Κατά λάθος γεράσαμε...

Κατά λάθος γεράσαμε...

Μακρυνή -σχεδόν στο χώρο του μυθικού- η εποχή που ήταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο αλλά μια μέρα, τρέχοντας, στραμπουλήξαμε το πόδι και έτσι χάσαμε το ραντεβού με την Ιστορία. Ως νέοι και ανυποψίαστα αισιόδοξοι... Κι αυτό είναι ένα αγαπημένο τραγούδι, το Princesa του Fabrizio de Andrè, * που αναφέρεται στην πραγματική ιστορία του Fernandinho Farias de Albuquerque, ενός νεαρού trans από τη Βραζιλία που περιπλανήθηκε σε δρόμους βασανιστικών ιατρικών επεμβάσεων, πορνείας, εκμετάλλευσης, φυλακής, ναρκωτικών, Aids…, αναζητώντας την σεξουαλική του ταυτότητα και μια φυσιολογική ζωή. Στη φυλακή γνωρίστηκε με τον Maurizio Jannelli, πολιτικό κρατούμενο, μέλος των ΕΤ, ο οποίος τον βοήθησε να γράψει την αυτοβιογραφία του η οποία εκδόθηκε στην Ιταλία και την Βραζιλία. Βασισμένη σ’ αυτό το βιβλίο είναι και η ταινία Princesa του Henrique Goldman (2001) [http://zagria.blogspot.com/2008/07/fernanda-farias-de-albuquerque-1963.html] Κι αυτό μια παλιά ιστορία, δηλαδή.

* Από το album Anime salve. Στη δ/ση υπάρχουν οι στίχοι του τραγουδιού Fabrizio De Andrè: Princesa - Testo Lyrics - Video Testi Canzoni e Video Musicali
Princesa

Περί εγκληματικότητας και άλλων δεινών… Στα σκαριά Οργανισμός για την εγκληματικότητα ΑΝΤ1 13 Μαρ., ανανέωση: 14 Μαρ. Οργανισμό για την εγκληματικότητα στο κέντρο της Αθήνας, προανήγγειλε από τη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός για θέματα Δημόσιας Τάξης, Χρήστος Μαρκογιαννάκης. Ο κ. Μαρκογιαννάκης παραδέχτηκε ότι υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα, πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών και παρεμπόριο που έχουν φέρει σε απόγνωση τους κατοίκους. «Κάνουμε μια προσπάθεια θεσμοθέτησης ενός οργανισμού, ο οποίος θα διαχειριστεί το πρόβλημα του κέντρου των Αθηνών, διότι με την ύπαρξη πολλών συναρμοδίων φορέων είναι σχεδόν αδύνατος ο συντονισμός και το πρόβλημα παραμένει άλυτο», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Μαρκογιαννάκης. http://news.pathfinder.gr/greece/politics/538169.html Αλλαγή προσανατολισμού όσον αφορά στην αστυνόμευση του κέντρου της Αθήνας με την υιοθέτηση νέων αυστηρότερων μέτρων αλλά και επίσημο αίτημα για τη συνδρομή της βρετανικής Σκότλαντ Γιαρντ και των Αμερικανικών αρμοδίων υπηρεσιών είναι οι πρώτες, άμεσες κινήσεις της κυβέρνησης για την πρόληψη και την καταστολή των βίαιων επεισοδίων και των βανδαλισμών, που λαμβάνουν συχνά πυκνά χώρα στην καρδιά της πρωτεύουσας. «Η συνεργασία διαφόρων υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας με ξένες αντίστοιχες υπηρεσίες υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει και γίνεται στο πλαίσιο της προσπάθειας για περισσότερη αποτελεσματικότητα» επεσήμανε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Αντώναρος, ο οποίος προσέθεσε ότι η αστυνομία επανασχεδιάζει τη δράση της, εν όψει των νέων δεδομένων, μεταξύ των οποίων και του νέου τρόπου, που φαίνεται να δρουν τα μέλη απειροελάχιστων μειοψηφιών. Αναφορικά με το πανεπιστημιακό άσυλο, ο κύριος Αντώναρος τόνισε ότι για την κυβέρνηση η σχετική ρύθμιση είναι επαρκής ως έχει σήμερα. «Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών έχουν εμπεδώσει στο μέσο Έλληνα πολίτη την αίσθηση ότι η πολιτεία δε μπορεί να εγγυηθεί τα αυτονόητα δικαιώματα του στη ζωή, την περιουσία του και στη δυνατότητα να περπατά στους δρόμους της πόλης του χωρίς φόβο» επεσήμανε ο εκπρόσωπος τύπου του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος χαρακτήρισε το φόβο και την ανασφάλεια διαβρωτικά στοιχεία για τη συνοχή του κοινωνικού ιστού. «Ο κύριος Καραμανλής θα καταγραφεί στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της ανασφάλειας» υποστήριξε ο κύριος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος επετέθη στην κυβέρνηση λέγοντας ότι αντί να βελτιώσει το επίπεδο ασφάλειας του έλληνα πολίτη, επέλεξε να το κατεδαφίσει μέσω πελατειακών προτιμήσεων και κομματικών τοποθετήσεων. Κάλεσε, μάλιστα, την κυβέρνηση να συναινέσει στο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για σύσταση διακομματικής επιτροπής για την Ελληνική Αστυνομία στη Βουλή. «Δεν θα δικαιολογήσουμε με πρόσχημα το κυνήγι της εγκληματικότητας να αυξηθεί η κρατική καταστολή εναντίον των αγωνιζόμενων εργαζομένων και του λαικού κινήματος» τόνισε η γγ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, η οποία χαρακτήρισε σε κάθε περίπτωση υπαρκτό το πρόβλημα της ανασφάλειας από την έξαρση της εγκληματικότητας. Τέλος για αδυναμία της ηγεσίας της αστυνομίας και για ανικανότητα της κυβέρνησης έκανε λόγο σε ανακοίνωση του ο ΛΑΟΣ.

Για τη newslink Σπύρος Μουρελάτος http://www.i-live.gr/2009/03/17/measures-defeat-criminality/ ΠράξηvsΘεωρία Αν θα έπρεπε να μιλήσει κανείς σήμερα για την επικρατούσα στον ακαδημαϊκό χώρο Εγκληματολογία σε διεθνές επίπεδο, θα ήταν δύσκολο να αποσυνδέσει τη θεωρία, τον τρόπο διδασκαλίας και τα βασικά ερευνητικά της αντικείμενα από το χώρο της λεγόμενης αντεγκληματική πολιτικής -ή, σωστότερα, από τον «πόλεμο κατά του εγκλήματος»: Η βιομηχανία ελέγχου του εγκλήματος ασκεί ηγεμονική επίδραση στην ακαδημαϊκή εγκληματολογία. Οι «πόλεμοι» κατά του εγκλήματος, των ναρκωτικών, της τρομοκρατίας, και τώρα της «αντικοινωνικής συμπεριφοράς» απαιτούν γεγονότα, αριθμούς, ποσοτικά δεδομένα και πορίσματα […] Απαιτούν «ισχυρά» γεγονότα και «χειροπιαστές» αποδείξεις (Hayward & Young, 2004: 261-262, “Cultural Criminology. Some notes on the script”, στο Theoretical Criminology, vol. 8(3), special issue: 261-262) Μια εικόνα της «εμπλοκής», όπου τα όποια θεωρητικά ανοίγματα, χάνονται σ’ ένα ορυμαγδό κανονιστικών προτάσεων, αξιωματικά διατυπωμένων, είχα σήμερα το πρωί από μια πολύ σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο: βάζοντας στην αναζήτηση την λέξη «εγκληματικότητα», είχα ένα τεράστιο αριθμό αναφορών, κείμενα τα οποία βρίθουν ανακριβειών, απλουστεύσεων, στερεοτυπικών αναφορών σ’ αυτά «που ξέρει ο καθένας». Στην δε συμμετοχή των «ειδικών», παρατήρησα ότι οι κατηγορίες διευρύνθηκαν εξαιρετικά, παράγοντας ένα λόγο στη λογική του «κάπου πήγα, κάποιον είδα, κάτι μου ‘πε να σας πω» -λίγη πολιτισμική σύγκρουση από εδώ, κάτι από θεωρίες ελέγχου από εκεί, ο καθείς που διαθέτει πρόσβαση στα μέσα ως «ειδικός του κάτι» μπορεί να διατυπώσει την έγκυρη γνώμη που διαμόρφωσε φυλλομετρώντας τον ξένο τύπο… Τσουβαλιάζονται, λοιπόν, σ’ ένα ασύνδετο και συχνά ασυνάρτητο λόγο, ερμηνείες και κατηγορίες εγκληματικότητας, οι οποίες όμως συνοψίζονται στο ιδεολόγημα ότι το έγκλημα είναι η αρνητική όψη της κοινωνικής συναίνεσης και η ποινή μια υπερ-ιστορική κατηγορία που λειτουργεί ως προστατευτική δομή. Αυτό «που ο καθένας ξέρει», δηλαδή. Αυτό που υπαγορεύει ο «κοινός νους». Δεν θα αυθαιρετούσα, λοιπόν, αν έλεγα ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η εικόνα που προέκυψε δεν είχε να κάνει με την εγκληματικότητα αλλά με την προβαλλόμενη πίεση να σχεδιαστούν άμεσα, χειροπιαστά αποτελέσματα στο επίπεδο της αντεγκληματικής πολιτικής. Πίεση η οποία ορίζει την agenda των θεμάτων και συναρτάται με μια στάση περίπου περιφρόνησης της θεωρητικής δουλειάς, ως μη μετρήσιμης ή άμεσα εφαρμοστέας. Όμως ακόμα και το [ούτως ή άλλως προβληματικό] πεδίο της αντεγκληματικής πολιτικής, απογυμνωμένο από μια θεωρητική υποστήριξη, ένα θεωρητικό corpus γύρω από το έγκλημα και την ποινή, συνιστά ένα υπονομευόμενο πεδίο, με την έννοια ότι μεταφέρει τη συζήτηση σ' ένα πλαίσιο όπου ηγεμονεύει η ρητορική περί νόμου και τάξης: κλείσιμο λογαριασμών, νομιμοποίηση αποκλεισμών. [ο εποικοδομητικός περίπατος στο διαδίκτυο και οι συνακόλουθες σκέψεις με ωθούν να εκτραπώ στις κάτωθι προτάσεις κειμένων: BAUMAN Z., Σπαταλημένες Ζωές. Οι απόβλητοι της νεωτερικότητας, μτφ. Μ. Καρασαρίνης, Αθήνα: Κατάρτι 2005, AGAMBEN G., Homo Sacer. Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή, μτφ. Π. Τσιαμούρας, Αθήνα: Scripta 2005,K. BECKETT and B. WESTERN, «Governing Social Marginality. Welfare, Incarceration and the Transformation of State Policy», στο Punishment & society, vol. 3 (1) 2001, MELOSSI, D. Controlling Crime, Controlling Society, Polity Press, 2008]

Ποιος σκοτώνει τους αλλοδαπούς στο χαντάκι της Πέτρου Ράλλη; [από το tvxs] Τρεις μετανάστες νεκροί κάτω από πανομοιότυπες συνθήκες: ξημερώματα του Σαββάτου, πεσμένοι στο χαντάκι που βρίσκεται στο Βοτανικό, 600 μέτρα από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Στις 24 Οκτωβρίου, κατά τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, βρέθηκε νεκρός μέσα στο χαντάκι ο Πακιστανός Μοχάμεντ Ασράφ. Στο ίδιο σημείο, στις 6 Δεκεμβρίου, βρέθηκε αναίσθητος ο 24χρονος Μαζίρ, ο οποίος παρέμεινε σε κωματώδη κατάσταση στην εντατική για τρεις μήνες και ξεψύχησε εχθές. Στις 3 Ιανουαρίου ανακαλύφθηκε το πτώμα του Τζχαντζιρ Ηοσίν, από το Μπαγκλαντές, που έχασε τη ζωή του υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες, ξημερώματα Σαββάτου. Ο τόπος, η μέρα, οι συνθήκες κοινές... μα οι αρχές σιωπούν….. [περισσότερα στο http://www.tvxs.gr/v8034] NON – PERSONE [i]

Αν τα προβλήματα νομιμοποίησης των μεταναστών τους εξαιρούν από την κανονικότητα του πολίτη και τους καθιστούν «μη-πρόσωπα», τους καθιστούν «ο κανένας» -και όχι βέβαια με την ομηρική έννοια της επινοητικότητας του Οδυσσέα!- αυτό είναι ένα γεγονός το οποίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τη βία, και κυρίως την παράνομη βία, η οποία ασκείται σε βάρος τους· είτε εντός των θεσμών στους οποίους καταφεύγουν για την επίλυση των προβλημάτων τους είτε εντός αυτών στους οποίους στοιβάζονται ως κρατούμενοι ή ως «προσωρινά φιλοξενούμενοι», η μεταχείριση που επιφυλάσσεται στον «κανένα» προσιδιάζει σε «ελάσσονα» πρόσωπα ή σε ζώα, όπως αποκαλύπτουν τα καθημερινής συχνότητας «μικρο-επεισόδια», για τα οποία κατά κανόνα «δεν υπάρχει οποιαδήποτε μαρτυρία ότι πρόκειται περί εγκληματικής ενέργειας» Εδώ δεν έχεις προστασία αλλά είσαι ασφαλής... [αποσπάσματα συνέντευξης που πήρε ο Θωμάς Παπακωνσταντίνου από ομάδα κούρδων μεταναστών, για την τοπική εφημερίδα Πολίτης της Νέας Σμύρνης. Διατηρώ τη σύνταξη της αρχικής γραφής από την απομαγνητοφώνηση] Αν φτιάχνατε ένα κείμενο με αιτήματα, ποια θα ήταν τα κύρια σημεία του; Ι: θα σου πω για μας που ξέρω. Να ζήσω σαν ένα άνθρωπος. Θα ‘λεγα είμαι ένας ξένος, ένας Κούρδος, είχα κάποια προβλήματα με την ιρακινή κυβέρνηση λόγω του πόλεμος και ήρθα εδώ πέρα για μια καλύτερη ζωή. Κατάλαβες; Αυτό θα έλεγα. Να ζήσω σαν άνθρωπος. Είναι δικαίωμα. Δεν έχει σχέση που εσύ είσαι Έλληνας και γω είμαι Κούρδος. Έτσι δεν είναι;! Εγώ είμαι άνθρωπο, έτσι δεν είναι!; Το κράτος, η αστυνομία ας πούμε, πρέπει να ξέρει ότι, για παράδειγμα, εγώ είμαι 6 χρόνια εδώ πέρα χωρίς κανένα πρόβλημα, δεν έχει μπλέξει πουθενά, δεν είναι κακό. Δεν πρέπει να του δίνουμε ένα δικαίωμα να ζήσει σαν άνθρωπο; Φ: να σου πω κι εγώ. Εγώ πήγα για άδεια εργασίας. Μου είπαν χρειάζεται υπεύθυνη δήλωση από έναν Έλληνα για να βγει. Ποιός Έλληνας θα ερχόταν μαζί μου για να υπογράψει; Δεν ξέρω κανέναν. Μου είπαν χρειάζονται ένσημα. Που να τα βρω τα ένσημα. Ύστερα πήγα να βγάλω πράσινη κάρτα. Μου είπαν 3.000-4.000 ευρώ. Που να τα βρω; Πολλά λεφτά. Αν κάποιος ερχόταν από το Κουρδιστάν, τι θα του λέγατε πριν έρθει;

Ι: απαντάω για μένα. Θα του έλεγα ‘φίλε, εντάξει, εκεί που μένεις δεν μπορείς να ζήσεις. Έχει πόλεμο. Δεν έχεις ασφάλεια, μπορείς να κυκλοφορείς στο δρόμο και να σου σκάσει μια μπόμπα και να πεθάνεις. Έρχεσαι εδώ πέρα, αυτά δεν έχει εδώ. Αλλά, έχει άλλα. Συναντάς άλλα προβλήματα. Σου λείπουν οι γονείς σου, δεν μπορείς να ξαναγυρίσεις πίσω, δε σε βοηθάει κανένας. Εδώ δεν έχεις προστασία, αλλά είσαι ασφαλής. Η διαφορά είναι αυτό’. Βλέπω ότι διακρίνεις την προστασία από την ασφάλεια. Θέλεις να το εξηγήσεις λίγο αυτό; Ι: Ασφάλεια, σου ‘πα. Περπατάς στο δρόμο και μετά μπορεί να σου ‘ρθει μπόμπα. Εδώ δεν έχει. Προστασία όμως εδώ είναι προς το μηδέν. Περίμενε να στο εξηγήσω αυτό, γιατί δε βγάζω πράγματα από το κεφάλι μου. Σου λέω ότι είναι σωστό. Προστασία προς το μηδέν εννοώ δεν έχεις δικαίωμα. Για παράδειγμα, αν συναντάς ένα μπάτσο και δεν έχεις χαρτιά σε στέλνει στη φυλακή για 3 μήνες και μετά σου δίνουν ένα χαρτί που λέει απέλαση. Φαντάσου ένα παιδί, 18-19 χρονών, που ‘ρχεται από το Κουρδιστάν και δεν έχει χαρτιά. Τι χαρτιά να έχει; Μπαίνει στη φυλακή. Και η φυλακή είναι φυλακή. Ακόμα και χρυσά κάγκελα να έχει, δεν περνάς καθόλου καλά. Εγώ δεν έχω κάνει, αλλά μου έχουν πει οι φίλοι. Εγώ δεν ήρθα εδώ για να προσβάλλω το ελληνικό κράτος ή τους Έλληνες, σου λέω ό,τι ζω, ό,τι βλέπω. Δε θέλω να προσβάλλω το ελληνικό κράτος, ούτε τους Έλληνες με τίποτα. Οι Έλληνες καλός λαός. Αλλά σαν άνθρωπος πρέπει να βρούμε τα δικαιώματα που μας ανήκουν. Κατάλαβες; [i] A. Dal Lago, Non-Persone, Feltrinelli, 1999

το σώμα του Τσε Γκεβάρα

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ Το κείμενο αυτό του Φ. Μπαζάλια για τον Τσε Γκεβαρα μοιράστηκε στην διάρκεια εκδήλωσης που οργάνωσε η Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση, στις 25 Φλεβάρη στο Πανεπιστήμιο, με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά δύο έργων του Φράνκο Μπαζάλια. Όπως μας πληροφορούν οι διοργανωτές, το κείμενο αυτό γράφτηκε το 1967, αμέσως μόλις υπήρξαν τα πρώτα δημοσιεύματα στον Τύπο που ανάγγειλαν το θάνατο του Τσε.

Το αναδημοσιεύω από την ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας [http://www.psyspirosi.gr/index.php/2009-03-14-22-07-33]


Franco Basaglia


Στο δικό μας κόσμο του αγώνα, κάθε διαφοροποίηση σε σχέση με την τακτική, για τη μέθοδο πάλης για την επίτευξη επιμέρους στόχων, πρέπει να αναλυθεί με τον οφειλόμενο σεβασμό των διαφορετικών απόψεων. Οσον αφορά το μεγάλο στρατηγικό στόχο, την ολοκληρωτική καταστροφή του ιμπεριαλισμού διαμέσου του αγώνα, πρέπει να είμαστε αδιάλλακτοι.

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα


Πέθανε ο Τσε Γκεβάρα;





Ο παγκόσμιος τύπος δημοσιεύει τις φωτογραφίες του σώματός του ως λεία από κυνήγι, ως απόδειξη ότι δεν είναι πια στη Σιέρα, ούτε σε οποιοδήποτε άλλο τόπο, όπου παλεύουν «οι εκμεταλλευόμενοι και οι λαοί των υποανάπτυκτων χωρών σ΄ όλο τον κόσμο», οι σύντροφοί του. «Το δραματικό του τέλος θα τροφοδοτήσει το μύθο του ήρωα της Σιέρα Μαέστρα» (“Corriere della Sera”, 12 Οκτώβρη 1967). «Η δολοφονία του μυθικού πολεμιστή δεν ανακοινώθηκε ακόμα επίσημα» (“La Stampa”, 12 Οκτώβρη 1967). «Μεγάλος ο θρύλος που γεννιέται από τη θυσία του Γκεβάρα» (“L’ Avanti”, 12 Οκτώβρη 1967). «Σ΄ ένα μυστικό νεκροταφείο κατέληξε η διαδρομή της μυθικής αυτής προσωπικότητας» (Il “Piccolo»,12 Οκτώβρη 1967). «Μια προσωπικότητα ξεχωριστή, ανάμεσα στο ρομαντισμό και στην επανάσταση…Μισός Δον Κιχώτης και μισός Σεν Ζυστ» (“Il Giorno”, 12 Οκτώβρη 1967). Κανείς δεν μιλάει για τον Τσε Γκεβάρα σαν κάτι που πηγαίνει πέρα από την προσωπική του μορφή, η οποία, στο βαθμό που καταλήγει ν΄ αποσυνδέεται από την αιτία για την οποία πέθανε, εμφανίζεται αποϊστορικοποιημένη και α-προβληματική. Κανένας δεν έχει πια την ανάγκη να τον ορίσει στη βάση αυτού που μέχρι τώρα τον θεωρούσε. Ούτε οι φασιστικές εφημερίδες οι οποίες, για να μην εκφράσουν άμεσα τη γνώμη τους, προστρέχουν στα λόγια του Barrientos, ή σε κείνα του συνταγματάρχη Gonzales Laks που τον χαρακτήριζε ως «εγκληματία», αφήνοντας ασαφή την δική τους θέση. Τώρα που το σώμα του έχει πεθάνει, όλοι είναι διατεθειμένοι να τον χαρακτηρίσουν- ανακαλώντας τις αστικές αξίες της καταγωγής του - το πολύ ως «ρομαντικό», «εραστή της ευγενούς χειρονομίας» (“La Stampa”), που πίστευε σε μιαν αξία τώρα πια εκτός μόδας : στην επανάσταση. Ετσι διαπράχθηκε – μέσα σε μια μέρα - ο δεύτερος, αληθινός θάνατος του Τσε Γκεβάρα και είναι αυτός ο θάνατος που εμείς αρνούμαστε. Το αν το νεκρό σώμα που μας παρουσίασαν είναι αυτό του Τσε Γκεβάρα ή όχι, έχει μια συναισθηματική μόνο σημασία. Παραμένει το γεγονός ότι από αυτό το νεκρό σώμα μέσα στην επανάσταση, θέλουν να φτιάξουν ένα καταναλωτικό εμπόρευμα, κάνοντάς το να γίνει το νεκρό σώμα της επανάστασης, που δεν τρομάζει πια και μπορεί να επαναπορροφηθεί στην παραγωγή. Προσπαθούν να ενσωματώσουν το νεκρό του σώμα μέσα στο σύστημα που ο Τσε Γκεβάρα – νεκρός ή ζωντανός – συνεχίζει ν΄ αρνείται και εμείς δεν θέλουμε να γίνουμε οι βουβοί μάρτυρες αυτής της δεύτερης δολοφονίας. Μέχρι χτες, ο Τσε Γκεβάρα ήταν καθαρά ένας εχθρός, ένας αποκλεισμένος που πρέπει να καταπολεμηθεί γιατί είχε επιλέξει τη διαλεκτική της άρνησης που τον οδηγούσε ν΄ ανάβει νέες εστίες εξέγερσης σε «χώρες καταπιεσμένες από τις οποίες οι καπιταλιστές αποσπούν κεφάλαια, πρώτες ύλες, τεχνικούς και εργάτες με χαμηλό κόστος και όπου εξάγουν νέα κεφάλαια – εργαλεία κυριαρχίας - στρατούς και εμπορεύματα κάθε είδους, εξαναγκάζοντάς μας σε μιαν απόλυτη εξάρτηση» (Τσε Γκεβάρα: «Να φτιάξουμε ένα δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ : το σύνθημα που είναι στην ημερήσια διάταξη»). Τώρα που είναι νεκρός, είναι πιο φρόνιμο να τον υπερβούν, μετατρέποντάς τον σε μια συμπαθή προσωπικότητα κωμωδίας, στο βαθμό που θέλουν να εξασφαλίσουν την ασάφεια, το διφορούμενο της δράσης του, την απονέκρωση της δύναμής του για άρνηση και απόρριψη. Τον ενσωματώνουν ως μια από τις πραγματικές αξίες του αντιφατικού μας συστήματος, για να του αρνηθούν την αντιφατικότητα. Και το δικό μας σύστημα έχει, επίσης, τους μάρτυρές του- μας λέει ο Τύπος μας – που δείχνουν το δρόμο που πρέπει ν΄ ακολουθήσουμε και που τους τιμά για το θάνατο που τους επιβλήθηκε. Τώρα που πέθανε - για να κάνουν να πεθάνει μαζί του και η επανάσταση που την ήθελε και την έκανε - οι εχθροί του δεν διστάζουν να τον θεωρούν έναν μυθικό ήρωα μια μυθικής αντίστασης : έτσι κι΄ αλλιώς, δεν πολεμά πια στη Σιέρα. Αυτό που αρνούμαστε είναι η ενσωμάτωση του νεκρού του σώματος, το ίδιο όπως αρνούμαστε την ενσωμάτωση του νεκρού σώματος των νέγρων του Ντητρόιτ, ή «όλων των απόκληρων του κόσμου», που πεθαίνουν με τη βία απέναντι στη βία. Ο θάνατός τους είναι περισσότερο από θάνατος και αυτό το ‘περισσότερο’ δεν μπορεί κανείς να το κλέψει ή να το μυστικοποιήσει, για να του καταστρέψει το νόημα. «Οπουδήποτε και αν μας συναντήσει ο θάνατος, λέει ο Τσε Γκεβαρα, είναι καλοδεχούμενος, αρκεί η πολεμική μας κραυγή να φτάσει σε καλόδεχτα αυτιά και αρκεί ένα άλλο χέρι να απλωθεί για να πιάσει τα όπλα μας και άλλοι άνθρωποι να προετοιμάζονται να συγχρονίσουν τους επικήδειους ύμνους με το θόρυβο των μυδραλιοβόλων και τις νέες κραυγές πολέμου και νίκης». Εμείς θέλουμε το σώμα του Τσε Γκεβάρα να κακοποιηθεί, να υποστεί βία και να εξευτελιστεί από τους εχθρούς του, όπως το έκαναν και όταν ζούσε. Θέλουμε να συνεχιστεί να διατηρείται ως το σώμα της βίας, ως το ‘αναιδές’ σώμα της επανάστασης, που συνεχίζει να υπάρχει - πέρα από το θάνατο - όσο υπάρχει βία και καταπίεση. Το μνημείο που ο Barrientos θέλει να υψώσει στη Valle Grande για τον βολιβιάνο αγρότη που πρόδωσε τον Τσε Γκεβάρα και για τον βολιβιάνο στρατιώτη που τον σκότωσε, είναι το μόνο μνημείο που αναγνωρίζει το θάνατό του σαν κάτι περισσότερο από θάνατο. Γιατί είναι το μόνο που συνεχίζει να τον αναγνωρίζει ως τον επαναστάτη, τον αντάρτη, τον εξεγερμένο ενάντια σε κάθε μορφή ενσωμάτωσης, τον ήρωα των απελπισμένων που ήταν σ΄ όλη τη ζωή του, εκφράζοντας την άρνηση γι΄ αυτόν μέσα από την εξύψωση των δολοφόνων του. Οπου κι΄ αν ταφεί –αν αυτό που μας έδειξαν ήταν το δικό του σώμα - ο Τσε Γκεβάρα θα είναι παρών, στο μνημείο που θα στηθεί για τους δολοφόνους του, ως σώμα - βία και σώμα –επανάσταση. Ως μαρτυρία της επαναστατικής του ζωής και του νοήματος της επανάστασης, που θα υπάρχει όσο υπάρχουν οι διάφοροι Barrientos, ο ιμπεριαλισμός που τους δημιουργεί και τα μνημεία που αυτοί υψώνουν για τις πολιτοφυλακές τους. Δημοσιεύτηκε στο “Che fare”, Νο 2, 1967. Γράφτηκε σε συνεργασία με την Franca Ongaro Basaglia. Υπάρχει στα Scritti I, Einaudi, 1981

Ποινικοποίηση καταλήψεων

Ποινικοποιούνται και οι καταλήψεις μετά τις κουκούλες 21/03/2009 από την ΑΥΓΗ Τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης προκειμένου να διακριβωθεί αν βρίσκονται υπό κατάληψη κτίρια ΝΠΔΔ ή ΝΠΙΔ, μεταξύ των οποίων και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, ζήτησε με παραγγελία του προς τους εισαγγελείς Πρωτοδικών της χώρας ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδάς. Πέραν των υπό κατάληψη κτιρίων, ο κ. Σανιδάς ζητεί να εξακριβωθεί από πότε και ποιοι είναι οι καταληψίες, καθώς επίσης και για ποιο λόγο οι υπεύθυνοι των κτιρίων δεν έχουν μεριμνήσει για την αποβολή των καταληψιών. Η απειλή του κ. Σανιδά προς τους υπευθύνους γίνεται εμφανέστερη από την επισήμανση "ενδεχόμενων δικών τους ποινικών ευθυνών σε περίπτωση που δεν λάβουν τα αναγκαία μέτρα για την αποβολή των καταληψιών". Συντάκτης : Λιονάκης Νίκος

Έρευνες της αστυνομίας στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου για υπόθεση κλοπής

κατασκευάζοντας την εικόνα...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100081_22/03/2009_308596

Αβατο στη γνώση, άσυλο στο έγκλημα Φοιτητές, αλλά κυρίως εξωπανεπιστημιακά άτομα έχουν μετατρέψει αίθουσες και γραφεία εντός των ΑΕΙ σε «αναρχικές νησίδες» Του Αποστολου Λακασα

2009 Μαρτίου 09 « Γιάννης Ιωάννου - Γελοιογράφος

 

....κατασκευάζοντας την συναίνεση

από τον κυριακάτικο Τύπο (22/3/2009), όπως αναφέρονται στο tvxs [http://www.tvxs.gr/v7925] Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δύο δημοσκοπήσεις για την εγκληματικότητα που δημοσιεύονται στον κυριακάτικο Τύπο: της Public Issue για την Καθημερινή και της Alco για το Πρώτο Θέμα. Οι δημοσκοπήσεις δημιουργούν έντονο προβληματισμό, τόσο για την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας που προβάλλουν, όσο και για τις ερμηνείες που προσφέρουν. Και οι δύο δημοσκοπήσεις πραγματοποιήθηκαν την ίδια χρονική περίοδο: στις 19-20/03 της Public Issue και στις 18-20/03 της Alco – δηλαδή αμέσως μετά την ανακοίνωση των μέτρων για την κουκούλα και την περιύβριση αρχής. Παρουσιάζουν τους Έλληνες «σίγουρα φοβισμένους» από την κοινωνική βία (κατά 59%, Public Issue), να θεωρούν την εγκληματικότητα το πλέον ανησυχητικό πεδίο στη ζωή τους (κατά 53,2%, Alco). Στην ερώτηση αν συμφωνεί με τις επιπλέον ποινές σε όσους παρανομούν με κουκούλα, φαίνεται να απαντά θετικά το 62% των πολιτών στη δημοσκόπηση της Alco και το 59% των πολιτών στη δημοσκόπηση της Public Issue. Στην ερώτηση αν πρέπει να επεμβαίνει η αστυνομία στο πανεπιστήμιο κατά την τέλεση αδικημάτων, οι ερωτηθέντες από την Alco απαντούν θετικά κατά 75,8%. Σε παρεμφερή ερώτηση της Public Issue (αν πρέπει να επεμβαίνει η αστυνομία όταν γίνονται διαδηλώσεις και καταλήψεις στα πανεπιστήμια) φέρεται να απαντά θετικά το 70% των πολιτών. Η Alco και το Πρώτο Θέμα υποστηρίζουν ότι το 78% των πολιτών ζητά πιο σκληρά μέτρα για την εγκληματικότητα. Παρουσιάζουν τους πολίτες να επιρρίπτουν την πολιτική ευθύνη για την κατάσταση της ΕΛΑΣ κατά 50,6% στον Κ. Καραμανλή, κατά 13,7% στον Π. Παυλόπουλο και κατά 10% στον Χρ. Μαρκογιαννάκη. Υποστηρίζουν τέλος ότι κατά 72,3%, οι πολίτες συμφωνούν με τις ταχύτερες απελάσεις και επαναπροωθήσεις των λαθρομεταναστών. Η Public Issue και η Καθημερινή υποστηρίζουν ότι το 49% των ερωτηθέντων κρίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει καν πανεπιστημιακό άσυλο. Παρουσιάζουν τους πολίτες διχασμένους, όταν τους τίθεται το ερώτημα αν προτάσσουν την αυστηρή εφαρμογή του νόμου και της τάξης (39%) ή θεωρούν υπέρτερη προτεραιότητα την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη (36%). Τέλος, δείχνουν ότι το 41% των πολιτών κρίνει ότι δεν φέρουν αποτέλεσμα τα μέτρα της κυβέρνησης (με το 38% να υποστηρίζει το αντίθετο), ενώ το 59% των πολιτών δεν εμπιστεύεται την αστυνομία να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα. Η εικόνα που παρουσιάζουν οι δημοσκοπήσεις είναι σίγουρα ζοφερή και άφθονα τα σχόλια που μπορούν να προκαλέσουν. Ένα εύλογο ερώτημα που δημιουργείται, όμως, είναι κατά πόσο θα μπορούσαν να βγουν διαφορετικά αποτελέσματα. Επί πέντε ολόκληρες ημέρες, ακριβώς πριν από τη διεξαγωγή των δημοσκοπήσεων, η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης παρουσίαζε την ίδια ακριβώς εικόνα για τη βία, την ίδια ακριβώς άποψη για το άσυλο, τις ίδιες ακριβώς ιδέες για την κουκούλα με εκείνες των δύο δημοσκοπήσεων. Χωρίς να υπονοείται η απευθείας συνάρτηση των δύο, πόσο ανεπηρέαστη μπορεί να παραμείνει η κοινή γνώμη από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ; Προσοχή επίσης χρειάζεται στην ερμηνεία των στοιχείων, έτσι όπως γίνεται στα κείμενα των εφημερίδων που συνοδεύουν τις δημοσκοπήσεις. Το Πρώτο Θέμα, λόγου χάρη, εξισώνει το 75,8% των ερωτηθέντων που λένε «ναι» στην παρέμβαση της αστυνομίας στα πανεπιστήμια σε περίπτωση τέλεσης εγκληματικών πράξεων, με την κατάφαση στην αλλαγή των προϋποθέσεων για το άσυλο. Διαστρεβλώνει, λοιπόν, την απάντηση, προβάλλοντας τη δική του πολιτική θέση, εφόσον ο νόμος ήδη προβλέπει την παρέμβαση της αστυνομίας σε τέτοιες περιπτώσεις, απλώς με την άδεια των πρυτανικών αρχών. Αντίστοιχη παρερμηνεία των αποτελεσμάτων της δημοσκόπησης παρατηρείται και στην Καθημερινή: Σε ερώτηση για το αν οι κάμερες ασφαλείας περισσότερο προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών ή περισσότερο παραβιάζουν τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών, το 49% απαντά το πρώτο και το 38% το δεύτερο. Στα μάτια της εφημερίδας, αυτό σημαίνει ότι «θετικά εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν οι ερωτηθέντες και τον ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι κάμερες ασφαλείας για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας». Κάτι που μάλλον μοιάζει με λογικό άλμα, παρά με ακριβή ερμηνεία των αποτελεσμάτων της δημοσκόπησης... http://www.tvxs.gr/v7918 Η κουκούλα, οι κάμερες, η περιύβριση αρχής, ο περιορισμός των προφυλακίσεων, το ενδεχόμενο επέκτασης του ωραρίου λειτουργίας των δικαστηρίων, η απόδραση Παλαιοκώστα – Ριζάι κι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών αποτελούν τα θέματα τα οποία κλήθηκε να σχολιάσει σε συνέντευξή του στο "Πρώτο Θέμα" ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Δένδιας. Αναφορικά με το θέμα των κουκουλοφόρων και τις αντιδράσεις που έχουν προκαλέσει τα νέα μέτρα, ο υπουργός δηλώνει πως τα μέτρα κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Εκτιμά δε, ότι "πρόκειται για μέτρα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της κοινωνίας και της έννομης τάξης να εκφράσουν την απαξία τους προς μια συγκεκριμένη συμπεριφορά: τη διενέργεια εγκληματικών πράξεων με απόκρυψη χαρακτηριστικών". Συνεχίζει, ορίζοντας την αλλοίωση των χαρακτηριστικών ως "την πλήρη κάλυψη του προσώπου του δράστη", χωρίς να μπαίνει σε λεπτομέρειες, καθώς αυτές θα συζητηθούν στο πλαίσιο της Ολομέλειας της Βουλής, όπως λέει. Κίνδυνος για αυθαίρετες συλλήψεις δεν υπάρχει, πιστεύει, γιατί "έχουμε ένα νομοθέτημα σαφές και νομοτεχνικά επαρκές". Ο κ. Δένδιας παραδέχεται ότι η νομοθετική ρύθμιση για δίωξη όσων εξυβρίζουν δημόσιο λειτουργό αποτελούσε πάγιο αίτημα κυρίως της πολιτικής ηγεσίας των διωκτικών αρχών. "Ξεκαθαρίζει" ότι το εν λόγω άρθρο αφορά στους κουκουλοφόρους, δηλαδή ότι η εξύβριση πρέπει να προέρχεται από κουκουλοφόρους για να χωρεί αυτεπάγγελτη δίωξη. Θετικός εμφανίζεται ο υπουργός στο ενδεχόμενο επαναλειτουργίας των καμερών, ως ένα μέτρο που θα μπορούσε να βοηθήσει την τήρηση της δημόσιας τάξης στο κέντρο της Αθήνας. Ουσιαστικό αποτέλεσμα στο θέμα του σωφρονιστικού συστήματος μπορεί να υπάρξει μόνο μετά από 10 χρόνια, το έτος 2019, δηλαδή, όπως εκτιμά. Για την απόδραση Παλαιοκώστα – Ριζάι επιμένει ότι υπήρξε συνεργασία των δραπετών με πρόσωπα εντός του Κορυδαλλού. "Η τελευταία απόδραση δεν ήταν μόνο ζήτημα συρματοπλέγματος... Θα μπορούσε να αποτραπεί και χωρίς την απώλεια ανθρώπινης ζωής", αναφέρει. Τέλος, τάσσεται υπέρ της αλλαγής του νόμου περί ευθύνης υπουργών και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να επεκταθεί το ωράριο λειτουργίας των δικαστηρίων.

consensus politics

Ο Hall (1973) υποστηρίζει πως η «πολιτική της συναίνεσης» (consensus politics) αποτελεί την σταθερή μορφή θεσμοποιημένης πολιτικής στα πλαίσια της αναπτυγμένης καπιταλιστικής κοινωνικής οργάνωσης. Πρόκειται για στρατηγική απόκτησης και διαχείρισης της συγκατάθεσης των πληθυσμών που συγκροτούν το κοινωνικό σώμα, με κεντρικό ιδεολογικό άξονα την ανάδειξη του «εθνικού συμφέροντος» (national interest) ως ισχυρότερου κάθε άλλης μορφής συλλογικού κοινωνικού συμφέροντος. Κατά τον Hall, η τάση καθιέρωσης συναινετικών μορφών κυριαρχίας στα πλαίσια της πολιτικής διαδικασίας συναντά τις αντιθέσεις εναλλακτικών μορφών πολιτικής δραστηριότητας, που δεν προωθούν απλώς ανταγωνιστικά συμφέροντα στο πλαίσιο της ταξικής διαμάχης, αλλά τονίζουν τον βαθμό διαφοροποίησης τους από τις θεσμοποιημένες διαδικασίες ως τέτοιες. Οι αντιτιθέμενες αυτές ομάδες ερμηνεύονται με όρους παρέκκλισης, οι οποίοι βαθμιαία συγκροτούν τη βάση της απονομιμοποίησης τους και της συνακόλουθης επιβολής συναινετικών κανόνων και άσκησης κοινωνικού ελέγχου. Υπό αυτή την έννοια, η πορεία προς την πολιτική της συναίνεσης «τείνει να παράγει σαν απάντηση έναν ιδιαίτερο τύπο αντιθετικού κινήματος: την πολιτική παρέκκλιση» (1973: 274). Αναφέρεται επίσης πως οι περιθωριακές και μη θεσμοποιημένες πολιτικές μειοψηφίες μοιράζονται με τους κοινωνικά παρεκκλίνοντες τον ορισμό των πράξεων τους με όρους «κοινωνικού προβλήματος», με συνέπεια την αποπολιτικοποίηση του χαρακτήρα τους (1973:267).

[Από το άρθρο του Α. Νικολαϊδη, 2006, “Μέσα μαζικής επικοινωνίας και φυλακή: Η περίπτωση της εξέγερσης στις φυλακές Κορυδαλλού τον Νοέμβριο του 1995”. Οι αναφορές στον Stuart Hall (1973) είναι από το άρθρο του: «Deviance, politics and the media», στο Rock, P. & McIntosh, M. (επιμέλεια), Deviance and social control, London: Tavistock, 261-305]