Εδώ και δεκαετίες, οι χρήσεις της κοινωνίας του φόβου έχουν αναδειχθεί σε αποτελεσματικό όπλο διαχείρισης των πληθυσμών, διαχείρισης διαμέσου του φόβου του εγκλήματος. Ήδη από την προεκλογική περίοδο η ΝΔ κατέστησε σαφές ότι πρωταρχικό μέλημα θα είναι η ασφάλεια των πολιτών και, με την ανάληψη της κυβέρνησης, από τα πρώτα μέτρα ήταν η κατάργηση του παν/κού ασύλου για ν' ακολουθήσουν ακόμα πιο στοχευμένα μέτρα με την δημιουργία του σώματος αστυνομίας στα πανεπιστήμια, τον έλεγχο των διαδηλώσεων… Η πανδημία δε, δημιούργησε εύφορο έδαφος για κατασταλτικές πολιτικές που αφορούσαν την διαχείρισή της. Πρόσληψη αστυνομικών αντί για υγειονομικούς, εξοπλισμός της αστυνομίας αντί των νοσοκομείων. Πολιτικές που συντηρούσαν γενικευμένο τον φόβο εμποδίζοντάς τον να γίνει οργή.
Και κάποια στιγμή χάνεται ο έλεγχος καθώς τα ΜΜΕ, απερίσκεπτα, αλλάζουν την εικόνα και αναδεικνύουν εμφατικά μια άλλη εγκληματικότητα. Την εγκληματικότητα της νύχτας, τις δολοφονίες, τους βιασμούς. Και κάπου εκεί το περίφημο δόγμα Χρυσοχοϊδη, Νόμος και τάξη, έδειξε την γύμνια του, καθώς αυτό το είδος εγκληματικότητας δεν αντιμετωπίζεται με ξύλο σε διαδηλωτές, με καταστολή σε πλατείες και δαιμονοποίηση της νεολαίας και της πανεπιστημιακής ζωής. Δεν αντιμετωπίζεται με πρακτικές που απλώς εξεικονίζουν την συνεχή και απειλητική παρουσία της Αστυνομίας στον δημόσιο χώρο. Η πανταχού παρούσα αστυνομία αρχίζει να γίνεται ενοχλητική, να δημιουργεί και όχι να αντιμετωπίζει προβλήματα. Η περίπτωση της Νέας Σμύρνης είναι ενδεικτική και η συνέχεια στα όρια της γελοιότητας. Η αστυνομία αποσύρεται, ο αρμόδιος υπουργός εξηγεί ότι δεν θέλουν άλλα φαινόμενα όπως της Νέας Σμύρνης και, καθώς ξυπνάει η νύχτα με τα στοιχειά της, τον βλέπουμε με ένα πάκο φακέλους να πηγαίνει στην εισαγγελία ακολουθούμενος από φωτορεπόρτερ που απαθανατίζουν την σκηνή.
Ανάρμοστες εικόνες; Μα η καταστολή δεν μπορεί να παράγει ανάρμοστες εικόνες που υπονομεύουν τον πυρήνα της. Καθώς μάλιστα ο χειμώνας προβλέπεται άγριος και η αστυνομία, που θα δράσει πάλι για να καταστείλει τις αντιδράσεις του κόσμου, δεν μπορεί να είναι απονομιμοποιημένη ως αναποτελεσματική στην καταστολή της βαριάς εγκληματικότητας. Έτσι, για πολλοστή φορά, μπαίνει στην ατζέντα της προπαγάνδας ο λεγόμενος νόμος Παρασκευόπουλου που τάχα «έβγαλε εγκληματίες απ’ τις φυλακές». Επειδή το κακό πρέπει να έχει υλικότητα, να είναι σώμα που διέφυγε της σύλληψης: Ναι, υπάρχουν επικίνδυνοι εγκληματίες, αυτοί που έβγαλε από την φυλακή ο Παρασκευόπουλος, δεν χρειάζεται να ξέρουμε πόσοι και ποιοι, αρκεί να λειτουργήσει η απόδοση ευθύνης σ’ έναν επικίνδυνο πρώην υπουργό. Για την ακρίβεια, όπως διαβάζω στην σημερινή ΑΥΓΗ, κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο με τον νόμο Παρασκευόπουλου βγήκαν απ’ τη φυλακή 12.000 άτομα, δηλαδή αριθμός μεγαλύτερος από το σύνολο του ποινικού πληθυσμού!
Με τέτοιο καταιγισμό δημοσιευμάτων από πολιτικούς και ΜΜΕ, χάνονται τα δεδομένα, μαγειρεύονται οι αριθμοί, παγιώνονται τα στερεότυπα και, προκειμένου να λειτουργήσει η αφήγηση, αποσιωπάται το γεγονός ο λεγόμενος νόμος Παρασκευόπουλου δεν ισχύει από το 2017. Δεν θα μού έκανε καμιά εντύπωση η αποσιώπηση αυτή να οφείλεται σε άγνοια της νομοθεσίας από τους κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι. Αλλά πιστεύω ότι είναι ακόμα χειρότερο. Το γνωρίζουν και συνεχίζουν να τον χρησιμοποιούν χρησιμοθηρικά αποποιούμενοι τις ευθύνες για την ανικανότητά τους. Ποιος θα το καταλάβει άλλωστε;
Είναι κατάπτυστη αυτή η πολιτική επειδή, πέραν όλων των άλλων, αποτελεί εμμονική επίθεση σε έναν καταξιωμένο νομικό και πανεπιστημιακό, με γνώσεις και ανθρωπιά, που τίμησε την θέση του υπουργού δικαιοσύνης. Γιατί ο περίφημος νόμος ήταν ανθρωπιστικός, έτεινε στην αποσυμφόρηση των φυλακών που ήταν –και έγιναν πάλι- αποθήκες ανθρώπων. Αλλά ας μην περιμένουμε ευαισθησίες από μια κυβέρνηση που αποψίλωσε το υπουργείο δικαιοσύνης για να ενισχύσει τον ρόλο της καταστολής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου