Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

και πάλι στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών ο πανεπιστημιακός συνδικαλισμός

Έλαβα και κοινοποιώ:
Ο σύντροφος Τάκης Πολίτης, από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, σήμερα ενημερώθηκε ότι ο εισαγγελέας αυτεπάγγελτα έχει διατάξει προκαταρκτική εξέταση και καλείται σε κατάθεση ως εν δυνάμει κατηγορούμενος για παράβαση του άρθρου 183 του ΠΚ (Όποιος με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει δημόσια σε απείθεια κατά των νόμων ή των διαταγμάτων ή εναντίον άλλων νόμιμων διαταγών της αρχής τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών.) Η υπόθεση αφορά την διαρροή/υποκλοπή του γνωστού mail του, που ενημέρωνε για τη δράση του δικτύου συλλόγων διδασκόντων ΑΕΙ εναντίον του νέου νόμου. Πήρε προθεσμία 48 ωρών για να καταθέσει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τάκης Πολίτης βρίσκεται στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών για τη συνδικαλιστική του δράση  [βλ. σχετικά: http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/search/label/%CE%A4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82%20%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82]
Ελπίζω να μην εξαφανιστεί αυτή η επίθεση  στα δευτερεύοντα της προεκλογικής περιόδου μιας και οι πολυάσχολοι εισαγγελείς έκριναν τόσο επικίνδυνη τη δράση του συναδέλφου ώστε να  κινήσουν τώρα την προκαταρκτική εξέταση.
Καλή δύναμη Τάκη!

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Το τελευταίο μάθημα (απόσπασμα κυοφορούμενου πονήματος με τίτλο ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ)

[απόσπασμα κυοφορούμενου πονήματος με τίτλο ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ]


ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΘΗΜΑ

Παρασκευή απόγευμα. Προς βράδυ. Παγωνιά. Άδειο σχεδόν το πανεπιστήμιο. Όταν εμφανίστηκε, είχε αρχίσει να αδειάζει κι η αίθουσα, δεν τον περιμέναμε πια, άλλωστε ήταν καιρός που δεν ερχόταν στα μαθήματα και παίζανε όλες οι εκδοχές για την απουσία του. Όσοι είχαν μείνει μέσα, βιαστήκανε να καθίσουν στις θέσεις τους και, για κάμποση ώρα, συνέχισαν να μπαίνουν στην αίθουσα κι εκείνοι που βρισκόταν στο διάδρομο και τον είδαν να έρχεται. 
Μπήκε και, όπως έκανε πάντα, δεν πλησίασε καν την έδρα, διέσχισε την αίθουσα χωρίς να μας κοιτάξει κι έφτασε στο παράθυρο. Ακούμπησε στο περβάζι την τσάντα του και το ποτήρι που κρατούσε στο χέρι και, βάζοντας το τσιγάρο στο στόμα του για να ελευθερώσει και το άλλο χέρι, έβγαλε το πανωφόρι του, το δίπλωσε προσεκτικά και το ακούμπησε πάνω από την τσάντα του. Μάζεψε μετά σε ντάνες ό, τι χαρτιά υπήρχαν ξεχασμένα πάνω στο περβάζι, τα έριξε πάνω στον προτζέκτορα, που ισορροπούσε με δυσκολία βαλμένος ανάποδα στο στενό περβάζι και κάθισε στο χώρο που είχε αδειάσει. Κόπηκαν μαχαίρι τα γελάκια και οι ψίθυροι όταν βολεύτηκε κι έστρεψε το βλέμμα στην τάξη.
«Καλή αρχή», είπε -κάπου στη μέση του εξαμήνου είμαστε πια.
Έγειρα πίσω το κεφάλι χωρίς να φροντίσω να κρύψω ένα χαμόγελο που θα ήθελα να είναι ειρωνικό, περιμένοντας ν’ αρχίσει τη συνηθισμένη του πρόζα, κοιτώντας μας έναν έναν, μία μία, πριν περάσει στην επόμενη, τη μεγάλη κίνηση διαλέγοντας παρτενέρ.
«Παρακαλώ δεσποινίς, ερχόσαστε κοντά μου; Εδώ στο παράθυρο εννοώ, όχι πιο κοντά μου. Φέρτε και το μπουκάλι με το νερό που έχετε μπροστά σας. Μην σας νοιάζει, δεν σιχαίνομαι».
Και διάλεξε σωστά, όπως πάντα. Ξανθούλα, στρουμπουλή, ξεχείλιζε από σεβασμό, ιδανική παρτενέρ για τη συγκεκριμένη σκηνή.
«Να πάρω και τις σημειώσεις μου Κύριε;».
Ε, ναι, το περίμενα κι αυτό, την ίδια αντίδραση με μικρές παραλλαγές ανάλογα με τα συμφραζόμενα. Κοίταξε γύρω του λοιπόν, «Σε ποιον μιλάτε;», τη ρώτησε και της χαμογέλασε μ’ εκείνο το στραβό χαμόγελο που άφηνε το μισό του πρόσωπο ανέκφραστο. «Σ’ εμένα μάλλον… Όχι, μόνο το μπουκάλι σας να πάρετε μαζί σας, το νερό σας», κατέληξε κοιτώντας την τώρα επίμονα, το κοκκίνισμα, την αμηχανία της, έπαιζε ωμά πια το ρόλο του, τον χαιρόταν για να χάνει χρόνο κρατώντας τα προσχήματα.
Δεν πέσανε τσάντες, ούτε βιβλία, ευτυχώς η κοπελιά καθόταν σε ακριανή καρέκλα και τον πλησίασε χωρίς άλλα απρόοπτα –εκτός εάν θεωρήσουμε απρόοπτο το ότι της ζήτησε να ρίξει λίγο νερό στο ποτήρι με το ουίσκι που κρατούσε στα χέρια του, «ελάτε, μην διστάζετε, δεν σιχαίνομαι σας είπα» και πήρε το μπουκάλι απ’ τα χέρια της γιατί έμοιαζε ικανή να το αδειάσει όλο στο ποτήρι του. «Κοιτάξτε τώρα από το παράθυρο και, παρακαλώ σας, πέστε μου τί βλέπετε».
Όσα χρόνια είμαι εδώ, αυτό το παράθυρο το θυμάμαι ανοιχτό, χειμώνα καλοκαίρι, κάπου είχε μαγκώσει ο μηχανισμός και δεν έκλεινε εντελώς, άφηνε μια παλάμη τουλάχιστον κενή. Αυτό που δεν περίμενα όμως ήταν ότι η κοπελιά θα πήγαινε να σφηνώσει το κεφάλι στο άνοιγμα, δεν θυμόμουν να το έχει κάνει άλλος μέχρι τώρα.
«Από πού να κοιτάξω Κύριε;»
Εκείνος έκανε πάλι την πρόζα του παριστάνοντας ότι ψάχνει να βρει σε ποιον απευθύνεται το Κύριε αλλά μετά της απάντησε χωρίς να το σχολιάσει: «Από όπου θέλετε, απλώς κοιτάξτε το δρόμο και πείτε μου τι βλέπετε».
«Τίποτα…»
«Πώς τίποτα; Δεν γίνεται να μην βλέπετε τίποτα!»
«Περνάει ένα αυτοκίνητο…»
«Πολύ ωραία, περνάει ένα αυτοκίνητο. Άλλο;»
«Την καφετέρια… Απέναντι» και είχε έναν ερωτηματικό τόνο η φωνή της, σαν να ήταν σίγουρη ότι τα έλεγε λάθος. Εκείνος έκανε μια μεγάλη κίνηση με το χέρι του για να της δείξει ότι έπρεπε να συνεχίσει. «Έχει πολύ κόσμο… Όσο μπορώ να δω…»
«Όσο μπορείτε να δείτε! Πολύ σωστά! Πάρα πολύ σωστά!» και πάλι η κίνηση του χεριού. «Συνεχίστε, τι άλλο βλέπετε».
«Μα… Τα συνηθισμένα… Παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανές… Να, δεν έχει κίνηση τέτοια ώρα αυτός ο δρόμος…»
«Είναι ένας ήσυχος δρόμος; Απόψε είναι ήσυχος αυτός ο δρόμος;»
«Ναι… Δηλαδή έτσι νομίζω…»
«Έτσι νομίζετε ή θα λέγατε ότι είναι ένα ήσυχο απόγευμα στο δρόμο έξω από το πανεπιστήμιο;»
Σχεδόν την έβλεπες με τρόπο υλικό την ανακούφιση που εκβλήθηκε μαζί με την ανάσα της.
«Ω ναι, ένα ήσυχο απόγευμα… Ακριβώς αυτό θα έλεγα…».
«Πολύ ωραία! Ευχαριστώ! Καθίστε τώρα στη θέση σας»
Άναψε τσιγάρο, ήπιε λίγο από το περιεχόμενο του ποτηριού του και περίμενε να καταλαγιάσει η αναστάτωση που προκάλεσε η επιστροφή της κοπελιάς στη θέση της.
«Λοιπόν», είπε κάνοντας εκείνη την κίνηση, σαν να ήθελε να σκουπίσει κάτι από τη μύτη του με τον αντίχειρα και που κατέληγε να σπρώχνει νευρικά την άκρη της μύτης του προς τα επάνω.  «Λοιπόν», επανέλαβε, «η συνάδελφός σας είδε ένα ήσυχο απόγευμα στο δρόμο έξω από το πανεπιστήμιο, σύμφωνοι;». Δεν περίμενε απάντηση, κατέβηκε απ’ το περβάζι κι άρχισε να μαζεύει τα πράγματα που είχε στοιβάξει πλάι του.
«Σήμερα είναι 3 Δεκέμβρη, σωστά;» Συνέχισε, χωρίς να σταματήσει να μαζεύει τα πράγματα. «Σωστά;», Ξαναρώτησε, κοιτάζοντάς μας τώρα, νομίζω μας κοίταξε όλους, τουλάχιστον αυτή την αίσθηση είχα. Κανείς δεν κινήθηκε για να επιβεβαιώσει, κοιτάζοντας το κινητό ή το ρολόι του, ότι ήταν όντως 3 Δεκέμβρη. 
«Σωστά λοιπόν εφόσον δεν το αμφισβητεί κανείς. Όμως δεν είναι ένα ήσυχο απόγευμα. Στον μπροστινό δρόμο του πανεπιστημίου έχει συγκεντρωθεί αστυνομία και ζητάει να εκκενωθεί το κτίριο και να παραμείνει κλειστό μέχρι να ελέγξουν εάν όντως τοποθετήθηκε βόμβα, όπως τους τηλεφώνησαν. Για την ακρίβεια, μου είπαν να σας ενημερώσω».
Και πάλι κανείς δεν κινήθηκε, σαν να μας είχε παραλύσει η πληροφορία ή ο τόνος της φωνής του, δεν ξέρω. Άδειασε με μια γουλιά το ποτήρι του, έκανε μια απροσδιόριστη χειρονομία προς το μέρος μας, σαν να μας καλούσε ή να μας απόδιωχνε, μεγάλη χειρονομία, με σταθμούς στην τροχιά της που την έκαναν ασαφή.
«Αυτό που λέω λοιπόν είναι ότι η θέα από το παράθυρο δεν είναι η κατάσταση για την οποία συζητάμε, είναι μόνο ένα μέρος της κατάστασης. Κι εμείς θα πρέπει να μιλήσουμε για αυτά που ορίζουν και περιορίζουν την εικόνα της κατάστασης, να αναζητάμε τη συνολική, τη μεγάλη αν θέλετε εικόνα. Αυτό θα κάνουμε. Στις επόμενες συναντήσεις μας. Τη μεγάλη εικόνα. Και τώρα σηκωθείτε, φεύγουμε, είναι έξω η αστυνομία. 3 Δεκέμβρη όπως σας είπα και το πανεπιστήμιο θα μείνει κλειστό γιατί φοβούνται επεισόδια. Ο Δεκέμβρης… Πάντως τώρα ήταν τηλεφώνημα. Για βόμβα».
Μετά, θυμάμαι, είχε αδειάσει η αίθουσα κι αυτός καθόταν μπροστά στο παράθυρο και κάπνιζε. Θέλησα να τον πλησιάσω αλλά δίστασα. Όπως έφευγα τον άκουσα να λέει, «τα μαθήματα θα τα συνεχίσουμε μαζί, είμαι πάλι εδώ και μάλλον δεν θα φύγω πλέον».
«Εγώ είμαι, δεν υπάρχει κανείς, φύγανε, σ’ εμένα το λες; Το ξέρω…»
Δεν απάντησε. Περίμενα λίγο κι έπειτα βγήκα απ’ την αίθουσα. Τον είδα μετά από αρκετή ώρα να βγαίνει κι αυτός και ν’ ανεβαίνει τις σκάλες, δεν ήταν από εκεί η έξοδος, στο γραφείο του πήγαινε. Κι έτσι το ήξερα πια, κανείς δεν θα υπήρχε στον μπροστινό δρόμο και πάντως όχι η αστυνομία.
Κατέβηκα κι εγώ απ’ τη σκάλα και βγήκα απ’ τη μικρή πλαϊνή πόρτα, η είσοδος του κεντρικού κτιρίου ήταν κλειστή, είχαν βάλει και τις αλυσίδες. Έκανα ένα γύρο για να σιγουρευτώ ότι δεν ήταν κανείς στο πανεπιστήμιο. Κανείς, μόνο οι φύλακες στο κουβούκλιο του κεντρικού κτιρίου με ανοιχτή την τηλεόραση, δεν με είδαν νομίζω, άκουγαν ειδήσεις.
Προχώρησα μέχρι το κάτω στενό, εκεί που είχα αφήσει τη μηχανή μου, έβλεπα πια το πίσω μέρος του κτιρίου. Κοίταξα ψηλά, στον πέμπτο όροφο. Είχε φως στο γραφείο του, το μόνο φωτισμένο γραφείο. Ήξερε λοιπόν. Έστριψα ένα τσιγάρο και το κάπνισα ολόκληρο κι αμέσως μετά έστριψα κι άλλο. Αυτό δεν πρόλαβα να το καπνίσω, είχα παγώσει, δεν ένοιωθα τα χέρια μου, το πέταξα σχεδόν ολόκληρο κι έφυγα μαρσάροντας. 
Δυο τρία τετράγωνα πιο κάτω άκουσα την έκρηξη.




Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Νόθο παιδί του γάμου μεταξύ υπουργείων υγείας και δικαιοσύνης [ή όπως τα λένε, τέλος πάντων]. Η επίθεση στο 18ΑΝΩ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Η θεραπευτική ομάδα της Μονάδας Απεξάρτησης του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής που αποτελείται από τους εργαζόμενους και τη Διευθύντρια του 18 Άνω Κατερίνα Μάτσα γνωρίζουμε πολύ καλά τη θέση και το ρόλο που μας αναλογεί στην παρούσα ιστορική συγκυρία.
Ξέρουμε ότι κρατάμε ζωντανή τη δημόσια, δωρεάν απεξάρτηση προσβάσιμη και αποτελεσματική για κάθε εξαρτημένο από ουσίες πολίτη αυτής της χώρας, ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη και την οικονομική του κατάσταση.
Ξέρουμε ότι δίνουμε ζωή σε κάθε εξαρτημένο που θέλει να απελευθερωθεί από τον καταναγκασμό ΚΑΘΕ εξάρτησης από ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ουσία κατακτώντας έτσι με πολύ κόπο τη θέση του ανάμεσα στους ενεργούς πολίτες που μάχονται, αντιστέκονται και διεκδικούν.
Έχουμε καταλάβει επίσης ότι αυτό είναι κάτι που απεχθάνονται οι κρατούντες. Κάνουν ό,τι μπορούν για να το καταστείλουν. Πρόσφατο παράδειγμα η κατάφορη παραβίαση του θεραπευτικού πλαισίου από την εισαγγελική παραγγελία για ΕΔΕ στη Μονάδα Απεξάρτησης.
Δίνουμε καθημερινά μάχη ενάντια στο θάνατο. Λέτε να τρομάζουμε τόσο εύκολα κ. Λοβέρδο;
Αν ήταν έτσι τα πράγματα δε θα ήμασταν σε αυτό τον εργασιακό χώρο με δράση και συνέπεια 23 περίπου χρόνων. Σε αυτό το χώρο του κατασυκοφαντημένου δημόσιου τομέα εργαζόμαστε νιώθοντας στο πετσί μας τη δυστυχία αυτών που καταβεβλημένοι αναζητούν την προοπτική σε ένα κόσμο που εσείς και οι συνεργάτες σας φροντίζετε να κάνετε όλο και πιο ζοφερό, βυθισμένο στη φτώχια, την ανεργία, την αρρώστια και την αμορφωσιά.
Δουλεύουμε φορώντας μπουφάν σε κρύα γραφεία χωρίς είδη πρώτης ανάγκης για την εργασία μας και τους θεραπευόμενους.
Δουλεύουμε με μισθούς πείνας υπό την ανασφάλεια χιλιάδων απολύσεων.
Δουλεύουμε υπό το καθεστώς τρομοκρατίας σε μια πόλη που οι ατομικές ελευθερίες καταργήθηκαν και ο φασιστικός λόγος κατά των ευάλωτων τμημάτων του πληθυσμού έχει γίνει επίσημος λόγος του κράτους.
Δουλεύουμε μέσα στο σύστημα της μέχρι πρότινος δημόσιας υγείας. Εμείς μπορούμε να βεβαιώσουμε γραπτώς, ενόρκως ή όπως αλλιώς επιθυμείτε ότι οι βαριοπούλες των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησής σας γκρεμίζουν τα νοσοκομεία, βανδαλίζουν τα νοσοκομειακά εργαστήρια και φαρμακεία, πυρπολούν τις δομές πρόνοιας και πλιατσικολογούν τα ασφαλιστικά ταμεία.
Ξέρουμε να παλεύουμε με το θάνατο, για τη ζωή και την ελευθερία.
Ξέρουμε να βγαίνουμε νικητές
Εργαζόμενοι της Μονάδας Απεξάρτησης 18 Άνω

Υστερόγραφο για τους ανήσυχους κι επιμελείς εισαγγελείς αυτής της χώρας: Όταν κανείς έχει πολύ δουλειά πρέπει να βάζει προτεραιότητες για να μην οδηγηθεί σε υπερκόπωση (burn-out). Πριν την έρευνα στο 18 ΑΝΩ καλό θα ήταν λοιπόν να ολοκληρώστε πρώτα το έργο σας σχετικά με το σκάνδαλο της Siemens, την προμήθεια οπλικών συστημάτων,την υπερκοστολόγηση των δημοσίων έργων, το Βατοπέδι, το ξεπούλημα δημοσίων φορέων, κλπ, κλπ.
 
Ανακοίνωση των επιστημονικά υπεύθυνων του 18 Ανω Κ. Μάτσα και Α. Κυρούση
Αθήνα 09/04/2012

Κάτω τα χέρια από το 18άνω

Το 18άνω γίνεται για άλλη μία φορά στόχος επίθεσης που σκοπό έχει να δυσφημίσει και να σπιλώσει το έργο του, τα «στεγνά» προγράμματα, τους θεραπευτές του , τους θεραπευόμενους, τους απεξαρτημένους και την επιστημονικά υπεύθυνη Κατερίνα Μάτσα.
Είναι φανερό ότι  η σημερινή επίθεση στη μεγαλύτερη δημόσια μονάδα απεξάρτησης που το επιστημονικό κύρος και η αναγνώριση του έργου της ξεπερνούν τα όρια της χώρας, πλήττει όχι μόνο το 18άνω, αλλά όλα τα «στεγνά» προγράμματα απεξάρτησης, όλους όσους «υπερασπίζονται τη δημόσια και δωρεάν απεξάρτηση και αγωνίζονται ενάντια στους κερδοσκόπους των κάθε τύπου ιδιωτικών προγραμμάτων που φυτρώνουν σαν μανιτάρια, συντηρώντας και αναπαραγοντας το κοινωνικό αυτό πρόβλημα που αποκτά τραγικές διαστάσεις μέσα στην κρίση.
Το 18άνω δαιμονοποιείται και εμφανίζεται ως κέντρο παρανομίας, όπου θεραπευόμενοι τοξικομανείς κατά τη διάρκεια μεγάλης διαδήλωσης της 12 Φλεβάρη  ενάντια στο δεύτερο μνημόνιο μετέφεραν «κλοπιμαία» σε ξενώνα της κοινωνικής επανένταξης του 18άνω!
Δύο μήνες μετά από αυτή τη διαδήλωση εμφανίστηκε κάποια αναφορά νοσηλεύτριας προς τη Νοσηλευτική Υπηρεσία του Ψ.Ν.Α. που κοινοποιήθηκε από τη Νοσηλευτική Υπηρεσία και μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων προς τη Διοίκηση του Ψ.Ν.Α., για να ακολουθήσει κατ’ εντολή του Υπουργού η Εισαγγελική έρευνα και η ΕΔΕ με το ερώτημα της «παύσης» κάθε υπευθύνου!
Μ’ αυτό τον τρόπο επιχειρείται να συνδεθεί το έργο της απεξάρτησης με την «υπόθαλψη» από τους θεραπευτές της παραβατικότητας των θεραπευομένων και με την απαξίωση όλων των θεραπευομένων του 18άνω ως «πλιατσικολόγων».
Επιχειρείται  να αναχθεί ο σεβασμός στο θεραπευτικό απόρρητο, βασική αρχή της ιατρικής και θεραπευτικής δεοντολογίας σε «όρκο τιμής» που απαιτήθηκε από την επιστημονικά υπεύθυνη (ηλεκτρονική έκδοση εφημ. Βήμα 7/4/2012) για την συγκάλυψη «εγκληματιών». Απαξιώνεται η ίδια η απεξάρτηση και η κοινωνική επανένταξη των απεξαρτημένων μέσα από ένα «στεγνό» πρόγραμμα και καλλιεργείται στη συνείδηση του κόσμου ότι ο τοξικομανής δεν γίνεται ποτέ καλά και ακόμα και αν ενταχθεί σε πρόγραμμα απεξάρτησης παραμένει «επικίνδυνο» άτομο. Καλλιεργούνται σκόπιμα εντυπώσεις ότι το 18άνω, η μεγαλύτερη δημόσια μονάδα απεξάρτησης, δεν επιτελεί θεραπευτικό  έργο αλλά «υποθάλπει εγκληματίες»!
Έτσι, αναβιώνουν όλα τα κοινωνικά στερεότυπα, που συντηρούν τον κοινωνικό ρατσισμό σε βάρος των τοξικομανών και στρώνουν το δρόμο σε «επιχειρήσεις- σκούπα».
Ως θεραπευτική ομάδα του 18άνω  δηλώνουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι καμία επίθεση, απ’ όπου και αν προέρχεται, δεν πρόκειται να μας λυγίσει.
Οι χιλιάδες των τοξικομανών που έχουν απεξαρτηθεί όλα τα προηγούμενα χρόνια με την βοήθεια του 18άνω και αποτελούν πλέον ενεργά μέλη της κοινωνίας, θεμελιώνοντας την καινούργια, χωρίς ουσίες ζωής τους σε αξίες και αρχές, μας δίνουν το κουράγιο να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με αυταπάρνηση στην απεξάρτηση και στο 18άνω, παρά τους μισθούς πείνας, την διαρκή απειλή της απόλυσης μας από το Δημόσιο, την αναγκαστική συρρίκνωση των δράσεων της Μονάδας λόγω των μνημονιακών περικοπών που επιβάλλονται.
Θα έπρεπε να γνωρίζουν όλοι όσοι συκοφαντούν τη Μονάδα ότι η τοξικομανία ως τρόπος ζωής είναι στενά συνδεδεμένη με την παραβατικότητα, ενώ η θεραπεία απεξάρτησης κάνει τους  απεξαρτημένους ικανούς να βρίσκονται σε ρήξη με αυτήν, διεκδικώντας με ψηλά το κεφάλι , με αρχές και αξιοπρέπεια, τη θέση και το ρόλο τους μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Η απεξάρτηση είναι μια δύσκολη διαδικασία αλλαγών σε όλα τα επίπεδα, όχι ευθύγραμμη, με άλματα προς τα εμπρός αλλά και πισωγυρίσματα στον παλιό τρόπο ζωής , που αντιμετωπίζονται από την θεραπευτική ομάδα, πάντα με επιστημονικά και θεραπευτικά κριτήρια για να ξεπεραστούν.
Ως 18 άνω , μαζί με τους απεξαρτημένους, τις οικογένειες, τους φορείς της απεξάρτησης, τον κόσμο της Επιστήμης της Τέχνης, του Πολιτισμού, το νομικό κόσμο, όλη την κοινωνία που αγωνίζεται να βγει από τις συμπληγάδες της κρίσης, θα δώσουμε τη μάχη για να υπερασπισθούμε  όχι μόνο το 18άνω αλλά ό,τι αυτό  αντιπροσωπεύει μέσα στην κοινωνία, την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Για την θεραπευτική ομάδα
Οι επιστημονικά υπεύθυνοι
                                                                            Κατερίνα Μάτσα
                                                                            Αλέκος Κυρούσης

 [Όλα τα κείμενα στη σελίδα: http://www.psyspirosi.gr/]