είσαστε έτοιμοι, κύριε Υπουργέ;...

Το κείμενο της επίκαιρης ερώτησης που κατέθεσε ο ΛΑΟΣ δια του αρχηγού του, όπως δημοσιεύεται στο http://www.tvxs.gr/v27412

ΘΕΜΑ: Η ετοιμότητα των Ελληνικών Αρχών για την αντιμετώπιση τυχόν επανάληψης επεισοδίων κατά την 6η Δεκεμβρίου

κ. Πρωθυπουργέ,

Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, εκφράζονται φόβοι για εκδήλωση επεισοδίων βίας κατά τις διαδηλώσεις που θα λάβουν χώρα την 6η Δεκεμβρίου, ημέρα του θανάτου, πέρυσι, του αδικοχαμένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Πληροφορίες κάνουν λόγο ακόμα και για προσέλευση αλλοδαπών αντιεξουσιαστών, με στόχο την πρόκληση αναταραχής. Ταυτόχρονα, στην αγορά επικρατεί ανησυχία διότι, εκτός από την ανάγκη οικονομικής ενίσχυσή της, εγείρεται το ερώτημα για την ασφάλεια και την ομαλή λειτουργία της. Ενδεικτική είναι, άλλωστε, η, μόλις προ ολίγων ημερών, εξώδικη δήλωση-πρόσκληση-διαμαρτυρία μεγάλης ομάδας καταστηματαρχών του κέντρου των Αθηνών, προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, κ. Μ. Χρυσοχοϊδη -με κοινοποίηση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς αρχηγούς- με την οποία εκφράζουν την αγωνία τους για πιθανή επανάληψη των επεισοδίων του περασμένου Δεκεμβρίου.

Κατόπιν τούτων, ερωτάσθε:

Είναι έτοιμη η κυβέρνηση να αποτρέψει τυχόν επανάληψη βίαιων εκδηλώσεων;

Ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ.

Γ. Καρατζαφέρης

Δεν έχει νόημα πια να σχολιάσει κανείς το ύφος, τις αλληλουχίες, τις προτεραιότητες που θέτει η ερώτηση του ΛΑΟΣ. Δεν έχει νόημα. Ποιος ευθύνεται, όμως, για τη δημιουργία του κλίματος που παράγει τέτοιες ερωτήσεις στη Βουλή; Διότι είναι από τις φορές που ο ΛΑΟΣ τρέφεται από τα έτοιμα, όπως ευφυώς υπενθυμίζει κιόλας με την αναφορά όχι σε γεγονότα αλλά σε δημοσιεύματα ["Σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα, εκφράζονται φόβοι για εκδήλωση επεισοδίων βίας κατά τις διαδηλώσεις που θα λάβουν χώρα την 6η Δεκεμβρίου"]. Και όχι απλώς τρώει από τα έτοιμα αλλά δεν χρειάζεται καν να εμπλουτίσει το μενού.

Δεν είναι όνειδος, λοιπόν, να κατατίθεται μια τέτοια ερώτηση στην Βουλή με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αυτό το έγκλημα ήταν προαναγγελθέν, καθώς μήνες τώρα δημοσιεύονται δηλώσεις φορέων θεσμικού λόγου που υπερβαίνουν και το ίδιο το περιεχόμενο της ερώτησης σε ό,τι αφορά την καλλιέργεια κλίματος επερχόμενης καταστροφής.

Όνειδος είναι να πρέπει ν' απαντήσει ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη για τη λήψη έκτακτων μέτρων καταστολής με αφορμή την επέτειο [ως πολεμικό γεγονός] και όχι για τη λήψη μέτρων που θα αποτρέψουν το ενδεχόμενο να υπάρξουν κι άλλοι εκτελεσμένοι Αλέξανδροι. Στις 6 Δεκέμβρη ή την όποια μέρα του όποιου μήνα...

Για την επέτειο ως μνήμη, δηλαδή.

ΥΓ Σε πλαϊνή αίθουσα παίζεται η συναφούς περιεχομένου επίκαιρη ταινία τρόμου, με τίτλο: Ανησυχεί για τα φαινόμενα βίας στα πανεπιστήμια η ΠΟΣΔΕΠ [http://www.tvxs.gr/v27456, όπου αναφέρεται ως πηγή το Σκάι] Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΠΟΣΔΕΠ, δυστυχώς είναι πολύ μεγάλο για να το αντέξει ένα υστερόγραφο, άρα θα περιοριστώ στο κλείσιμο:

[Γ]ια το λόγο αυτό, και εκφράζοντας -πιστεύουμε με απόλυτο αίσθημα ευθύνης- τη βούληση της μεγάλης πλειονότητας των συναδέλφων αλλά και των λοιπών μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, ζητάμε: 1) Από τις Πρυτανείες των ιδρυμάτων να μελετήσουν με τη δέουσα σοβαρότητα το τεράστιο θέμα της ασφάλειας και της εύρυθμης λειτουργίας των πανεπιστημίων, έτσι ώστε το συντομότερο δυνατόν να μπορούν να λειτουργούν απερίσπαστα -δημιουργικά και ακαδημαϊκά- 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και 365 μέρες το χρόνο κατά τα γνωστά διεθνή πρότυπα. 2) Από το Προεδρείο της Συνόδου Πρυτάνεων να εισαγάγει το γενικότερο θέμα της «ποιότητας της ακαδημαϊκής ζωής μέσα στα Πανεπιστήμια» για συζήτηση -αν είναι εφικτό ως έκτακτο- ακόμα και στην επόμενη Σύνοδο του Λαυρίου, 11-12 Δεκεμβρίου 2009. 3) Από τους συναδέλφους πανεπιστημιακούς δασκάλους να συμβάλουν με όλες τους τις δυνάμεις στη δημιουργία ενός μαζικού, ειρηνικού, κινήματος κατά της βίας μέσα στα πανεπιστήμια μαζί με τη συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών μας και των άλλων εργαζόμενων. Ένα τέτοιο κίνημα προφανώς χρειάζεται την ουσιαστική συμπαράσταση και συμπαράταξη όλων των συνιστωσών της οργανωμένης κοινωνίας. Η διαμόρφωση και παγίωση ενός άλλου «ακαδημαϊκού πολιτισμού» είναι ένα από τα αναγκαία προαπαιτούμενα. 4) Από το Υπουργείο Παιδείας αλλά και τους φορείς της Πολιτείας –κεντρικούς και τοπικούς- να ανταποκριθούν επιτέλους στο από χρόνια οφειλόμενο χρέος τους να προστατεύσουν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ένα χρέος που έχει οικονομικό, θεσμικό, πολιτικό αλλά και πολιτισμικό χαρακτήρα. 5) Από όλα τα κόμματα του Κοινοβουλίου να τοποθετηθούν απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα έμπρακτα και ξεκάθαρα. Πιο συγκεκριμένα, ζητάμε την ουσιαστική συμβολή τους –μέσα από διάλογο και κοινά αποφασισμένες συγκεκριμένες δράσεις- στην εξάλειψη των αιτίων που παράγουν αυτά τα φαινόμενα. Ο Πρόεδρος Νικόλαος Μ. Σταυρακάκης Καθηγητής Ε.Μ.Π. Η Γραμματέας Ευγενία Μπουρνόβα Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ε.Κ.Π.Α

τι θα κάνετε για να τον σώσετε;...

"Όχι" στις κάμερες στις παιδικές χαρές και στις κάμερες συνεχούς ροής στο διαδίκτυο αποφάσισε η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Με προσωρινή διαταγή, απαγόρευσε την τοποθέτηση καμερών έξω από τις εισόδους των γραφείων των πολιτικών κομμάτων, ενώ απαγορεύτηκε και στο δήμο Αθηναίων να εγκαταστήσει κάμερες, χωρίς ήχο, στις 147 παιδικές χαρές, που λειτουργούν όλο το 24ωρο. Η Αρχή [Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα], επισημαίνει ότι η λειτουργία των καμερών στις παιδικές χαρές προσβάλει το δικαίωμα της ιδιωτικής ζωής και υπάρχει ο κίνδυνος να περιορισθεί στα παιδιά «η ανάπτυξη της έννοιας της ελευθερίας τους, εάν πιστέψουν από μικρή ηλικία ότι είναι φυσιολογικό να παρακολουθούνται μέσω καμερών». Προσθέτει, ακόμα, η Αρχή ότι «το παιχνίδι αποτελεί ένα από τα βασικά μέσα ανάπτυξης της προσωπικότητας των παιδιών και η χρήση καμερών σε παιδικές χαρές πρέπει να αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα, καθώς δεν είναι εύκολο να αξιολογηθούν οι συνέπειες, που μια τέτοια επεξεργασία μπορεί να έχει για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας των ανηλίκων» http://www.tvxs.gr/v27167 Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα την προϊστορία της τοποθέτησης καμερών στις παιδικές χαρές. Η αλήθεια είναι επίσης ότι δεν θα ήταν από τα θέματα που θα με ξάφνιαζαν ακόμα κι αν το γνώριζα. Όλο και περισσότεροι δημόσιοι χώροι τείνουν να γίνονται επιτηρούμενοι χώροι είτε μέσα από τη χρήση της τεχνολογίας [ως απάντηση σε ένα αίτημα προστασίας από την εγκληματικότητα, απόρροια μιας ρητορικής περί κινδύνων που μας περιβάλλουν και στους οποίους εκτιθέμεθα από τη στιγμή που θα δρασκελίσουμε το κατώφλι του σπιτιού μας] είτε μέσα από την εμπορευματοποίησή τους, οπότε την περιφρούρηση αναλαμβάνουν οι επιχειρηματίες, προκειμένου να μην παρενοχλούνται οι καταναλωτές των προϊόντων ή υπηρεσιών τους από τα "σκουπίδια" που περιφέρονται σε πάρκα και πλατείες. Και είμαστε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα, καθώς την ευθύνη της υλοποίησης του σχεδίου την αναλαμβάνουν άλλοι, έτσι ώστε τα δικά μας χέρια να μένουν καθαρά από την "λάντζα" της επιτήρησης και να μπορούμε, που λέει ο λόγος, να πούμε και μια κουβέντα περί δικαιωμάτων και προστασίας τους. Στοιχείο μιας επιτηρούμενης κανονικότητας, λοιπόν, το ζήτημα, τίποτα το εξαιρετικό.

Την επόμενη, όμως, είδηση, την εντόπισε μια ομάδα φοιτητών που συμμετέχει στο σεμινάριο περί κοινωνικών αναπαραστάσεων του εγκλήματος και ΜΜΕ και η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι, μετά από ένα εξοντωτικό τρίωρο, βρήκαν ένα τρόπο να χαλαρώσει η ένταση με την αναφορά σε μια [καταφανώς, νόμιζα] ψευδή είδηση που θα μας διασκέδαζε.

Οι γονείς βάζουν ντετέκτιβ για τα παιδιά τους http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=7998816

«Έβαλα ανθρώπους να παρακολουθούν το ίδιο μου το παιδί. Ναι, έφτασα στο έσχατο αυτό μέσο, για να μπορέσω να το σώσω, πριν το καταπιεί ο λαβύρινθος των ναρκωτικών. Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό... αλλά δεν έχω άλλη λύση».Και δεν είναι μια "μετανοιωμένη" οικογένειαη οποία εξομολογείται ένα ατόπημα, αλλά 30.000 χιλιάδες οικογένειες, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Έθνους της 7/11 [το θέμα εμφανίστηκε και σε δελτίο του ΑΝΤ1 κατά την ίδια περίοδο], οι οποίες προσφεύγουν στην ιδιωτική αστυνόμευση για να προστατεύσουν τα παιδιά τους".

Η πηγή στην οποία παραπέμπει η εφημερίδα για τον προσδιορισμό των κινδύνων και την αναφορά των προειδοποιητικών σημαδιών είναι η Ένωση Γραφείων Ντετέκτιβ της Αθήνας! Ο δε λόγος αυτής της πηγής συναρθρώνεται και συνήθως συγχέεται με τον λόγο γονιών που προσφεύγουν στις υπηρεσίες της:

«Ναρκωτικά, ροζ κυκλώματα μέσω Ίντερνετ και συμμετοχή σε συμμορίες είναι οι δρόμοι της κόλασης, στους οποίους παρασύρονται παιδιά ηλικίας 12 μέχρι και 17,5 ετών, με τη σειρά προτεραιότητας που τα καταγράφει η έρευνα της Ένωσης Γραφείων Ντετέκτιβ της Αθήνας, στα οποία προσέρχονται απεγνωσμένα ζητώντας λύση περίπου 20 οικογένειες τον μήνα! Μάλιστα τα τελευταία δύο χρόνια οι υποθέσεις αυτού του είδους σχεδόν τριπλασιάστηκαν, ενώ πέρσι μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου τα γραφεία παρακολούθησης της πρωτεύουσας κατακλύστηκαν από γονείς που ανησυχούσαν για το τι κάνει το παιδί τους όταν είναι μόνο. Τρομοκρατημένοι από την αλλαγή στη συμπεριφορά του, τις κακές επιδόσεις του στο σχολείο, τις περίεργες παρέες, τα νεύρα, τα ξενύχτια του, αλλά δηλώνοντας ταυτόχρονα και μια αδυναμία να καταλάβουν μόνοι τους τι συμβαίνει, οι γονείς αφήνουν στους ντετέκτιβ να βγάλουν εκείνοι «το φίδι από την τρύπα». Τα ύποπτα σημάδια. Η χρήση ναρκωτικών ουσιών κρατά διαχρονικά την πρωτιά στον εφηβικό... κατήφορο. Οι «παγίδες» όμως που κρύβει το Ίντερνετ είναι σήμερα το νούμερο 1 πρόβλημα που οδηγεί τους γονείς στις πόρτες των γραφείων παρακολούθησης. Ένα μόνο σημάδι φτάνει για να τους κινήσει την περιέργεια» [η υπογράμμιση δική μου]

Και συνεχίζει το δημοσίευμα:

Το «Εθνος της Κυριακής» μίλησε με ένα από τα παλαιότερα γραφεία ντετέκτιβ της Αθήνας για την προστασία των ανηλίκων και το πώς αυτή γίνεται. Ο κ. [αναφέρεται το όνομα του ντετέκτιβ], που παρέλαβε από τον πατέρα του ένα γραφείο με εμπειρία 35 χρόνων, μας λέει: «Τα παιδιά επειδή φοβούνται λένε συνεχώς ψέματα. Προσπαθούν να καλυφθούν και ταυτόχρονα να... αποκοιμίσουν και τους γονείς τους. Οταν όμως αποδείξεις το τι γίνεται, τότε παύουν να λένε ψέματα. Οταν υπάρχουν αποδείξεις, συμμορφώνονται. Οι γονείς έρχονται σε εμάς μόνο όταν έχουν σοβαρές ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Εχουν προηγηθεί οι καβγάδες με τα παιδιά και ύστερα καταλήγουν σε εμάς».

Πώς γίνεται η παρακολούθηση;

Γινόμαστε ένα αόρατο δίχτυ πάνω από τον ανήλικο. Μπλοκάρουμε τηλέφωνα, μαθαίνουμε τις παρέες των παιδιών, τα ονόματα φίλων και τα σπίτια τους, πού συχνάζει και τι ώρες πηγαίνει φροντιστήριο και ξένες γλώσσες. Βιντεοσκοπούμε τις κινήσεις του και βάζουμε δικό μας άνθρωπο που να φαίνεται νεότερος στην ηλικία, μέσα στην παρέα του εφήβου και αφού γίνουν φίλοι μαθαίνουμε όλα τα μυστικά του.Ο κ. [άναφέρεται το όνομα], ιδιωτικός αστυνομικός, λέει ότι οι «κακές γνωριμίες» μέσω Ιντερνετ είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος των γονέων.

Και για του λόγου το αληθές, στο δημοσίευμα αναφέρονται και ιστορίες τις οποίες αφηγούνται γονείς καθώς και τα μέτρα που πάρθηκαν μετά τις αποκαλύψεις.

Ενδεικτικά:

«Οι γονείς της 15χρονης θορυβούνται όταν το κορίτσι αρχίζει να έχει κακές επιδόσεις στα μαθήματα και να βρίσκεται νυχθημερόν κλεισμένη στο δωμάτιό της, μπροστά στο κομπιούτερ. Η μικρή είχε αποκτήσει απότομη συμπεριφορά κι έλειπε ώρες από το σπίτι. Οι γονείς πληρώνουν ντετέκτιβ κι εκείνος διαπιστώνει ότι η κόρη τους επικοινωνούσε στα chat rooms με κάποιον, ο οποίος μάλιστα την παρακινούσε να φύγει μαζί του.Παρακολούθησαν τον Η/Υ και όταν η μικρή έκλεισε ραντεβού για να δει τον κύριο, έντρομοι όλοι διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για έναν 45χρονο που συστηνόταν ως φοιτητής. Το παιδί απομακρύνθηκε από αυτόν και της απαγορεύθηκε από τους γονείς οποιαδήποτε σχέση με κομπιούτερ».*

Καθώς οι δημοσιευμένες ιστορίες ή όσες ακόμα αποκαλύπτουν όντως προβληματικές καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται ανήλικοι δεν θα αποτελούν παρά ένα μικρό ποσοστό των συνολικά παρακολουθούμενων, τίθεται εύλογα το ερώτημα: ποιος θα προστατεύσει τα 30.000 και πάνω παιδιά από τον βιασμό της προσωπικότητάς τους, όταν δράστες είναι οι ίδιοι οι γονείς τους; Κι αν δεν μπορεί να υπάρξει θεσμικός έλεγχος και καταλογισμός στην περίπτωση τέτοιων πρακτικών, ποιος αποκλείει τη γενίκευση του φαινομένου όταν το πάρουν είδηση [αν δεν έχει ήδη συμβεί] οι μεσημεριανές εκπομπές "κοινωνικής κριτικής" και κάνουν σημαία το δάκρυ του γονιού;

Σ' αυτό το μεταξύ, η αγορά της ιδιωτικής προστασίας φαίνεται να ανθεί, εισηγούμενη μάλιστα και ερμηνείες της νεανικής παραβατικότητας παράλληλα με την εφαρμογή μεθόδων για την αντιμετώπισή της. Κι αν αναφερόμαστε στον αναπροσανατολισμό του ποινικού συστήματος από τον ένοχο στον ύποπτο κι απ' αυτόν στον "συνήθη ύποπτο" ως εκτροπή του κράτους δικαίου, τι θα πρέπει να πούμε για το ενδεχόμενο κοινωνικής νομιμοποίησης παρόμοιων μορφών βίας, οι οποίες διαμορφώνουν ένα παράλληλο και ασφυκτικό πλέγμα ελέγχων στο εξωθεσμικό πεδίο όπου όλα επιτρέπονται, μορφών βίας που δεν συγκρίνονται με την εμφανή ή λανθάνουσα βία των θεσμών; Με δυο λόγια, πώς θα προστατευθούν οι έφηβοι όταν η ίδια η εφηβεία προβληματοποιείται ως σύμπτωμα παραβατικής συμπεριφοράς, τόσο που να διεκδικούν λόγο και ρόλο οι μισθωμένοι προστάτες;

Μιλάμε πολύ για την εγκληματικότητα και τους κινδύνους που απειλούν τους νέους, τροφοδοτώντας κι ανατροφοδοτώντας την κουλτούρα του ελέγχου που απλώνεται σαν επιδημία και μολύνει κάθε ίχνος ατομικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Κι έτσι ποιος θα αναγνωρίσει τους θύτες και τα θύματα στη συγκεκριμένη ιστορία, όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα συντείνει στην αναπαράσταση θυματοποίησης του θύτη;

*Ελπίζω, και στο βαθμό που οι ιστορίες είναι αληθινές, τουλάχιστον ως προς τα πραγματικά στοιχεία και όχι ως προς τις ερμηνείες τους, να μην είναι αναγνωρίσιμες από τα παιδιά τα οποία αφορούν ή από το φιλικό περιβάλλον τους. [η φωτογραφία είναι από το δημοσίευμα του Έθνους]

ασθενείς ή απορρίμματα...

Εφιάλτης στα Ψυχιατρεία: Γιατροί ή δεσμοφύλακες; «Βόμβα στο δικαστικό κατεστημένο αποτελούν αποκαλύψεις -καταγγελίες, στο Newstime Tv, του ψυχίατρου Διευθυντή στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών Αλέξανδρου Χαϊδεμένου, σύμφωνα με τις οποίες εγκληματίες, δολοφόνοι και κάθε λογής βαρυποινίτες που χαρακτηρίζονται ως άτομα με μειωμένο καταλογισμό δεν εκτίουν την ποινή τους μέσα στη φυλακή αλλά θα εγκλειστούν αναγκαστικά για τουλάχιστον τρία χρόνια σε ψυχιατρείο. Αυτό προβλέπει ο ποινικός κώδικας και κανένας δεν νοιάζεται για το ακαταλόγιστο του νόμου. Για παράδειγμα υπάρχει ασθενής που έχει κάνει 3 φόνους και παρά το γεγονός ότι υποβλήθηκε σε συνεχή φαρμακευτική αγωγή ούτε αναισθησία απέκτησε, ούτε τον εγκατέλειψαν οι παραλυτικές* του ιδέες και οι ψευδαισθήσεις». http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=21320

*[υποθέτω ότι λίγο η άγνοια, λίγο η βιάση, οι παραληρηματικές ιδέες... παραλύσανε]

Επέλεξα να συμπληρώσω την ανάρτηση με το video μολονότι το ρεπορτάζ, με τις υποδηλωτικές σκηνές και την υποβλητική μουσική, είναι τόσο χοντροκομμένο που δεν αποκρύπτει τίποτα από τις διαδικασίες αναπαράστασης ενός προβλήματος με τους όρους ταινίας thriller. Κι όμως, σ' αυτή η χοντροκομμένη αναπαράσταση ξετυλίγεται ένας ιδεολογικός λόγος που δίνει υπόσταση σε συλλογικούς φόβους απέναντι στην "άλογη βία" και τα ανύποπτα θύματά της -η αφήγηση περί "σχιζοφρενούς δολοφόνου", μ' άλλα λόγια. Ξετυλίγεται καθώς η ατομική περίπτωση γίνεται κατηγορία, ο δράστης 3 ανθρωποκτονιών μετατρέπεται σε δράστες, πολλούς δράστες, μέχρι που κορυφώνεται η αφήγηση στο ζήτημα της επικινδυνότητας και της αδυναμίας των ψυχιατρικών δομών να την ελέγξουν... Πώς ορίζεται, λοιπόν, το πρόβλημα; Εμβληματική η περιγραφή με τις δυο γυναίκες νοσηλεύτριες και τον σωματώδη τρόφιμο του ψυχιατρείου, εμβληματική και η αναφορά στην καταθλιπτική γυναίκα που θα πρέπει να συμβιώσει με επικίνδυνους ψυχασθενείς εγκληματίες, η αδύναμη γυναίκα απέναντι στον πιο ανεξέλεγκτο από τους κινδύνους, στο βαθμό που η απειλή προέρχεται από μη ένα έλλογο υποκείμενο που η επιστήμη δεν μπορεί να το "καταστείλει". Ποιο είναι, λοιπόν, το διακύβευμα, όταν οι όροι χάνουν το νόημά τους και ο άρρωστος δεν ορίζεται ως κάποιος που έχει ανάγκη ιατρικής φροντίδας αλλά ως παράφρων επικίνδυνος εγκληματίας, για τον οποίο αυτό που απαιτείται είναι αποτελεσματική φρούρηση;

Κι όμως, η ιατρική αυθεντία κάθε άλλο παρά υποχώρησε από τη διεκδίκηση ενός σημαντικού ρόλου στη διαχείριση του σώματος του παραβάτη του νόμου. Όσο κι αν αλλάξαν οι όροι από την εποχή που ο ανταγωνισμός μεταξύ νομικού και ιατρικού λόγου έμοιαζε με μάχη αμφίρροπη καθώς το υλικό της ανθρώπινης ψυχής ήταν πεδίο διεκδίκησης για την ανάδειξη του πιο έγκυρου φορέα της θεσμικής αλήθειας -από τα ωραιότερα βιβλία που μπορεί να διαβάσει κανείς γι' αυτό το θέμα είναι το Εγώ, ο Πιερ Ριβιέρ, του Μισέλ Φουκώ και ομάδας συνεργατών του. Ειδικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες στο σώμα του εγκληματία ξαναρχίζουν να εγγράφονται διαγνώσεις και προγνώσεις επικινδυνότητας, περισπούδαστες μελέτες για τους λόγους που αυτό το κύτταρο της κοινωνίας βγήκε ελαττωματικό... Την εποχή του φλογερού έρωτα ανάμεσα στην νεογέννητη εγκληματολογία και την ήδη τότε γοητευτική ιατρική, οι διαγνώσεις συνεπάγονταν κι ένα ολόκληρο πλέγμα εξειδικευμένων μέτρων για το "άρρωστο κύτταρο" ["η κύρωση πρέπει να λειτουργεί ατομικά, σαν φάρμακο" έλεγε ο εκ των γεννητόρων της εγκληματολογίας Raffaele Garofalo].

Έλεγαν οι I. Taylor, P. Walton & J. Young για την γέννηση της εγκληματολογίας στο The New Criminology -τη ναυαρχίδα της κριτικής εγκληματολογίας:

"Ο βιολογικός ντετερμινισμός ασκεί μεγαλύτερη γοητεία από τον κοινωνιολογικό ντετερμινισμό επειδή εξαλείφει οποιοδήποτε υπαινιγμό ότι το έγκλημα μπορεί να είναι το αποτέλεσμα κοινωνικών ανισοτήτων: Το έγκλημα είναι κάτι που βρίσκεται στη φύση του εγκληματία και όχι μία δυσλειτουργία της κοινωνίας. Επιπλέον επιτυγχάνει την απόλυτη εξάλειψη της πιθανότητας κάποιας εναλλακτικής πραγματικότητας. Γιατί ο βιολογικά κατώτερος είναι συνώνυμος με τον α-κοινωνικό. Η ανάλυση εστιάζει στο άτομο που δεν μπορεί να είναι κοινωνικό. με αυτή την εξατομίκευση δεν αποτελεί απειλή για τη μονολιθική πραγματικότητα που αποτελεί το επίκεντρο του θετικισμού" (Taylor, Walton και Young 1973: 40)

Κύλισε πολύ νερό στ' αυλάκι έκτοτε, οι αντιλήψεις άλλαξαν, κάποια περίοδο αμφισβητήθηκε κι η έννοια της ιδιαίτερης εγκληματικής προσωπικότητας ενώ και η "ύβρις" ότι η επικινδυνότητα είναι ψευδοεπιστημονική έννοια κατάφερε να αποκτήσει σεβαστά ακροητήρια. Και, σαν να έπρεπε να κλείσει κάποια στιγμή ο κύκλος, ξαναγυρνάμε στο κύτταρο, μαθαίνουμε να διαβάζουμε την εγκληματική προδιάθεση στον γεννετικό κώδικα, ανακαλύπτουμε φάρμακα που θα κτυπήσουν το κακό στη ρίζα του, στον εγκέφαλο -οι λοιποί παράγοντες, οι κοινωνικές δομές στο απυρόβλητο...

Μόνο που στα σύγχρονα συμφραζόμενα, η "θεραπεία" έγινε πρόβλημα και όχι αίτημα -άσε που στοιχίζει και πολύ για να επιβαρύνουμε τους κρατικούς προϋπολογισμούς με μέτρα για τους "εγκληματίες", πόσο μάλλον για τους ψυχασθενείς εγκληματίες... Κάπως σαν να απορυθμίστηκε η αγορά: υψηλή παραγωγή διαγνώσεων, χαμηλή κατανάλωση θεραπειών. Και λοιπόν; Μήπως ήρθε πάλι η ώρα για την παλιά, καλή λοβοτομή που εξασφάλισε ένα Νόμπελ στον εφευρέτη της; Αν οι γιατροί χάνουν την υπομονή τους με τους "ακαταλόγιστους" -δείτε τον εκνευρισμό που αποπνέει ο λόγος του ψυχίατρου στο video-, αν λένε σε όλους τους τόνους "αυτούς δεν τους θέλουμε εδώ", αλλά δεν ξέρουμε να υπάρχουν άλλες δομές να τους υποδεχτούν -λίγες και απρόθυμες να "καούν" και οι εναλλακτικές δομές-, τότε τι αναμένεται γι' αυτούς τους ανθρώπους; Απ' τη στιγμή που τους ορίζουν ως πρόβλημα, ποια είναι η λύση; Να σβηστούν από τον χάρτη ως , κατά ιατρική διάγνωση, "χαμένες περιπτώσεις" γιατί ακόμα δεν βρέθηκε "θεραπεία" γι' αυτούς και, μέχρι να βρεθεί, τους περιμένει η χωματερή, με maximum της ελπίδας έναν θάνατο που να μην υπεβαίνει τα όρια της αντοχής τους στην οδύνη -μια ευγενής πράξη ευθανασίας!...

Μέχρι να πάψουμε μα ερευνούμε το "κύτταρο" και να στρέψουμε το βλέμμα απ' το "περιστατικό" στον άνθρωπο, στον άνθρωπο στην ολότητά του και όχι στο στίγμα του.

Precarious lives

Στις 13.11.2009, βρέθηκε σε μία δασώδη περιοχή κάπου στο Πουέρτο Ρίκο ένα αποκεφαλισμένο, καμμένο και τεμαχισμένο σώμα. Ανήκε στον Χόρχε Στίβεν Λόπεθ Μερκάντε.

Παραθέτω λινκ δημοσιεύματος (στα αγγλικά):

http://www.ireport.com/docs/DOC-357813

πάντειο πανεπιστήμιο, παρασκευή πρωί: η αστυνομία στην υπηρεσία του πολίτη

Την Πέμπτη 12 Νοέμβρη, το βράδυ, τα μέλη ΔΕΠ ενημερωθήκαμε, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και ανακοίνωσης που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Παντείου, ότι το πανεπιστήμιο θα παρέμενε κλειστό επί τριήμερο, χωρίς καμιά αιτιολόγηση ή διευκρίνηση -το περιεχόμενο της ανακοίνωσης ήταν το παρακάτω:

Το Πανεπιστήμιο θα παραμεινει κλειστό Παρασκευή 13/11, Δευτέρα 16/11 & Τρίτη 17/11.

Από την Πρυτανεία

Το πρωί της Παρασκευής, οι φοιτητές οι οποίοι προφανώς δεν είχαν ενημερωθεί, πήγαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους και βρήκαν το πανεπιστήμιο φρουρούμενο από δυνάμεις της αστυνομίας, ενώ κάποιοι από τους ένστολους φρουρούς κινούντο και στον πεζόδρομο που συνδέει το νέο κτίριο με το παλιό συγκρότημα των δύο κτιρίων. Τουτέστιν σε χώρο που καλύπτεται από το πανεπιστημιακό άσυλο. Έτσι, οι φοιτητές πληροφορήθηκαν από την αστυνομία ότι τα μαθήματά τους δεν θα γίνονταν, ούτε επιτεπόταν η πρόσβασή τους στον χώρο γιατί το πανεπιστήμιο θα παρέμενε κλειστό.

Σε όποιους φαίνεται φυσιολογική αυτή η απρόκλητη και αφνίδια κίνηση της Πρυτανείας να κλείσει το πανεπιστήμιο ή δεν τον σοκάρει η εικόνα των συρρεόντων φοιτητών οι οποίοι ενημερώνονται από την αστυνομία για την αναστολή της ακαδημαϊκής τους δραστηριότητας, ε, γι' αυτούς τα πράγματα καλώς καμωμένα ως συνάδοντα και με το καλλιεργούμενο κλίμα για επικείμενη σύρραξη.

Εγώ θα ήθελα μια απάντηση.

Μια τεκμηρίωση της απόφασης της Πρυτανείας, η οποία φαίνεται να πάρθηκε τόσο βιαστικά ώστε να μην συγκληθεί έστω η Σύγκλητος για να αναλάβει και την ευθύνη της υλοποίησής της.

Κυρίως μια απάντηση που δεν θα παραπέμπει στις μιντιακές αφηγήσεις περί του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου ως συνθήκης υψηλής επικινδυνότητας, και η οποία θα συνάδει με την ακαδημαϊκή μας ιδιότητα και την ευθύνη μας απέναντι στους φοιτητές. Μια ευθύνη η οποία -και στον βαθμό που αποδεδειγμένα συντρέχουν σοβαροί λόγοι για το κλείσιμο του πανεπιστημία- συνεπάγεται τουλάχιστον την δική μας παρουσία στο χώρο για να περιφρουρήσουμε τόσο το χώρο όσο και το άσυλο.

Ελπίζω να μην σκεφτούμε εκ των υστέρων τι θα έπρεπε να είχε γίνει και γιατί τέτοιες πρακτικές δεν είναι δυνατόν να εντάσσονται στην ρουτίνα των πρυτανικών αποφάσεων

Και η πρώτη αντίδραση, 18/11: Υπό κατάληψη τελεί από τις 10πμ η Πρυτανεία του Παντείου. Ακολουθεί η ανακοίνωση των φοιτητών-τριών http://www.tvxs.gr/v26431

Και πάλι από φοιτητές η αντίδραση, μεταπτυχιακούς αυτή τη φορά, την αυτόνομη κίνηση μεταπτυχιακών φοιτητών Manifesto

Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρύτανης του Παντείου κ. Τσίρης έλαβε μόνος του την απόφαση να κλείσει το Πάντειο εν όψει της επετείου του Πολυτεχνείου, υπό τον φόβο των επεισοδίων. Την εφαρμογή της απόφασης "διασφάλισαν" οι αστυνομικές δυνάμεις που τοποθετήθηκαν έξω από το πανεπιστήμιο και απαγόρευαν σε όλους την είσοδο στους χώρους του. Η απαξίωση του θεσμού οδήγησε στο τραγικό ως αστείο γεγονός του να ζητάν οι άνδρες των ΜΑΤ από τους καθηγητές του Παντείου ταυτότητες για να τους επιτρέψουν την είσοδο στο χώρο! Επιπλέον αποτέλεσμα της απόφασης του Πρύτανη ήταν το να απαγορευθεί επί της ουσίας η πραγματοποίηση της Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου Φοιτητών Παντείου που είχε συγκληθεί με απόφαση του ΔΣ για την Παρασκευή. Ποιος όρισε τον κ. Τσίρη και τον εκάστοτε πρύτανη τοποτηρητή του πανεπιστημίου; Ποιος όρισε την αστυνομία θωρωρό του Παντείου; Από πότε κλείνει το πανεπιστήμιο χωρίς να το έχει συζητήσει καν η Σύγκλητος, το ανώτερο όργανο του Πανεπιστημίου; Από πότε μπορούν να ακυρώνονται πρακτικά οι προγραμματισμένες διαδικασίες συλλογικοτήτων του πανεπιστημίου χωρίς καν αυτές να ερωτώνται; Τα γεγονότα που ακολούθησαν την πορεία του Πολυτεχνείου, όταν και μετά από μία ειρηνική πορεία ακολούθησαν πάνω από 280 τυχαίες προαγωγές που τελικά εξελίχθηκαν σε μόλις 7(!) συλλήψεις δείχνει πως τα προβλήματα της ασφάλειας των πολιτών όχι απλώς δεν αντιμετωπίζονται αλλά αντιθέτως συχνά προκύπτουν από την παρουσία της αστυνομίας. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοϊδης και ο πρύτανης του Παντείου κ. Τσίρης είναι υπόλογοι στην πανεπιστημιακή κοινότητα για αυτή την κίνηση κατάργησης του ασύλου. Manifesto Αυτόνομη Κίνηση Μεταπτυχιακών

η δίκη του Αλέξη...*

Ενόσω δυο πόλεις ερίζουν για τη μη διεξαγωγή της δίκης για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα δικαστήριά τους και η οικογένεια του θύματος ζητά το αυτονόητο, δηλαδή να αποδοθεί δικαιοσύνη χωρίς να παρεμποδίζουν ειδικοί όροι αυτή τη διαδικασία, ενόσω η υπόθεση προσλαμβάνει χαρακτηριστικά αρχαίας τραγωδίας, υπάρχει αυτό το "η δίκη του Αλέξη" να σηματοδοτεί όχι παραδρομές ή γλωσσικές ευκολίες του δημοσιογραφικού λόγου αλλά κάτι που μοιάζει με την αλήθεια.

Με μια αλήθεια που υπερβαίνει ακόμα και την αναλγησία με την οποία ανασύρθηκαν φάκελοι και δυσφημιστικά στοιχεία για το θύμα πριν ακόμα γίνει η κηδεία του. Μια αλήθεια που τρέφεται ένα χρόνο τώρα απ' τις σάρκες του νεκρού παιδιού, μια αλήθεια που τον καθιστά υπεύθυνο για όσα συνέβησαν τον περασμένο Δεκέμβρη και όσα "φημολογείται" ότι θα συμβούν τον φετεινό... Με πρωτοστατούντα τον θεσμικό λόγο περί αναμενόμενων ταραχών και εξοπλισμού της αστυνομίας για την καταστολή τους, το διακύβευμα έπαψε να είναι η απονομή της δικαιοσύνης κι έγινε η τήρηση της τάξης.

Για να γίνει πια η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ζήτημα δημόσιας τάξης** και, ως τέτοιο, να χάσει τον πυρήνα του, την δική του αυταπόδεικτη αλήθεια: γιατί θα πρέπει να θυμάται η ελληνική κοινωνία την 6 Δεκέμβρη 2008; Για τις φωτιές και τις βιτρίνες!...

Η δίκη του Αλέξη.

Που κανείς δεν τη θέλει στην πόλη του γιατί, όπως λέγεται, θ' ανάψουν πάλι φωτιές, θα σπάσουν πάλι βιτρίνες...

"Ανοιχτό άφησε το ενδεχόμενο να αναβληθεί η δίκη" ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Να αναβληθεί.

Η θεσμική επιβεβαίωση της αλλαγής των όρων, της αλλαγής των ρόλων, της τραγωδίας που χάνει την πεμπτουσία της όταν η αυλαία κλείνει έχοντας από τα πριν εξοστρακίσει την κάθαρση.

*Μ' αυτή τη διατύπωση αναφέρεται το θέμα σε δημοσιεύματα του tvxs.

** "Ανοιχτό άφησε το ενδεχόμενο να αναβληθεί η δίκη για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον περασμένο Δεκέμβριο στα Εξάρχεια, από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα, ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδης. Ο κ. Βούγιας τόνισε ότι την απόφαση θα λάβει το υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά πρόσθεσε ότι θα πρέπει να συνεκτιμηθεί η άποψη της οικογένειας, η οποία έχει υποβάλλει αίτημα να διεξαχθεί στις φυλακές Κορυδαλλού" http://www.tvxs.gr/v25984

μέτρα για τις φυλακές

"Mέτρα για την αποσυμφόρηση των φυλακών και τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης παρουσίασε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης. Ο υφυπουργός Απόστολος Κατσιφάρας αναφέρθηκε στο καθεστώς, που επικρατεί στις φυλακές: «Η εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα τα σωφρονιστικά καταστήματα είναι επιεικώς απαράδεκτη και πολλές φορές αγγίζει, εάν όχι και ξεπερνά, τα όρια της απάνθρωπης και προσβλητικής για την αξία και τα δικαιώματα του ανθρώπου διαβίωσης»

"Η αποσυμφόρηση των φυλακών θα κινηθεί σε δύο επίπεδα: με άμεσες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την αναβάθμιση και επέκταση των εναλλακτικών μορφών έκτισης της ποινής με την εθελουσία προσφορά εργασίας σε κοινωνικά ιδρύματα και υπηρεσίες. Τα μέτρα αποσυμφόρησης θα δοθούν για δύο μήνες για διαβούλευση στους αρμόδιους φορείς, όπως είναι οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, οι δικαστικές ενώσεις και οι ΜΚΟ, που κινούνται στο χώρο των φυλακών. Σχετικά με την προφυλάκιση ο υπουργός Χάρης Καστανίδης είπε ότι με νέες τροπολογίες επιβάλλεται πλέον ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία για την επιβολή περιοριστικών όρων", ενώ εξομοιώνονται και οι παραβάτες του νόμου περί ναρκωτικών με τους λοιπούς κρατούμενους σε ό, τι αφορά την "υφ' όρων" απόλυση

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1074150&lngDtrID=244

Ε, ναι, παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου αλλά και με διπλοβάρδιες για την κατασκευή του "φόβου του Δεκέμβρη", είναι μάλλον ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι εξαγγέλλονται μέτρα για της γης τους κολασμένους. Όσοι κι αν είναι αυτοί που θα καταφέρουν να βγουν από τη φυλακή με βάση αυτά τα μέτρα.

Θα σταθώ, όμως, στο ζήτημα των "εναλλακτικών μορφών έκτισης της ποινής με την εθελουσία προσφορά εργασίας σε κοινωνικά ιδρύματα και υπηρεσίες", για να υπογραμμίσω ότι ακόμα κι αν πάψουν οι δικαστές να φοβούνται τις εναλλακτικές ποινές κι αρχίσουν να εφαρμόζουν το μέτρο σύμφωνα με το πνεύμα του νόμου, υπάρχει η τρομοκρατημένη κοινωνία για να επαναφέρει την κατασταλτική τάξη... Διότι και καθώς "ο φόβος φυλάει τα έρμα", ακόμα και η περιορισμένη μέχρι τώρα εφαρμογή του μέτρου προσκρούει στην απροθυμία των υποψήφιων εργοδοτών οι οποίοι φοβούνται ακόμα περισσότερο να εντάξουν κατάδικους στο εργασιακό περιβάλλον που ελέγχουν. Εμείς, δηλαδή που καταναλώνουμε τα μηνύματα ότι "μια φορά εγκληματίας, για πάντα εγκληματίας", ως εάν η υποτροπή να είναι στο DNA του παραβάτη του νόμου... Έτσι, για παράδειγμα, θα μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση εάν εκφράζανε την πρόθεσή τους να συνδράμουν την εφαρμογή αυτού του μέτρου, οι αιρετοί στην τοπική αυτοδιοίκηση, ρισκάροντας την επανεκλογή τους...

απορία...

Γιατί άραγε το προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ πήρε την πρωτοβουλία να οργανώσει κινητοποιήσεις κατά της τρομοκρατίας καλώντας σ' αυτές, με δύο διαδοχικές ανακοινώσεις, πλήθος φορέων αλλά όχι την ίδια την ΠΟΣΔΕΠ;

Γιατί δεν έθεσε το ζήτημα στα όργανα της Ομοσπονδίας για να ληφθεί μέσα από αυτά η απόφαση;

Μήπως προτίθενται να καταγγείλουν σε προσεχείς συνεντεύξεις στα προσφιλή τους ΜΜΕ ως... "συνοδοιπόρους" τις υπόλοιπες παρατάξεις -ειδικότερα τη Συσπείρωση Παν/κών που είναι και της μόδας;

Ξέρουν κάτι που δεν το ξέρουμε οι υπόλοιποι;

Προσβλέπουν σε κάτι που δεν το φανταζόμαστε οι υπόλοιποι;

το εξωτικό θα φορεθεί πολύ κι εφέτος...

Μια «καινοτόμα» πρόταση για την αντιμετώπιση του κοινωνικού ρατσισμού και των προκαταλήψεων!

«Ζωντανή» δανειστική βιβλιοθήκη Δανία: άνθρωποι θύματα προκαταλήψεων διηγούνται τις ιστορίες τους στο κοινό

Η Ρόζα Φέλτμαν δούλευε επί 11 χρόνια ως στριπτιζέζ στη Θεσσαλονίκη. Ο Μάμετ από το Ιράν έζησε ως παιδί σε ένα πλοίο μεταφοράς κοντέινερ. Ο Πέτερ Νιμ κάνει τακτικά περιπολίες ως αστυνομικός στην πιο σκληρή γειτονιά της Κοπεγχάγης. Και οι τρεις φορούν σήμερα μια μαύρη μπλούζα με την προτροπή «Δανείσου με».

Η Ρόζα, ο Μάμετ και ο Πέτερ είναι τρία από τα δεκάδες «ανθρώπινα βιβλία» που διαθέτει προς δανεισμό η Ζωντανή Βιβλιοθήκη της Κοπεγχάγης- μια πρωτοβουλία για την καταπολέμηση των προκαταλήψεων που έχει ήδη βρει μιμητές σε πολλές χώρες του εξωτερικού, από τις ΗΠΑ και τη Σλοβενία έως την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία… [βλέπε τη συνέχεια, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι το «ευπώλητο» ανθρώπινο βιβλίο ήταν η Ρόζα, η στριπτιζέζ, στο:

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4534577

[ΤΑ ΝΕΑ Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009] Έπεσα τυχαία σ’ αυτό το δημοσίευμα κι άρχισα να το διαβάζω ανυποψίαστη, πιστεύοντας ότι πρόκειται για την παρουσίαση θεατρικού έργου. Και ενόσω είχα την αίσθηση ότι κάτι μου διέφευγε, κάτι που θα αποκαλυπτόταν στο τέλος, μια επιφύλαξη έστω, έβλεπα να αναπαράγεται ατόφια η ευκολία με την οποία μιλάμε για τη λύση προβλημάτων παρακάμπτοντας τα ίδια τα προβλήματα. Στην προκείμενη περίπτωση μάλιστα, ανακάλεσα αβίαστα στη μνήμη μου τις παρακάτω φράσεις του Goffman:

«Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτοί που ζουν στο περιβάλλον των κοινωνικών επιστημών βρέθηκαν τόσο γρήγορα να χρησιμοποιούν με άνεση τον όρο “παρεκκλίνων”, ως εάν εκείνοι στους οποίους παραπέμπει ο όρος έχουν αρκετά κοινά ώστε να μπορούν να ειπωθούν σημαντικά πράγματα γι’ αυτούς ως σύνολο. Όπως ακριβώς υπάρχουν ιατρογενείς διαταραχές, αποτέλεσμα της δουλειάς που κάνουν οι γιατροί (πράγμα που τους δίνει στη συνέχεια ακόμα περισσότερη δουλειά), έτσι υπάρχουν και κατηγορίες ανθρώπων που δημιουργούνται από τους μελετητές της κοινωνίας και έπειτα μελετώνται από αυτούς» (Goffman E., Το Στίγμα, 1963/ 2001: 252) Ο Goffman αναφέρεται στην επιστημονική κατασκευή του Άλλου ως σημαίνουσα διαδικασία δημιουργίας των κοινωνικών στερεοτύπων· εκείνων των προκατασκευασμένων εικόνων, οι οποίες διαμορφώνονται έξω από την προσωπική μας εμπειρία, καθιστούν ωστόσο –και μάλιστα με ιδιαίτερα ανελαστικό τρόπο- την Ρόζα τη στριπτιζέζ αντικείμενο ρατσισμού. Υπάρχει, πράγματι, ένας αριθμός ερευνών που δείχνουν ότι ο «Άλλος», έστω κι αν δεν φοράει ακριβώς την μπλούζα με την προτροπή «Δανείσου με», απέναντι στον εξ ημών συνομιλητή του μιλάει για τη ζωή του μεταφέροντας ατόφια τα στερεότυπα που παράγει ο επιστημονικός ή/και ο θεσμικός λόγος και τα οποία ανταποκρίνονται σ’ αυτό που ο εξ ημών περιμένει να ακούσει. Για να συνεννοηθούν. Για να συναινέσει ο εξ ημών να αποδεχθεί το ενδεχόμενο ότι ο Άλλος δεν είναι Άλλος. Να δεχτεί και να αποδεχτεί το υλικό της ανθρώπινης ζωής που θα ενεργοποιήσει αντανακλαστικά κανονιστικής ακύρωσης της ετερότητας. Που θα ανακατασκευάσει την ταυτότητα του Άλλου, εντάσσοντας την σε ένα κυρίαρχο πλαίσιο εννοιών, ερμηνειών, επαναπροσδιορισμού των αναμενόμενων συμπεριφορών. Υπάρχει κι ένα αξίωμα που αφορά τις διαδικασίες του πιο σκληρού από τα συστήματα κοινωνικού ελέγχου, του ποινικού συστήματος. Σύμφωνα μ' αυτό το αξίωμα δεν είναι ο κατηγορούμενος εκείνος που πρέπει να αποδείξει την αθωότητά του αλλά είναι ο δικαστής αυτός που θα πρέπει να αποδείξει την ενοχή του. Άγνωστο στο κοινό αυτό το αξίωμα, καθώς ο Λόγος των κειμένων της ποινικής διαδικασίας εισηγείται ακριβώς το αντίστροφο και έτσι είναι το αστίστροφο αυτό που διαχέεται στο δημόσιο λόγο ως αυτονόητη διαδικασία που παράγει τη θεσμική αλήθεια. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό ακριβώς το ανεστραμμένο μοντέλο αναπαράγει και ο εν λόγω χειρισμός των οριζόμενων ως παρεκκλινόντων, ακόμα [αν όχι κυρίως] και όταν ορίζονται ως θύματα προκαταλήψεων που θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί δεν τους αξίζει αυτή η τύχη. Κι έτσι, φορώντας το μπλουζάκι τους, εκτίθενται στη δημόσια θέα όπως ο κατηγορούμενος στο υπερυψωμένο εδώλιο της αίθουσας του δικαστηρίου, και απευθύνονται στους κριτές τους υπερασπίζοντας την "αθωότητά" τους. Οικειοθελώς αυτή τη φορά. Έχοντας ήδη πρωτογενώς εσωτερικεύσει την εικόνα που έχουν για αυτούς τα ακροατήρια στα οποία απεύθύνονται -αλλιώτικα προς τι η διαθεσιμότητα να κάνουν τη ζωή τους ανάγνωσμα; Χαρακτηρίζοντες και χαρακτηριζόμενοι σε μια αναπαράσταση της αδύνατης επικοινωνίας που μοιραία θα διαιωνίζεται εκτός της σκηνής στην οποία επιτελείται δραματουργικά η "συμφιλίωση".

Αλλά στην κοινωνία του θεάματος ζούμε, σ' αυτό πλαίσιο καλπάζει η φαντασία και παράγει θεάματα επίλυσης διενέξεων όπου οι ρόλοι είναι δοσμένοι: στο υπερυψωμένο εδώλιο/σκηνή οι ηθοποιοί κι απέναντι τους οι θεατές. Θα μπορούσαν ποτέ να αντιστραφούν οι ρόλοι και το μπλουζάκι να το φοράνε οι χαρακτηρίζοντες; Μα αυτή θα ήταν μια ολότελα γελοία ιδέα! Τι κακό έχουν κάνει οι χαρακτηρίζοντες για να προσφέρουν τη βιογραφία τους προς κατανάλωση;

Λέει κάπου ο Henry Stuart:

«Το μέλλον με απασχολεί με βασανιστικά ερωτήματα του παρελθόντος. Δεν έχω τις απαντήσεις, Τα ερωτήματα είναι απλά. Γιατί οι άνθρωποι δημιουργούν διαφορές και κατόπιν αξιολογούν τους άλλους ως καλούς και κακούς;… Το θεμελιώδες ζήτημα είναι η προβληματική φύση της κοινωνικής κατασκευής, αξιολόγησης και επένδυσης στη διαφορά. Η διαμόρφωση διαφορών και η αξιολόγηση κατηγοριών ως καλές ή κακές είναι το πρόβλημα. Η λύση δεν είναι εύκολη διότι, ως ακαδημαϊκοί, εμπλεκόμαστε στη παραγωγή και αξιολόγηση της διαφοράς. Η λύση είναι δύσκολη διότι η σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία, η διανοητική ικανότητα και η επιστημονική πρόοδος βασίζονται στην παραγωγή και διατήρηση διαφορών, ως εάν αυτές οι κατασκευές να ήσαν αληθινές. Δεν είναι αληθινές. Αλλά το ότι επενδύουμε στην πραγματικότητά τους αποτελεί το πρόβλημα και τη λύση. Τι μπορεί να γίνει για να ξεπεραστεί αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα;» (Henry, Stuart στο Henry, Stuart, Gregg Barak, & Dragan Milovanovic, 1997, "Three by Three", Critical Criminologist, 7 (2-3)

Τι πρέπει, λοιπόν, να περιλαμβάνει το «ανθρώπινο βιβλίο» σ’ ένα περιβάλλον όπου τα λεξιλόγια των κινήτρων, των ταυτοτήτων και της ανθρώπινης δράσης θα πρέπει να παρακάμψουν τις προηγηθείσες διαδικασίες κατασκευής της ετερότητας, την ίδια στιγμή που το πείραμα των ανθρώπινων βιβλίων ομνύει ακριβώς σ’ αυτές; Και πόσο απέχει η αποδοχή του Άλλου ως μη-Άλλου από την μετατροπή του σε άκακο παλιάτσο;

Υ.Γ. Η δημοσίευση έγινε δυο μήνες πριν. Προσωπικά δεν έτυχε να ξαναδώ ή να ακούσω να γίνεται αναφορά στο θέμα αυτό. Η μέχρι τώρα εμπειρία ωστόσο δεν παρέχει καμιά εγγύηση ότι το συγκεκριμένο reality show δεν θα προκύψει κάποια στιγμή ως ρηξικέλευθη ιδέα κάποιου κρατικού ή άλλου φορέα, κάποιου επαγγελματία της επίλυσης κοινωνικών διενέξεων... Έτσι κι αλλιώς, οι ιδέες της παρέμβασης στο πεδίο όπου συναντώνται πρόσωπα και όχι δομές ήταν και θα είναι δημοφιλείς!

ο απόλυτος εξευτελισμός...

Μολονότι το πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είναι αφυκτικά βαρύ, τόσο που δεν θα μου επέτρεπε την πολυτέλεια μιας ανάρτησης, δεν κατάφερα να αγνοήσω το δημοσίευμα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση της σημερινής Καθημερινής, ως συνήθως με την υπογραφή του κ. Λακασα [αγνοώ πού μπαίνει ο τόνος γιατί το επίθετο το βλέπω πάντα ά-τονο]

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_122_01/11/2009_335596

Aπό εξετάσεις τα τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ, ο υπέρτιτλος του δημοσιεύματος και ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι στα συμπαραδηλούμενα της λέξης "εξετάσεις" εντάσσεται μάλλον η νόσος παρά η αξιολόγηση, καθώς αυτό το πνεύμα αναπαράγει συνολικά το δημοσίευμα.

Όλοι συμφωνούν πως πρέπει να μειωθούν και να αξιολογηθούν με τις νέες ανάγκες είναι ο τίτλος, με αυτό το "όλοι" να κατασκευάζει την πεποίθηση περί μιας καθολικής συναίνεσης, έτσι ώστε να προσδίδεται το κύρος απόφανσης στα αποσπάσματα των δύο συνεντεύξεων που περιλαμβάνει το δημοσίευμα. Μάλλον απαρατήρητο περνάει, λοιπόν, και το γεγονός ότι μιλούν οι εκπρόσωποι των ομοσπονδιών διδασκόντων κ. Μπουρνόβα και κ. Τσάκνης και όχι οι ομοσπονδίες δια των κειμένων των αποφάσεων τους.

Περί "ακαδημαϊκών κριτηρίων" αναδιάρθρωσης του τοπίου της ανώτατης εκπαίδευσης

«Πρέπει να καταργηθούν τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ». Σε αυτό συναινούν οι εκπρόσωποι των ομοσπονδιών διδασκόντων στα πανεπιστήμια (ΠΟΠΣΔΕΠ) και στα ΤΕΙ (ΟΣΕΠ), «διευκολύνοντας» έτσι την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να προχωρήσει στο νέο χωροταξικό σχεδιασμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που εμπερικλείει αποφάσεις με πολιτικό κόστος. Κι αυτό γιατί οι τοπικές κοινωνίες αντιδρούν έντονα σε όποια απόφαση για κατάργηση τμημάτων που θα μειώσει τον φοιτητικό πληθυσμό τους, αφού μέσω των φοιτητών τονώνεται η τοπική οικονομία (ενοίκια, κατανάλωση κλπ.)". [οι υπογραμμίσεις δικές μου]

Σε οριακό σημείο [τίτλος] ή η αποκάλυψη του προβλήματος!

«Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει φθάσει σε οριακό σημείο. Όχι μόνο συνεχίζονται οι ιδρύσεις τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, αλλά θα έχουμε και ένα νέο πανεπιστήμιο στη Δυτική Στερεά Ελλάδα, το οποίο φαίνεται πως αποφασίσθηκε μετά τη λειτουργία εκείνου στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα!», αναφέρει στην «Κ» η γραμματέας της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών κ. Ευγενία Μπουρνόβα. Ενδεικτικά, την τελευταία δεκαετία δημιουργήθηκαν με ευρωπαϊκά κονδύλια πάνω από 100 τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Σήμερα λειτουργούν περί τα 500 τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ διασκορπισμένα σε 64 πόλεις".

Και ο λόγος περί συναίνεσης! Πειστικότατος δε καθώς το θεωρούμενο από την κ. Μπουρνόβα ως "πρώτο βήμα" υπήρξε ένα από το μείζονα ζητήματα που έθεσε η κοινότητα των διδασκόντων κατά τους προηγούμενους μήνες.

"Οι δύο εκπρόσωποι, μιλώντας στην «Κ», τονίζουν ότι για τον επανασχεδιασμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απαιτείται συναίνεση όλων των πλευρών της ακαδημαϊκής κοινότητας, γιατί η πορεία έχει πολλά «αγκάθια»: - «Το πρώτο βήμα είναι η αξιολόγηση όλων των τμημάτων», παρατηρεί η κ. Μπουρνόβα.

Μπορεί όμως να προχωρήσει η αξιολόγηση όταν, ενδεικτικά, υπάρχουν ΑΕΙ που δεν έχουν κάνει το ελάχιστο βήμα προς τον στόχο αυτό, ενώ πανεπιστήμια δεν δημοσιεύουν καν τα βιογραφικά των διδασκόντων ώστε οι ενδιαφερόμενοι να έχουν μια πρώτη εικόνα;"

[οι υπογραμμίσεις δικές μου]

Ιδού, λοιπόν, και ο συνήθης ένοχος! Γιατί άραγε δεν προχωρούν σε αξιολόγηση τα ΑΕΙ; Δεν χρειάζεται απάντηση, είναι αυτονόητη στα συμφραζόμενα του δημοσιεύματος. Πολλώ μάλλον που κάποια πανεπιστήμια αποκρύπτουν και τα βιογραφικά των διδασκόντων για να μην αποκαλύψουν τις... πομπές τους!

Εσάς, άξιος ο μισθός κ. Λακασα [πάντα χωρίς τόνο]. Οι άλλοι, όμως, γιατί επιμένουν να εκτίθενται κατ' αυτόν τον τρόπο στους συναδέλφους τους;