Η συνάντησή με τους ανθρώπους που συμμετέχουν στο Κοινωνικό Εργαστήριο Θεσσαλονίκης είναι από τα πράγματα που λειτούργησαν τροφοδοτώντας μια -χαμένη σχεδόν- αισιοδοξία για την δυνατότητα επικοινωνίας ανάμεσα σε ανθρώπους, απαλλαγμένη απ' τα περίκλειστα κουτάκια στα οποία εκτρέφονται μονόλογοι, αδιαμφισβήτητες αλήθειες, βεβαιότητες...
Ομολογώ ότι ανάμεσα στα παθήματά μας που εκπορεύονται από τις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και της διαχείρισής της, ένοιωθα ότι όλο και πιο συχνά πέφταμε θύματα ενός κυρίαρχου ήθους, ακολουθώντας προτάγματα αποκλεισμού μάλλον παρά ενσωμάτωσης, κατασκευάζοντας Άλλους -και Άλλους των Άλλων...-, ότι χάναμε την πεμπτουσία της πολιτικής με δυο λόγια, ξεχνώντας ότι η προσέγγισή της ποτέ δεν είναι μία και -κατά διαβολική σύμπτωση- αυτή η μία να είναι η ίδια μ' εκείνη που τρέφεται στο κουτάκι που στεγάζεται ο καθένας και η καθεμιά μας.
Υπ' αυτό το πρίσμα θεωρώ το ΚΕΘ σαν όαση σε άνυδρους καιρούς και θέλω να καλωσορίσω το blog του, που λειτουργεί εδώ και λίγες ημέρες, παρουσιάζοντάς το με κάποια σημεία από το editorial της ταυτότητάς του:
To Κοινωνικό Εργαστήριο Θεσσαλονίκης αποτελεί έναν από τους
χώρους κριτικής δημοσιότητας και ακτιβιστικής έρευνας που προέκυψε από τα
κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης ή εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης στα πρώτα
χρόνια της δεκαετίας του 2000. […]
Οποιαδήποτε κι αν ήταν η δραστηριότητά μας υπήρχε πάντα
ένας πλάγιος σχολιασμός της πολιτικής ή καλύτερα, πολλές διαγώνιες προσεγγίσεις
της πολιτικής. Γιατί οι επιλογές μας είχαν ως υπόρρητη προϋπόθεση την
επίγνωση και αναγνώριση ότι τα δοκιμασμένα μοντέλα, προσανατολισμένα στο κράτος, είναι πλέον περιορισμένης
δραστικότητας. Γιατί οι λογικές και οι τεχνικές της διακυβέρνησης, η
κυβερνολογική της κοινωνίας, αποτελεί στρατηγική σχέση τόσο καθοδικής όσο και
ανοδικής κατεύθυνσης. Εννοούμε την κυβερνολογική τόσο από τη μεριά του κράτους
όσο και από εκείνη των αντιστάσεων. […]
Άλλος τρόπος μας
είναι να ξαποσταίνουμε, να απομακρυνόμαστε και να σιωπούμε κάποιες φορές
μπροστά στη συγκυρία, αυτήν την απατηλή διάρκεια, «την απλή ομαδοποίηση των
γεγονότων στην ίδια περιοχή». Η καθυστέρηση, η αναμονή και ο δισταγμός δεν
είναι αδιαφορία, αλλά πιθανή τροφοδότηση αναστοχασμού, ζύμωση και προετοιμασία.
Γιατί κάποιες φορές, πρέπει να απομακρύνεσαι από τη συγκυρία, να καθυστερείς,
για να μπορείς να επανέρχεσαι με ενδιαφέροντα και χρήσιμο τρόπο. Μερικές φορές
όμως η επιτάχυνση γίνεται αναγκαία, η βιασύνη της εμπλοκής, η αμεσότητα της
απόφασης απαραίτητες, κι αυτό το Κοινωνικό Εργαστήριο δεν το παραμερίζει ούτε
το παρατάει. Μία διαφορική σχέση με τη συγκυρία λοιπόν.
Το Κοινωνικό Εργαστήριο έδειξε αξιοσημείωτη αντοχή στο
χρόνο, αλλάζοντας συνεχώς τη λειτουργία του
και επινοώντας τόπους και τοπικές, όχι μόνο θεματικά (στη φιλοσοφία, την
οικονομία, την ιστορία, τη λογοτεχνία, την εκπαίδευση και την ανθρωπολογία, τις
σπουδές φύλου κ.ά.) αλλά και παγκοσμιοτοπικά, από την Τσιάπας στην Αραβική
Άνοιξη και από εκεί πίσω στην ελληνική κρίση. […]
Η μέχρι τώρα δράση έχει σωρεύσει πλούσιο υλικό εμπλέκοντας αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό που τροφοδοτεί και ανανεώνει συνεχώς τη λειτουργία του. Με σκοπό να καταγραφεί η συνολική εμπειρία και το υλικό της -κείμενα, εκδηλώσεις, αναλύσεις, σχόλια, φωτογραφίες, βίντεο κ.λπ- αλλά και να δοθεί η υλική βάση ενός συλλογικού αναστοχασμού στο πλαίσιο ενός memory-project, κατασκευάσαμε το blog στο οποίο ήδη σερφάρετε. Δεν εργαζόμαστε για τον ιστορικό του μέλλοντος αλλά για τη συμμετοχή στο παρόν. Να αφήνουμε ίχνη για τη συμμετοχή τώρα. H ενεργός μνήμη δεν αποσκοπεί στην αρχειοθέτηση αλλά κυρίως χαρτογραφεί το μέλλον. Αποτυπώνει και καταγράφει τη στιγμή της συνάντησης, της επικοινωνίας, της διάδρασης. Εκεί και τότε που παράγεται συλλογική σκέψη και δράση. Το blog καταγράφει αυτή την ιστορία και μας καλεί σε ευρύτερη επικοινωνία και διάδραση τόσο με άλλους χώρους όσο και με άτομα που ενδιαφέρονται να μελετήσουν, να συμμετάσχουν μελλοντικά στην κοινή προσπάθεια σκέψης και δράσης για ευρύτερες πολιτικές ζωής. Είναι το παράθυρο που συμβολικά επιτρέπει την επικοινωνία τού μέσα και του έξω, όπως μας δίδαξαν οι θεσμοί-καρακόλ στη Λατινική Αμερική καθώς και οι πολυάριθμες απόπειρες νέας υποκειμενοποίησης και επανεπινόησης της πολιτικής στον καιρό μας.
