ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
3 Απριλίου 2010
Η αμετροέπεια της ηγετικής ομάδας της ΠΟΣΔΕΠ δεν έχει όρια. Αφού αρνήθηκε προκλητικά να συμμετάσχει στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της 24ης Φεβρουαρίου και αφού σύρθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή στην απεργιακή κινητοποίηση της 11ης Μαρτίου, με δεδομένες τις αποφάσεις για συμμετοχή των πρωτοβάθμιων οργάνων, έρχεται τώρα να επιβεβαιώσει τον ουσιαστικά αντιδραστικό και βαθύτατα συντεχνιακό τρόπο που αντιλαμβάνεται την κρίση και τον ρόλο των Πανεπιστημίων.
Οι παρατάξεις του Προεδρείο, ΚΙΠΑΝ, ΑΡΜΕ, «Ιατροί», δεν εξέπληξαν κανέναν από τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ με τα κείμενά τους για την κρίση και τις αντιδράσεις των εργαζομένων. Πρόκειται για μνημεία μικροσυνδικαλισμού και ευτελούς συντεχνιασμού, όπου δεν βρίσκει κανείς έναν λόγο αλληλεγγύης εκ μέρους των «ευγενών πανεπιστημιακών» προς στους «απλούς εργαζομένους» που διαμαρτύρονται και απορρίπτουν την κυβερνητική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης .
Η «Ιερά Συμμαχία» ΚΙΠΑΝ-ΑΡΜΕ, «Ιατρών» έρχεται τώρα να διασύρει τον κλάδο με την «ανοικτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό της Ελλάδος (sic)», που υπογράφεται από τον Πρόεδρο Νικόλαο Σταυρακάκη, χωρίς βεβαίως να προηγηθεί ενημέρωση, διαβούλευση και έγκριση από τα αρμόδια όργανα. Επιβεβαιώνει έτσι το σύνδρομο Μαρίας Αντουανέτας, την ουσιαστική αδυναμία κατανόησης όσων συμβαίνουν στο Πανεπιστήμιο και στην ελληνική κοινωνία, ιδίως όμως την πεισματική άρνηση να συμμεριστούν τη θέση των υπολοίπων εργαζομένων.
Το κρίσιμο ζήτημα για τον πρόεδρο και την πλειοψηφούσα ομάδα της ΠΟΣΔΕΠ δεν είναι τα μύρια προβλήματα της ελληνικής Παιδείας και του Πανεπιστημίου, δεν είναι οι σχέσεις ομηρίας και υποτέλειας των συναδέλφων του ΠΔ 407, δεν είναι η αύξηση των κρουσμάτων επιλεκτικών και παράνομων εκλογών ή η εσκεμμένη και χωρίς νομική βάση άσκηση αναιρέσεων σε βάρος συναδέλφων που δεν είναι αρεστοί σε ορισμένες πρυτανικές αρχές. Ο πρόεδρος παρακάμπτει τις μεγάλες απώλειες εισοδήματος που επιβάλλονται και στους πανεπιστημιακούς δασκάλους, τη μείωση της χρηματοδότησης για την εκπαίδευση, γεγονός που φέρνει την Ελλάδα ουραγό στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή τη μετατροπή της πανεπιστημιακής έρευνας σε πεδίο ανοργάνωτης προσπάθειας, αλλά οργανωμένης διαφθοράς. Το κρίσιμο ζήτημα είναι το πλαφόν στις πρόσθετες αμοιβές ορισμένων καθηγητών α’ βαθμίδας (!!!), γνωστών στην πανεπιστημιακή κοινότητα για την προνομιακή συμμετοχή τους σε προγράμματα ερευνητικά και «ερευνητικά».
Για να θεμελιώσει, μάλιστα, το «δίκαιο» του αιτήματός του, να ακυρωθεί δηλαδή το πλαφόν των 6.195 ευρώ μηνιαίως, διατυπώνει ακροβατικούς συλλογισμούς, δίνει ψευδείς πληροφορίες, οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα.
Πέραν της θλιβερής συνδικαλιστικής παρουσίας της ΠΟΣΔΕΠ, η πλειοψηφία και ο πρόεδρός της καλούνται να απαντήσουν σε πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα:
1. Ποιος είναι ο αριθμός των συναδέλφων που επηρεάζεται από τη μείωση του πλαφόν αμοιβών;
2. Αναγνωρίζει ότι το ερευνητικό έργο είναι υποχρέωση κάθε μέλους ΔΕΠ, ανεξαρτήτως του ύψους των «πρόσθετων» αμοιβών, και ότι επιτελείται από χιλιάδες μέλη συχνά χωρίς αμοιβές και χωρίς στοιχειώδη ερευνητική και διοικητική υποδομή;
3. Γιατί η μείωση των πρόσθετων αμοιβών εμποδίζει την ανάπτυξη της έρευνας και δεν επιτρέπει τη διεύρυνση των δαπανών για ερευνητικές υποδομές, αυξημένες αμοιβές των κακοπληρωμένων ερευνητών και την εργασία μεγαλύτερου αριθμού ερευνητών ανά ερευνητικό πρόγραμμα;
4. Γιατί σκόπιμα καλλιεργεί τη σύγχυση μεταξύ μετακινήσεων για εκτέλεση διοικητικού έργου (συμμετοχή σε εκλεκτορικά κλπ.) και μετακινήσεων που καλύπτονται από τον προϋπολογισμό των προγραμμάτων ή μετακινήσεων για συνέδρια;
5. Από πότε ισχύει στο ελληνικό πανεπιστήμιο η «υπερωριακή» απασχόληση για τα μέλη ΔΕΠ; Η πλειονότητα των μελών ΔΕΠ προσφέρουν διδακτικό έργο πέραν των ορίων που προβλέπει ο Νόμος, διατηρούν χωρίς πρόσθετες αμοιβές εργαστήρια και επιτελούν ερευνητικό έργο αναγνωρισμένο από την επιστημονική κοινότητα. Θα ζητήσει άραγε ο πρόεδρος και θα διεκδικήσει για λογαριασμό τους οικονομικές απώλειες δεκαετιών!
Αυτή η στενά συντεχνιακή πολιτική δεν αρμόζει στους πανεπιστημιακούς δασκάλους, που οφείλουν να στοχαστούν και να συμβάλουν στην επίλυση των κρίσιμων κοινωνικών προβλημάτων του οικονομικού μαρασμού, της ύφεσης και της ανεργίας, της κοινωνικής ανισότητας και αδικίας. Οφείλουν να αντιδράσουν στην οργανωμένη παραπλάνηση της κοινής γνώμης, στην υποβάθμιση της Παιδείας, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, στην καταπάτηση των ατομικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Οφείλουν να διαμορφώσουν νέους επιστήμονες, όχι μόνο επιστημονικά άρτιους αλλά και με κοινωνικό και πολιτικό ήθος. Οφείλουν, δηλαδή, να αναλάβουν το ρόλο τους ως διανοούμενοι και όχι ως στεγνοί επαγγελματίες ή, αλλοίμονο, θεραπαινίδες της εξουσίας.
Αλλιώς, «κρείττον το σιγάν». Γιατί παρόμοιες επιστολές προσβάλλουν τους πανεπιστημιακούς δασκάλους και τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα στα μάτια της κοινής γνώμης, των φοιτητών και των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου