Ποιος σκοτώνει τους αλλοδαπούς στο χαντάκι της Πέτρου Ράλλη; [από το tvxs] Τρεις μετανάστες νεκροί κάτω από πανομοιότυπες συνθήκες: ξημερώματα του Σαββάτου, πεσμένοι στο χαντάκι που βρίσκεται στο Βοτανικό, 600 μέτρα από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Στις 24 Οκτωβρίου, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, βρέθηκε νεκρός μέσα στο χαντάκι ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ. Στο ίδιο σημείο, στις 6 Δεκεμβρίου, βρέθηκε αναίσθητος ο 24χρονος Μαζίρ, ο οποίος παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση στην εντατική για τρεις μήνες και ξεψύχησε εχθές. Στις 3 Ιανουαρίου ανακαλύφθηκε το πτώμα του Τζχαντζιρ Ηοσίν, από το Μπαγκλαντές, που έχασε τη ζωή του υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, ξημερώματα Σαββάτου. Ο τόπος, η μέρα, οι συνθήκες κοινές... μα οι αρχές σιωπούν….. [περισσότερα στο http://www.tvxs.gr/v8034] NON – PERSONE [i]

Αν τα προβλήματα νομιμοποίησης των μεταναστών τους εξαιρούν από την κανονικότητα του πολίτη και τους καθιστούν «μη-πρόσωπα», τους καθιστούν «ο κανένας» -και όχι βέβαια με την ομηρική έννοια της επινοητικότητας του Οδυσσέα!- αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τη βία, και κυρίως την παράνομη βία, η οποία ασκείται σε βάρος τους· είτε εντός των θεσμών στους οποίους καταφεύγουν για την επίλυση των προβλημάτων τους είτε εντός αυτών στους οποίους στοιβάζονται ως κρατούμενοι ή ως «προσωρινά φιλοξενούμενοι», η μεταχείριση που επιφυλάσσεται στον «κανένα» προσιδιάζει σε «ελάσσονα» πρόσωπα ή σε ζώα, όπως αποκαλύπτουν τα καθημερινής συχνότητας «μικρο-επεισόδια», για τα οποία κατά κανόνα «δεν υπάρχει οποιαδήποτε μαρτυρία ότι πρόκειται περί εγκληματικής ενέργειας» Εδώ δεν έχεις προστασία αλλά είσαι ασφαλής... [αποσπάσματα συνέντευξης που πήρε ο Θωμάς Παπακωνσταντίνου από ομάδα κούρδων μεταναστών, για την τοπική εφημερίδα Πολίτης της Νέας Σμύρνης. Διατηρώ τη σύνταξη της αρχικής γραφής από την απομαγνητοφώνηση] Αν φτιάχνατε ένα κείμενο με αιτήματα, ποια θα ήταν τα κύρια σημεία του; Ι: θα σου πω για μας που ξέρω. Να ζήσω σαν ένα άνθρωπος. Θα ‘λεγα είμαι ένας ξένος, ένας Κούρδος, είχα κάποια προβλήματα με την ιρακινή κυβέρνηση λόγω του πόλεμος και ήρθα εδώ πέρα για μια καλύτερη ζωή. Κατάλαβες; Αυτό θα έλεγα. Να ζήσω σαν άνθρωπος. Είναι δικαίωμα. Δεν έχει σχέση που εσύ είσαι Έλληνας και γω είμαι Κούρδος. Έτσι δεν είναι;! Εγώ είμαι άνθρωπο, έτσι δεν είναι!; Το κράτος, η αστυνομία ας πούμε, πρέπει να ξέρει ότι, για παράδειγμα, εγώ είμαι 6 χρόνια εδώ πέρα χωρίς κανένα πρόβλημα, δεν έχει μπλέξει πουθενά, δεν είναι κακό. Δεν πρέπει να του δίνουμε ένα δικαίωμα να ζήσει σαν άνθρωπο; Φ: να σου πω κι εγώ. Εγώ πήγα για άδεια εργασίας. Μου είπαν χρειάζεται υπεύθυνη δήλωση από έναν Έλληνα για να βγει. Ποιός Έλληνας θα ερχόταν μαζί μου για να υπογράψει; Δεν ξέρω κανέναν. Μου είπαν χρειάζονται ένσημα. Που να τα βρω τα ένσημα. Ύστερα πήγα να βγάλω πράσινη κάρτα. Μου είπαν 3.000-4.000 ευρώ. Που να τα βρω; Πολλά λεφτά. Αν κάποιος ερχόταν από το Κουρδιστάν, τι θα του λέγατε πριν έρθει;

Ι: απαντάω για μένα. Θα του έλεγα ‘φίλε, εντάξει, εκεί που μένεις δεν μπορείς να ζήσεις. Έχει πόλεμο. Δεν έχεις ασφάλεια, μπορείς να κυκλοφορείς στο δρόμο και να σου σκάσει μια μπόμπα και να πεθάνεις. Έρχεσαι εδώ πέρα, αυτά δεν έχει εδώ. Αλλά, έχει άλλα. Συναντάς άλλα προβλήματα. Σου λείπουν οι γονείς σου, δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω, δε σε βοηθάει κανένας. Εδώ δεν έχεις προστασία, αλλά είσαι ασφαλής. Η διαφορά είναι αυτό’. Βλέπω ότι διακρίνεις την προστασία από την ασφάλεια. Θέλεις να το εξηγήσεις λίγο αυτό; Ι: Ασφάλεια, σου ‘πα. Περπατάς στο δρόμο και μετά μπορεί να σου ‘ρθει μπόμπα. Εδώ δεν έχει. Προστασία όμως εδώ είναι προς το μηδέν. Περίμενε να στο εξηγήσω αυτό, γιατί δε βγάζω πράγματα από το κεφάλι μου. Σου λέω ότι είναι σωστό. Προστασία προς το μηδέν εννοώ δεν έχεις δικαίωμα. Για παράδειγμα, αν συναντάς ένα μπάτσο και δεν έχεις χαρτιά σε στέλνει στη φυλακή για 3 μήνες και μετά σου δίνουν ένα χαρτί που λέει απέλαση. Φαντάσου ένα παιδί, 18-19 χρονών, που ‘ρχεται από το Κουρδιστάν και δεν έχει χαρτιά. Τι χαρτιά να έχει; Μπαίνει στη φυλακή. Και η φυλακή είναι φυλακή. Ακόμα και χρυσά κάγκελα να έχει, δεν περνάς καθόλου καλά. Εγώ δεν έχω κάνει, αλλά μου έχουν πει οι φίλοι. Εγώ δεν ήρθα εδώ για να προσβάλλω το ελληνικό κράτος ή τους Έλληνες, σου λέω ό,τι ζω, ό,τι βλέπω. Δε θέλω να προσβάλλω το ελληνικό κράτος, ούτε τους Έλληνες με τίποτα. Οι Έλληνες καλός λαός. Αλλά σαν άνθρωπος πρέπει να βρούμε τα δικαιώματα που μας ανήκουν. Κατάλαβες; [i] A. Dal Lago, Non-Persone, Feltrinelli, 1999