΟ για την ομοφοβία και από την στιγμή που δεν υπάρχουν υποθέσεις που να βλέπουν τα φώτα της επικαιρότητας και τα φώτα της ανακρίσεως....σχετικές με ομοφοβία, ώστε να κάνουν τα θύματα ομοφοβικής βίας εμφανή στο κοινωνικό σύνολο; Παραφράζοντας το nullum crimen, nulla poena sine lege, με την ομοφοβία ισχύει ότι κανένα έγκλημα χωρίς θύμα, και καμία ‘ποινή’ -πάλι δεν εννοώ κατασταλτικά ούτε καν αποτρεπτικά αλλά ως ένα τρόπο παραγωγής νοημάτων και ταυτοτήτων, παραγωγικά κατά Φουκώ και όχι με ωφελιμιστικούς όρους. Βέβαια παραβάλλοντας υποθέσεις όπως π.χ. η υπόθεση Spices, η εμπειρία λέει ότι συχνά κατα-δικάζεται η ίδια η LGBT κοινότητα/ταυτότητα και όχι το αντίθετο. Η αναγνωρισιμότητα, δε, ταυτοτήτων μέσα από τον ποινικό νόμο, στα πλαίσια της ομοφοβίας έχει πάρει μία μορφή continuum, από το άλεσμα της LGBT ταυτότητας μέσω της τιμωρητικής/σωφρονιστικής/θεραπευτικής μηχανής. Εξάλλου κατά το παρελθόν, τα μέλη της LGBT κοινότητας (ουχί προσδιορισμένα ως τέτοια αλλά με τη χρήση λογής ονομάτων και προσδιορισμών) ως παρεκκλίνοντα υποκείμενα δικαίου και υποκείμενα που έχριζαν της περιφρούρησης του ιατρικού ελέγχου, καθιστούσαν ήδη την κατηγορία ‘ομοφοβία’ όχι απλά ως μία sine qua non συνθήκη που χρησιμοποιείται για να επισημάνει την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης μορφής βίας (φυσικής, ψυχολογικής και καταπίεσης, κακοποίησης, και –ισμων, κατά του ρατσισμού, σεξισμού και λοιπών), αλλά και ένα τομέα Γνώσης και επιστήμης. Ορισμοί… ορισμοί, ορισμών, για να αποτυπώσουν την πραγματικότητα βίας που εγγράφεται στον αγγλοσαξωνικό, ποινικό και μη, κόσμο, ως LGBT βία και ενδοοικογενειακή βία. Μία βία, δηλαδή, που αποδίδεται σε ομάδα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, λόγω του μίσους που φέρουν οι δράστες έναντι αυτής. Ένας από τους ορισμούς είναι και αυτός που λέει ότι η κατάχρηση εξουσίας και άσκηση ελέγχου από έναν ενήλικα ενάντια σε έναν άλλο. Συνήθως η άσκηση βίας μπορεί να είναι σωματική, συναισθηματική, ψυχολογική, σεξουαλική ή οικονομική από μέλη της οικογένειας κάποιου ή από άλλους (LGBT Domestic Abuse Forum 2006). Σύμφωνα με την Metropolitan police του Λονδίνου, “η ομοφοβική βία περιλαμβάνει ένα πλήθος συμπεριφορών: εξύβριση, παρενόχληση, καταστροφή περιουσίας, απειλές και επιθέσεις κατά της ζωής. Τέτοια συμπεριφορά αποδίδεται στην απουσία κοινωνικής αποδοχής αυτών που είτε δεν είναι (είτε δεν θεωρούνται να είναι) straight. Επίσης, κάθε επίθεση που εκλαμβάνεται ως τέτοια από το θύμα ή από κάποιο άλλο πρόσωπο (και στοχεύει να έχει αντίκτυπο σε συμπεριφορές ατόμων που είτε είναι γνωστό ότι ανήκουν είτε εκλαμβάνονται ως μέλη της LGBT κοινότητας” (στο “Understanding and responding to Hate Crime Factsheets – Homophobic violence”). Και σαφώς ακόμη έχουμε δρόμο μπροστά· και σαφώς ακόμη τα περισσότερα κρούσματα τα τρώει η μαύρη σκιά του σκοτεινού αριθμού εγκληματικότητας και σαφώς… και σαφώς… Αλλά υπάρχει -κάπου υπάρχει-, η αναγνώριση μιας ταυτότητας, ένας θεσμικός έλεγχος που προσυπογράφει υπάρξεις εν τω γίγνεσθαι, που γίνονται ορατές και νόμιμες μέσα από την ποινική δικαιοσύνη και την κρατική μέριμνα για το θύμα....

Αυτό το αόρατο, λοιπόν, που όσο και αν η αφάνειά του στον επίσημο κρατικό έλεγχο, φαντάζομαι, στοχεύει στην αποστέωσή του από κάθε λογής φαντασιακό νόημα που αποδίδεται στην ταυτότητα του συγκεκριμένου θύματος, δηλαδή του θύματος ομοφοβικής βίας και που έχει επίσημα χαρτιά σε Αμερική και Ευρώπη, γι’ αυτό και δεν θεωρείται λάθρα ύπαρξη αλλού... Εξάλλου, κρατώντας το θύμα σε μια κατάσταση μη ορατότητας, όχι μόνο συγκεκριμένες ομάδες θυματοποιούνται δευτερο-τριτογενώς γινόμενες ευάλωτες χωρίς μέσα εξόδου από τον φαύλο κύκλο της θυματοποίησης, βάσει πληγεισών ποιοτήτων που δομούν την εκάστοτε ταυτότητα, αλλά και δεδομένα πολιτισμικά πλαίσια μένουν άθικτα σε επίπεδο τόσο πολιτικής δράσης όσο και συγγραφικής παραγωγής. Καθώς και οι ίδιες οι διαδικασίες που παράγουν θέσεις υποκειμένων και που κάνουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό ορατό και τα σώματα αναγνωρίσιμα, επανεγγράφοντας, σε επίπεδο πλέον εξουσίας, ταυτότητες που σωματοποιούνται, ταυτότητες που θέτουν ερωτήματα σε ‘έννοιες’, όπως έγκλημα, νομική παραγωγή, νομιμότητα, προστασία κλπ. Ταυτότητες που χρησιμοποιούνται, ακόμα και μέσα από τη μη ορατότητά τους, στρατηγικά και για να δηλώσουν θέσεις, σιωπές, ελέγχους. Με τα όργανα της γλώσσας και του πολιτισμού ας αρθρωθούν πραγματικότητες και ταυτότητες που δεν ‘είναι’ αλλά που εξελίσσονται· και όσο δεν αρθρώνονται, τότε και πάλι έχουμε να δουλέψουμε με τον συμβολικό χαρακτήρα τους, τα φαντασιωτικά στοιχεία που πλαισιώνουν κάθε ανείπωτο καθημερινό θραύσμα Λόγου, υλικής και πολιτικής απουσίας.

[1] Muñoz, J.E. 1999 Disidentification: Queers of Color and the Performance of Politics, Minneapolis and London: University of Minnesota Press: 37.

ολαρία-ολαρά... μαύρο τύμπανο κτυπά

Είναι απλώς ένα αντιφατικό σύμπαν, όπως αυτό που περιγράφει ο Σαββόπουλος στο τραγούδι απ' το οποίο δανείστηκα τον τίτλο της ανάρτησης; Είναι μόνον τηλεοπτική η πραγματικότητα που τρέφει και τρέφεται αναπαράγοντας σαββοπούλεια ζεύγη -"ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά";

Αν ο φίλος μου ο Πάνος -από τα πιο νηφάλια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ- βρέθηκε στη θέση να πει, "χθες το βράδυ φοβήθηκα πολύ", φαίνεται πως αυτό που εκπέμπει η εικόνα ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια μιας "τηλεμαχίας", με επιθυμητούς και προσδοκώμενους τους όρους του ring, όπως εμμέσως ομολογεί ο συντονιστής - ΣΥΡΙΖΑ vs Χρυσή Αυγή, τρελές θεαματικότητες!

Είναι ένα επικίνδυνο παιγνίδι με τους θεσμούς και ευτυχώς που δεν πέτυχε η συνταγή.

Την επόμενη φορά;

ο νόμος δυτικά του Ρίο Πέκος ή [και πάλι] το "κράτος" των Εξαρχείων

"Η υπόθεση του 27χρονου, Νίκου Κατσαρού, έρχεται να προστεθεί στις περιπτώσεις που γεννούν ερωτήματα γύρω από τα όρια της αστυνομικής δράσης. Ο νεαρός βοηθός φωτογράφου «πλήρωσε» με ένα σπασμένο πλευρό και μία τρύπα στον πνεύμονα το γεγονός ότι βρέθηκε στα Εξάρχεια το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου". "Τη νύχτα της Πέμπτης, το κλίμα στα Εξάρχεια ήταν ιδιαίτερα τεταμένο, ύστερα από εφόρμηση αστυνομικών, κυρίως της Ομάδας Δ, στην περιοχή. Αφορμή αποτέλεσε η επιχείρηση σύλληψης νεαρού που φέρεται να έκανε graffiti σε ένα τοίχο". "Όπως και να έχει, τα επεισόδια που ακολούθησαν, και μάλιστα κοντά στο σημείο όπου είχε δολοφονηθεί ο 15χρονος μαθητής, Αλέξης Γρηγορόπουλος, αφενός είναι αναντίστοιχα της σημασίας του «παραπτώματος», αφετέρου φαίνεται ότι αποκτούν συμβολική σημασία για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Ειδικότερα για το Νίκο Κατσαρό, η ιστορία μεταφέρεται πλέον στη δικαιοσύνη". Σέργιος Σερμπέτης, δικηγόρος

από το tvxs [http://www.tvxs.gr/v20787]

διάλειμμα... στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι σου

Δεν πρόλαβε να τελειώσει η θερινή, ήρθε και η προεκλογική ραστώνη. Αναδουλειές. Με σημαίες και με ταμπούρλα, άλλαξε η ημερήσια διάταξη, άλλα καθήκοντα στο ανάποδο ημερολόγιο -19 και σήμερα, πάμε γεράαααααααααααα-, οι δημοσκοπήσεις μπήκαν στη λίστα των αγαπημένων αναγνωσμάτων και, με χαλαρές τις αντιστάσεις, χορεύουμε στη μουσική του ίδιου ζουρνά με τους απέναντι, αλλάζοντας μόνο το ιδίωμα στα λόγια του τραγουδιού.

Κυρίαρχος του παιγνιδιού, λοιπόν, για μια ακόμα φορά τα συμβατικά ΜΜΕ που κατασευάζουν προεκλογικά γεγονότα προς σχολιασμό ή καταγγελία,[1] με τους συνήθεις όρους προσωποποίησης και δραματοποίησης. Τυπικό παράδειγμα, τα "καθαρά ψηφοδέλτια" των κομμάτων εξουσίας και το συνακόλουθο ερμηνευτικό πλαίσιο: τα οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα δεν οφείλονται στο ίδιο το σύστημα που παρέχει αφειδώς ασφαλιστικές δικλείδες για ενδεχόμενη νομιμοποίηση ή, πιθανότερη, συγκάλυψή τους, αλλά σε κάποια (λίγα) άτομα/δράστες. Αβίαστα λοιπόν προκύπτει ως πρόταγμα τα "καθαρά ψηφοδέλτια" προκειμένου να μην υπάρξουν παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον. Ερμηνευτικό πλαίσιο το οποίο δεν φάνηκε να μετατοπίζεται, καθώς μόνον περιθωριακά και γεγικόλογα τέθηκε το ζήτημα, σε μια δημόσια αρένα που κατακλύζεται από συνθήματα παντός καιρού, ενόσω στήνονται και οι αφηγήσεις περί ατόμων και όχι περί θεσμών ή πολιτικών. [2]

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι καινούργιο, το προεκλογικό αλαλούμ δεν εξαντλείται προφανώς στα παραπάνω, τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά το θέμα μου αφορά κυρίως τις απουσίες του agenda setting: σταμάτησαν οι "επιχειρήσεις-σκούπα", η κακοποίηση κρατουμένων, οι τραμπουκισμοί απέναντι σε μετανάστες και γενικά όλα εκείνα που μας τρέχανε τους περασμένους μήνες; Προφανώς όχι και, αν έχει κανείς την υπομονή, κάτι θα ανακαλύψει στα ψιλά της [έντυπης κυρίως] ειδησεογραφίας.

Αυτό που σταμάτησε όμως -ή, έστω συρρικνώθηκε στο ελάχιστο- είναι η ανατροφοδότηση και η επανερμηνεία αυτών των γεγονότων με όρους δικαιωμάτων και όχι δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

19 και σήμερα. Μπορούν να μας περιμένουν; Μέχρι να κλείσουν τα ψηφοδέλτια, τουλάχιστον;

Αν όχι, κακό του κεφαλιού τους...

Διάλειμμα. Με σημαίες και με ταμπούρλα

[1] "Το κοινό γνωρίζει ή αγνοεί, στρέφει την προσοχή του ή αδιαφορεί, δίνει μεγαλύτερη ή μικρότερη σημασία σε διάφορα στοιχεία των public scenarios. Το κοινό τείνει να περιλαμβάνει στη γνώση του ή να αποκλείει απ’ αυτήν αυτό που περιλαμβάνουν τα media στο περιεχόμενό τους ή αποκλείουν απ’ αυτό" [Shaw, E.(I979), “Agenda-setting and Mass Communication Theory”, στο International Journal far Communication Studies, vol. XXV, n. 2, p. 96]

[2] Υπο μορφή παραδείγματος πάντα, ελπίζω να υπήρξε απάντηση στο παρακάτω πόνημα της κ. Λώρης Κέζα, διαφορετικά, εγώ τουλάχιστον, θα έχω πολλές ενστάσεις να διατυπώσω στην επόμενη καταγγελία για τον "σκοτεινό ρόλο των ΜΜΕ"

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=288106&ct=32&dt=13/09/2009

αναπαράσταση....

καλή λευτεριά σύντροφοι... εγώ ελπίζω να την βολέψω...

πάντα για το καλό τους...

Κι αυτό από την ταινία Slam http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/09/and-yet-still-i-want-to-go-to-that.html http://www.youtube.com/watch?v=soX00BnXCoo&feature=related

για το καλό τους...

Βρέχει ναρκω-μπάλες σε προαύλια φυλακών Του Κωστα Oνισενκο

"Με «ρίψεις» στο προαύλιο των φυλακών, μέσα σε φόδρες ρούχων και σόλες παπουτσιών ή «ποτισμένα» σε υφάσματα εξακολουθούν να περνούν τα ναρκωτικά στις φυλακές, έστω κι αν έχουν γνώση για τους τρόπους «εισαγωγής» τους οι φύλακες".

[http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_323_13/09/2009_329189]

Αν όχι για κάποιον άλλο από τους πολλούς λόγους που θα είχα για να ασχοληθώ μ' αυτό το δημοσίευμα, το κάνω γιατί το χρωστάω σε μια νεαρή γυναίκα που βγήκε πρόσφατα απ' τη φυλακή, με το αποφυλακιστήριο στο χέρι αλλά χωρίς ούτε καν μια ανεπίσημη καταγραφή των, "νομίμως χορηγούμενων" στη διάρκεια του εγκλεισμού της, ψυχοφαρμάκων από τα οποία είχε εξαρτηθεί και ήταν δεδομένο ότι η απότομη διακοπή τους θα της δημιουργούσε πρόβλημα. Και άσχετα με το τι έκανε εκείνη και το πώς τα κατάφερε εντέλει, πώς σκεφτόταν οι υπεύθυνοι ότι θα αντιμετώπιζε την "νόμιμη" εξάρτηση βγαίνοντας απ' τη φυλακή;

Ορίζεται, λοιπόν, ως εξής ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να απασχολήσουν το κοινό τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται το δημοσίευμα:

"Οι συχνές κατασχέσεις ναρκωτικών ουσιών μέσα σε σωφρονιστικά ιδρύματα, ο μεγάλος αριθμός έγκλειστων χρηστών και οι θάνατοι από χρήση μέσα στις φυλακές αποτυπώνουν το πρόβλημα, που απασχολεί την κοινή γνώμη και τις αρχές μόνον ύστερα από κάποιο τραγικό συμβάν και κατά κανόνα για βραχύ χρονικό διάστημα [...] Το πρόβλημα της ουσιοεξάρτησης στις φυλακές αντιμετωπίζεται ώς ένα βαθμό με τη χορήγηση ψυχοφαρμάκων. Ωστόσο, αντίθετα με τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων ότι η συνταγογράφηση γίνεται με αυστηρά ιατρικά κριτήρια και αφού προηγηθεί εξέταση από ψυχολόγο, κρατούμενοι καταγγέλλουν ότι τα ψυχοφάρμακα χορηγούνται και «με τις χούφτες»".

Και είναι εμβληματικό το κλείσιμο του δημοσιεύματος: "Οι περισσότερες γυναίκες στις φυλακές κάνουν χρήση ψυχοφαρμάκων, με αποτέλεσμα ύστερα από καιρό να θεωρούνται απολύτως εξαρτημένες. Από τις πληροφορίες που έχουμε, τα ψυχοφάρμακα δεν δίνονται έπειτα από σχετική ιατρική γνωμάτευση ούτε αυτά τα άτομα παρακολουθούνται τακτικά από ψυχολόγο», συμπληρώνει η κ. Δρόσου, φωτογραφίζοντας το καθεστώς που εξακολουθεί να επικρατεί στα «σούπερ μάρκετ» ναρκωτικών ουσιών" Και καθώς ως μείζον ζήτημα αναδεικνύονται οι "ναρκω-μπάλες στο προαύλιο" ή άλλες μέθοδοι επινοητικών κρατούμενων, η ιατρικού χαρακτήρα κατάχρηση μοιάζει να συμπληρώνει απλώς την ίδια εικόνα, το πλαίσιο δεν της επιτρέπει να αναδυθεί ως άλλη εικόνα: μια απρόσμενη δήλωση, η οποία πάει ν' αλλάξει το πλαίσιο θέτοντας ζήτημα ιατρικής κατάχρησης, αλλά η μετατόπιση αποφεύγεται, άτεχνα έστω και βιαστικά, και ο κύκλος κλείνει με μια γενική και χωρίς ταλαντώσεις αναφορά στο "καθεστώς που εξακολουθεί να επικρατεί στα «σούπερ μάρκετ» ναρκωτικών ουσιών".

Η χρήση παράνομων ψυχότροπων ουσιών υπάγεται στην κατηγορία των λεγόμενων "εγκλημάτων χωρίς θύμα" [victimless crimes], όπου δράστης και θύμα ταυτίζονται στο πρόσωπο του χρήστη. Αυτό είναι ένα από τα βασικά επιχειρήματα των υποστηρικτών της αποποινικοποίησης της χρήσης, αλλά ας μην ανοίξουμε τώρα αυτό το κεφάλαιο, γιατί το ζήτημα που θέλω να θίξω είναι ότι στη χορήγηση ψυχοφαρμάκων στους κρατούμενους και στην συνακόλουθη εξάρτηση, οι ρόλοι δράστη και θύματος είναι σαφώς διακριτοί: "Το πρόβλημα της ουσιοεξάρτησης στις φυλακές αντιμετωπίζεται ώς ένα βαθμό με τη χορήγηση ψυχοφαρμάκων": χορηγούνται, κάποιος αποφασίζει τι και σε ποιον θα το χορηγήσει. Και γίνονται ακόμα πιο διακριτοί οι ρόλοι, γιατί η χορήγηση ψυχοφαρμάκων δεν εντάσσεται σε κανένα θεραπευτικό σχεδιασμό, όπως ρητά -κυνικά σχεδόν- ομολογείται. Δεν αφορά δε καν τους εξαρτημένους, καθώς είναι ένας συνήθης τρόπος κατευνασμού των αντιδράσεων των εγκλείστων απέναντι στα δεινά του εγκλεισμού.

Ως εάν η ουσιοεξάρτηση από τα χορηγούμενα στη φυλακή ψυχοφάρμακα να έχει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά από την λήψη παράνομων ουσιών: η μια είναι χρήση, η άλλη είναι κατάχρηση. Αξιωματικά.

Θύτες και θύματα ένα κουβάρι; Καθόλου. Το κορυφαίο σημείο της αφήγησης παραμένει αμετακίνητα το ίδιο: "Ποιος τους είπε να εγκληματίσουν και να βρεθούν στη φυλακή;" Τα υπόλοιπα είναι ατυχείς στιγμές ή, πιο συχνά, αναπόδραστες συνέπειες ενόψει της ομαλής λειτουργίας της φυλακής

“And yet still I want to go to that place where I can run”

Η ταινία Slam ανήκει στο ρεύμα του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου και γυρίστηκε από τον Marc Levin το 1998. Το ίδιο έτος τιμήθηκε με το βραβείο Χρυσής Κάμερας στο Φεστιβάλ των Καννών και το Μέγαλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Sundance. Στη ταινία συμμετείχαν οι ηθοποιοί και slam poets Saul Williams και Sonja Sohn, οι οποίοι επίσης συνεργάστηκαν στο σενάριο.

Πηγή εικόνας: http://bluegrassfilmsociety.blogspot.com/2007/05/recommended-film-slam.html Πηγές video: http://www.youtube.com/watch?v=n7XdTgaQ8B4 http://www.youtube.com/watch?v=xqb8hccsMZ4&NR=1 http://www.youtube.com/watch?v=n5J1q6FIlQ8

η βία των εκκρεμών στόχων ή ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι

όλοι πεθάναμε δύσκολα καταπίνοντας την τελευταία λέξη δίνοντας κλωτσιές στον άνεμο είδαμε να ξεθωριάζει το φως η κραυγή κατάλυσε τον ήλιο στένεψε ο αέρας κρύσταλλα από λέξεις η τελευταία βλαστήμια που ειπώθηκε. πριν να τελειώσουν όλα θυμηθήκαμε αυτούς που ζουν ακόμα με αντίτιμο τη ζωή για το λάθος που έγινε σε μια ώρα ............................................. ...αυτό που άλλοτε λέγαμε πόνο είναι μόνο μια εκκρεμής επικοινωνία... Ballata degli impiccati [η μπαλάντα των κρεμασμένων] Fabrizio De Andrè Είναι μάλλον η υπέροχη φωτογραφία που μού έδωσε την ιδέα του τίτλου παρά το αντίθετο. Η εικόνα του μικρού παιδιού που πρέπει να αποκρούσει, η εικόνα του μεγάλου που πρέπει να σημαδέψει καλά. Ο στόχος [ο φόβος;] και των δύο, η επικοινωνία μέσα από το στόχο [το φόβο;] και πίσω από το μικρό παιδί μια πόρτα που δεν ξέρεις αν πρέπει να ανοίξει ή να παραμείνει κλειστή. Κι όσο δεν ξέρεις, η επικοινωνία μοιραία θα παραμένει εκκρεμής κι ο στόχος το ίδιο. Πάντως, όλο αυτό χωρίς αποτέλεσμα δεν θα μείνει, κι αυτό που άλλοτε λέγαμε πόνο εύκολα θα ειπωθεί αλλιώς, θα το ονοματίσει το αποτέλεσμα. Εύκολα. Κυρίως όταν κατευναστεί ο φόβος για το κτύπημα του πέναλτι και τότε ίσως αλλάξουν κι οι ρόλοι. Εξαρτάται. Αν το αντίτιμο είναι η ζωή και ποιος θα πληρώσει το λάθος.

Και, όπως λέει και η παλιά μου αγαπημένη φράση, "alle persone facili che non hanno dubbi mai" [Francesco de Gregori, Santa Lucia]. Αφιερωμένο

Υ.Γ. Σκέψεις του τερματοφύλακα είναι, δεν τις προκάλεσε πληροφορία για συγκεκριμένο αποτέλεσμα, συγκεκριμένης ιστορίας. Τόσο μόνο...

[δ/ση φωτογραφίας http://www.trekearth.com/gallery/Europe/Greece/Peloponnesus/Argolis/Nafplio/photo1062004.htm]

το γράμμα του νόμου

Δεν βγήκε ο λογαριασμός, πολλά τα χρόνια, άτεγκτο το γράμμα του νόμου και ο Παναγιώτης Γεωργιάδης θα παραμείνει στη φυλακή να γίνουν τα χρόνια ακόμα περισσότερα.

Επικαλούμαι και πάλι τον θεσμικό λόγο:

«Είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα κοινά και παρά τα τελεσθέντα αδικήματα, απολαύει αποδοχής και μεγάλης εκτίμησης από το κοινωνικό περιβάλλον του. Εμπνέει σεβασμό στους συγκρατούμενούς του διότι μάχεται για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές, ενώ οι σχέσεις του με την οικογένειά του, τη σύζυγό του και τέσσερα ανήλικα τέκνα θεμελιώνονται σε αμοιβαία αγάπη και επιθυμία για νέα αρχή».

[Από το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών (το 1268 του 2007), με το οποίο διατάσσεται η χορήγηση άδειας στον Παναγιώτη Γεωργιάδη]

Δεν χρειάστηκε, δεν παρήγαγε αποτελέσματα, τον ακύρωσε η παντοδυναμία του γράμματος του νόμου

καθυστερημένο ραντεβού με τον Παναγιώτη Γεωργιάδη

«Είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα κοινά και παρά τα τελεσθέντα αδικήματα, απολαύει αποδοχής και μεγάλης εκτίμησης από το κοινωνικό περιβάλλον του. Εμπνέει σεβασμό στους συγκρατούμενούς του διότι μάχεται για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές, ενώ οι σχέσεις του με την οικογένειά του, τη σύζυγό του και τέσσερα ανήλικα τέκνα θεμελιώνονται σε αμοιβαία αγάπη και επιθυμία για νέα αρχή».

Από το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών (το 1268 του 2007), με το οποίο διατάσσεται η χορήγηση άδειας στον Παναγιώτη Γεωργιάδη.

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 11 Ιουλίου 2009 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=62599

Είχα ένα ραντεβού με τον Παναγιώτη Γεωργιάδη σε μια από τις άδειες που περίμενε. Θα ήταν η φορά που θα τον γνώριζα και, μαζί με μια ομάδα φοιτητών, θα συζητούσαμε μαζί του. Θα συζητούσαμε με μια "εξαίρεση", μ' έναν άνθρωπο που κατάφερε να μην «αποσαρκωθεί μέχρι το κόκαλο η ύπαρξή του» στα τόσα χρόνια του εγκλεισμού του, μ' έναν έγκλειστο ο οποίος παρότι έζησε εκτός των τειχών δεν έμεινε εκτός κοινωνίας.

Δεν ήρθε σ’ εκείνο το ραντεβού ο Παναγιώτης Γεωργιάδης, κάπου κόλλησε η άδειά του την τελευταία ώρα. Όμως, έτσι κι αλλιώς, η φυλακή το έχασε το στοίχημα με τον Παναγιώτη Γεωργιάδη, δεν τον κατάπιε στις σκοτεινές διαδρομές της, θεσμικά επικυρωμένο μέσα από το βούλευμα το γεγονός ότι παρέμεινε "ενεργό μέλος της κοινωνίας".

Κι ελπίζω να ήρθε η ώρα για εκείνο το καθυστερημένο ραντεβού, μετά τη δίκη του την Δευτέρα.

Θα τον περιμένουμε, με μια άλλη ομάδα φοιτητών, για μια συζήτηση για τη φυλακή, της οποίας όμως τώρα η πόρτα θα έχει κλείσει οριστικά πίσω από τον Παναγιώτη Γεωργιάδη.

Παραθέτω ολόκληρη τη συνέντευξή του από την Ελευθεροτυπία, την είχα κρατήσει το καλοκαίρι που την πρωτοδιάβασα

Στις φυλακές, εκτός από το συνδικάτο του εγκλήματος, υπάρχει και... Το συνδικάτο της ανθρωπιάς

Της ΟΛΥΜΠΙΑΣ ΛΙΑΤΣΟΥ

Στο κελί 80. Στις 30 Μαρτίου του 2006. Ένας περίεργος θόρυβος λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ξυπνάει τους κρατούμενους της ακτίνας Δ' στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο θόρυβος δυναμώνει, σπάνε τζάμια, φαίνονται οι πρώτες φλόγες. Επικρατεί πανικός. Οι κρατούμενοι έχουν πιαστεί από τα κάγκελα και ζητάνε βοήθεια. Στο κελί 80 κάηκαν ζωντανοί εκείνη τη νύχτα τρεις κρατούμενοι, ενώ ακόμη ένας, που βρέθηκε σε κωματώδη κατάσταση, ξεψύχησε λίγες ώρες αργότερα στο νοσοκομείο. Στέκεται δίπλα σε όποιον κρατούμενό του έχει ανάγκη. Βοηθάει τις οικογένειες των φτωχών και άπορων φυλακισμένων. Το όνειρό του, η κατασκευή ξενώνα για τους άστεγους που βγαίνουν από τη φυλακή.

«Άργησαν να τους ανοίξουν. Ο φύλακας ήρθε μετά από μισή ώρα για να ξεκλειδώσει το κελί. Γι' αυτό κάηκαν οι 4 άνθρωποι. Όσοι ήμασταν τότε στον Κορυδαλλό ξέρουμε πως η φωτιά σχετίζεται με διακίνηση ναρκωτικών και την έβαλε υπάλληλος της φυλακής ρίχνοντας εύφλεκτο υλικό κάτω από την πόρτα του κελιού. Οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι θα πήγαιναν εκείνο το πρωινό στον ανακριτή προκειμένου να καταθέσουν για διακίνηση ναρκωτικών στις φυλακές. Την παραμονή της ανάκρισης τους άλλαξαν αιφνιδιαστικά κελί και από την Γ' ακτίνα, τους μετέφεραν στη Δ, εκεί δηλαδή που τους έκαψαν. Για να μη μιλήσουν».

Στο μοιραίο κελί

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης ήταν κρατούμενος τότε στο απέναντι από το μοιραίο κελί. Ο εφιάλτης εκείνης της νύχτας έχει ξανάρθει πολλές φορές από τότε στον ύπνο του. Δεν είναι όμως αυτό το μόνο περιστατικό που έχει ζήσει τα 8 χρόνια που είναι κρατούμενος. Δεν είναι σε θέση να μετρήσει πόσες φορές ξύπνησε δίπλα σε νεκρούς συγκρατούμενούς του. Ανθρώπους που πέθαναν από τα ναρκωτικά και την αδιαφορία. «Η ηρωίνη είναι σαν το πασατέμπο στις φυλακές. Τη βρίσκεις παντού. Και τα κελιά γεμάτα σύριγγες, δίπλα μας, παντού». Το καλοκαίρι του 2007 κι ενώ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, κατέβασε ο ίδιος από την κρεμάλα νεαρό συγκρατούμενό του. «Ξυπνήσαμε το πρωί και σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Αργούσε όμως να γυρίσει και πήγα να δω τι γίνεται. Τον βρήκα κρεμασμένο με ένα σεντόνι που το έδεσε σ' ένα δοκάρι που είχε η πόρτα του μπάνιου, έβαλε τέλος στη ζωή του». Γελάει όταν τον ρωτάμε εάν αποδόθηκαν ευθύνες για τα περιστατικά αυτά. «Έχουν διενεργηθεί ΕΔΕ χωρίς αποτέλεσμα». Μαλανδρίνο, Λάρισα, Βόλος, Κορυδαλλός, Χαλκίδα, Τρίκαλα, Διαβατά, Κέρκυρα. Είχε την τύχη να περάσει από όλα τα σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας. Έχει κοιμηθεί σαν το ζώο μαζί με 100 κρατουμένους στις φυλακές της Άμφισσας. Έχει σιχαθεί τον εαυτό του στα βρωμερά κελιά της Χίου. Έχει μείνει στην απομόνωση των φυλακών της Χαλκίδας για περίπου ένα χρόνο.

Απεργία πείνας

Το 2006 ξεκίνησε απεργία πείνας υποστηρίζοντας ότι οι αποφάσεις για τις οποίες εκτίει ποινή φυλάκισης δεν τον αφορούν και τα δικαστήρια δεν μπαίνουν στην ουσία της υπόθεσης, ενώ δεν του δίνουν τη δυνατότητα να εργαστεί, δικαίωμα που έχουν όλοι οι κρατούμενοι. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεχόταν μόνο αλατόνερο και ζάχαρη για να κρατηθεί στη ζωή, προκαλώντας όμως βλάβες σε ζωτικά του όργανα. Έμεινε στο Τζάνειο νοσοκομείο με μηχανική υποστήριξη για πολύ καιρό. Κάθε φορά που έπεφτε σε κώμα τού έδιναν ορό. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο είχε φτάσει τα 39 κιλά από τα 130 που ήταν πριν. Τα προβλήματα υγείας που είχαν δημιουργηθεί απαιτούσαν παράταση της νοσηλείας του. Συνολικά παρέμεινε στο νοσοκομείο περίπου δύο χρόνια, αλλά το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί από την απεργία πείνας δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει οριστικά. Τα κάτω του άκρα παραμένουν από τότε κατεστραμμένα. Σήμερα, στην ευθεία βαδίζει σχετικά καλά, αλλά δεν μπορεί να περπατήσει σε ανηφόρα ή να ανεβεί σκάλες.

Ασυμβίβαστος

Ο Παναγιώτης Γεωργιάδης δεν είναι ένας συνηθισμένος κρατούμενος. Δεν συμβιβάστηκε με αυτό που του συνέβη, περιμένοντας να κυλήσει ο χρόνος για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή. Δεν αποδέχτηκε τους κανόνες της φυλακής. Από την πρώτη στιγμή που πέρασε την πόρτα της δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά. Παθιάζεται, οργίζεται και καταγγέλλει με όποιον τρόπο μπορεί ό,τι περίεργο βλέπει να συμβαίνει πίσω από τα κάγκελα. Δικτυώνεται με τους κρατουμένους σε όλες τις φυλακές της χώρας. Έτσι καταφέρνει να φτιάξει και να συντονίζει με επιτυχία ένα εσωτερικό δίκτυο ενημέρωσης. Διενεργεί έρευνα για όποιον ύποπτο θάνατο κρατουμένου στις φυλακές. Τάσσεται αυτοβούλως υπερασπιστής των συγκρατούμενων του τόσο σε επίπεδο νομικής μεσολάβησης όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Η οικονομική του κατάσταση, άλλωστε, το επιτρέπει αφού διατηρούσε μια βιοτεχνία με στολές προστασίας εργαζομένων, η οποία ήταν ευημερούσα για πολλά χρόνια. Βοηθάει τις οικογένειες φτωχών και άπορων φυλακισμένων Ελλήνων και αλλοδαπών, ενώ πρωτοστατεί στην κατασκευή ενός ξενώνα μέσα από την «Πρωτοβουλία για την Αποφυλάκιση των Κρατουμένων» που θα φιλοξενεί τους άστεγους που βγαίνουν από τη φυλακή. Αυτή του η δράση ήταν ο λόγος, όπως λέει, που του στέρησαν για χρόνια το δικαίωμα να εργαστεί στη φυλακή ώστε να μειώσει την ποινή του. Όλες οι αιτήσεις που υπέβαλε για ημερομίσθια απορρίπτονταν, όπως κι αυτές με τις οποίες ζητούσε να κάνει χρήση του ευεργετήματος της άδειας. «Απειθαρχία με το σύστημα» ήταν η απάντηση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της φυλακής Κορυδαλλού. Επτά χρόνια και δεν του είχαν χορηγήσει ούτε μία φορά άδεια.

Άδεια

Σε απόλυτη αντίθεση με την άποψη των κρατούντων έρχεται όμως το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών (το 1268 του 2007), με το οποίο διατάσσεται η χορήγηση άδειας στον Παναγιώτη Γεωργιάδη. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μάλιστα το σκεπτικό του Δικαστικού Συμβουλίου για τις συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες που έχει αναπτύξει ο κρατούμενος στις φυλακές: «Είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας, λέει το βούλευμα, εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα κοινά και παρά τα τελεσθέντα αδικήματα, απολαύει αποδοχής και μεγάλης εκτίμησης από το κοινωνικό περιβάλλον του. Εμπνέει σεβασμό στους συγκρατούμενούς του διότι μάχεται για τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές, ενώ οι σχέσεις του με την οικογένειά του, τη σύζυγό του και τέσσερα ανήλικα τέκνα θεμελιώνονται σε αμοιβαία αγάπη και επιθυμία για νέα αρχή». Έτσι παίρνει την πρώτη του άδεια τον Ιανουάριο του 2008. Μετά την επιστροφή του στη φυλακή τον μεταφέρουν στις φυλακές της Χαλκίδας και τον βάζουν στο κελί 9. Στην απομόνωση. Στο «κιούπι», όπως το λένε οι γνωρίζοντες, ένα κελί σαν δοχείο απ' όπου για να δεις το φως της μέρας πρέπει να έχεις ή λαιμό καμηλοπάρδαλης ή να σηκώνεις συνεχώς το κεφάλι προς τα πάνω. «Έζησα 11 μήνες εκεί. Σιωπή απόλυτη. Αυτή που σε τρελαίνει. Σε ένα θάλαμο 6 επί 9 κοιμόμασταν 21 άνθρωποι, ο ένας πάνω στον άλλο και σ' ένα προαύλιο 10 επί 10 προαυλιζόμαστε. Δύο τουαλέτες για όλους, να πιάνεις ουρά από τη νύχτα για να μπεις μέσα το πρωί. Όσο για μπάνιο; Ένα μπάνιο για 21 άτομα φτάνει και περισσεύει...». Γιατί στην απομόνωση; τον ρωτάμε. «Τους είχα μπει στο ρουθούνι, γι' αυτό και μου απέρριπταν τα αιτήματά μου για εργασία. Επειδή είμαι μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, μέλος της ΑΚΟΑ, επειδή ήμουν υποκινητής των απεργιών και των κινητοποιήσεων στις φυλακές. Δεν ήθελε, λοιπόν, το υπουργείο Δικαιοσύνης να έχω επικοινωνία με άλλους κρατούμενους. Ήταν ένας τρόπος εξόντωσης και τιμωρίας μου». Από την απομόνωση βγήκε τον Φεβρουάριο του 2009. Έκτοτε μεταφέρθηκε στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας του Βόλου, αφού στο μεταξύ έγινε δεκτό το αίτημά του να κάνει ημερομίσθια για να μειώσει το υπόλοιπο της ποινής του.

Ερήμην

Πώς έφτασε όμως στη φυλακή; Η μοίρα φαίνεται πως του έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι. Στα χέρια της Αντιτρομοκρατικής «βρέθηκαν», άγνωστο πώς, 90 καταδικαστικές αποφάσεις στο όνομα Παναγιώτης Γεωργιάδης του Γεωργίου, που είχαν εκδοθεί ερήμην του κατηγορουμένου, γι' αυτό κι εκκρεμούσαν σε βάρος του εντάλματα σύλληψης. Οι κατηγορίες ήταν σε βαθμό κακουργήματος για κλοπές αυτοκινήτων. Συνολικά οι ποινές ανέρχονταν σε πάρα πολλά χρόνια. Κατά συγχώνευση, έπεσαν στα 25.

Σε εκτέλεση αυτών των αποφάσεων ο Παναγιώτης Γεωργιάδης βρίσκεται από το 2002 στη φυλακή. «Τους λέω ότι δεν είμαι εγώ αυτός, έχει γίνει λάθος, πρόκειται για πλεκτάνη, αλλά δεν με ακούει κανείς. Κάποιες αποφάσεις αναφέρονται στο 1961, τότε δηλαδή που εγώ ήμουν 12 χρόνων, κάποιες άλλες έχουν διαφορετικό μητρώνυμο. Απευθύνομαι στον εισαγγελέα των φυλακών, στον επόπτη των φυλακών, στον διευθυντή, στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Έχουν όλοι κλειστά τα αυτιά τους». Ύστερα από αγώνες ετών αθωώθηκε για τις 84 από τις 90 αποφάσεις αφού έγινε δίκη, στην ακροαματική διαδικασία της οποίας αποδείχτηκε ότι αυτές δεν αφορούσαν τον συγκεκριμένο κατηγορούμενο αλλά κάποιον άλλο με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Εκκρεμούν 6 αποφάσεις σε βάρος του. Αλλά και τα χρόνια που προηγήθηκαν της φυλακής δεν ήταν ανέμελα για τον Παναγιώτη Γεωργιάδη. Το πάρε-δώσε του με την Αστυνομία είχε αρχίσει πολύ πριν. Ήταν 8 ετών όταν συνελήφθη για πρώτη φορά. Ελιανού και Σίφνου γωνία. Σε μια νεοκλασική μονοκατοικία στην Πλάκα. Μια χούφτα παιδιών, ανάμεσά τους και ο Παναγιώτης, ανεβασμένα στην ταράτσα, πετούν κεραμίδια στους αστυνομικούς. Σε μια Αθήνα που καίγεται ολόκληρη τον Μάιο του 1956. Η εκτέλεση στην Κύπρο των αγωνιστών Καραολή και Δημητρίου είχε φέρει καθημερινές ταραχές και διαδηλώσεις. Η παρέα των πιτσιρικάδων συλλαμβάνεται και μεταφέρεται στην Ασφάλεια στην Μπουμπουλίνας. «Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία από την Αστυνομία». Στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας ο μικρός Παναγιώτης έμεινε 7 ημέρες. Τον έβγαλε από κει ένας μακρινός θείος του, ο μοναδικός του συγγενής στην Αθήνα αφού οι γονείς του αλλά και τα αδέρφια τους ήταν εξόριστοι. Το 1958 βρίσκει τον Παναγιώτη στη Σουηδία μαζί με τους γονείς του, που στο μεταξύ έχουν χάσει την ελληνική ιθαγένεια. Στη Σουηδία τελειώνει το δημοτικό σχολείο, ενώ η μητέρα του που είχε σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία και ο πατέρας του που είχε τελειώσει το Πολυτεχνείο εργάζονται εκεί. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1963, μπαίνει στους Λαμπράκηδες, ενώ διαδηλώνει στους δρόμους της Αθήνας κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Όποτε το σκάει από το 8ο Γυμνάσιο, όπου φοιτά, είναι για να μπει μπροστάρης στις μαραθώνιες πορείες ειρήνης υπό τη σημαία του κινήματος του Άγγλου ακτιβιστή Ράσελ. Κι ας είναι μόνο 15 ετών.

Στην Μπουμπουλίνας

Αν και πιτσιρικάς, είναι συχνός «φιλοξενούμενος» στα κρατητήρια της Μπουμπουλίνας. Ο πατέρας του τον στέλνει πίσω στη Σουηδία το 1965. Στην Ελλάδα επιστρέφει μετά την πτώση της χούντας, όχι όμως για να μείνει. Τον έχει κερδίσει η Σουηδία και η συμπάθεια που τρέφει για τον Ούλοφ Πάλμε. Εχοντας ως βάση τη Στοκχόλμη και μέσα από ένα δίκτυο στήριξης που έχει αναπτύξει η κυβέρνηση του μεγάλου ειρηνιστή, δίνει το «παρών» ως εθελοντής σε όποια γωνιά της Γης αναπτύσσεται επαναστατικό κίνημα. Από την Αφρική μέχρι τον Λίβανο, τη Λατινική Αμερική κι όπου αλλού επικρατούν δικτατορίες. Στο διάστημα αυτό πηγαινοέρχεται και στην Ελλάδα, συμμετέχοντας μέσα από τον χώρο της ανένταχτης Αριστεράς σε ό,τι σημαντικό γίνεται εδώ. Σήμερα εκτίει το υπόλοιπο της ποινής του, για τις 6 καταδικαστικές αποφάσεις που εκκρεμούν σε βάρος του, στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας του Βόλου. Καλλιεργεί τη γη ενώ συνεχίζει να βοηθά με όποιον τρόπο μπορεί όσους κρατούμενους τον έχουν ανάγκη. Επιστρέφοντας στη φυλακή από την τελευταία του άδεια, τον Μάρτιο, πήρε μαζί του 16 κιβώτια με ρούχα για να τα δώσει στους συγκρατούμενούς του στον Βόλο. Σε 14 μήνες θα ανοίξει οριστικά για τον Παναγιώτη η πόρτα των φυλακών.