Κι έπειτα σκέφτομαι με πίκρα την συγκυρία ή, σωστότερα, την αλληλουχία των συμπτώσεων μέσα από τις οποίες μάθαμε το θάνατο του μικρού τσιγγάνου στα Νέα Λιόσια. Ο Παναγιώτης Κωνσταντίνου ανακάλυψε σε ένα blog αυτόν τον άγριο θάνατο και το tvxs τον έβαλε στις πρώτες ειδήσεις. Το tvxs έχει μεγάλη επισκεψιμότητα και το διαβάσαμε -από ό, τι είδα βέβαια τα σχόλια ήταν ελάχιστα, πάντως έλειπε το σύνηθες trolling και το ακόμα πιο σύνηθες παραλήρημα των ποικιλο-ανώνυμων επαναστατών του πληκτρολογίου. Είναι και γιορταστική περίοδος με όλα τα συμπαραδηλούμενα στον τρόπο με τον οποίο εισπράττουμε και ορίζουμε τα γεγονότα που γίνονται είδηση, όπως αυτή η είδηση που πρόβαλε -σχεδόν τυχαία!- έναν θάνατο που είχε συμβεί τέσσερις μέρες πριν και τον αφηγήθηκε.
Και κάπου εκεί, τα σκουπίδια, η μπουλντόζα, το "αναπόφευκτο" -ως μοιραία συνέπεια της ζωής των "σκουπιδάνθρωπων"-, εκτινάχτηκαν έξω από το ορισμένο τοπίο και ξανασυναρμολογήθηκαν στην βαρυσήμαντη και πολυσήμαντη συνθήκη "σκοτωμένο παιδί ανήμερα Χριστούγεννα". Κι αν, παρότι η περίοδος ειδησεογραφικά φτωχή, κανείς δεν μας πρόσφερε το θέαμα των θρήνων όταν ανακαλύφτηκε ή όταν θάφτηκε το μικρό σώμα, οφείλεται ίσως στο ότι πρόκειται για ιστορία αυτοτελή, που αρχίζει και τελειώνει στο επεισόδιο του θανάτου και στην πληροφορία για κάποιες έρευνες που θα γίνουν για τις συνθήκες του, ίσως, κάποτε και ποιος θα πιέσει εξάλλου ορίζοντας αυτό το θάνατο ως ανθρωποκτονία ή φτιάχνοντας συνθήματα που να περιέχουν την -τόσο προσφιλή μας άλλοτε!- λέξη δολοφονία· κι ας μην υπήρχε "δόλος" απ' τη μεριά του οδηγού της μπουλντόζας, φταίχτες δεν είναι πάντα τα άτομα/δράστες κι αυτό το ξέρουν καλά τα συνθήματα! Κι ακόμα, θα τολμούσα να πω ότι μέσα από τον ορισμό του "αναπόφευκτου" τέτοιων θανάτων, αυτός ο θάνατος γίνεται μέρος μιας κανονικότητας όχι φιλοσοφικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα αλλά συναρτημένης με τη ρουτίνα της αποκομιδής των σκουπιδιών: και πάλι η συγκυρία, η βαρυσήμαντη και πολυσήμαντη συνθήκη "σκοτωμένο παιδί ανήμερα Χριστούγεννα" είναι ο παράγοντας που, τούτη τη φορά, διέρρηξε εν μέρει την κανονικότητα του αναπόφευκτου και πρόσφερε στο νεκρό παιδί τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που ούτε θα φανταζόταν ποτέ ότι θα του αναλογούσαν**
Οι στίχοι του Pasolini που δανείστηκα στην χθεσινή ανάρτηση [25 δεκέμβρη. το νεκρό παιδί], αφορούν την ίδια την αφήγηση των γεγονότων, την ερμηνεία τους με όρους τρόπου ζωής των "σκουπιδάνθρωπων": "Ο θάνατος του λιλιπούτειου «επαγγελματία» ρακοσυλλέκτη, δεν είναι το πρώτο περιστατικό", γράφει το δημοσίευμα του tvxs· όταν η αφήγηση της συνθήκης -το πλαίσιο!- καταπίνει την περίπτωση, την καθιστά ένα ακόμα περιστατικό που ορίζει το παιδί ως λιλιπούτειο «επαγγελματία» ρακοσυλλέκτη. Θυμήθηκα, λοιπόν, δυο από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία του Pasolini, Τα παιδιά της ζωής και το Βίαιη ζωή· την κουλτούρα του παιγνιδιού των πιτσιρικάδων των συνοικισμών της Ρώμης, το φλερτ με το θάνατο, τον ίδιο το θάνατο ως μέρος του παιγνιδιού. Και δανείστηκα τους στίχους γιατί η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι -όπως δεν θα μάθουμε ποτέ- ο λιλιπούτειος νεκρός έπαιζε πριν τον αρπάξει η μπουλντόζα. Στον σκουπιδότοπο, απαγορευμένο τόπο για τα δικά μας παιδιά, αλλά έπαιζε όπως παίζουν όλα τα παιδιά, δεν ασκούσε το επάγγελμα του ρακοσυλλέκτη, απλώς έπαιζε.
*Απ' το ονειρικό σύμπαν της Ζυράννας Ζατέλη δανείστηκα, λόγω αυθαίρετων συνειρμών, την τελευταία φράση απ' το πρώτο βιβλίο της τριλογίας "Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους. Ο θάνατος ήρθε τελευταίος"
** Με ρώτησε πρόσφατα η Χριστίνα Κυριμοπούλου, "εσύ, τότε, πώς έμαθες για μένα;" Και όταν, όσο πιο διακριτικά μου επέτρεπε το ξάφνιασμα μιας τέτοιας ερώτησης μετά από τόσους μήνες, της μίλησα για την δημοσιότητα που είχε πάρει η υπόθεσή της, έμεινε άναυδη στην αρχή κι έπειτα θύμωσε πάρα πολύ. Και με το δίκιο της, κρίνοντας πια και εκ του αποτελέσματος...
