Ένα κείμενο του Τάκη Χαλδαίου από το ιστολόγιό του paperback writer
http://takischaldaios.wordpress.com/2011/05/22/142/
Το τραγούδι των Doors περιλαμβάνεται στην ανάρτηση
μια κυριακή σε συναυλία. στην επικαιρότητα ο στρος καν. ένας τύπος, γενιά πολυτεχνείου, αναλύει την παγκόσμια συνομωσία των εβραίων φτύνοντας ούζο και χτυπώντας το χέρι δυνατά στο ξύλο. αηδιάζω. μου έρχεται εμετός. ο στρος καν. οι εβραίοι. οι μετανάστες. η εγκληματικότητα. οι σύντροφοι οι παλιοί που έρχονται απ’ τα ξερονήσια και τα προτείνουν σε άλλους τραγουδώντας, οι βάρδοι, τα σύμβολα της επανάστασης. αλλαγή φρουράς. οι σύντροφοι που παλιά τρώγαμε ξύλο μαζί για το ρούσσο, και καλά κάναμε, στην ηρώδου αττικού. τώρα “καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”, δεν έχει άλλο να πούμε. τα βιβλία που διαβάζαμε κωλόχαρτα για προσάναμα τώρα που ακρίβηνε το πετρέλαιο. ποιος μαρξ και πουλαντζάς και γκεβάρα και πράσινα άλογα… τώρα πράσινη ανάπτυξη και “λογική” και οικονομία. οικονομία εγώ δεν ξέρω. λίγο κέυνς διάβασα μ’ ένα φίλο αλλά κι ο τζον προσάναμα τώρα. κι όλα στο δίκτυο. χιλιάδες αναρτήσεις. θυμός. τα τσογλάνια οι αναρχοαυτόνομοι, ο σύριζα που κρύβεται από πίσω τους, αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για την κατάντια. φασίστες; όχι μωρέ. στο κέντρο της αθήνας ο κόσμος που προσεγγίζει την χρυσή αυγή έχει τα δίκια του ε; μη χέσω. οι σύντροφοι. σύντροφοι σε τι; η ιστορία; κωλόχαρτα κι εκείνα τα βιβλία. πως κι έγιναν ναζί οι γερμανοί; γεννήθηκαν; όχι, είχαν κι εκείνοι τα δίκια τους μήπως; ο πάγκαλος. οι μπάτσοι που αναμασάνε ιστορίες της χούντας σαράντα χρόνια μετά, εκεί η ιστορία μεταδίδεται. το μνημόνιο. η μόνη λύση. είμαι ηλίθιος μάλλον αλλά ποια λύση ρωτάω; λύθηκε κάτι; δεν έχει μείνει τίποτα. υπερβολικός ο όργουελ; τι; υπάρχει κάτι; ξέρει κανείς πια πως συντελέστηκε οποιαδήποτε αλλαγή για καλό σ’ αυτόν τον πλανήτη; πως έγιναν άραγε οι επαναστάσεις; έχετε δει φέις κοντρόλ και έλεγχο στοιχείων από απόσπασμα “πολιτών” στην δεριγνύ; μην ανησυχείτε. όλα καλά. υπάρχει κράτος παληκάρια της πένας. υπάρχει προστασία. δεν θα μας την πάρουν την αθήνα. θα την κρατήσουμε δικιά μας για να την κάνουμε σαν τα μούτρα μας. θα βολευτούμε ξανά. θα γλείψουμε ξανά κώλους και θα εξαργυρώσουμε τα επαναστατικά μας νιάτα. είχαμε καλούς δασκάλους άλλωστε, πολλούς απ’ τη γενιά του 60. πως το έλεγε ο σύμβουλος για την επίλυση του μεταναστευτικού, “εμείς του 60 οι εκδρομείς”, κάπως έτσι, εκδρομείς. θα χωθούμε στα τακτοποιημένα μας σπιτάκια ξανά, θα κάνουμε σεξ μια δυο φορές την βδομάδα μετά τον πρετεντέρη ειδικά που λειτουργεί και σαν τζάμπα βιάγκρα και θα πεθάνουμε έχοντας φτύσει ότι ψυχή είχαμε ποτέ. έτσι, ντάουνλοντ το ντάουν ρε μάγκες. εκχωρήστε δικαιώματα. και τι έγινε δηλαδή να λέει κανείς πως γουστάρει να είναι ναζί, να ξυλοκοπάει εβραίους, μαύρους και πακιστανούς, να τους κάψει με βενζίνη, μια χαρά, ελευθερία του λόγου δεν έχουμε; όχι βία αδέλφια, κυρίως αυτό. μην χτυπήσει κανένας. υπάρχει αστυνομία, έννομη τάξη. τι πάει να πει είναι φασίστες κι αυτοί; άνθρωποι είναι, ότι θέλουν πιστεύουν, άλλο τι πιστεύω άλλο η δουλειά. α και το άλλο. μην ξεχνάμε. για όλα φταίει η παγκοσμιοποίηση. παλιά υπήρχαν σχέσεις, χωριά. κρεμάγανε τα κομμένα κεφάλια ανταρτών για παραδειγματισμό των συγγενών, βέβαια και υπήρχαν σχέσεις. είχανε τον τρελό του χωριού να παίζουν τα παιδάκια. όλα τα χωριά. τέλεια ρε γαμώτο αλλά ήρθε η πουτάνα η παγκοσμιοποίηση και τα χάλασε όλα αυτά. άκου να μην μπορώ να κακοποιώ όποιον θέλω μες στο σπίτι μου, άκου να μην μπορώ να φτύνω τον κωφάλαλο στο δρόμο, να μην μπορώ να τον βαφτίζω “αούα” αλλά να πρέπει, λέει, να τον λέω κωφό. να μου χαλάνε το χωριό μου το κωσταλέξι, αίσχος. ναι μωρέ, στα φίφτις όλα τέλεια ήταν. υπήρχαν οικογενειακοί δεσμοί, σχέσεις. κι είχαμε πολλά νησιά. πάντα στην ελλάδα. για όλα τα γούστα. για τουρίστες ακριβούς, για τουρίστες φτηνούς, για δικούς μας που δεν καταλάβαιναν το μεγαλείο της πατρίδας. όλα καλά ήταν. και εμφύλιο και χούντα. ε ρε γλέντια. ανθρώπινα δικαιώματα; παγκόσμια αναγνωρισμένα; αυτά είναι μαλακίες. να μην μπορούμε να φοράμε μαντήλες στις γυναίκες μας; να μην μπορούμε να κόβουμε κλειτορίδες; να διαρρήξουμε εντελώς τις ανθρώπινες σχέσεις; τι θέλετε; να αγαπάμε τους τούρκους που μας είχαν σκλάβους τετρακόσια χρόνια; να μην διατηρήσουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα; να μην κάνουμε πόλεμο κάθε χρόνο με τις ρουκέτες μας το πάσχα; ίσα ρε τσιράκια της παγκοσμιοποίησης. ν’ ακούμε την εβραία την άρεντ να λέει ότι κάθε άνθρωπος έχει τα ανθρώπινα δικαιώματα αξιωματικά; όχι κυρία μου, τεκμηρίωσέ μας το, εδώ υπάρχουν επιστήμες όχι μαλακίες.
η ζωή είναι ωραία. η ζωή μυρίζει κιόλας. οι άνθρωποι είναι ωραίοι, οι άνθρωποι μυρίζουν κιόλας. άλλοτε όμορφα άλλοτε άσχημα. αξίζει να παλεύει κανείς για τη ζωή, για τον άνθρωπο; προσωπικά απαντάει ότι θέλει ο καθένας. αξίζει να παλεύω για το δικαίωμα του πακιστανού να ερωτευτεί την κόρη σου (μου, αν είχα); προσωπικά πάλι απαντάει κανείς. ότι και ν’ απαντήσει ίσως έρθει η στιγμή που θα χρειαστεί να το υπερασπιστεί. αξίζει να σε γαμάει κάθε μέρα το όποιο αφεντικό; απάντησε προσωπικά πάλι. αξίζει να κολυμπάς στον μικρόκοσμό σου; αξίζει να ξεχάσεις τις ανάγκες σου σαν άνθρωπος στα -άντα; αξίζεις το θάνατο της τηλεόρασης; αξίζει να τρως για να ξεχάσεις; αξίζει να βαφτίζεις θλιβερές συνευρέσεις όπου μιλάς για λεφτά σπίτια και βολέματα “καλές παρέες”; αξίζει; ποιος λέει τι αξίζει; ο καθένας για τον εαυτό του. αλλά το υποστηρίζει;
για το μαλακισμένο υποκείμενο που γράφει δεν αξίζει ούτε να με κοροϊδεύουν στα μούτρα καθημερινά ούτε να φορτώνομαι ενοχές για τις αξίες της οικογένειας και των “ανθρώπινων σχέσεων” που μου φόρεσαν καπέλο οι στρεβλοί πρόγονοι ούτε να χέζομαι στο δρόμο μη με βαρέσει κανας φασίστας ούτε να κάνω δημόσιες σχέσεις ούτε να ακολουθώ λογικές που λένε “το μη χείρον βέλτιστον”. στο κάτω κάτω παίζει να μην πεθάνω ποτέ; δεν παίζει, όλοι κουφάλες θα πεθάνουμε. άρα τι σκατά φοβόμαστε; τι κρυβόμαστε; ελπίζουμε; απλά; χωρίς δράση; χωρίς ενέργεια καμιά;
τι αξίζει; αξίζει αυτό που λέει η πίνα. “χορέψτε γιατί αλλιώς χανόμαστε”. αξίζει ο δρόμος. αξίζει ο έρωτας. αξίζει να παλεύεις για το κάθε μικρό ανθρώπινο δικαίωμα μέχρι τελικής πτώσης. αξίζει το σινεμά. αξίζουν οι φίλοι που τα λένε ξεκάθαρα και βαθιά. αξίζει η ψυχραιμία αλλά και η δράση όταν χρειάζεται. αξίζει η επικοινωνία. κι άλλα κι άλλα.
αξίζει να μη μας αλέσει μια μηχανή του κιμά… ναι, αυτό θα ήθελα να μπορεί να πει ο γιος μου για μένα. ότι δεν είμαι κιμάς. δεν είμαι κιμάς. ή είμαι; μπερδεύεσαι κι εύκολα. βοηθάνε όλα.
στη νύχτα είμαστε και κυλιόμαστε. έγραφε ο ζαραμάγκου στο “περί τυφλότητας” για όλα αυτά. η κακή ανθρώπινη πλευρά θα την βρει την τρύπα για να εμφανιστεί ακόμα κι όταν είναι όλοι τυφλοί. πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σκεφτεί την εκμετάλλευση μες στην κατάσταση και πάντα κάποιος που θα σκεφτεί τη ζωή και τον δίπλα του. οι υπόλοιποι παίρνουν θέση ή παθητικά ακολουθώντας ή υποστηρίζοντας με πράξη τις επιλογές τους. δεν τα λέω εγώ. τα λένε άλλοι, στα βιβλία που θα κάνουμε προσάναμα που γράφω παραπάνω.
decision is all there is
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου