Τελειώσανε οι μετανάστες, οι άστεγοι, οι εξαρτημένοι; Φέρανε τον ποθητό αποτέλεσμα οι σκούπες του καλοκαιριού; Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους, μέχρι να μαζευτούν οι επόμενοι και να ξαναπαιχτεί το έργο των καθαρών πόλεων;
Η ΕΛΑΣ ετοιμάζεται για θερμό φινόπωρο: taser, αύρες και κάμερες
«Με επιχείρημα την προστασία των πολιτών από "πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα" και φοβούμενη νέα επεισόδια, καθώς τον Οκτώβριο αρχίζει η δίκη των ειδικών φρουρών που κατηγορούνται για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η ΕΛ.ΑΣ. ανανεώνει τον εξοπλισμό της. Ήδη, έχουν δρομολογηθεί αγορές νέων όπλων, μεταξύ των οποίων χειροβομβίδες καουτσούκ, taser και αύρες με κανονάκια νερού.Στο μεταξύ, πλησιάζει και η επέτειος ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη, γεγονός που έχει σημάνει συναγερμό στην ΕΛΑΣ. Η Αστυνομία προσπαθεί να επιταχύνει τις διαδικασίες για το ξεμπλοκάρισμα της χρήσης των καμερών και, έκτός από τις ήδη υπάρχουσες, προτείνει να τοποθετηθούν και νέες στις οδούς Σόλωνος, Χαριλάου Τρικούπη, Ιπποκράτους, Ακαδημίας, Εμμ. Μπενάκη, Ασκληπιού, Ομήρου, Αμερικής, Μασσαλίας, σημεία από τα οποία θέλει να ελέγχει κινήσεις από τα Εξάρχεια» [από ΤΑ ΝΕΑ, όπως αναφέρεται στο http://www.tvxs.gr/v19191]
Είπα να το αγνοήσω, ως μέρος της συνήθους μιντιακής ψυχρολουσίας με την οποία κλείνει σταθερά η περίοδος των θερινών διακοπών. Εξάλλου δεν είναι κάτι καινούργιο, μήνες εξαγγέλλεται ή και υλοποιείται η προετοιμασία της πολεμικής μηχανής. Όμως είναι κι αυτή η δοκιμασία της λογικής, γύρισα και σε κακό χάλι από τις διακοπές -κάπως σαν "πολίτης κρότου-λάμψης"!-, με καταδίωκε λοιπόν το επιχείρημα της «προστασίας των πολιτών από πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα». Κυρίως στην τεκμηρίωσή του, που ανακαλούσε τον Δεκέμβρη ως εσαεί συνθήκη επικινδυνότητας προκειμένου να νομιμοποιήσει μελλούμενες συνθήκες επικινδυνότητας, σε κατεχόμενες ζώνες και με πραγματικά όπλα. [1]
Ομολογώ δε ότι ενώ ουδέποτε ένοιωσα απειλούμενη από τους εκάστοτε οριζόμενους ως «τρομοκράτες», πάμπολλες φορές απειλήθηκα από τη δράση εκείνων που με προστάτευαν απ’ αυτούς. Και μιλάω τώρα για τις παλιές, καλές εποχές των δακρυγόνων, που από την πορεία με έστελναν κατευθείαν στο νοσοκομείο –ή, έστω, στο προαύλιό του… Κι ελπίζω να μην συναντηθούν οι δρόμοι οι δικοί μου, του παιδιού μου, των πάμπολλων παιδιών μου με τα taser.[2]
Ομολογώ επίσης ότι αν κάτι με φοβίζει απ’ τον Δεκέμβρη, αυτό είναι ο φόνος ενός παιδιού, η αφετηρία αυτού που ορίστηκε στη συνέχεια ως συνθήκη επικινδυνότητας. Και λέω ότι δοκιμάζεται η λογική μου, γιατί η δίκη των κατηγορούμενων γι’ αυτό τον φόνο νοηματοδοτείται ως εξαιρετικό γεγονός, ικανό να πυροδοτήσει δράσεις που θα απειλήσουν την κοινωνική ασφάλεια και ειρήνη και όχι ως η φυσιολογική κατάληξη της θεσμικής διαχείρισης ενός φόνου, με διακύβευμα την απονομή δικαιοσύνης και όχι την κατάλυσή της.
Δηλώνω, τέλος, ότι δεν είμαι ηλίθια και δεν επιθυμώ να με αντιμετωπίζουν ως τέτοια ούτε τα ΜΜΕ ούτε οι πηγές που τους διοχετεύουν πληροφορίες και επιχειρήματα.
