«Καλά φάγαµε καλά ήπιαµε
Καλά τη φέραμε τη ζωή µας ως εδώ
Μικροζηµιές και µικροκέρδη συµψηφίζοντας
Το θέµα είναι τώρα τι λες»
Πασίγνωστοι οι στίχοι του Μανόλη Αναγνωστάκη -συχνά και κακοποιημένοι ως στίχοι/πασπαρτού-, που έρχονται στο νου μου όχι ως ισολογισμός μιας μέτριας κι άφωνης ζωής αλλά ως ευτυχής παρελθούσα συνθήκη που είχαμε τι να φάμε τι να πιούμε και τι να μιλήσουμε∙ αυτό το πριν [«καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ»] που κάνει τρομακτικό το τώρα [«τώρα τι λες»], αυτό το τώρα όπου τα λόγια συνεχίζουν, από υποχρέωση, να τρέχουν ποτάμι απ’ το στόμα μας χωρίς ελπίδα να συνθέσουν απαντήσεις για την μεγάλη εικόνα, την εικόνα μιας κρίσης που φτάνει την αυλή του σπιτιού μας όχι μόνον ως κοινωνική και οικονομική κρίση αλλά , πρώτιστα, ως πολιτική και πολιτισμική: ακριβώς «Το θέµα είναι τωρα τι λες», δηλαδή.
Αυτούς τους μήνες με έπληξε αφωνία γιατί ένοιωσα ότι τα γεγονότα ξεπέρασαν την έξη μου να μιλάω πολύ, το ετοιμοπόλεμο οπλοστάσιο των ανακυκλούμενων επιχειρημάτων αποκάλυψε ότι ήταν πουκάμισο αδειανό κι έτσι αναβίωσε η έξη μου ν’ ακούω –το «τώρα τι λέμε», δηλαδή. Κι επειδή η φτώχεια θέλει καλοπέραση, δεν ήμουνα καθόλου επιλεκτική, άκουγα ό, τι λάχει κι όπως λάχει, με μόνη προϋπόθεση να προέρχεται από οικείους χώρους, από αυτούς με δυο λόγια όπου φασούλι το φασούλι, χρόνια τώρα, ξέχειλο ή μισογεμάτο, έμπαινε πάντως το τσουκάλι στη φωτιά σαν χρέος να μην μείνει άδεια η εστία. Και όμως η εστία έμεινε άδεια ακριβώς όταν πεθαίναμε από την πείνα -ο ψωνιστής κάτι λογαριασμούς είχε να τακτοποιήσει, ο μάγειρας κυνηγούσε με την κουτάλα τους παρείσακτους, άλλος κατέβαζε με πείσμα την οθόνη μην τύχει και προλάβουν να πέσουν οι τίτλοι του τέλους…
Κι έτσι, ας πούμε, ότι ενημερώθηκα από τις καταγραφές των θυμάτων ή των εν δυνάμει θυμάτων της βίας των οικονομικών μέτρων καθώς και για την πινακοθήκη χαρακτήρων που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτήν∙ ας πούμε ακόμα ότι γνωρίζω τα τεκμήρια της ισραηλινής πειρατείας ως αδιαμφισβήτητου γεγονότος κι ότι, κάπου στη βιβλιοθήκη μου, θα βρω συνάφειες ανάμεσα στο status των αιχμαλώτων ακτιβιστών και των στιβαγμένων σε ευρωπαϊκά στρατόπεδα μεταναστών∙ ας πούμε, τέλος, ότι οι αποσπασματικές εικόνες με τη φιλοδοξία των μεγάλων ερμηνειών δεν μου έλειψαν, σαν ένα είδος puzzle που δυσκολευόμουνα να σταματήσω κι ας έβλεπα ότι αυξάνονταν τα κενά αντί να μειώνονται κι ας κατακερμάτιζαν συνεχώς το τοπίο απανωτοί σεισμοί, διαφορετικής έντασης και μεγέθους αλλά πάντως πλήγματα στη δυναμική της ολόκληρης εικόνας. που δεν εξαντλείται ούτε στην καταγραφή ούτε στην καταγγελία της διάχυτης βίας -όποιο όνομα κι αν της δώσουμε!- γιατί πάλιωσε ο οπλισμός, μόνον ατυχήματα μπορεί να προκαλέσει και άντε να ψάχνεις μετά για άλλοθι ενόσω θα μένει αναπάντητο το ερώτημα του ποιητή ενώ η βία θα παγιώνεται και θα φυσικοποιείται σαν πέτρα της αυλής μας...
Υ.Γ. Σήμερα, μετά από πάρα πολλά χρόνια, κτύπησαν το κουδούνι μου δυο κυρίες που με ρώτησαν αν θέλω να μάθω τον λόγο του θεού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου