τι θα κάνετε για να τον σώσετε;...

"Όχι" στις κάμερες στις παιδικές χαρές και στις κάμερες συνεχούς ροής στο διαδίκτυο αποφάσισε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Με προσωρινή διαταγή, απαγόρευσε την τοποθέτηση καμερών έξω από τις εισόδους των γραφείων των πολιτικών κομμάτων, ενώ απαγορεύτηκε και στο δήμο Αθηναίων να εγκαταστήσει κάμερες, χωρίς ήχο, στις 147 παιδικές χαρές, που λειτουργούν όλο το 24ωρο. Η Αρχή [Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα], επισημαίνει ότι η λειτουργία των καμερών στις παιδικές χαρές προσβάλει το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής και υπάρχει ο κίνδυνος να περιορισθεί στα παιδιά «η ανάπτυξη της έννοιας της ελευθερίας τους, εάν πιστέψουν από μικρή ηλικία ότι είναι φυσιολογικό να παρακολουθούνται μέσω καμερών». Προσθέτει, ακόμα, η Αρχή ότι «το παιχνίδι αποτελεί ένα από τα βασικά μέσα ανάπτυξης της προσωπικότητας των παιδιών και η χρήση καμερών σε παιδικές χαρές πρέπει να αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα, καθώς δεν είναι εύκολο να αξιολογηθούν οι συνέπειες, που μια τέτοια επεξεργασία μπορεί να έχει για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των ανηλίκων» http://www.tvxs.gr/v27167 Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα την προϊστορία της τοποθέτησης καμερών στις παιδικές χαρές. Η αλήθεια είναι επίσης ότι δεν θα ήταν από τα θέματα που θα με ξάφνιαζαν ακόμα κι αν το γνώριζα. Όλο και περισσότεροι δημόσιοι χώροι τείνουν να γίνονται επιτηρούμενοι χώροι είτε μέσα από τη χρήση της τεχνολογίας [ως απάντηση σε ένα αίτημα προστασίας από την εγκληματικότητα, απόρροια μιας ρητορικής περί κινδύνων που μας περιβάλλουν και στους οποίους εκτιθέμεθα από τη στιγμή που θα δρασκελίσουμε το κατώφλι του σπιτιού μας] είτε μέσα από την εμπορευματοποίησή τους, οπότε την περιφρούρηση αναλαμβάνουν οι επιχειρηματίες, προκειμένου να μην παρενοχλούνται οι καταναλωτές των προϊόντων ή υπηρεσιών τους από τα "σκουπίδια" που περιφέρονται σε πάρκα και πλατείες. Και είμαστε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα, καθώς την ευθύνη της υλοποίησης του σχεδίου την αναλαμβάνουν άλλοι, έτσι ώστε τα δικά μας χέρια να μένουν καθαρά από την "λάντζα" της επιτήρησης και να μπορούμε, που λέει ο λόγος, να πούμε και μια κουβέντα περί δικαιωμάτων και προστασίας τους. Στοιχείο μιας επιτηρούμενης κανονικότητας, λοιπόν, το ζήτημα, τίποτα το εξαιρετικό.

Την επόμενη, όμως, είδηση, την εντόπισε μια ομάδα φοιτητών που συμμετέχει στο σεμινάριο περί κοινωνικών αναπαραστάσεων του εγκλήματος και ΜΜΕ και η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι, μετά από ένα εξοντωτικό τρίωρο, βρήκαν ένα τρόπο να χαλαρώσει η ένταση με την αναφορά σε μια [καταφανώς, νόμιζα] ψευδή είδηση που θα μας διασκέδαζε.

Οι γονείς βάζουν ντετέκτιβ για τα παιδιά τους http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=7998816

«Έβαλα ανθρώπους να παρακολουθούν το ίδιο μου το παιδί. Ναι, έφτασα στο έσχατο αυτό μέσο, για να μπορέσω να το σώσω, πριν το καταπιεί ο λαβύρινθος των ναρκωτικών. Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό... αλλά δεν έχω άλλη λύση».Και δεν είναι μια "μετανοιωμένη" οικογένειαη οποία εξομολογείται ένα ατόπημα, αλλά 30.000 χιλιάδες οικογένειες, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Έθνους της 7/11 [το θέμα εμφανίστηκε και σε δελτίο του ΑΝΤ1 κατά την ίδια περίοδο], οι οποίες προσφεύγουν στην ιδιωτική αστυνόμευση για να προστατεύσουν τα παιδιά τους".

Η πηγή στην οποία παραπέμπει η εφημερίδα για τον προσδιορισμό των κινδύνων και την αναφορά των προειδοποιητικών σημαδιών είναι η Ένωση Γραφείων Ντετέκτιβ της Αθήνας! Ο δε λόγος αυτής της πηγής συναρθρώνεται και συνήθως συγχέεται με τον λόγο γονιών που προσφεύγουν στις υπηρεσίες της:

«Ναρκωτικά, ροζ κυκλώματα μέσω Ίντερνετ και συμμετοχή σε συμμορίες είναι οι δρόμοι της κόλασης, στους οποίους παρασύρονται παιδιά ηλικίας 12 μέχρι και 17,5 ετών, με τη σειρά προτεραιότητας που τα καταγράφει η έρευνα της Ένωσης Γραφείων Ντετέκτιβ της Αθήνας, στα οποία προσέρχονται απεγνωσμένα ζητώντας λύση περίπου 20 οικογένειες τον μήνα! Μάλιστα τα τελευταία δύο χρόνια οι υποθέσεις αυτού του είδους σχεδόν τριπλασιάστηκαν, ενώ πέρσι μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου τα γραφεία παρακολούθησης της πρωτεύουσας κατακλύστηκαν από γονείς που ανησυχούσαν για το τι κάνει το παιδί τους όταν είναι μόνο. Τρομοκρατημένοι από την αλλαγή στη συμπεριφορά του, τις κακές επιδόσεις του στο σχολείο, τις περίεργες παρέες, τα νεύρα, τα ξενύχτια του, αλλά δηλώνοντας ταυτόχρονα και μια αδυναμία να καταλάβουν μόνοι τους τι συμβαίνει, οι γονείς αφήνουν στους ντετέκτιβ να βγάλουν εκείνοι «το φίδι από την τρύπα». Τα ύποπτα σημάδια. Η χρήση ναρκωτικών ουσιών κρατά διαχρονικά την πρωτιά στον εφηβικό... κατήφορο. Οι «παγίδες» όμως που κρύβει το Ίντερνετ είναι σήμερα το νούμερο 1 πρόβλημα που οδηγεί τους γονείς στις πόρτες των γραφείων παρακολούθησης. Ένα μόνο σημάδι φτάνει για να τους κινήσει την περιέργεια» [η υπογράμμιση δική μου]

Και συνεχίζει το δημοσίευμα:

Το «Εθνος της Κυριακής» μίλησε με ένα από τα παλαιότερα γραφεία ντετέκτιβ της Αθήνας για την προστασία των ανηλίκων και το πώς αυτή γίνεται. Ο κ. [αναφέρεται το όνομα του ντετέκτιβ], που παρέλαβε από τον πατέρα του ένα γραφείο με εμπειρία 35 χρόνων, μας λέει: «Τα παιδιά επειδή φοβούνται λένε συνεχώς ψέματα. Προσπαθούν να καλυφθούν και ταυτόχρονα να... αποκοιμίσουν και τους γονείς τους. Οταν όμως αποδείξεις το τι γίνεται, τότε παύουν να λένε ψέματα. Οταν υπάρχουν αποδείξεις, συμμορφώνονται. Οι γονείς έρχονται σε εμάς μόνο όταν έχουν σοβαρές ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Εχουν προηγηθεί οι καβγάδες με τα παιδιά και ύστερα καταλήγουν σε εμάς».

Πώς γίνεται η παρακολούθηση;

Γινόμαστε ένα αόρατο δίχτυ πάνω από τον ανήλικο. Μπλοκάρουμε τηλέφωνα, μαθαίνουμε τις παρέες των παιδιών, τα ονόματα φίλων και τα σπίτια τους, πού συχνάζει και τι ώρες πηγαίνει φροντιστήριο και ξένες γλώσσες. Βιντεοσκοπούμε τις κινήσεις του και βάζουμε δικό μας άνθρωπο που να φαίνεται νεότερος στην ηλικία, μέσα στην παρέα του εφήβου και αφού γίνουν φίλοι μαθαίνουμε όλα τα μυστικά του.Ο κ. [άναφέρεται το όνομα], ιδιωτικός αστυνομικός, λέει ότι οι «κακές γνωριμίες» μέσω Ιντερνετ είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος των γονέων.

Και για του λόγου το αληθές, στο δημοσίευμα αναφέρονται και ιστορίες τις οποίες αφηγούνται γονείς καθώς και τα μέτρα που πάρθηκαν μετά τις αποκαλύψεις.

Ενδεικτικά:

«Οι γονείς της 15χρονης θορυβούνται όταν το κορίτσι αρχίζει να έχει κακές επιδόσεις στα μαθήματα και να βρίσκεται νυχθημερόν κλεισμένη στο δωμάτιό της, μπροστά στο κομπιούτερ. Η μικρή είχε αποκτήσει απότομη συμπεριφορά κι έλειπε ώρες από το σπίτι. Οι γονείς πληρώνουν ντετέκτιβ κι εκείνος διαπιστώνει ότι η κόρη τους επικοινωνούσε στα chat rooms με κάποιον, ο οποίος μάλιστα την παρακινούσε να φύγει μαζί του.Παρακολούθησαν τον Η/Υ και όταν η μικρή έκλεισε ραντεβού για να δει τον κύριο, έντρομοι όλοι διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για έναν 45χρονο που συστηνόταν ως φοιτητής. Το παιδί απομακρύνθηκε από αυτόν και της απαγορεύθηκε από τους γονείς οποιαδήποτε σχέση με κομπιούτερ».*

Καθώς οι δημοσιευμένες ιστορίες ή όσες ακόμα αποκαλύπτουν όντως προβληματικές καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται ανήλικοι δεν θα αποτελούν παρά ένα μικρό ποσοστό των συνολικά παρακολουθούμενων, τίθεται εύλογα το ερώτημα: ποιος θα προστατεύσει τα 30.000 και πάνω παιδιά από τον βιασμό της προσωπικότητάς τους, όταν δράστες είναι οι ίδιοι οι γονείς τους; Κι αν δεν μπορεί να υπάρξει θεσμικός έλεγχος και καταλογισμός στην περίπτωση τέτοιων πρακτικών, ποιος αποκλείει τη γενίκευση του φαινομένου όταν το πάρουν είδηση [αν δεν έχει ήδη συμβεί] οι μεσημεριανές εκπομπές "κοινωνικής κριτικής" και κάνουν σημαία το δάκρυ του γονιού;

Σ' αυτό το μεταξύ, η αγορά της ιδιωτικής προστασίας φαίνεται να ανθεί, εισηγούμενη μάλιστα και ερμηνείες της νεανικής παραβατικότητας παράλληλα με την εφαρμογή μεθόδων για την αντιμετώπισή της. Κι αν αναφερόμαστε στον αναπροσανατολισμό του ποινικού συστήματος από τον ένοχο στον ύποπτο κι απ' αυτόν στον "συνήθη ύποπτο" ως εκτροπή του κράτους δικαίου, τι θα πρέπει να πούμε για το ενδεχόμενο κοινωνικής νομιμοποίησης παρόμοιων μορφών βίας, οι οποίες διαμορφώνουν ένα παράλληλο και ασφυκτικό πλέγμα ελέγχων στο εξωθεσμικό πεδίο όπου όλα επιτρέπονται, μορφών βίας που δεν συγκρίνονται με την εμφανή ή λανθάνουσα βία των θεσμών; Με δυο λόγια, πώς θα προστατευθούν οι έφηβοι όταν η ίδια η εφηβεία προβληματοποιείται ως σύμπτωμα παραβατικής συμπεριφοράς, τόσο που να διεκδικούν λόγο και ρόλο οι μισθωμένοι προστάτες;

Μιλάμε πολύ για την εγκληματικότητα και τους κινδύνους που απειλούν τους νέους, τροφοδοτώντας κι ανατροφοδοτώντας την κουλτούρα του ελέγχου που απλώνεται σαν επιδημία και μολύνει κάθε ίχνος ατομικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Κι έτσι ποιος θα αναγνωρίσει τους θύτες και τα θύματα στη συγκεκριμένη ιστορία, όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα συντείνει στην αναπαράσταση θυματοποίησης του θύτη;

*Ελπίζω, και στο βαθμό που οι ιστορίες είναι αληθινές, τουλάχιστον ως προς τα πραγματικά στοιχεία και όχι ως προς τις ερμηνείες τους, να μην είναι αναγνωρίσιμες από τα παιδιά τα οποία αφορούν ή από το φιλικό περιβάλλον τους. [η φωτογραφία είναι από το δημοσίευμα του Έθνους]