Διάβαζα μια ανοιχτή επιστολή του Γρηγόρη Ψαριανού, όπως δημοσιεύεται σήμερα στο tvxs [http://tvxs.gr/node/50616]. Δεν είναι από τα κείμενα που με ενθουσιάζουν αλλά μου άρεσε το παράδειγμα με τη πεζοδρόμηση της Μεσογείων, ενώ πολλές φορές κι εγώ, παρότι το επιθυμούσα διακαώς, δείλιαζα να πω κάτι σαν την τελευταία φράση του: «Τίποτα καλύτερο, τίποτα πιο έξυπνο και πιο αποτελεσματικό, μπορούμε να κάνουμε;». Παραδέχομαι βέβαια ότι όλοι αυτοί οι επιθετικοί προσδιορισμοί δεν είναι μονοσήμαντοι, δεν έχουν αυτονόητα περιεχόμενα· ότι αυτό που για κάποιους θα ήταν καλύτερο, πιο έξυπνο και πιο αποτελεσματικό, για άλλους θα ήταν χειρότερο, χαζό, αδιέξοδο. Όμως, κάπου εκεί, σε μια συνθήκη που δεν περιλαμβάνει πια τον στόχο ως αναγκαία προϋπόθεση της συζήτησης, συχνά καταλήγει να φυσικοποιείται ένα μπρα ντε φερ ανάμεσα σε παίκτες που σέβονται εαυτόν και αλλήλους με αποκλειστικό άξονα το ολόδικό τους δίκιο και, στο μεταξύ, η Μεσογείων κάνει τα δικά της.
Χρόνια στο κουρμπέτι, λοιπόν, συνελεύσεων, ολομελειών και πάσης φύσεως συνεδριάσεων, έπιασα κάποτε τον εαυτό μου να φαντάζεται ότι είναι αερόστατο και να απογειώνεται στο 11' λεπτό ακριβώς. Δεν θέλω να πω ότι είμαι τρεχαλίτσας με το παντός καιρού σύνθημα έτοιμο προς εκτόξευση και το πάθος της δράσης να μου γαργαλάει τις πατούσες –μάλλον το αντίθετο, δεδομένης και της αθεράπευτης απροθυμίας μου να μετακινούμαι από τόπου εις τόπον των χώρων όπου άνθιζαν οι δράσεις. Πιθανολογώ, λοιπόν, ότι η πεζοδρόμηση της Μεσογείων ήταν πάντα το πρόβλημα. Και εντάξει, τις ιεραρχίες και τα εξουσιαστικά κολλήματα έχω μια αξιοθαύμαστη ικανότητα να τα πιάνω στο φτερό -κάποτε μάλιστα είχα και μια εξίσου αξιοπρόσεκτη αφέλεια να θεωρώ ότι μπορείς να τα ανατρέψεις με «Το» επιχείρημα, τώρα όμως μεγάλωσα. Εκεί, όμως, που δυσκολεύομαι ακόμα είναι στην προσωπική διαμάχη, ειδικότερα στην πολιτικοποίηση της προσωπικής διαμάχης. Κι εκεί που δυσκολεύομαι ακόμα πιο πολύ είναι στο άκρως συγκρουσιακό επίπεδο της προσφοράς, όπου ο καθένας διεκδικεί για πάρτη του το μεγάλο κομμάτι της, απλώνοντας σεντόνι τους αγώνες και τις θυσίες του για την υπόθεση που διακυβεύεται. Εκεί, με δυο λόγια, που ο πολιτικός λόγος γίνεται προσωπικός μεν, αλλά μετρήσιμος με ώρες πτήσης, άρα «αντικειμενικά» κρινόμενος. Όταν, ωστόσο, διακυβεύονται τα λεγόμενα μείζονα ζητήματα, κάποια άκρη θα βγει, έστω και με την πίτα μισή ή τον σκύλο πεινασμένο. Τα πραγματικά δύσκολα, όμως, είναι εκεί που αυτό το pattern των διαβουλεύσεων -και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή του, δηλαδή στην απαξίωση του άλλου-, μεταφέρεται στη διαχείριση μικρών, ασήμαντων ιστοριών οι οποίες, χωρίς κανείς να τους το ζητήσει, αναδύονται μες στη μοναχικότητά τους από την γενικότητα των μεγάλων προβλημάτων και όπου το διακύβευμα είναι τόσο μικρό όσο ένα ζεστό ρούχο.
Το κίνημα της κουβέρτας –για να φτάσω και στο δια ταύτα.
Μια κρατούμενη χρειάστηκε μια κουβέρτα κι έκανα τα σχετικά τηλεφωνήματα για να ανταποκριθώ στο αίτημα, το οποίο καθίστατο μείζον με την θερμοκρασία στους 2-3C στην πόλη που είναι η φυλακή. Ανοίγοντας το ταχυδρομείο μου το μεσημέρι, είδα ένα κάλεσμα της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατούμενων για προσφορά κουβερτών που θα δίνονταν σε κρατούμενους και τέσσερα εύκολα σημεία της πόλης για την παραλαβή τους. Δεν ξέρω αν έγινε διαβούλευση -κι αν έγινε θα ήταν μικρής διάρκειας κρίνοντας από τον χρόνο που μεσολάβησε-, δεν ξέρω πόσες κουβέρτες θα μαζευτούν, αυτό που ξέρω είναι ότι αύριο μια κρατούμενη, χωρίς να το γνωρίζει, θα μοιραστεί με άλλους εντός των τειχών ένα κομμάτι του έξω κόσμου, ζεστό όσο μια κουβέρτα κι ένα κάλεσμα.
Για μια ακόμα φορά ευχαριστώ που παρακάμφθηκαν τα βασικά: η διαβούλευση περί της πολιτικής ορθότητας του αιτήματος και της σχέσης του με τα μείζονα ζητήματα που απασχολούν το κίνημα, το φιλάρεσκο κοίταγμα στον καθρέφτη για όσο χρόνο χρειαστεί ή η απόσυρση του Θυμωμένου Αχιλλέα στην σκηνή του μέχρι να του αναγνωριστούν τα δίκια του· το «στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι μου», με δυο λόγια. Με 2-3C στην πόλη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου