ανέφικτης ελευθερίας υποσχέσεις...

Ανέφικτη η ελευθερία όσο δεν την ορίζουμε με κάποιες σταθερές που δεν θα εξαιρούν αυτούς που μοιάζουν πιο αδύναμοι. Η Χριστίνα βγήκε από τη φυλακή και βρέθηκε παγιδευμένη σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, της οποίας οι όροι άλλαζαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα ανάμεσα σε δύο άκρα που σηματοδοτούν δυο αλληλογρονθοκοπούμενες εκδοχές για την ταυτότητά της: άτομο με ψυχικές διαταραχές που έχει ανάγκη κοινωνικής προστασίας και περίθαλψης για να επιβιώσει από την μια, άτομο με ικανότητα να κάνει επιλογές για τη ζωή της από την άλλη, και πάλι απ’ την αρχή, με ό, τι συνεπαγόταν σε πραγματικό επίπεδο για την Χριστίνα αυτό το ping pong γύρω από τους όρους της ύπαρξής της. Στένεψε στο μεταξύ και το περιβάλλον καθώς το «κίνημα συμπαράστασης», αφού έπραξε το καθήκον του με την αποφυλάκισή της, έσβησε και να ζούμε να το θυμόμαστε. Και η Χριστίνα βρέθηκε να έχει δυο βασικές επιλογές: να αυτοπυρποληθεί ή να συνεχίσει να αγωνίζεται, τον μέγα αγώνα του παρία, για την επιβίωσή της. Η Χριστίνα, όμως, είναι μαχήτρια άρα ή πρώτη επιλογή είναι καθαρά θεωρητική. Η δεύτερη, εμπεριέχει δυο ειδικότερες εκδοχές: να γυρίσει στο οικείο περιβάλλον της και να παλέψει μόνη με τους δαίμονές της ή να εμπιστευθεί αυτούς που ανέλαβαν να την βοηθήσουν και να καθίσει φρόνιμα-φρόνιμα να βοηθηθεί. Αυτό το δεύτερο [εξαιρώντας, προφανώς, το στοιχείο της παθητικότητας] θα μπορούσε και να λειτουργήσει, υπό δυο βασικές προϋποθέσεις: πρώτον, να μην θεωρείται ότι ο λόγος της Χριστίνας είναι εξ ορισμού άκυρος ως οφειλόμενος στα πάθη της και τις ποικίλες διαγνώσεις περί αυτών και, δεύτερον, όποιος ανέλαβε να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούσαν την υγεία, τη ζωή και την ελευθερία της να ξέρει ότι οι αποφάσεις του μπορεί να ελεγχθούν και να καταλογισθούν. Ρόλοι ευθύνης, λοιπόν, και όχι διεκπεραίωσης. Ρόλοι που συνεπάγονταν σαφήνεια στον προσδιορισμό και συνέπεια στην εκτέλεσή τους και, κυρίως, επίγνωση του τι σημαίνει η κάθε επιλογή και πώς εντάσσεται σ’ έναν ευρύτερο σχεδιασμό στον οποίο η Χριστίνα δεν θα παλαντζάρει από τον ένα ορισμό της κατάστασής της στον άλλο. Μαραθώνιος, με δυο λόγια, κι όχι σποραδικά κατοστάρια όταν το επέτρεπαν οι τρέχουσες υποχρεώσεις που μετέτρεπαν τους υπεύθυνους σε ανεύθυνους. Οι προϋποθέσεις αυτές θα καθόριζαν και τον ρόλο των εθελοντών που θα πλαισίωναν την όποια επιλογή, αλλά για το θέμα αυτό θα υπάρξει άλλη ανάρτηση. Κι εκεί φάνηκε με κάθε σαφήνεια πόσο διαφέρει η Χριστίνα από τα δικά μας παιδιά. Δεν υποστηρίζω την συναισθηματική εμπλοκή [εκεί που κάηκε και η δική μου γούνα] αλλά, επαναλαμβάνω, την συναίσθηση ευθύνης απέναντι σε μια νεαρή, πολλαπλά κακοποιημένη, κοπέλα που θα μπορούσε να είναι και το παιδί μας: Αυτό που θα απαιτούσαμε για το παιδί μας, με δυο λόγια, και όχι λιγότερο. Υπερβολή; Πιθανόν, αν δεν είχε τεθεί με τέτοιους όρους το πλαίσιο υποστήριξης της Χριστίνας αμέσως μετά την αποφυλάκισή της. Αν είχε οριοθετηθεί από μιας αρχής η πορεία, με βάση την απόφανση [σε θεσμικό ή άτυπο επίπεδο] ότι η Χριστίνα δεν δικαιούται να έχει αυτά που θα διεκδικούσαμε για τα δικά μας παιδιά. Τόσο μόνο, ας πάρει τους δικούς της δρόμους, καμμένη από κούνια έτσι κι αλλιώς σαν όλους τους όμοιούς της. Κι εδώ φάνηκε επίσης όχι μόνον η γύμνια των θεσμών αλλά και η δύναμη που έχουν οι εικόνες για τους παρίες τις οποίες κατασκευάζουν οι θεσμοί, οι δεσπόζουσες, οι κυρίαρχες εικόνες που διαβρώνουν τον τρόπο σκέψης και δράσης μας. Αυτό το «τι να κάνουμε κι εμείς;», που γίνεται πλέον προσωπική στάση απέναντι στο εκάστοτε πρόβλημα. Οι παρίες, όμως, έχουν ένα ισχυρότατο ένστικτο επιβίωσης και την σοφία με την οποία τους προικίζει η κοινωνική τους θέση και οι συνθήκες ζωής τους. Έτσι και η Χριστίνα μοιάζει να έχει κάνει τον δικό της σχεδιασμό, ερήμην των ειδικών και των ανειδίκευτων, ξέροντας κάθε φορά σε ποιον ν’ απευθυνθεί και με ποιο αίτημα, ρητό ή υπόρρητο –υπάρχει μια επιστημονική ορολογία γι’ αυτή τη στάση της που χρησιμοποιούν οι ειδικοί, αλλά μου διαφεύγει και καλά κάνει που μου διαφεύγει… Αθεράπευτα ερασιτέχνης, από θέση, στην ανατομία της ανθρώπινης ψυχής, θα συνεχίσω να απαντώ ως ερασιτέχνης σε κάθε έκκλησή της να μιλήσει μαζί μου, αναζητώντας συνάμα αντίδοτα για την παθολογία που αναδεικνύουν οι Λόγοι για τα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»