και για τους άλλους, κρίμα…

Η Χριστίνα Κυριμοπούλου πέρασε την πόρτα της φυλακής το μεσημέρι της 24 Ιουλίου. Η φυλακή την τίναξε σαν σκουπιδάκι από το σώμα της, ενόσω είχε ήδη ξεκινήσει εκείνο το τριήμερο του ιουλιάτικου καύσωνα –ανυποψίαστη κι αισιόδοξη για την δύναμη των αλληλέγγυων, τα έγραφα αυτά στην ανάρτηση Punishment Park ή το πειθαρχικό θυσιαστήριο- και, σ’ αυτό το μικρό [το μέγα για την Χριστίνα κι αυτούς που στάθηκαν δίπλα της] διάστημα, αντοχές δοκιμάστηκαν, στοιχήματα χάθηκαν, θεσμοί έδειξαν την γύμνια τους και το καλοκαιράκι καλά κρατεί. Ας πούμε πως καλά κρατεί και η Χριστίνα για εντελώς συγκυριακούς λόγους κι εμείς θα κάνουμε ίσως κάποτε τους λογαριασμούς μας με μια ιστορία που την προβλέπαμε [στα λόγια!] να είναι δύσκολη πολύ και την αντιμετωπίσαμε [στην πράξη!] σαν να αφορούσε κάποιους άλλους που, μαγικά, θα παίρνανε την ευθύνη της.

Δύο άνθρωποι, λοιπόν, πλαισιώσανε την Χριστίνα σ’ αυτό το διάστημα. Μόνο δύο. Από επιλογή να την πλαισιώσουν, από ανάγκη να μείνουν μόνο δύο, γιατί δεν βρέθηκε κανένας άλλος να αναλάβει ένα μικρό κομμάτι έστω από αυτό το μέγα έργο. Κι έτσι ανάμεσα στις «υποχρεώσεις» αυτών των δύο ήταν και να ταρακουνάνε τους θεσμικά υπεύθυνους [ή τους διορισμένους] να διεκπεραιώσουν έστω κάτι από το «πρόβλημα Κυριμοπούλου», όταν οι εξελίξεις απαιτούσαν τη συμμετοχή τους. Το ότι δεν έκλεισε, λοιπόν, η ιστορία την ώρα που έκλεινε η πόρτα της φυλακής πίσω από την Χριστίνα οφείλεται σε συγκυριακούς λόγους γιατί αυτές οι ιστορίες τελειώνουν συνήθως έτσι, εκεί που κλείνει η πόρτα της φυλακής. Εδώ βρέθηκαν δυο άνθρωποι να την συνεχίσουν. Όχι για τη σωτηρία της ψυχής τους, αλλά γιατί είναι έτσι φτιαγμένοι που μοιάζει να μην μπορούσαν να κάνουν αλλιώς όταν διασταυρώθηκαν οι δρόμοι τους με τους παντέρημους δρόμους της Χριστίνας.

Δεν ήμουνα ο ένας απ’ αυτούς. Μακριά απ’ την Αθήνα κι εγώ σαν τόσους άλλους, πάλευα με την ανεπάρκειά μου κατεβάζοντας ιδέες και περνώντας σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη να γίνουν ο ιμάντας ανάμεσα στην ιστορία και τους θεσμούς, να λύσουν τον γόρδιο δεσμό. Να είναι καλά, πάντα κάνανε ό, τι το δυνατό για να συνδράμουνε το πέρασμα από το ένα στάδιο στο επόμενο -πιο εύκολο ή πιο δύσκολο, κανείς δεν μπορούσε να το ξέρει. Δεν ξέρω ποιος, αλλά κάποιος χρωστάει ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που ήταν τόσο αποτελεσματικοί ακόμα κι όταν οι εξελίξεις φέρνανε τα πράγματα π έρα από τα όριά τους. Και για τους άλλους, κρίμα…

Κι όσο για μένα, τόσο διαβασμένη στα εύκολα και παντελώς κουμπούρας στα πραγματικά, θα ξαναγράψω πονήματα για τους θεσμούς [τσάμπα είναι!] κι εκεί που ίσως καταπιώ τη γλώσσα μου θα είναι στο σημείο που η κριτική συγκρούεται μετωπικά με μια μικρή ιστορία, την ιστορία μιας μικρής ζωής στο έλεος των θεσμών, που συνεχίζεται για συγκυριακούς λόγους, ερήμην μας από επιλογή και όχι από ανάγκη.