Πανελλαδικές εξετάσεις vs εκπαιδευτικής διαδικασίας

Ποιος φταίει που έχουμε πειστεί και, κυρίως, έχουμε πείσει τα παιδιά μας ότι από τις πανελλήνιες εξετάσεις εξαρτάται το μέλλον τους;

Ποιος φταίει που, εδώ και δεκαετίες, οι δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου ήταν το πρόσχημα και η προετοιμασία για τον «ύψιστο στόχο» γινόταν στα φροντιστήρια ή με ιδιωτικά μαθήματα, τουτέστιν τρέφοντας και συντηρώντας την παραπαιδεία, ένα σύστημα που απαξιώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τον ρόλο του Καθηγητή και την εκπαίδευση στο φυσικό της χώρο, στο σχολειό;

Ποιος συντηρεί λοιπόν με τέτοιους όρους τον μύθο του «ύψιστου στόχου» τόσα χρόνια, αυτονομώντας τον από την ουσιαστική εκπαιδευτική διαδικασία;

Ποιος έστρωσε λοιπόν το έδαφος στο οποίο πατάει τώρα η κυβέρνηση για να μιλάει για έκτακτη ανάγκη, παραβιάζοντας κατάφωρα το σύνταγμα και κάθε έννοια νομιμότητας; Η τρόικα, τα μνημόνια, ενώ η κοινωνία, όλοι μας βρισκόμαστε στο απυρόβλητο;

Κι ακόμα –αφήνοντας για μια στιγμή στην άκρη την, γνωστή εξάλλου κυβέρνηση και τις πρακτικές της-, ποιος φταίει κι από πού ξεφύτρωσαν αυτοί οι ανεκδιήγητοι εθελοντές που αυτοπροτείνονται για απεργοσπάστες προκειμένου να διεξαχθούν ομαλά οι εξετάσεις, ως εάν η μη διεξαγωγή τους να ισοδυναμούσε με φυσική καταστροφή;

Και για να μην φλυαρώ περισσότερο, θεωρώ ότι  υπάρχει ένα συμβολικό κομμάτι στην ιστορία, στο οποίο, άλλος λίγο άλλος πολύ, έχουν συμβάλλει και οι καλύτεροι εξ ημών ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως πολίτες. Κι αυτό το συμβολικό κομμάτι αφορά τα νοήματα με τα οποία ενδύεται το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων, ένα σύστημα το οποίο  στην πραγματικότητα είναι εγκληματικό τόσο απέναντι στα παιδιά όσο και απέναντι στην ίδια την ιδέα της εκπαίδευσης.

Και γύρω απ’ αυτό το συμβολικό κομμάτι παίζονται και σήμερα τα πράγματα και προσδίδονται νοήματα τόσο στην απεργία των εκπαιδευτικών όσο και στην καταστολή της απ’ την κυβέρνηση.   

Ουδείς εξ ημών αναμάρτητος λοιπόν και ναι, όσο κι αν συμφωνώ ανεπιφύλακτα με τα αιτήματα των εκπαιδευτικών, θεωρώ ότι μια απεργία σε περίοδο πανελληνίων εξετάσεων (οι πανελλήνιες ως μέσο πίεσης] είναι προβληματική, όχι για άλλο λόγο αλλά ακριβώς επειδή υπερτονίζει την αξία τους και συμβάλλει στη μυθοποίηση αυτού που θα έπρεπε να καταγγέλλεται με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο.

ΥΓ Δεν βοηθάει πολύ, κατά την ταπεινή άποψη, μια ρητορική η οποία εντάσσει τους διατηρούντες αμφιβολίες για τον χρόνο κινητοποίησης των εκπαιδευτικών σε κατηγορίες μνημονιακών, ηλιθίων που τους πείθουν τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, βολεψάκηδων, αδιάφορων και δεν θυμάμαι πια τι άλλο σχετικό έχω διαβάσει