Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

περί "χαμένων περιπτώσεων" και πάλι...

Ας υποθέσουμε, θεωρητικά μιλώντας, ότι η αντίδραση κάποιου κρατουμένου απέναντι στα δεινά του εγκλεισμού, τον ωθεί σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Ας υποθέσουμε επίσης ότι, ως είθισται, στις συμπεριφορές αυτές δεν αποδίδονται έλλογα κίνητρα αλλά, τσάτρα πάτρα κι απ' τα βρισκούμενα, ο κρατούμενος καταχωρίζεται στους ψυχικά πάσχοντες. Ουδείς εξ ημών θα αποδεχόταν αβίαστα ένα τέτοιο χαρακτηρισμό ή, πιθανότατα, θα απευθυνόταν στους διαγνώστες της ανθρώπινης ψυχής, σε περισσότερους του ενός ενδεχομένως, θα το πάλευε τέλος πάντων. Κυρίως, θα επεδίωκε μια διάγνωση βασισμένη στην ρουτίνα  των διαγνωστικών μεθόδων. Για τον κρατούμενο κάτι τέτοιο είναι πολυτέλεια, ούτε που να περνάει απ' το μυαλό του. Κι επειδή η ψυχή δεν είναι ξυπνητήρι για να το κουρντίζεις με τα βρισκούμενα και να κτυπάει την ώρα, η διπλή βία στην οποία υπόκειται, ως ψυχικά ασθενής και ως εγκληματίας, παράγει πόνο. Όπως και να τον ορίσεις, εντός ή εκτός των ορίων της φυσιολογικότητας, είναι πόνος: ο κρατούμενος πάσχει. 
Για την οικονομία της συζήτησης, ας αφήσουμε προσωρινά στην άκρη τις ενστάσεις  για τη διαδικασία μέσα από την οποία ο κρατούμενος αποκτά το διπλό στίγμα, το πώς ωθείται να το επιβεβαιώσει  πάσχοντας και αντιδρώντας τυφλά σ' αυτό το άλγος στριμωγμένος από την έλλειψη άλλων τρόπων,κι ας μείνουμε στο γεγονός  ότι η διάγνωση  είναι τυπικά έγκυρη και, ως τέτοια, παράγει, αποτελέσματα, καθίσταται το φίλτρο μέσα από το οποίο ερμηνεύονται οι συμπεριφορές του κρατούμενου. Και ότι, θεωρητικά μιλώντας πάντα, ο διαγνώστης εισηγείται για τον ασθενή / κρατούμενο νοσηλεία  σε ψυχιατρικό νοσοκομείο προκειμένου να λάβει την αναγκαία βοήθεια. Παραπέμπω στην ανάρτηση "Ασθενείς ή απορρίμματα" [http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html] και στο βίντεο όπου γλαφυρά περιγράφεται ο... ενθουσιασμός με τον οποίο γίνονται δεκτά αυτά τα "περιστατικά" στα κρατικά ψυχιατρεία ως πρόβλημα το οποίο "αδειάστηκε" στους ψυχίατρους και όπου η λέξη θεραπεία αντικαθίσταται από τη λέξη μπελάς. Κι όμως το πράγμα είναι τραγικά απλό: αναγνωρίζεται στην ιατρική αυθεντία ο κύριος λόγος και ρόλος για το "περιστατικό"!
Δεν θα συνεχίσω το επιχείρημα γιατί μοιάζει χαμένος κόπος. Μια ερώτηση θέλω  μόνο να θέσω: έχει το δικαίωμα ο γιατρός που υποδέχεται το "περιστατικό" να το χαρακτηρίσει μπελά και να το αποπέμψει; Κι αν δεν το έχει, είναι  σε κάποιον υπόλογος; Οφείλει κάπου να δώσει αναφορά, να τεκμηριώσει ότι η αποπομπή  βασίζεται σε καθαρά [δηλαδή, αντικειμενικά αξιολογούμενους] ιατρικούς λόγους;  
Θα πρέπει να το ψάξουμε, απλώς υπενθυμίζω ότι για τον καθένα από εμάς κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο κι άς έχουμε, ως ελεύθεροι πολίτες, ολόκληρη καβάντζα επιλογών. Οφείλουμε, λοιπόν, να το ψάξουμε γιατί ο κρατούμενος η μόνη επιλογή που έχει είναι να ακουμπήσει το όπλο στον κρόταφό του και να πατήσει τη σκανδάλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου