ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ
Θέλω να πω δεν υπάρχουν ποτάμια που να μην πέφτεις μέσα.
Περιμένω τις μέρες που καίνε
έχουν βαρύνει τα μαλλιά πονάνε
κι έχω θυμό
γιατί πολύ καιρό προτίμησα τις λέξεις
και πάντα μίλησα όποτε πήρα την ανάσα
να μην την κάνω κάτι κακό
κι όπως τραβάς μ’ ένα σφουγγάρι τα πρώτα νερά
έτσι ημέρεψα τα πάθη
για κάθε σκέψη που μπόρεσα.
Μα έμενε πάντα μια σταγόνα που μεγάλωνε μέσα σε
χώμα και παλιά πανιά
ώσπου το ρεύμα του κρεβατιού με πήρε.
Δεν έχω δίψα για άλλα καλά,
είχα ξανά κήπους, όμως τώρα χειμώνιασε
κι εγώ φοβήθηκα τις Κυριακές:
στέλνουν στο σπίτι μου έναν κρεμασμένο
απ’ το πρωί ως το βράδυ στέκεται στην πόρτα
πρώτα χτενίζεται κοιτώντας το ταβάνι
δένει τη ζώνη του σφιχτά
και με χαζεύει.
Ύστερα δεν ξαναμιλάει.
Ελίνα Ρίζου [αδημοσίευτο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου