το πρόσωπο της βίας

και πώς να πεις σε θύματα πολέμου να αναπαυθούν εν ειρήνη...

http://www.shiptogaza.gr

……………………………………………………..

23:38 Σήμα κινδύνου από GPS από το Στόλο της Ελευθερίας. Το παραθέτω όπως στάλθηκε:

Date: Sunday, May 30, 2010, 4:24 PM EST Spot2 Latitude:33.34283 Longitude:33.60121 GPS location Date/Time:05/30/2010 23:24:34 EEST 23:41 Και ένα ηχητικό που μας έστειλε η συντρόφισσα Σάνα http://www.ipadio.com/phlogs/Gaza_TVNews/2010/05/30/Gaza-TVs-phlog-Breaking-News-3-Israeli-War-Ships-Approa 00:04 Ο εκπρόσωπος Τύπου της Ισραηλινής κυβέρνησης δήλωσε πριν λίγο: Το Ισραήλ είναι αποφασισμένο να σταματήσει το Στόλο αγνοώντας το τίμημα. Χαρακτήρισε όλους τους επιβάτες υποστηρικτές της "τρομοκρατικής" Χαμάς.

Τα σιωνιστικά καθάρματα προκαλούν.

00:40 Νεότερη είδηση από το Ισραήλ. Αλλα τρία πολεμικά σκάφη αναχώρησαν. Δεν διευκρινίστηκε αν αναχώρησαν από τη Χάιφα ή από άλλο λιμάνι.

01:12 Οπως μετέδωσε το Αλ-τζαζίρα, χιλιάδες άτομα έχουν κλείσει τους δρόμους γύρω από το ισραηλινό προξενείο στην Ισταμπούλ. Απαιτούν να φτάσουν τα πλοία ασφαλή στη Γάζα. 01:16 Aυτή τη στιγμή το Αλ-τζαζίρα μεταδίδει ότι εκατοντάδες παλαιστίνιοι έχουν κατέβει στο λιμάνι της Γάζας, ανεμίζοντας τεράστιες σημαίες. Περιμένουν το Στόλο της Ελευθερίας. 01:22 Στο Mavi Marmara ο κόσμος παραμένει με τα σωσίβια και κάποιοι φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες. Δεν είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν εύκολα το πλοίο τους. Το κομβόι έχει σφίξει το σχησματισμό του και τα πιο μικρά επιβατηγά πλοία(Σφενδόνη και Challenger 1) έχουν πλευρίσει το μεγάλο τούρκικο.Ο Στόλος της Ελευθερίας συνεχίζει για τη Γάζα. 01:46 Το Αλ-Τζαζίρα μετέδωσε ότι φάνηκαν επίσης ισραηλινά αεροσκάφη σε κάποια απόσταση. Επίσης, ότι ο Στόλος της Ελευθερίας ανακαθορίζει την πορεία του ώστε να μην έχει αντιπαράθεση με τους Ισραηλινούς στη διάρκεια της νύχτας.

02:19 Η Χανίν Ζουάμπι, μέλος του Ισραηλινού κοινοβουλίου, που επιβαίνει στο Στόλο της Ελευθερίας, είπε στο Αλ-Τζαζίρα ότι οι ακτιβιστές σκοπεύουν να φτάσουν στη Γάζα, ανεξάρτητα από τα σχέδια που θέλουν να τους σταματήσουν.

«Εάν οι Ισραηλινοί σκοπεύουν να μας σταματήσουν, αυτό θα είναι μια μεγάλη διπλωματική και πολιτική κρίση γι’ αυτούς», είπε η Ζουάμπι. «Εχουμε 50 χώρες που συμμετέχουν στην αποστολή και στέλνουν ένα καθαρό μήνυμα στο Ισραήλ: η διεθνής κοινότητα δεν αποδέχεται την πολιορκία της Γάζας».

02:22 Φωτογραφία από τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Ισραηλινό προξενείο στην Ισταμπούλ

03:09 Επικοινωνία με το ναύτη Μιχάλη Γρηγορόπουλο, ώρα 3:00.

Εδώ και ώρα οι Σιωνιστές έχουν πάψει να μας παρενοχλούν. Εχουν μείνει πίσω μας και δεν έχουν δοκιμάσει να επικοινωνήσουν στον ασύρματο.Εχουμε κόψει ταχύτητα για να φτάσουμε στην πιο επικίνδυνη περιοχή μέρα.Συνεχίζουμε κανονικά την πορεία μας προς τη Γάζα. Γύρω στις 4 με 5 τα χαράματα εκτιμούμε ότι θα είναι μια κρίσιμη ώρα.

Το ηθικό είναι ακμαιότατο.

Χαιρετισμούς σε όλους από τη γέφυρα της «Ελεύθερης Μεσογείου».

_________________________________________________________________

05:29 Αιματηρή επίθεση των Σιωνιστών στο Στόλο της Ελευθερίας!

Στις 4:50 ο σιωνιστικός στρατός έκανε επίθεση με ελικόπτερα και φουσκωτά ενάντια στο Στόλο της Ελευθερίας. Με χρήση πραγματικών πυρών κατέλαβε πρώτα το τουρκικό επιβατηγό. Στη συνέχεια επιτέθηκαν στη Σφενδόνη και στα δυο τουρκικά φορτηγά, τα οποία επίσης κατέλαβαν. Η Ελεύθερη Μεσόγειος συνέχισε την πορεία της. Κάλεσαν το σκάφος να παραδοθεί και πλήρωμα και επιβάτες αρνήθηκαν. Φουσκωτά με άνδρες των σιωνιστικών ενόπλων δυνάμεων κατευθύνονται προς το ελληνικό σκάφος. Υπάρχουν διάφορες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, τις οποίες δεν μπορούμε να αναπαράγουμε πριν τις επιβεβαιώσουμε.

05:30 Συνέχεια της προηγούμενης είδησης. Η «Ελεύθερη Μεσόγειος» είναι το μόνο πλοίο που δεν έχει καταληφθεί. Αρνείται να υπακούσει στις εντολές του Ισραηλινού ναυτικού και δηλώνει πως περιμένει οδηγίες από την ελληνική κυβέρνηση. Βουλευτές και μέλη της Πρωτοβουλίας προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το υπουργείο Εξωτερικών αλλά μέχρι τώρα δεν απαντούν τα τηλέφωνα. 05:33 Σκηνές από την αιματηρή επίθεση των Σιωνιστών στο Στόλο της Ελευθερίας από τουρκικά κανάλια

http://www.trt.net.tr/Canli/canli.aspx?kanal=TV2&slv=0

………………………………………………….

Η επίθεση ξεκίνησε λίγο πριν τις 5 το πρωί σε 5 από τα 6 πλοία που κατέλαβαν οι Ισραηλινοί κομμάντος. Στις 04:50 υπήρξε επικοινωνία με το ελληνικό πλοίο "Ελεύθερη Μεσόγειος" μέσω δορυφορικού τηλεφώνου, με τους Έλληνες επικεφαλής της αποστολής να επιβεβαιώνουν ότι έγινε επίθεση με πραγματικά πυρά εναντίον των δύο επιβατικών πλοίων, του ελληνικού Σφενδόνη και του τουρκικού Mavi Marmara με ελικόπτερα και φουσκωτά. Τα δύο πλοία καταλήφθηκαν. Το "Ελεύθερη Μεσόγειος", αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές του Ισραηλινού Ναυτικού και προσπάθησε να συνεχίσει τον πλου του για τη Γάζα. Στη συνέχεια, το ελληνικό "Ελεύθερη Μεσόγειος" άλλαξε πορεία αλλά δέχθηκε και αυτό επίθεση γύρω στις 6 παρά 10. Όπως μεταδίδει η ιστοσελίδα http://digitalship.shiptogaza.gr/ στις 05.30 υπήρξε επικοινωνία με το πλοίο "Ελεύθερη Μεσόγειος" μέσω δορυφορικού τηλεφώνου. Οι επιβαίνοντες είπαν ότι στα πλοία που κατελήφθησαν υπάρχουν Έλληνες υπήκοοι που έχουν συλληφθεί και κακοποιηθεί. Ο Τάκης Πολίτης ανέφερε ότι ισραηλινές τορπιλάκατοι πλεύρισαν το ελληνικό φορτηγό και στις 05.54 ανέβηκαν ισραηλινοί κομμάντος στο καράβι. Οι τελευταίες λέξεις πριν διακοπεί η σύνδεση ήταν «ανεβαίνουν στο πλοίο με γάτζους, είμαστε υπό σύλληψη». Το τηλεοπτικό δίκτυο Al Jazeera στην αραβόφωνη εκπομπή του μετέδωσε ότι υπάρχει Έλληνας σοβαρά τραυματίας ο οποίος αρνείται να δεχτεί περίθαλψη από τις ισραηλινές αρχές και ζητάει να μεταφερθεί στην Ελλάδα, ενώ κάνει λόγο για τραυματισμό ακόμη 3 Ελλήνων. Από όσα έχουν γίνει γνωστά το Ισραήλ κάλεσε 3 νοσοκομεία να είναι σε ετοιμότητα για να δεχτούν τραυματίες.

Όπως ανέφερε σήμερα το πρωί στον τηλεοπτικό σταθμό Mega ο κ. Ευάγγελος Πισσιάς, που συμμετέχει στην αποστολή και είναι μέλος της οργάνωσης Ελεύθερη Γάζα (Free Gaza), υπήρξε επίθεση από ισραηλινά πολεμικά πλοία και ελικόπτερα. Σημείωσε, δε, ότι το ελληνικό πλοίο αναμένει από την ελληνική κυβέρνηση εντολή «εάν πρέπει να παραδώσουμε ελληνικό πλοίο με ελληνική σημαία στο Ισραήλ».

Ανταποκριτής του Αλ Τζαζίρα ο οποίος βρίσκεται σε ένα από τα πλοία που κατευθύνονταν στη Γάζα, έκανε λόγο για απόβαση εκατοντάδων στρατιωτών στο πλοίο όπου επιβαίνει πριν διακοπή η επικοινωνία με το κανάλι του.

Έκτοτε η επαφή χάθηκε με όλους τους επιβάτες που συνελήφθησαν και κρατούνται από τις ισραηλινές αρχές, ενώ όπως μεταδίσουν τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων η στρατιωτική επιχείρηση στο τούρκικο πλοίο Mavi Marmara είναι ακόμα σε εξέλιξη και υπάρχουν συμπλοκές . Στις εικόνες που μεταδίδουν τουρκικά μέσα ενημέρωσης ακούγονται πραγματικά πυρά ενώ οι κομμάντος εμφανίζονται να χρησιμοποιούν κάποιου είδος σπρέι για να εξουδετερώσουν τους επιβάτες.

……………………………………………………….

http://tvxs.gr/news

http://proj160.development.atcom.gr/default.php?pname=Article&art_id=28761&catid=7

οι κοινωνικές ανάγκες και η ψυχική υγεία "υπό επιτήρηση"

Κείμενο του Θ. Μεγαλοοικονόμου, αναδημοσίευση από τη σελίδα της Πανελλαδικης Συσπειρωσης για την ψυχιατρικη μεταρρυθμιση ΟΙ ΖΟΦΕΡΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΕΕ/ΔΝΤ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Οι συνέπειες στην ψυχική υγεία των πλατειών λαϊκών στρωμάτων από το σοκ των οικονομικών μέτρων που αποφάσισε η κυβέρνηση, κατ΄ εντολήν της ΕΕ και του ΔΝΤ, είναι ήδη ορατές στα οδυνηρά βιώματα και εμπειρίες όλο και περισσότερων από τους προσερχόμενους στα εξωτερικά ιατρεία και στις όποιες πρωτοβάθμιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας και πρόκειται να γίνονται διαρκώς πιο δραματικές όσο αυτά τα μέτρα θα μπαίνουν σε εφαρμογή (και θα πολλαπλασιάζονται διαρκώς επιδεινούμενα), καταστρέφοντας όχι μόνο το παρόν εκατομμυρίων, αλλά και το μέλλον μιας ολόκληρης (τουλάχιστον) γενιάς.

Η κατάσταση θα γίνεται διαρκώς ακόμα πιο δύσκολη για τα άτομα με πιο σοβαρές και πολύπλοκες ανάγκες (ψυχωτικές και άλλες) και για τις οικογένειές τους, καθώς οι κοινωνικές και θεσμικές προϋποθέσεις της ανάρρωσής τους (υλικές/οικονομικές, σχεσιακές, δυνατοτήτων και κουλτούρας των θεραπευτικών θεσμών κλπ) θα φθίνουν διαρκώς και θα συρρικνώνονται μέσα σε μια κοινωνική οργάνωση που θα λειτουργεί αφήνοντας χώρο μόνο για τους «λίγους», ενώ θα σπρώχνει στην εξαθλίωση, στον αποκλεισμό, στην κατασταλτική διαχείριση και στον θάνατο όλο και πιο πολλούς.

Αυτό δεν αποτελεί έναν ‘απαισιόδοξο’ (ή, κατ΄ άλλους, ‘εξτρεμιστικό’) ισχυρισμό : πηγάζει από τα καταγεγραμμένα δεδομένα και την όλη γνώση μας, εδώ και πάνω από 100 χρόνια, για τη σχέση ανάμεσα στην καπιταλιστική οικονομία, σε περιόδους ‘άνθησης’ και κρίσης, και στην επίπτωσή της, αντίστοιχα, στην ψυχική υγεία γενικά και στην έκβαση των πιο σοβαρών ψυχικών διαταραχών ειδικότερα, καθώς και στην αντίστοιχη κουλτούρα μιας ψυχιατρικής που δεν αμφισβητεί την δεδομένη κοινωνική τάξη, κατ΄ εντολήν της οποίας λειτουργεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι, σήμερα, η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί πολύ χειρότερα. Ένα όλο και πιο υποχρηματοδοτημένο και υποστελεχωμένο σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με ήδη παγιωμένη την «διπλής όψεως» κατασταλτική κουλτούρα (αφενός του εγκλεισμού και της ιδρυματικής βίας και, αφετέρου, της εγκατάλειψης), καλείται, πλέον, ν΄ απαντήσει σ’ ένα όλο και μεγαλύτερο όγκο, όλο και πιο πολύπλοκων κοινωνικών αναγκών, που η οικονομική και κοινωνική κρίση σπρώχνει «εκτός», ψυχιατρικοποιώντας τις (και άλλοτε ποινικοποιώντας τις) και αναθέτοντάς τις στους εντεταλμένους για την κάθε κατηγορία (άκρως χρεοκοπημένους και σε αξεπέραστη κρίση) θεσμούς, είτε προς «θεραπεία», είτε προς «σωφρονισμό».

Επικεντρώνοντας, εδώ, στις επιπτώσεις στην ψυχική υγεία γενικά, γνωρίζουμε πώς η οικονομική κρίση γίνεται κρίση οικογενειακή και κρίση προσωπική, οδηγώντας, όταν δεν φαίνεται διέξοδος, στην κατάθλιψη (την κατ΄ εξοχήν ψυχική διαταραχή της οικονομικής ύφεσης). Σ΄ ένα σύστημα που δομεί την προσωπική ταυτότητα (την αυταξία και τον αυτοσεβασμό) μέσω της μισθωτής εργασίας, η «επιστροφή στο σπίτι» σηματοδοτεί μια «ήττα». Μια ήττα που το άτομο οδηγείται αφενός να θεωρεί ως προσωπική του ευθύνη και αφετέρου ότι, για την αντιμετώπιση των συνεπειών της, δεν υπάρχουν παρά ατομικές λύσεις.

Η οικονομική κρίση αγγίζει κάτι πιο βαθύ από το οικονομικό, που είναι το νόημα της ζωής - μια κρίση προοπτικών που βιώνουν προπαντός οι νέοι.

Τα άτομα αισθάνονται παγιδευμένα μέσα σε μια κατάσταση χωρίς διέξοδο. Ανεργία και ελαστικές σχέσεις εργασίας αυξάνουν την κοινωνική απελπισία, μέσα σε μια κατάσταση όπου καταρρέουν ταυτόχρονα και εργασία και κράτος πρόνοιας.

Ξανά, όλο και πιο πλατειά λαϊκά στρώματα οδηγούνται να ζουν «μέρα με τη μέρα», σε συνθήκες καθολικής επισφάλειας. Υποφέρουν τόσο αυτοί που εξακολουθούν να έχουν εργασία (με τους εξοντωτικούς όρους στους οποίους πρέπει να συμμορφωθούν για την διατηρήσουν), όσο και αυτοί που δεν έχουν, οι οποίοι βουλιάζουν (κυριολεκτικά) στο τέλμα της μακροχρόνιας ανεργίας.

Λειτουργώντας σε μια κατάσταση που διακρίνεται από την αποσυλλογικοποίηση των διαδικασιών στο χώρο εργασίας (όσο και εκτός αυτού) και από μια προϊούσα εξατομίκευση, το άτομο, που βρίσκεται ξαφνικά στο βυθό αυτής της κρίσης, νοιώθει, συχνά, τελείως απομονωμένο και αποξενωμένο, μέσα σε μια νέα κατάσταση γύρω του, που απαξιώνει συστηματικά τους τρόπους που είχε μάθει να διαπραγματεύεται και να διεκδικεί : συχνά, δεν φαίνεται να του επιτρέπεται παρά μόνο η επιλογή να «συμμορφωθεί» με τη νέα κατάσταση και να παθητικοποιηθεί, να υποταχτεί, ή να υιοθετήσει μορφές έκφρασης που περιέχουν μια δόση βιαιότητας… και κατά του εαυτού….

Εξ’ ου και οι αυτοκτονίες σε αναδιαρθρούμενες/ιδιωτικοποιούμενες επιχειρήσεις, όπως η France Telecom, αλλά και αλλού, σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη, όπως και στην Ελλάδα, όπου το σοκ της κρίσης που ξέσπασε με την επέμβαση του ΔΝΤ, έστρεψε το ενδιαφέρον κάποιων ΜΜΕ στην ανάδειξη της καθοριστικής συμβολής της απώλειας της θέσης εργασίας και του οικονομικού στραγγαλισμού του υποκειμένου σε μερικές από τις πρόσφατες αυτοκτονίες σ΄ αυτή τη χώρα.

Είναι γνωστό ότι, σύμφωνα με αμερικανικές μελέτες, κάθε αύξηση της ανεργίας κατά 3% φέρνει αύξηση των αυτοκτονιών κατά 5% και των θανάτων από αλκοόλ κατά 30%. Μελέτες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν δείξει, μέσα στο 2009, αύξηση των καταθλιπτικών διαταραχών κατά 15% και των αγχωδών διαταραχών κατά 30%.

Η καλλιέργεια του «δέους και του φόβου» απέναντι στο υποτιθέμενο «αναπόφευκτο» αυτών των μέτρων και στην «παντοδυναμία» των «ισχυρών», σε συνδυασμό με το τεχνηέντως καλλιεργούμενο και διαχεόμενο, μέσω των ΜΜΕ, ιδεολόγημα για την αδυναμία «ημών των ‘ενόχων’ που ‘φτιάξαμε’ αυτό το τεράστιο χρέος», αφήνει (αν και εν μέσω διαρκώς κλιμακούμενων κινητοποιήσεων) ακόμα πολλούς εμβρόντητους και αδρανείς και ορισμένους μέχρι και να «ταυτίζονται με τον επιτιθέμενο» και να δικαιολογούν τα μέτρα ως «αναγκαία». Το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν είναι σαφές: «δεν υπάρχει άλλη λύση», κάθε αντίσταση (βοηθούσης και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ανεξαρτήτως απόχρωσης) μπορεί να κρατήσει μόνο για λίγο, ότι, εν τέλει, είναι μάταιη, καθώς η «παντοδυναμία του αναπόφευκτου» είναι τέτοια, που το τέλος (η επιβολή της εξαθλίωσης των πολλών για την διάσωση και την αύξηση των κερδών των τραπεζιτών) είναι προδιαγεγραμμένο.

Όπως σ΄ όλες τις αντίστοιχες κρίσιμες κοινωνικές καταστάσεις, είναι ακριβώς η καλλιέργεια αυτού του μηνύματος στο επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας, σε εθνική, ευρωπαϊκή και πλανητική κλίμακα, που είναι η πιο επικίνδυνη, όχι μόνο για την ψυχική μας υγεία, αλλά για την ίδια τη ζωή μας, για ολόκληρη την κοινωνία και τον ανθρώπινο πολιτισμό στο σύνολό του.

Καθώς όλο και περισσότεροι παραλληλίζουν, τηρουμένων των αναλογιών, την πρόσφατη επιβολή στη χώρα του Διευθυντηρίου ΕΕ/ΔΝΤ, με την κατοχή του 1941-44, είναι, θεωρούμε, εξαιρετικά χρήσιμο να ανατρέξουμε σε μιαν από τις πιο σημαντικές και αυθεντικές αναλύσεις που έχουν γίνει για τις συνέπειες της πείνας και του τρόμου (από μια ξένη στρατιωτική κατοχή, τότε) στην ψυχική υγεία.

Όπως γράφουν οι Φ. Σκούρας, Α. Χατζηδήμου, Α. Καλούτσης και Γ. Παπαδημητρίου στο βιβλίο τους, «Η Ψυχοπαθολογία της Πείνας, του Φόβου και του Αγχους» (1947), η «ψυχολογική παλινδρόμηση» που εμφανίστηκε αρχικά στη συμπεριφορά των ανθρώπων, λόγω των τραυματικών γεγονότων εκείνης της περιόδου, που προκλήθηκαν από την πείνα και τον τρόμο - μια παλινδρόμηση που έφτανε μέχρι την κατάθλιψη, την απάθεια και την παθητικότητα και ακόμα, μέχρι την απώλεια της «ανθρώπινης ιδιότητας» του ανθρώπου - συνοδεύτηκε και από την αντίθετη εξέλιξη, από αυτό που αποκλήθηκε «ψυχολογικός ρόλος της αντίστασης». Όταν, δηλαδή, όπως γράφουν, «η δυσάρεστη, αγχώδης και οξεία συγκινησιακή ένταση μειωνόταν και μεταμορφωνόταν σε συνειδητή δράση. Η αντίσταση έπαιρνε συγκεκριμένες μορφές πάλης όσο περισσότερο η συγκινησιακή ένταση της συνείδησης μεταμορφωνόταν σε γνωστικό όρο της συνείδησης. Αυτή η πορεία είναι αντίθετη σε κείνη της παλινδρόμησης». Η «ψυχολογία της αντίστασης» ήταν ο κύριος παράγοντας, που προστάτευε την προσωπικότητα από την διάλυση και την εκμηδένιση. Η ψυχολογία του ατόμου ήταν η ψυχολογία ενός μέλους της ομάδας, με την ενσωμάτωση στις αντιστασιακές οργανώσεις. Ηταν, μάλιστα, παρατηρούν, αυτή η «ψυχολογία της αντίστασης» που λειτούργησε ως προστασία από νευρωτικές διαταραχές – οι οποίες, σημειωτέον, μετά το τέλος του πολέμου, αυξήθηκαν πολύ.

Εχει, επομένως, μεγάλη σημασία το πώς οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας θα «διαβάσουν» τα κλιμακούμενα, σήμερα, αιτήματα για απάντηση σε καταστάσεις ψυχικής δυσφορίας, απόγνωσης, απελπισίας, «αυτοκτονικού ιδεασμού», ή άλλων μορφών οξύτατης ψυχικής οδύνης. Θα εξακολουθήσουν να τα «διαβάζουν» ως καταστάσεις «χημικής ανισορροπίας» (chemical imbalance) του εγκεφάλου, που χρειάζονται απλώς ψυχοφάρμακο (οι μεν), ή ως γεγονότα της ψυχολογίας του ατόμου (οι δε) που χρειάζονται, απλώς, την, κοινωνικά αποστειρωμένη, «κατάλληλη» ψυχοθεραπευτική τεχνική;

Ισως, ακριβώς σήμερα, είναι ακόμα πιο επίκαιρη η επισήμανση του Franco Basaglia ότι, μέσα στη δοσμένη κοινωνία, η πολιτικοποίηση της πράξης μας είναι, ακόμα, αυτή που μπορεί να την καταστήσει πραγματικά θεραπευτική πράξη, ικανή να συμπέσει με την ανάδειξη, σε όλα τα επίπεδα, των κρυμμένων αντιφάσεων του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε (καταμερισμός εργασίας, διαίρεση/ κατακερματισμός των επιστημών, συγκεκριμένη ιεραρχία των αξιών). Το να ανάγουμε, ή να επιτρέπουμε την απορρόφηση του πολιτικού χαρακτήρα (ή των πολιτικών παραμέτρων) των πρακτικών μας σε απλές τεχνικές (βιολογικές, ψυχοθεραπευτικές κλπ) δεν συντελεί παρά στην διαιώνιση τη χειραγώγησης και της προσαρμογής των αναγκών των ανθρώπων στις ανάγκες του συστήματος, τη στιγμή που οι ανάγκες αυτές των ανθρώπων, που μας τίθενται, απαιτούν απαντήσεις πολιτικές,

Το ζήτημα, επομένως, είναι πώς θα σταθεί κανείς απέναντι σ΄ αυτή την κατάσταση, ξεπερνώντας τους όρους της εξατομίκευσης, επανεγκαθιδρύοντας την ανάγκη και τους όρους του συλλογικού και αναπτύσσοντας, σ΄ αυτή τη βάση, το πνεύμα και την ψυχολογία της αντίστασης, ως μια υψηλή στιγμή στην αυτοσυνείδησή μας και στη συγκρότηση της υποκειμενικότητάς μας, στη δημιουργία των όρων για την εκδίπλωση των ανθρώπινων, δημιουργικών μας δυνατοτήτων – αυτών που μπορούν να μεταμορφώσουν τον καθένα σε συνάρτηση με τη μεταμόρφωση του κόσμου - με τρόπο που θα μας επιτρέψει (σε όλους από κοινού, λειτουργούς ψυχικής υγείας, ‘χρήστες’ των υπηρεσιών, οικογένειες) ν΄ αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ως υποκείμενα αντί να την υποστούμε ως αντικείμενα.

25/5/2010

ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Θ.

David Harvey: συνέντευξη στο tvxs για την οικονομική κρίση και την περίπτωση της Ελλάδας

Αναδημοσίευση ανάρτησης της Κατερίνας Κιτίδη : O Ντέιβιντ Χάρβεϊ στο tvxs: H Ελλάδα κήρυξε στάση πληρωμών στους πολίτες της, 24 Μαϊου 2010

Ο κορυφαίος ακαδημαϊκός και συγγραφέας Ντέιβιντ Χάρβεϊ μιλά στο tvxs. Αναλύει τις ρίζες της σημερινής κρίσης και τις προοπτικές για το μέλλον, αποκαλύπτει τη διγλωσσία του ελληνικού πολιτικού λόγου σχετικά με την κρίση και παρουσιάζει τη δική του πρόταση για έξοδο από αυτή.

Oι ρίζες της σημερινής κρίσης και το μέλλον του καπιταλισμού

Θα μπορούσαμε να προβλέψουμε τη σημερινή κρίση;

Δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς κρίση. Επομένως, κάπου θα υπάρξει κρίση και το ερώτημα είναι αν μπορούμε να προβλέψουμε την ακριβή μορφή της. Η μορφή της παρούσας κρίσης ήταν αρκετά προβλέψιμη, τουλάχιστον επτά-οχτώ, ή ίσως και δέκα, χρόνια νωρίτερα. Κάποιες από τις ηγετικές φυσιογνωμίες των ΗΠΑ, όπως ο διάσημος επενδυτής Warren Buffet ή ο Paul Volcker, πρώην πρόεδρος της ομοσπονδιακής κεντρικής τράπεζας, προειδοποιούσαν από το 2003 ότι, αν οι ΗΠΑ δεν αλλάξουν πολιτική, θα υπάρξει χρηματοπιστωτικό κραχ μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Κι εγώ το υποστήριζα ακόμα νωρίτερα. Η μορφή του κραχ επίσης ήταν σχετικά προβλέψιμη – ότι θα ξεσπούσε από την αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ, η οποία ήταν ανεξέλεγκτη. Όλοι γνώριζαν πως οι τιμές των ακινήτων ανέβαιναν συνεχώς, ότι τα εισοδήματα παρέμεναν στάσιμα και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τετραγωνίσουμε αυτό τον κύκλο.

Η κρίση αποτελεί συνέχεια εκείνης της δεκαετίας του ’70 ή πρόκειται για νέα κρίση;

Είναι ένα νέο είδος κρίσης, αλλά προκύπτει από τις κινήσεις που έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, για να επιλύσουν την κρίση εκείνης της εποχής. Τότε, η κρίση είχε στο επίκεντρο την ισχύ της Εργασίας (labour), που ήταν πολύ μεγάλη στο κέντρο του καπιταλισμού: στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Το εργατικό δυναμικό ήταν οργανωμένο, είχε μεγάλη πολιτική εξουσία, που εκφραζόταν και στις εκλογές, και αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα για το κεφάλαιο. Γι’ αυτό και το κεφάλαιο έπρεπε να συνετίσει το εργατικό δυναμικό, και το έκανε με διάφορους τρόπους, κυρίως ανοίγοντας τις εθνικές οικονομίες στο διεθνή ανταγωνισμό. Τότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο και η Κίνα, η οποία εισήγαγε δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους στην παγκόσμια αγορά εργασίας μετά το 1990. Οι χρηματοπιστωτικές μεταρρυθμίσεις που ήταν απαραίτητες για να μπορέσει το κεφάλαιο να κινείται ελεύθερα σε ολόκληρο τον κόσμο, επίσης έδωσαν μεγάλη δύναμη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Κι έτσι, με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, την παγκοσμιοποίηση και την επίθεση στην Εργασία, λύθηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 το πρόβλημα με το εργατικό δυναμικό.

Το κεφάλαιο μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να πάει όπου ήθελε, έχοντας πρόσβαση σε χαμηλά αμειβόμενο εργατικό δυναμικό. Έτσι όμως, το ποσοστό των μισθών επί του εθνικού εισοδήματος μειώθηκε παντού και, φυσικά, οι μισθοί αποτελούν μεγάλο κομμάτι της αγοράς. Τότε δημιουργήθηκε το πρόβλημα του πώς θα πωληθούν τα αγαθά, όταν δεν υπάρχει αγοραστική δύναμη. Η απάντηση που βρέθηκε ήταν: «δώστε πίστωση σε όλους». Έτσι ανακαλύφθηκε η πιστωτική οικονομία, που έφτασε στο απόγειό της τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, προκειμένου να καλύψει το κενό ανάμεσα στο πραγματικό εισόδημα του εργατικού δυναμικού και σε αυτά που μπορούσε να αγοράσει. Πολλοί, λοιπόν, άρχισαν να αντιλαμβάνονται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές του 2000 ότι αυτό το σύστημα δεν μπορούσε να διατηρηθεί. Επομένως, ο τρόπος που εξήλθαμε από την κρίση του ’70 προετοίμασε το έδαφος για τη σημερινή κρίση.

Ο καπιταλισμός όχι μόνο επιβίωσε από προηγούμενες κρίσεις αλλά ξαναγεννήθηκε και ισχυροποιήθηκε. Πιστεύετε ότι το ίδιο θα συμβεί και με τη σημερινή κρίση;

Συμφωνώ απόλυτα. Όλη η ιστορία του καπιταλισμού είναι μια ιστορία ανανέωσης μέσω κρίσεων, γι’ αυτό και προείπα ότι δεν μπορούμε να έχουμε καπιταλισμό χωρίς κρίση. Οι κρίσεις είναι στιγμής δημιουργικής καταστροφής. Το θέμα είναι πόσο δημιουργείς, πόσο καταστρέφεις, τι καταστρέφεις και πού καταστρέφεις. Για παράδειγμα, στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, η αποβιομηχανοποίηση πολλών από τις παλιές βιομηχανικές περιοχές στη Βρετανία και τις ΗΠΑ κατέστρεψε ολόκληρες κοινότητες, όπως το Ντιτρόιτ, που ήταν μια υπέροχη, ζωντανή πόλη.

Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι πώς θα βγούμε τώρα από την κρίση. Αν βγούμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αυτό θα μας οδηγήσει στην επόμενη κρίση. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι όλοι θέλουν την αποκατάσταση του παλιού συστήματος με λίγη αυστηρότερη ρύθμιση και δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να συμβεί. Αυτό που παρατηρούμε είναι ψευδείς έξοδοι από την κρίση, όπως νωρίτερα φέτος, όταν όλοι έλεγαν πως βγήκαμε από την κρίση, οι τράπεζες ανέκαμψαν και το χρηματιστήριο ανεβαίνει. Αναγνώριζαν βέβαια ότι η ανεργία αποτελεί μεγάλο πρόβλημα, που παραμένει άλυτο.

Η κρίση μετακυλίεται. Σώζεις το χρηματοπιστωτικό σύστημα βάζοντας το κράτος να αναλάβει όλα τα χρέη. Κι έτσι δημιουργείται μια δημοσιονομική κρίση κρατικού χρέους, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται η Ελλάδα. Πριν από έξι μήνες δεν θα πιστεύαμε ότι θα μιλούσαμε όλοι για την Ελλάδα και για το πώς το ελληνικό χρέος αποτελεί απειλή για την παγκόσμια οικονομία. Πριν από λίγους μήνες όλοι μίλαγαν για το Ντουμπάι, λέγοντας ότι είναι απειλή επειδή είναι ασταθές. Αφού σταθεροποιήθηκε, κοιτάμε πώς θα γίνει αυτό και με την Ελλάδα, όμως το ερώτημα πλέον είναι τι θα γίνει με την Ισπανία, με την Πορτογαλία ή με το δημόσιο χρέος της Βρετανίας, που θα μας απασχολήσει σημαντικά το επόμενο εξάμηνο. Και φυσικά, υπάρχει το μεγάλο θέμα με το χρέος των ΗΠΑ, το οποίο είναι τεράστιο. Η κρίση, λοιπόν, κινείται γεωγραφικά και μεταβάλλεται ως προς τη μορφή της. Και φυσικά, οι πολιτικές αποφάσεις έχουν αποφασιστική σημασία για το προς τα πού θα κινηθεί και τι μορφή θα πάρει. Ήταν πολιτική απόφαση να σώσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα με κάθε κόστος και ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό ήταν να αναλάβει το κράτος όλο και μεγαλύτερο χρέος. Και τώρα τίθεται το ζήτημα του πώς το αντιμετωπίζεις αυτό χωρίς να καταστρέψεις το τραπεζικό σύστημα ή τους κατόχους ομολόγων. Πολλές πολιτικές αποφάσεις πρέπει να ληφθούν τώρα και δεν βλέπω οι άνθρωποι να σκέφτονται ιδιαίτερα την ευρύτερη στρατηγική.

Μιλήσατε για τις δυνατότητες του καπιταλισμού. Ισχύει πως ο καπιταλισμός είναι αυτοκαταστροφικός και ότι ο σοσιαλισμός ή ο κομουνισμός είναι αναπόφευκτος;

Όχι, δεν νομίζω πως ο καπιταλισμός αυτοκαταστρέφεται. Περνάει διάφορες φάσεις δημιουργικής καταστροφής, περνάει κρίσεις. Εάν κοιτάξετε την περίοδο από το 1970 και μετά θα δείτε κρίσεις σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Η Ασία και η Νοτιοανατολική Ασία περνούσαν κρίση το 1997-8, η Ρωσία κήρυξε χρεωκοπία το 1998, η Αργεντινή πέρασε κραχ το 2001. Κρίσεις εμφανίζονται συνεχώς στο σύστημα, το οποίο είναι ασταθές. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν οι καπιταλιστές μπορούν να βγουν αλώβητοι από την κρίση. Σε κάθε κρίση, μεγάλο μέρος της αστικής τάξης χάνει πολλά, αλλά ταυτόχρονα πολλοί κερδίζουν περισσότερα. Πέρυσι, για παράδειγμα, στη Νέα Υόρκη, καθένας από τους ιδιοκτήτες των τεσσάρων μεγαλύτερων hedge funds κέρδισε 3 δις δολάρια σε προσωπικές αποδοχές μέσα σε ένα μόλις χρόνο, στοιχηματίζοντας στη συνεχιζόμενη κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος. Πολλές τράπεζες κατέρρευσαν, όμως αυτές που έμειναν, όπως η Goldman Sachs, τώρα είναι ισχυρότερες από ποτέ. Παρακολουθούμε, λοιπόν, μια διττή διαδικασία. Από τη μία υπάρχουν προβλήματα, όμως από την άλλη πολλοί αποκτούν μεγαλύτερη εξουσία. Αυτό ισχύει σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτή τη στιγμή ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο είναι Μεξικανός. Το Μεξικό είναι πολύ φτωχή χώρα, όμως έχει πολλούς δισεκατομμυριούχους που τα πηγαίνουν εξαιρετικά καλά. Πέρυσι, στην Ινδία, οι δισεκατομμυριούχοι διπλασιάστηκαν εν μέσω ενός έτους κρίσης.

Επομένως, όταν ρωτάμε αν μπορεί να επιβιώσει το κεφάλαιο, η απάντηση είναι η εξής: Περνά αυτές τις περιόδους δυσκολιών, αλλά μετά βιώνει μια τεράστια συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας, η οποία επιτρέπει ουσιαστικά στους χρηματοδότες των εκλογών στις ΗΠΑ να αγοράσουν ολόκληρο το εκλογικό σύστημα – γεγονός που καθιστά αδύνατη, πολιτικά, κάθε κίνηση εναντίον τους. Το σύστημα περνά φοβερές αναταράξεις, αλλά ορισμένοι εξέρχονται από αυτές σε πολύ καλύτερη θέση από πριν. Συμβαίνει παντού γύρω μας, στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην Ινδία, στο Μεξικό και δεν θα μου ήταν καθόλου περίεργο να δω να συμβαίνει κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα. Κάποιοι προφανώς πλουτίζουν από μια δύσκολη κατάσταση.

Δεν βλέπω, λοιπόν, κάποιου είδους τελικής κατάρρευσης εδώ. Αυτό που διακρίνω είναι η αυξανόμενη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια καπιταλιστική τάξη. Όμως μετά τίθεται το ερώτημα τι θα κάνουν με την εξουσία αυτή. Σε ποια κατεύθυνση θα προσπαθήσουν να οδηγήσουν την οικονομία. Εάν θα έχουν μια ευρεία οπτική ή αν θα έχουν μια στενή οπτική εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων. Δεν ξέρω. Ανάμεσα σε εκείνους που κέρδισαν τα 3 δισεκατομμύρια υπάρχει ένας άνθρωπος, ο Τζορτζ Σόρος, που έχει μια πολύ μεγάλη φιλανθρωπική επιχείρηση. Είναι μεγάλος χορηγός του Δημοκρατικού Κόμματος και είναι πολύ προοδευτικός σε κάποιους τομείς, αλλά όχι σε άλλους. Αν επικρατήσει αυτή η μερίδα της καπιταλιστικής τάξης, θα προκύψουν πολύ διαφορετικές πολιτικές απ’ ό,τι αν επικρατήσουν άνθρωποι που λένε: «αυτό μου ανήκει και δεν ενδιαφέρομαι για κανέναν άλλο». Το πώς θα βγούμε από την κρίση εξαρτάται από τις πολιτικές αποφάσεις, την πολιτική επιρροή και το κοινό αίσθημα.

Η περίπτωση της Ελλάδας

Για την Ελλάδα, συγκεκριμένα, έχετε να προτείνετε λύσεις για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων της;

Κατ’ αρχάς πρέπει να αλλάξουμε τη γλώσσα με την οποία μιλάμε για το τι συμβαίνει. Η Ελλάδα αδυνατεί να πληρώσει το χρέος της - δεν αμφισβητείται αυτό. Το πιο ενδιαφέρον είναι ποιους αδυνατεί να πληρώσει. Η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλογές: είτε μπορεί να σταματήσει να πληρώνει αυτά που υποχρεούται στους ίδιους τους πολίτες της, μειώνοντας τις συντάξεις και τους μισθούς, είτε μπορεί να σταματήσει να πληρώνει τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Δεν καταλαβαίνω γιατί μια σοσιαλιστική κυβέρνηση θα σταματούσε να πληρώνει τον ίδιο της τον πληθυσμό. Όλοι υποστηρίζουν ότι η παύση πληρωμών είναι αδύνατη. Αυτό που στην πραγματικότητα εννοούν είναι ότι δεν μπορούν να σταματήσουν να πληρώνουν τις τράπεζες, αλλά μπορούν να σταματήσουν να πληρώνουν τους πολίτες. Με αυτούς τους όρους πρέπει να μιλάμε, γιατί διαφορετικά δεν κατανοούμε τι πραγματικά συμβαίνει.

Πολλές χώρες χρεοκόπησαν στο παρελθόν, όμως επανήλθαν. Είναι όπως όταν έχεις ένα χαλασμένο δόντι. Είτε το βγάζεις απότομα και σου προκαλεί πόνο για λίγο ή ζεις με αυτό και πονάς για είκοσι χρόνια. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πως η κυβέρνηση προτείνει να πονέσει το λαό για είκοσι χρόνια, αντί να «βγάλει το δόντι» λέγοντας: «ας κηρύξουμε παύση πληρωμών, ας ξεφορτωθούμε το χρέος και ας ξαναρχίσουμε».

Πάντως δεν υπάρχει αντίστοιχο ιστορικό παράδειγμα στην Ευρωζώνη.

Πράγματι, θα είναι η πρώτη χώρα της Ευρωζώνης, όμως πάντα υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις, όπως με τη Ρωσία το 1998. Και σε αυτή την περίπτωση, επιστρέφουμε στο κόστος των πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται εντός της ΕΕ. Προσωπικά δεν είμαι τόσο υπέρ της παύσης πληρωμών. Νομίζω ότι αυτό που πρέπει είναι ένα μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους και αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Πρέπει να γίνει μια συλλογική προσπάθεια, όπου θα συμμετέχουν η Πορτογαλία, η Ισπανία και ίσως η Ιρλανδία (οι λεγόμενες PIGS), οι οποίες θα έπρεπε συλλογικά να πουν: «ας κηρύξουμε μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους, ας αναδιαπραγματευτούμε το όλο πακέτο, κι έτσι θα μοιραστούμε τον πόνο».

Η κρίση ως ευκαιρία;

Νομίζετε πως η κρίση αποτελεί ευκαιρία για την Αριστερά, στην Ελλάδα και αλλού;

Οι κρίσεις πάντοτε παρουσιάζουν ευκαιρίες για όλους. Ο υπεύθυνος του επιτελείου του Ομπάμα δήλωσε πως «αυτή η κρίση είναι πολύ μεγάλη για να την αφήσουμε να πάει χαμένη». Προφανώς, εκείνοι την είδαν ως ευκαιρία και το ίδιο ισχύει για την Αριστερά. Το θέμα όμως τώρα είναι η αντίδραση των πολιτών σε αυτή την κρίση. Έχουν περάσει τριάντα χρόνια προπαγάνδας για τις αρετές της νεοφιλελεύθερης ηθικής, η οποία προτάσσει την προσωπική ευθύνη, το να φροντίζεις τον εαυτό σου, να μην βασίζεσαι στο κράτος. Η τάση, λοιπόν, είναι όλοι να κατηγορούν τον εαυτό τους γι’ αυτά που συμβαίνουν. Και είναι πολύ δύσκολο να πείσεις τον κόσμο πως το πρόβλημα είναι συστημικό και πως πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, σύμφωνα με έρευνες, οι περισσότεροι από εκείνους που έχασαν τα σπίτια τους έριχναν την ευθύνη στον εαυτό τους και όχι στο σύστημα που δημιούργησε τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου. Το κλίμα δεν είναι καλό για πολιτικό ακτιβισμό.

Αυτό σχετίζεται και με κάτι άλλο: Σε κάθε κρίση, η συνήθης αντίδραση είναι να σκύβουμε το κεφάλι και να περιμένουμε να περάσει. Η κρίση εκτυλίσσεται εδώ και δύο χρόνια, αλλά πολλοί απλώς ελπίζουν ότι θα την ξεπεράσουμε. Και φυσικά, ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος υποστηρίζει ότι βρισκόμαστε προς την έξοδο από την κρίση. «Το χρηματιστήριο ανάρρωσε, το τραπεζικό σύστημα σταθεροποιείται, το χρήμα άρχισε να κινείται, υπάρχει μια μικρή αναζωογόνηση της παραγωγής, η Κίνα ανθίζει – γι’ αυτό όλα είναι εντάξει». Από την άλλη, όμως, βλέπουμε ότι τα πράγματα δεν είναι εντάξει, όπως στην Ελλάδα. Επομένως, θα χρειαστούμε λίγο ακόμα χρόνο μέχρι ο κόσμος να συνειδητοποιήσει πως η κρίση είναι συστημική και απαιτεί γενναίες κινήσεις για να ξεπεραστεί. Η Αριστερά πρέπει να συνειδητοποιήσει ξεκάθαρα τη φύση της κρίσης και να αναπτύξει συνεκτικές στρατηγικές για να βγούμε από αυτή. Και, αυτή τη στιγμή, η Αριστερά είναι αδύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Ωστόσο, και οι ίδιοι οι πολίτες πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν και ότι δεν θα χρειαστεί να βιώσουν μερικές από τις μεγάλες μεταμορφώσεις που πέρασαν στις δεκαετίες του ’30 και του ’70.

Πηγή εικόνας: http://lpgn.wordpress.com/2010/03/16/david-harvey-lse-monday-26th-april/

Reading Marx’s Capital with David Harvey

Class 1, Introduction

· Class 2, Chapters 1-2

· Class 3, Chapter 3

· Class 4, Chapters 4-6

· Class 5, Chapters 7-9

· Class 6, Chapters 10-11

· Class 7, Chapters 12-14

· Class 8, Chapter 15

· Class 9, Chapter 15 continued

· Class 10, Chapters 16-24

· Class 11, Chapter 25

· Class 12, Chapters 26-33

· Class 13, Conclusion

· Discussion Space

http://davidharvey.org/

Ronnie James Dio, R.I.P.

Να έχεις ένα καλό ταξίδι...

χωρίς λόγια...

Το επισήμανε και πάλι ο Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, με τη σημείωση:

Και δεν πειράζει που πολλοί/ές από σας δεν γνωρίζετε ιταλικά.

Είναι σίγουρο ότι θα το αναγνωρίσετε

από την "όψη" (του σπαθιού την τρομερή),

αλλά και

από την "κόψη" (που βαθιά θάβει στη γη)

Από ένα πρόγραμμα της RAI, θέμα που αναφέρεται στο ακούσιο εγκλεισμό, την καθήλωση και τον θάνατο ενός ανθρώπου στο ψυχιατρικό τμήμα του νοσοκομείου Vallo della Lucania.

εγκλημα[τικοτητα] και τιμωρία: ιδού ο εχθρός, λοιπόν

«Η παραπληροφορημένη και κακομαθημένη ελληνική κοινωνία και κυρίως όσοι αισθάνονται αδίκως πληττόμενοι και ιδιαίτερα οι άνεργοι, οι ματαίως αναζητούντες εργασία κυρίως νέοι και οι γενικά διατελούντες υπό την απειλή απώλειας της εργασίας τους μαζί με τους περιθωριοποιημένους και εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες συνιστούν μιαν εκρηκτική μάζα πρόσφορη για οργισμένες κινητοποιήσεις και παραβατικές συμπεριφορές, υποδαυλιζόμενες από ανεύθυνα και επίορκα κόμματα και αποκόμματα. Η ήδη κλονισμένη έννομη τάξη, η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας και η γενικευμένη ατιμωρησία αναδεικνύουν έτσι τη μείζονα σημασία και τον καίριο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη»

Από άρθρο του Γ. Μαρίνου στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 9 Μαίου

Διαβάστε περισσότερα:

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=330617&dt=09/05/2010#ixzz0nhn14lGD

Όχι μόνο στο, τυχαία σταχυολογημένο, παράθεμα αλλά στο σύνολο του δημοσιεύματος, η απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας και των θεσμών της δεν μοιάζει να είναι καν η απάντηση στη ρητορική περί απαξίωσης των πολιτικών. Είναι φανερή η αυτονόμηση του κατασταλτικού άξονα, γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται το κείμενο, έστω κι αν χρειαστεί να το ξαναδιαβάσεις για να πιστέψεις στα μάτια σου. Άγαρμπα, και στη λογική του αυτονόητου που δεν απαιτεί τεκμηρίωση και επεξηγήσεις, το κοινωνικό μεταφράζεται σε ποινικό και η κοινωνική ειρήνη σε δημόσια τάξη. Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι ότι το πόνημα του κ. Μαρίνου απλώς κρούει ανοικτές πόρτες σε ό, τι αφορά τη διολίσθηση του κοινωνικού σε ποινικό κράτος, ούτε ότι δεν πρωτοτυπεί συγχέοντας τον λόγο περί κοινής εγκληματικότητας με το λόγο τρομοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ο κ. Μαρίνος, παρακάμπτοντας τα ίδια τα προσχήματα της εφημερίδας της οποίας είναι στέλεχος και όχι εξωτερικός σχολιαστής, ο τρόπος με τον οποίο διαρρηγνύει το προσεκτικά διαμορφωμένο ερμηνευτικό [συναινετικό] πλαίσιο της κατάστασης που ζούμε ή αυτής που εξαγγέλλεται -με όρους φυσικής καταστροφής, δηλαδή αναπόφευκτους!- ότι θα ζήσουμε.[1] Και εννοώ ότι εάν ενόψει φυσικής καταστροφής ο «συναινετικός» λόγος είναι αυτός της κινητοποίησης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, πολλώ μάλλον θα πρέπει να είναι ο ίδιος όταν μιλάμε κοινωνικές απώλειες απροσδιόριστης έκτασης και διαρκείας.

Δεν ζω εκτός πραγματικότητας ώστε να μην αντιλαμβάνομαι το ρόλο που παίζει στην κατασκευή της συναίνεσης ο λόγος περί εγκληματικότητας και δραστηριοποίησης των κατασταλτικών μηχανισμών. Κρατώντας τα προσχήματα, όμως, πάντα, ο λόγος αυτός εμφανίζεται να αποτελεί μέρος της εικόνας, δεν είναι Η ΕΙΚΟΝΑ γιατί τότε θα πάει χαμένος ο στόχος της συναίνεσης: όταν ο κόσμος βλέπει να απειλούνται οι υλικές βάσεις της ύπαρξής του, δεν επικαλείται [μόνον] την δημόσια τάξη!

Γι’ αυτούς τους λόγους, όμως, εάν με ρωτούσε κανείς τι κάθομαι και ασχολούμαι με τέτοια κείμενα, δεν θα ήξερα ειλικρινά τι να απαντήσω…

---

[1] Ενδεικτικά επίσης, «[η] έγκαιρη θανάτωση του έτοιμου για φονική δράση τρομοκράτη Φούντα», «Και πώς συμβαίνει η Ααστυνομία κατά καιρούς να τους συλλαμβάνει και η Δικαιοσύνη (με στήριγμα και την κατάλληλη φιλική προς τους ενόχους νομοθεσία) να τους αφήνει ελεύθερους; Και αυτό να το αποδέχεται αδιαμαρτύρητα η εθελοτυφλούσα κοινωνία μας;»