«Η παραπληροφορημένη και κακομαθημένη ελληνική κοινωνία και κυρίως όσοι αισθάνονται αδίκως πληττόμενοι και ιδιαίτερα οι άνεργοι, οι ματαίως αναζητούντες εργασία κυρίως νέοι και οι γενικά διατελούντες υπό την απειλή απώλειας της εργασίας τους μαζί με τους περιθωριοποιημένους και εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες συνιστούν μιαν εκρηκτική μάζα πρόσφορη για οργισμένες κινητοποιήσεις και παραβατικές συμπεριφορές, υποδαυλιζόμενες από ανεύθυνα και επίορκα κόμματα και αποκόμματα. Η ήδη κλονισμένη έννομη τάξη, η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας και η γενικευμένη ατιμωρησία αναδεικνύουν έτσι τη μείζονα σημασία και τον καίριο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη»
Από άρθρο του Γ. Μαρίνου στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 9 Μαίου
Διαβάστε περισσότερα:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artId=330617&dt=09/05/2010#ixzz0nhn14lGD
Όχι μόνο στο, τυχαία σταχυολογημένο, παράθεμα αλλά στο σύνολο του δημοσιεύματος, η απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας και των θεσμών της δεν μοιάζει να είναι καν η απάντηση στη ρητορική περί απαξίωσης των πολιτικών. Είναι φανερή η αυτονόμηση του κατασταλτικού άξονα, γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται το κείμενο, έστω κι αν χρειαστεί να το ξαναδιαβάσεις για να πιστέψεις στα μάτια σου. Άγαρμπα, και στη λογική του αυτονόητου που δεν απαιτεί τεκμηρίωση και επεξηγήσεις, το κοινωνικό μεταφράζεται σε ποινικό και η κοινωνική ειρήνη σε δημόσια τάξη. Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι ότι το πόνημα του κ. Μαρίνου απλώς κρούει ανοικτές πόρτες σε ό, τι αφορά τη διολίσθηση του κοινωνικού σε ποινικό κράτος, ούτε ότι δεν πρωτοτυπεί συγχέοντας τον λόγο περί κοινής εγκληματικότητας με το λόγο τρομοκρατίας. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται ο κ. Μαρίνος, παρακάμπτοντας τα ίδια τα προσχήματα της εφημερίδας της οποίας είναι στέλεχος και όχι εξωτερικός σχολιαστής, ο τρόπος με τον οποίο διαρρηγνύει το προσεκτικά διαμορφωμένο ερμηνευτικό [συναινετικό] πλαίσιο της κατάστασης που ζούμε ή αυτής που εξαγγέλλεται -με όρους φυσικής καταστροφής, δηλαδή αναπόφευκτους!- ότι θα ζήσουμε.[1] Και εννοώ ότι εάν ενόψει φυσικής καταστροφής ο «συναινετικός» λόγος είναι αυτός της κινητοποίησης ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, πολλώ μάλλον θα πρέπει να είναι ο ίδιος όταν μιλάμε κοινωνικές απώλειες απροσδιόριστης έκτασης και διαρκείας.
Δεν ζω εκτός πραγματικότητας ώστε να μην αντιλαμβάνομαι το ρόλο που παίζει στην κατασκευή της συναίνεσης ο λόγος περί εγκληματικότητας και δραστηριοποίησης των κατασταλτικών μηχανισμών. Κρατώντας τα προσχήματα, όμως, πάντα, ο λόγος αυτός εμφανίζεται να αποτελεί μέρος της εικόνας, δεν είναι Η ΕΙΚΟΝΑ γιατί τότε θα πάει χαμένος ο στόχος της συναίνεσης: όταν ο κόσμος βλέπει να απειλούνται οι υλικές βάσεις της ύπαρξής του, δεν επικαλείται [μόνον] την δημόσια τάξη!
Γι’ αυτούς τους λόγους, όμως, εάν με ρωτούσε κανείς τι κάθομαι και ασχολούμαι με τέτοια κείμενα, δεν θα ήξερα ειλικρινά τι να απαντήσω…
[1] Ενδεικτικά επίσης, «[η] έγκαιρη θανάτωση του έτοιμου για φονική δράση τρομοκράτη Φούντα», «Και πώς συμβαίνει η Ααστυνομία κατά καιρούς να τους συλλαμβάνει και η Δικαιοσύνη (με στήριγμα και την κατάλληλη φιλική προς τους ενόχους νομοθεσία) να τους αφήνει ελεύθερους; Και αυτό να το αποδέχεται αδιαμαρτύρητα η εθελοτυφλούσα κοινωνία μας;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου