Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από την υπερψήφιση του σ/ν για τις διαδηλώσεις δεν είναι τα κίνητρα όσων το ψήφισαν – που είναι γνωστά και προβλεπόμενα – αλλά τα κίνητρα αυτών που νομιμοποίησαν την παραβίαση του Συντάγματος.
Στην κορυφή της πυραμίδας βρίσκουμε ορισμένους συνταγματολόγους που έδρασαν ως σαγηνεμένα από την εξουσία πολιτικά υποκείμενα, προσφέροντας στην καθαυτή πολιτική εξουσία τον μανδύα νομιμοφάνειας που χρειαζόταν για να πείσει την κοινή γνώμη.
Ο μοχλός διάδοσης αυτής της νοσηρής αντίληψης της λειτουργίας της Πολιτείας ήταν τα εξόχως αντικειμενικά ΜΜΕ – δεν σχολιάζω περαιτέρω.
Στη βάση της πυραμίδας όμως είναι ο λαός, ο αποδέκτης του πολιτικού
μηνύματος και, παράλληλα, η ενσάρκωση της νομιμοποιητικής προϋπόθεσης
του εγχειρήματος. Καμία κυβέρνηση δεν κλιμακώνει την καταστολή αν δεν
έχει πετύχει πριν ευρεία κοινωνική συναίνεση. Παρακάμπτω το γεγονός ότι
το θέμα των μικρών διαδηλώσεων είχε ρυθμιστεί το 2013 από τον Δένδια,
ελάχιστοι το ήξεραν αυτό. Παρακάμπτω και το γεγονός ότι η κυβέρνηση
εξαπάτησε την κοινή γνώμη ισχυριζόμενη ότι θα ρυθμίσει ένα ήδη
ρυθμισμένο θέμα. Μένω στην ουσία : ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού
προέταξε το προσωπικό του συμφέρον εις βάρος του συλλογικού.
Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα της ενόχλησης-από-τη-φασαρία-των-διαδηλώσεων δεν δηλώνει απλώς μια εγωκεντρική αντίληψη του κοινωνικού βίου. Δηλώνει έναν ενσυνείδητο εγκλεισμό σε μια ανύπαρκτη νιρβάνα που δεν ανέχεται το βάρος της υπαρκτής πραγματικότητας. Η έκφραση της υπαρξιακής αγωνίας όσων βλέπουν τις ζωές τους να σαρώνονται, η διεκδίκηση αιτημάτων που αφορούν συντεχνιακούς κλάδους ή όλη την κοινωνία, η προβολή ενός ιδεολογικά φορτισμένου αξιακού συστήματος, όλα όσα απαρτίζουν την πραγματικότητα εντός της οποίας ζούμε απορρίπτονται χλευαστικά ως ενοχλητική-βαβούρα.
Αυτή η επικίνδυνη συλλογική απόσυρση από το κοινωνικό χωρόχρονο είναι δεκτική πολλαπλών αναλύσεων, που φοβάμαι ότι είναι πρωτίστως ψυχολογικές και δευτερευόντως πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές. Στο βαθμό που η απονομιμοποίηση των κοινωνικών κινημάτων δηλώνει έναν αμυντικό μηχανισμό όσων προσπαθούν να κρατηθούν μέσα στη δίνη της ιστορίας προβάλλοντας το Εγώ τους ως ύστατο σημείο αναφοράς, το πρόβλημα δεν θα λυθεί ακόμα κι αν αύριο αναγνωριστεί δικαστικά η αντισυνταγματικότητα του νόμου.
Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα της ενόχλησης-από-τη-φασαρία-των-διαδηλώσεων δεν δηλώνει απλώς μια εγωκεντρική αντίληψη του κοινωνικού βίου. Δηλώνει έναν ενσυνείδητο εγκλεισμό σε μια ανύπαρκτη νιρβάνα που δεν ανέχεται το βάρος της υπαρκτής πραγματικότητας. Η έκφραση της υπαρξιακής αγωνίας όσων βλέπουν τις ζωές τους να σαρώνονται, η διεκδίκηση αιτημάτων που αφορούν συντεχνιακούς κλάδους ή όλη την κοινωνία, η προβολή ενός ιδεολογικά φορτισμένου αξιακού συστήματος, όλα όσα απαρτίζουν την πραγματικότητα εντός της οποίας ζούμε απορρίπτονται χλευαστικά ως ενοχλητική-βαβούρα.
Αυτή η επικίνδυνη συλλογική απόσυρση από το κοινωνικό χωρόχρονο είναι δεκτική πολλαπλών αναλύσεων, που φοβάμαι ότι είναι πρωτίστως ψυχολογικές και δευτερευόντως πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές. Στο βαθμό που η απονομιμοποίηση των κοινωνικών κινημάτων δηλώνει έναν αμυντικό μηχανισμό όσων προσπαθούν να κρατηθούν μέσα στη δίνη της ιστορίας προβάλλοντας το Εγώ τους ως ύστατο σημείο αναφοράς, το πρόβλημα δεν θα λυθεί ακόμα κι αν αύριο αναγνωριστεί δικαστικά η αντισυνταγματικότητα του νόμου.
