Όταν η νομιμότητα σύνορα δεν έχει

Από την συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο BBC στις 14/02/2013, όπως αναφέρεται στο: http://www.left.gr/article.php?id=24232: «Θα εφαρμόσουμε το νόμο. Θα είμαστε άτεγκτοι στην εφαρμογή του νόμου και θα έχουμε μηδενική ανοχή απέναντι στη Χρυσή Αυγή που είναι μια συμμορία, η οποία δρα με παραβατικότητα. Όταν κάποιοι σκοτώνουν συμπολίτες μας, ανεξάρτητα από το αν έχουν το ίδιο χρώμα με εμάς ή διαφορετικό χρώμα, αυτό είναι μια παράνομη πράξη και πρέπει να συλλαμβάνονται. Θα είμαστε άτεγκτοι απέναντι σ’ αυτό. Όπως επίσης και θα εξαρθρώσουμε τους θύλακες της Χρυσής Αυγής μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Δεν θα ανεχθούμε παραβατικότητα από κανέναν και από καμία ομάδα. Και απέναντι στις ομάδες εκείνες που χρησιμοποιούν τη βία και μπορεί να ισχυρίζονται ότι ανήκουν στον αναρχικό χώρο, που εγώ δεν το πιστεύω αυτό, γιατί θεωρώ ότι η άσκηση βίας είναι η πιο εξουσιαστική πράξη που μπορεί να κάνει κανείς, δεν μπορεί να συμβαδίζει με έναν αντεξουσιαστή να ασκεί βία. Κι αυτοί θα υποστούν τις συνέπειες του νόμου».

Επιλέγω αυτό το απόσπασμα επειδή αναδύεται εκ του μη όντος η περίφημη θεωρία των δύο άκρων, η οποία φαίνεται να αποκτά ελαστικότητα σε σχέση με το δεύτερο άκρο της, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές αυτή τη φορά. Κι ακόμα, επειδή σ’ αυτό το απόσπασμα όπου η βία κατά των ξένων, των άλλων, αποδίδεται αποκλειστικά στη ΧΑ και κλείνοντας έτσι ιδεολογικά το θέμα.

Χθες σκεφτόμουνα, τί νόημα έχει η εκκένωση καταλήψεων όταν η ελληνική κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει περιμένοντας τα χειρότερα. Και σήμερα που διαβάζω ότι οι πρόσφυγες που είχαν βρει καταφύγιο στις καταλήψεις πήραν τον δρόμο για την Πέτρου Ράλλη ή βρέθηκαν αβοήθητοι στους δρόμους, κατέρρευσαν όλες οι εύκολες ερμηνείες περί αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, επιταγές των δανειστών κλπ κλπ κι έμεινε γυμνή η βασική ερμηνεία της βίας που αναπόδραστα ενέχει το αίτημα της νομιμότητας.

Όταν ξεκίνησε το απελπισμένο ταξίδι των προσφύγων, περάσαμε ένα καλοκαίρι μετρώντας ευαισθησίες ή καταγγέλλοντας ρατσισμούς, μετρώντας κυρίως νεκρούς κι εκείνο το νεκρό μωρό είχε γίνει η εμβληματική εικόνα του προβλήματος. Δεν λέω  ότι ήταν εύκολα τα πράγματα κι αρκούσε η καλή θέληση για να εκλείψουν τα προβλήματα αλλά ειλικρινά βαρέθηκα να βλέπω το θέμα της προσφυγιάς να συρρικνώνεται σε καταγγελίες της κυβέρνησης και να απομειώνεται έτσι από τις πραγματικές διαστάσεις του που δεν χωράνε στο κουτάκι μιας χώρας και μιας κυβέρνησης.  Από την άλλη, όμως, ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό η εμπλοκή ομάδων ή ατόμων που δεν εκκινούσε από θέση θεσμικών ρόλων, δεν έλυνε προφανώς το πρόβλημα αλλά έδινε όμως μια ανάσα σε κάποιους απ’ τους πρόσφυγες και συντηρούσε το θέμα στο επίπεδο της κοινωνικής αλληλεγγύης, όσο το συντηρούσε τέλος πάντων. Και, αίφνης, αυτό το κομμάτι της αλληλεγγύης μετεγγράφεται στον χώρο της παραβίασης της νομιμότητας όπου κυριαρχεί η «κοινωνική αταξία των καταλήψεων».

Και επειδή γνωρίζουμε ότι η εξουσία δεν μπορεί να είναι ανορθολογική ή θα πιστέψουμε πως ό, τι ξέρουμε περί εξουσίας το κάνει κουρελού το αλαλούμ μιας κυβέρνησης όπου ο κάθε υπουργός κάνει ό, τι του καπνίσει ή θα περιμένουμε ν’ αποτελέσει κι αυτή η κίνηση μέρος μιας «κανονικότητας». Μια σταθερή μορφή θεσμοποιημένης πολιτικής της διαχείρισης του φόβου με κεντρικό ιδεολογικό άξονα την ανάδειξη του «εθνικού συμφέροντος» ως ισχυρότερου κάθε άλλης μορφής συλλογικού κοινωνικού συμφέροντος, όπου πρόσφυγες και αντιεξουσιαστές συγκροτούν ένα ιδιαίτερο τύπο  «πολιτικής παρέκκλισης» που συνιστά κίνδυνο καθώς τοποθετείται αντιθετικά στις θεσμικές διαδικασίες διαχείρισης του προσφυγικού ζητήματος.