Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

εκεί που λες ότι τελειώνει η λογική, ο εχθρός της σού ζητάει να γίνετε φίλοι…

Τελειώσανε οι μετανάστες, οι άστεγοι, οι εξαρτημένοι; Φέρανε τον ποθητό αποτέλεσμα οι σκούπες του καλοκαιριού; Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους, μέχρι να μαζευτούν οι επόμενοι και να ξαναπαιχτεί το έργο των καθαρών πόλεων; Η ΕΛΑΣ ετοιμάζεται για θερμό φινόπωρο: taser, αύρες και κάμερες «Με επιχείρημα την προστασία των πολιτών από "πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα" και φοβούμενη νέα επεισόδια, καθώς τον Οκτώβριο αρχίζει η δίκη των ειδικών φρουρών που κατηγορούνται για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η ΕΛ.ΑΣ. ανανεώνει τον εξοπλισμό της. Ήδη, έχουν δρομολογηθεί αγορές νέων όπλων, μεταξύ των οποίων χειροβομβίδες καουτσούκ, taser και αύρες με κανονάκια νερού.Στο μεταξύ, πλησιάζει και η επέτειος ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη, γεγονός που έχει σημάνει συναγερμό στην ΕΛΑΣ. Η Αστυνομία προσπαθεί να επιταχύνει τις διαδικασίες για το ξεμπλοκάρισμα της χρήσης των καμερών και, έκτός από τις ήδη υπάρχουσες, προτείνει να τοποθετηθούν και νέες στις οδούς Σόλωνος, Χαριλάου Τρικούπη, Ιπποκράτους, Ακαδημίας, Εμμ. Μπενάκη, Ασκληπιού, Ομήρου, Αμερικής, Μασσαλίας, σημεία από τα οποία θέλει να ελέγχει κινήσεις από τα Εξάρχεια» [από ΤΑ ΝΕΑ, όπως αναφέρεται στο http://www.tvxs.gr/v19191] Είπα να το αγνοήσω, ως μέρος της συνήθους μιντιακής ψυχρολουσίας με την οποία κλείνει σταθερά η περίοδος των θερινών διακοπών. Εξάλλου δεν είναι κάτι καινούργιο, μήνες εξαγγέλλεται ή και υλοποιείται η προετοιμασία της πολεμικής μηχανής. Όμως είναι κι αυτή η δοκιμασία της λογικής, γύρισα και σε κακό χάλι από τις διακοπές -κάπως σαν "πολίτης κρότου-λάμψης"!-, με καταδίωκε λοιπόν το επιχείρημα της «προστασίας των πολιτών από πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα». Κυρίως στην τεκμηρίωσή του, που ανακαλούσε τον Δεκέμβρη ως εσαεί συνθήκη επικινδυνότητας προκειμένου να νομιμοποιήσει μελλούμενες συνθήκες επικινδυνότητας, σε κατεχόμενες ζώνες και με πραγματικά όπλα. [1] Ομολογώ δε ότι ενώ ουδέποτε ένοιωσα απειλούμενη από τους εκάστοτε οριζόμενους ως «τρομοκράτες», πάμπολλες φορές απειλήθηκα από τη δράση εκείνων που με προστάτευαν απ’ αυτούς. Και μιλάω τώρα για τις παλιές, καλές εποχές των δακρυγόνων, που από την πορεία με έστελναν κατευθείαν στο νοσοκομείο –ή, έστω, στο προαύλιό του… Κι ελπίζω να μην συναντηθούν οι δρόμοι οι δικοί μου, του παιδιού μου, των πάμπολλων παιδιών μου με τα taser.[2] Ομολογώ επίσης ότι αν κάτι με φοβίζει απ’ τον Δεκέμβρη, αυτό είναι ο φόνος ενός παιδιού, η αφετηρία αυτού που ορίστηκε στη συνέχεια ως συνθήκη επικινδυνότητας. Και λέω ότι δοκιμάζεται η λογική μου, γιατί η δίκη των κατηγορούμενων γι’ αυτό τον φόνο νοηματοδοτείται ως εξαιρετικό γεγονός, ικανό να πυροδοτήσει δράσεις που θα απειλήσουν την κοινωνική ασφάλεια και ειρήνη και όχι ως η φυσιολογική κατάληξη της θεσμικής διαχείρισης ενός φόνου, με διακύβευμα την απονομή δικαιοσύνης και όχι την κατάλυσή της. Δηλώνω, τέλος, ότι δεν είμαι ηλίθια και δεν επιθυμώ να με αντιμετωπίζουν ως τέτοια ούτε τα ΜΜΕ ούτε οι πηγές που τους διοχετεύουν πληροφορίες και επιχειρήματα.
[1] Παραθέτω από το δημοσίευμα: «Όσο αφορά στον νέο εξοπλισμό, οι αστυνομικοί θα εφοδιαστούν με χειροβομβίδες που θα εκτινάσσουν διασπώμενα κομμάτια από καουτσούκ, πέρα από τις χειροβομβίδες κρότου- λάμψης που ήδη διαθέτουν. Αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. παραδέχονται πως το νέο αυτό όπλο μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο αν οι χειροβομβίδες χρησιμοποιηθούν εναντίον πλήθους. Ωστόσο διευκρινίζουν πως σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθούν από αστυνομικούς που φυλάσσουν κτίρια και αστυνομικά τμήματα που γίνονται συχνά στόχοι». Εύλογη ερώτηση: μια διαδήλωση που περνάει ή καταλήγει σε δημόσια κτίρια, εμπίπτει στην εξαίρεση; Ή εξαρτάται από το πώς θα την εκτιμήσει ο φύλαξ αστυνομικός; [2] «Όπλα που ακινητοποιούν μέσω ηλεκτρικής εκκένωσης- έχει μοιραστεί ήδη στα ΕΚΑΜ και έχουν χρησιμοποιηθεί σε συλλήψεις. Σημειώνεται ότι αυτό το όπλο έχει ενοχοποιηθεί αρκετές φορές για τον θάνατο ατόμων σε ΗΠΑ και Καναδά» [από το ίδιο δημοσίευμα]

τελεσίγραφο!

Σκηνικό έντασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση Τελεσίγραφο πανεπιστημιακών αν δοθούν άδειες τελικώς στα κολέγια
Του Αποστολου Λακασα
«Όλοι εναντίον όλων» με φόντο μία ιδιαίτερα ρευστή πολιτικά περίοδο, είναι το σκηνικό που διαμορφώνεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση λίγες ημέρες πριν από την έναρξη λειτουργίας των ΑΕΙ και των ΤΕΙ αλλά και την αδειοδότηση –για πρώτη φορά στην Ελλάδα– λειτουργίας ελληνικών κολεγίων. Την ίδια ώρα που οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές διαμαρτύρονται για το νέο καθεστώς των κολεγίων, τα ΤΕΙ, υπό την απειλή «λουκέτου» σε πολλά τμήματα, ζητούν την αναβάθμισή τους σε πανεπιστήμια, καθώς και τη χορήγηση επαγγελματικών δικαιωμάτων στους αποφοίτους τους. Αλλά και οι υπεύθυνοι των κολεγίων βρίσκονται σε ετοιμότητα, καθώς ανησυχούν μήπως για μία ακόμη φορά οι πιέσεις που ασκούν τα ΑΕΙ, αποδώσουν εις βάρος τους. Ειδικότερα, η διαμάχη μεταξύ δημόσιων ΑΕΙ και ιδιωτικών κολεγίων αναμένεται να κορυφωθεί το προσεχές διάστημα, καθώς θεωρείται βέβαιο ότι φοιτητές και πανεπιστημιακοί θα προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις εάν αδειοδοτηθούν κολέγια [http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_30/08/2009_327441]
Αναρωτιέμαι, θα ήταν εξτρεμιστική η πρόταση να αντιδράσουμε φορώντας, όταν βρισκόμαστε στους χώρους του Πανεπιστημίου, ένα περιβραχιόνιο που να γράφει «Δεν συμφωνώ»; Αλλά και πάλι… Αρμόζει στο πανεπιστημιακό ήθος μια τέτοια ενέργεια;…

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

το πρωί, στις 10 της 30 Αυγούστου, κάθε δράση είχε καταπαύσει


"...Το μεσημέρι της 28 Αυγούστου άρχισε η γενική υποχώρηση των ανταρτών, που μόλις πρόλαβαν να διαφύγουν απ’ τη διάβαση Μπάρα την άλλη μέρα, υπό καταιγισμόν πυρός του πυροβολικού και της αεροπορίας. Την ίδια νύχτα, τεράστιες φωτιές που άναψαν σε όλο το μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων, διαλαλούσαν ότι συνεπληρώθη η λαβίδα της 9ης Μεραρχίας, που διεχώριζε πια την Ελλάδα από την Αλβανία. Το πρωί, στις 10 της 30 Αυγούστου, κάθε δράση είχε καταπαύσει..."
[Ξενοκρατία, Έρευνα επιτελείου συντακτών του περιοδικού Επίκαιρα, υπό τη διεύθυνση του Τζων Φρήμαν,* 1975, Εκδ. Πάπυρος, σ. 179]
*Ψευδώνυμο του ιστορικού, Σόλωνα Γρηγοριάδη

ανέφικτης ελευθερίας υποσχέσεις...

Ανέφικτη η ελευθερία όσο δεν την ορίζουμε με κάποιες σταθερές που δεν θα εξαιρούν αυτούς που μοιάζουν πιο αδύναμοι. Η Χριστίνα βγήκε από τη φυλακή και βρέθηκε παγιδευμένη σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, της οποίας οι όροι άλλαζαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα ανάμεσα σε δύο άκρα που σηματοδοτούν δυο αλληλογρονθοκοπούμενες εκδοχές για την ταυτότητά της: άτομο με ψυχικές διαταραχές που έχει ανάγκη κοινωνικής προστασίας και περίθαλψης για να επιβιώσει από την μια, άτομο με ικανότητα να κάνει επιλογές για τη ζωή της από την άλλη, και πάλι απ’ την αρχή, με ό, τι συνεπαγόταν σε πραγματικό επίπεδο για την Χριστίνα αυτό το ping pong γύρω από τους όρους της ύπαρξής της. Στένεψε στο μεταξύ και το περιβάλλον καθώς το «κίνημα συμπαράστασης», αφού έπραξε το καθήκον του με την αποφυλάκισή της, έσβησε και να ζούμε να το θυμόμαστε. Και η Χριστίνα βρέθηκε να έχει δυο βασικές επιλογές: να αυτοπυρποληθεί ή να συνεχίσει να αγωνίζεται, τον μέγα αγώνα του παρία, για την επιβίωσή της. Η Χριστίνα, όμως, είναι μαχήτρια άρα ή πρώτη επιλογή είναι καθαρά θεωρητική. Η δεύτερη, εμπεριέχει δυο ειδικότερες εκδοχές: να γυρίσει στο οικείο περιβάλλον της και να παλέψει μόνη με τους δαίμονές της ή να εμπιστευθεί αυτούς που ανέλαβαν να την βοηθήσουν και να καθίσει φρόνιμα-φρόνιμα να βοηθηθεί. Αυτό το δεύτερο [εξαιρώντας, προφανώς, το στοιχείο της παθητικότητας] θα μπορούσε και να λειτουργήσει, υπό δυο βασικές προϋποθέσεις: πρώτον, να μην θεωρείται ότι ο λόγος της Χριστίνας είναι εξ ορισμού άκυρος ως οφειλόμενος στα πάθη της και τις ποικίλες διαγνώσεις περί αυτών και, δεύτερον, όποιος ανέλαβε να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούσαν την υγεία, τη ζωή και την ελευθερία της να ξέρει ότι οι αποφάσεις του μπορεί να ελεγχθούν και να καταλογισθούν. Ρόλοι ευθύνης, λοιπόν, και όχι διεκπεραίωσης. Ρόλοι που συνεπάγονταν σαφήνεια στον προσδιορισμό και συνέπεια στην εκτέλεσή τους και, κυρίως, επίγνωση του τι σημαίνει η κάθε επιλογή και πώς εντάσσεται σ’ έναν ευρύτερο σχεδιασμό στον οποίο η Χριστίνα δεν θα παλαντζάρει από τον ένα ορισμό της κατάστασής της στον άλλο. Μαραθώνιος, με δυο λόγια, κι όχι σποραδικά κατοστάρια όταν το επέτρεπαν οι τρέχουσες υποχρεώσεις που μετέτρεπαν τους υπεύθυνους σε ανεύθυνους. Οι προϋποθέσεις αυτές θα καθόριζαν και τον ρόλο των εθελοντών που θα πλαισίωναν την όποια επιλογή, αλλά για το θέμα αυτό θα υπάρξει άλλη ανάρτηση. Κι εκεί φάνηκε με κάθε σαφήνεια πόσο διαφέρει η Χριστίνα από τα δικά μας παιδιά. Δεν υποστηρίζω την συναισθηματική εμπλοκή [εκεί που κάηκε και η δική μου γούνα] αλλά, επαναλαμβάνω, την συναίσθηση ευθύνης απέναντι σε μια νεαρή, πολλαπλά κακοποιημένη, κοπέλα που θα μπορούσε να είναι και το παιδί μας: Αυτό που θα απαιτούσαμε για το παιδί μας, με δυο λόγια, και όχι λιγότερο. Υπερβολή; Πιθανόν, αν δεν είχε τεθεί με τέτοιους όρους το πλαίσιο υποστήριξης της Χριστίνας αμέσως μετά την αποφυλάκισή της. Αν είχε οριοθετηθεί από μιας αρχής η πορεία, με βάση την απόφανση [σε θεσμικό ή άτυπο επίπεδο] ότι η Χριστίνα δεν δικαιούται να έχει αυτά που θα διεκδικούσαμε για τα δικά μας παιδιά. Τόσο μόνο, ας πάρει τους δικούς της δρόμους, καμμένη από κούνια έτσι κι αλλιώς σαν όλους τους όμοιούς της. Κι εδώ φάνηκε επίσης όχι μόνον η γύμνια των θεσμών αλλά και η δύναμη που έχουν οι εικόνες για τους παρίες τις οποίες κατασκευάζουν οι θεσμοί, οι δεσπόζουσες, οι κυρίαρχες εικόνες που διαβρώνουν τον τρόπο σκέψης και δράσης μας. Αυτό το «τι να κάνουμε κι εμείς;», που γίνεται πλέον προσωπική στάση απέναντι στο εκάστοτε πρόβλημα. Οι παρίες, όμως, έχουν ένα ισχυρότατο ένστικτο επιβίωσης και την σοφία με την οποία τους προικίζει η κοινωνική τους θέση και οι συνθήκες ζωής τους. Έτσι και η Χριστίνα μοιάζει να έχει κάνει τον δικό της σχεδιασμό, ερήμην των ειδικών και των ανειδίκευτων, ξέροντας κάθε φορά σε ποιον ν’ απευθυνθεί και με ποιο αίτημα, ρητό ή υπόρρητο –υπάρχει μια επιστημονική ορολογία γι’ αυτή τη στάση της που χρησιμοποιούν οι ειδικοί, αλλά μου διαφεύγει και καλά κάνει που μου διαφεύγει… Αθεράπευτα ερασιτέχνης, από θέση, στην ανατομία της ανθρώπινης ψυχής, θα συνεχίσω να απαντώ ως ερασιτέχνης σε κάθε έκκλησή της να μιλήσει μαζί μου, αναζητώντας συνάμα αντίδοτα για την παθολογία που αναδεικνύουν οι Λόγοι για τα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

δώρο γενεθλίων...

ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

Θέλω να πω δεν υπάρχουν ποτάμια που να μην πέφτεις μέσα.

Περιμένω τις μέρες που καίνε

έχουν βαρύνει τα μαλλιά πονάνε

κι έχω θυμό

γιατί πολύ καιρό προτίμησα τις λέξεις

και πάντα μίλησα όποτε πήρα την ανάσα

να μην την κάνω κάτι κακό

κι όπως τραβάς μ’ ένα σφουγγάρι τα πρώτα νερά

έτσι ημέρεψα τα πάθη

για κάθε σκέψη που μπόρεσα.

Μα έμενε πάντα μια σταγόνα που μεγάλωνε μέσα σε

χώμα και παλιά πανιά

ώσπου το ρεύμα του κρεβατιού με πήρε.

Δεν έχω δίψα για άλλα καλά,

είχα ξανά κήπους, όμως τώρα χειμώνιασε

κι εγώ φοβήθηκα τις Κυριακές:

στέλνουν στο σπίτι μου έναν κρεμασμένο

απ’ το πρωί ως το βράδυ στέκεται στην πόρτα

πρώτα χτενίζεται κοιτώντας το ταβάνι

δένει τη ζώνη του σφιχτά

και με χαζεύει.

Ύστερα δεν ξαναμιλάει.

(24/08/09)

Ελίνα Ρίζου [αδημοσίευτο]

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

για την Χριστίνα και τις όχθες που περιορίζουν την ορμή των νερών

Αισθάνομαι την υποχρέωση να ενημερώσω του φίλους της ιστοσελίδας crimevssocialcontrol που παρακολουθούσαν τις εξελίξεις στην υπόθεση της Χριστίνας Κυριμοπούλου μέσα από τις αναρτήσεις μας, ότι παύω να συμμετέχω στο υπάρχον πλαίσιο υποστήριξης της, το οποίο θεωρώ επικίνδυνα ανεπαρκές ενόψει της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της ασφάλειάς της. Για την απόφασή μου αυτή ενημέρωσα την δικηγόρο και την δικαστική επιμελήτρια της Χριστίνας, ενώ την κοινοποίησα και στην εκπρόσωπο του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης. Αυτό δεν σημαίνει εγκατάλειψη της Χριστίνας, αλλά ότι δεν είμαι διατεθειμένη να συνεχίσω να λειτουργώ «πυροσβεστικά», διότι οι όποιες δράσεις ή αποφάσεις μου σε κρίσιμες στιγμές απλώς καλύπτουν την ανεπάρκεια ή την απροθυμία θεσμικά υπεύθυνων ή ειδικών να διαχειριστούν τις κρίσεις που αναπόδραστα εκδηλώνονται εντός του υπάρχοντος πλαισίου. Η επιλογή μου να υποστηρίξω μέχρι τώρα αυτό το πλαίσιο, με το οποίο ούτως ή άλλως διαφωνούσα επιστημονικά και ιδεολογικά, οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στην επίγνωση ότι υπάρχει ένα τεράστιο θεσμικό έλλειμμα στο επίπεδο της κοινωνικής προστασίας και περίθαλψης της Χριστίνας, ενώ το καλοκαιράκι αποψίλωσε όχι μόνον το χώρο των υπεύθυνων αλλά και τις «μάζες» των συμπαραστατών που διεκδικούσαν ρόλο κατά την περίοδο πριν την αποφυλάκισή της. Αυτό σημαίνει ότι, χωρίς να συμμετέχω στις λήψεις αποφάσεων που αφορούσαν μείζονα θέματα, καθώς δεν είμαι θεσμικά υπεύθυνη για κάτι τέτοιο ούτε δήλωσα ποτέ την επιθυμία να αναλάβω ευθύνες που δεν μου ανήκουν ή που δεν έχω την απαιτούμενη επαγγελματική εμπειρία για να τις αναλάβω και να είμαι αποτελεσματική, στην πραγματικότητα αναγκάστηκα να διαχειρίζομαι διάφορες και ποικίλης σοβαρότητας καταστάσεις κρίσης, με τεράστιο προσωπικό κόστος, όχι γιατί χάλαγαν τις διακοπές μου, αλλά λόγω της τεράστιας ευθύνης που συνεπάγονταν για την ασφάλεια της Χριστίνας. Ευθύνη η οποία με τρόμαζε μεν, αλλά δεν είχα την πολυτέλεια να διαπραγματευτώ τους όρους ανάληψής της με απόντες ή απρόθυμους τους θεσμικά υπεύθυνους. Δεν δέχομαι, λοιπόν, να συνεχίσω να συμμετέχω σ' ένα αδιέξοδο, εργαλειακό σχήμα που δεν μετακινείται ούτε ένα βήμα προς την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων, αλλά αναπαράγει και διαιωνίζει τα προβλήματα του.

Για τους λόγους αυτούς αλλά κυρίως επειδή πιστεύω ότι η ζωή και η ασφάλεια της Χριστίνας έχουν την ίδια αξία με οποιουδήποτε άλλου δεν βρέθηκε στη δική της θέση να αποτελεί "περιστατικό", εκφράζω την ευχή να συντονιστούν κάποτε οι εμπλεκόμενοι φορείς και οι θεσμικά υπεύθυνοι, αναθεωρώντας την μέχρι τώρα πολιτική τής μη ανάληψης ή της μετακύλισης ευθυνών. Με βάση τα παραπάνω, αυτονόητο είναι ότι δεν αναλαμβάνω την ευθύνη για τις όποιες αντιδράσεις της Χριστίνας έναντι πράξεων ή παραλείψεων οποιουδήποτε και υπό οποιαδήποτε ιδιότητα εμπλεκόμενου στο υπάρχον πλαίσιο υποστήριξής της.

Σε ό, τι με αφορά, λοιπόν, προτίθεμαι να πράξω πλέον με άξονα την προάσπιση των δικαιωμάτων της Χριστίνας, προσφεύγοντας, αν κριθεί αναγκαίο, και σε φορείς αρμόδιους να παρέμβουν στο επίπεδο της προστασίας αυτών των δικαιωμάτων. Σ’ αυτό το μεταξύ, θα συνεχίσω την καθημερινή επικοινωνία μας, τις συζητήσεις μας που έχουν γίνει κομμάτι και της δικής μου ζωής, ελπίζοντας την κάθε μέρα ότι θα την βρίσκω εκεί που την άφησα την προηγούμενη και ότι η ισορροπία της θα κρατηθεί σε κάθε επόμενη στροφή του δρόμου.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

θάλασσα ταραγμένη και κατά τόπους κυματώδης


Χριστίνα Κυριμοπούλου. Κάμποσο καιρό τώρα παλεύω να γράψω ένα κείμενο για να ενημερώσω τους συνάδελφους πανεπιστημιακούς και ερευνητές, που της συμπαραστάθηκαν υπογράφοντας για την αποφυλάκισή της και έχουν δικαίωμα να μάθουν από εμένα τα νέα της. Και καταλήγει να είναι ένα από τα πιο δύσκολα εγχειρήματα, έστω κι αν μιλάω καθημερινά με την Χριστίνα κι ενημερώνομαι σε 24ωρη βάση για την πορεία της, από εκείνους τους εθελοντές [μ’ ερωτηματικό πια στον πληθυντικό αριθμό] που συνεχίζουν, με τεράστιο προσωπικό κόστος, να την βοηθούν να κρατηθεί όρθια σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται –στο ζέον ζήτημα των όρων, που δεν παγιώνονται στο βαθμό που απαιτούν ανάληψη ευθυνών από επαγγελματίες, και των "μερικής απασχόλησης" [συνεπώς και μερικής ευθύνης] θεσμικών ρόλων θα χρειαστεί να επανέλθω μια από τις επόμενες μέρες γιατί έχω υποχρέωση να το κάνω.
Η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη φίλοι μου, το ξέραμε άλλωστε, κανείς μας δεν περίμενε να βγει η Χριστίνα απ’ τη φυλακή, να κουρνιάσει σαν γατάκι σε μια φιλόξενη αγκαλιά για να ζήσει αυτή καλά κι εμείς καλύτερα. Η Χριστίνα είναι αγριοπούλι και οι φιλόξενες αγκαλιές για τα αγριοπούλια υπάρχουν μόνο στα παραμύθια που καθησυχάζουνε τους παιδικούς φόβους. Έτσι το στοίχημα αφορά την κάθε μέρα που περνάει, δύσκολα ή λιγότερο δύσκολα, το κάθε πρωί που ξημερώνει και η Χριστίνα μάς λέει πάλι καλημέρα. Βήμα το βήμα, μέρα τη μέρα, το ταξίδι συνεχίζεται και, παρά τις κακοτοπιές, η Χριστίνα συνεχίζει να λέει κάθε πρωί καλημέρα σε όσους είναι κοντά να την ακούσουν.
Εσείς φίλοι μου που υπογράψατε, ξέρετε τι σημαίνει φυλακή, τι σημαίνει φυλακή για ένα παιδί και ξέρετε ακόμα ότι δεν χρειάζονται λεπτομέρειες, που θα ξεγυμνώσουν ακόμα περισσότερο τη μικρή ζωή της σε δημόσια θέα, για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο: ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος και δεν αρκούν πάντα οι καλές προθέσεις για να αμβλύνουν τις κακοτοπιές. Πολύ περισσότερο γιατί η θεσμική υποστήριξη είναι ένα ακόμα παραμύθι που καθησυχάζει ενηλίκων ενοχές, επιβεβαιώνοντας συνάμα ψευδεπίγραφες διαγνώσεις, ταξινομήσεις και προφητείες οι οποίες πρέπει να επαληθευθούν προκειμένου να μην διαταραχθούν ισορροπίες αιώνων που ανέχονται την φυλακή, τον εγκλεισμό και τα παράγωγά τους και φυσικοποιούν, ως αναπόφευκτο γεγονός, τις παράπλευρες απώλειες.
Βήμα με το βήμα, λοιπόν, μέρα με την μέρα, για να μην αθροιστεί και η Χριστίνα στις παράπλευρες απώλειες ως αναπόφευκτο γεγονός, κάπως έτσι είναι τα νέα της. Περιμένοντας. Ελπίζοντας.

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Δευτέρα 24 Αυγούστου, Πανελλαδική δράση για την άμεση απελευθέρωση του Θοδωρή Ηλιόπουλου

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στον Θοδωρή Ηλιόπουλο 17 Αυγούστου 2009 ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ. Καλούμε τις συλλογικότητες από όλες τις πόλεις της Ελλάδας να συντονίσουν τις εκάστοτε κινητοποιήσεις τους - κείμενα, μικροφωνικές, συγκεντρώσεις - που σκοπό έχουν την άμεση απελευθέρωση Θοδωρή Ηλιόπουλου, σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης, ορίζοντας την Δευτέρα 24 Αυγούστου και ώρα 8 μ.μ. τη στιγμή που πανελλαδικά θα ενώσουμε τη φωνή μας και τη δύναμή μας απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου. Στο πλαίσιο αυτό η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στο Θοδωρή Ηλιόπουλο, την Δευτέρα 24 Αυγούστου και ώρα 8:00 μ.μ. στα Προπύλαια διοργανώνει συναυλία αλληλεγγύης. Στη μάχη για την υπεράσπιση και την απελευθέρωσή του η Συμπαράστασή μας είναι η αναπνοή του Θοδωρή. Για να ακουστεί η φωνή του σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Εικόνα: Mark Rothko, Number 10, 1950 Πηγή: http://www.artinthepicture/paintings/Mark_Rothko/Number-10/

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Θοδωρής Ηλιόπουλος, Συνέντευξη στο Έψιλον

Αναδημοσίευση συνέντευξης στη Ντίνα Δασκαλοπούλου, Έψιλον, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 15 Αυγούστου 2009

Πηγή:

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=72960

Πηγή: http://www.artinthepicture.com/paintings/Mark_Rothko/White-Center/

Θοδωρής Ηλιόπουλος, 38η ημέρα απεργίας πείνας

Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον Θοδωρή Ηλιόπουλο:

http://apofylakisithodoriiliopoulou.blogspot.com/

Συλλογή υπογραφών για την αποφυλάκιση του:

http://petitiononline.com/tokeli41/

Κείμενο υπογραφών:

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος συνελλήφθη στις 18 Δεκέμβρη 2008 στην οδό Ακαδημίας, στην Αθήνα, μετά από «τυφλή» επιχείρηση των ΜΑΤ όπως επιβεβαιώνουν με τις καταθέσεις τους μάρτυρες και δημοσιογράφοι.

Από τις 22 Δεκεμβρίου βρίσκεται προφυλακισμένος στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού κατηγορούμενος για 3 κακουργήματα και 2 πλημμελήματα. Οι κατηγορίες στηρίζονται αποκλειστικά στις μαρτυρίες δύο αστυνομικών των ΜΑΤ! Ο Θοδωρής από την πρώτη στιγμή έχει αρνηθεί τις κατηγορίες και φωνάζει για την αθωότητά του μέσω επιστολών και συνεντεύξεων του στα ΜΜΕ.

Οι αιτήσεις του για άρση της προσωρινής του κράτησης απορρίπτονται σκανδαλωδώς με αποκορύφωμα την 8η Ιουλίου όπου το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε με βούλευμα τη συνέχιση της κράτησης του ακόμη 6 μήνες στην φυλακή προσθέτοντας αυθαιρέτως στο κατηγορητήριο κι άλλα επιβαρυντικά στοιχεία. Είναι το μόνο βούλευμα που αποφάσισε εξακολούθηση της κράτησης για μια τέτοια υπόθεση, όταν όλοι οι υπόλοιποι προφυλακισμένοι από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, με ίδιες ή και άλλες κατηγορίες , έχουν όλοι αποφυλακιστεί! Έπειτα από την απόρριψη κάθε νομικής διαδικασίας για τη άρση της προφυλάκισης του ξεκίνησε απεργία πείνας την Παρασκευή 10 Ιουλίου στην φυλακή.

«Κατεβαίνω σε απεργία πείνας. Είναι το μόνο μέσο που μου έμεινε σαν κρατούμενος για να φωνάξω την αλήθεια και να καταγγείλω την τεράστια αδικία. Να καταγγείλω το μίσος και την εμπάθεια των μηχανισμών του «ποινικού νόμου». Να καταγγείλω την αυθαιρεσία και τη βία μιας τυφλής «δικαιοσύνης» και των ακόμη περισσότερο «τυφλών» υπαλλήλων της.».

Θοδωρής Ηλιόπουλος Γι’ αυτό, εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, απαιτούμε την άμεση αποφυλάκιση του Θοδωρή Ηλιόπουλου για να σταματήσει επιτέλους η κατάφωρη αδικία εναντίον του! Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ ΤΩΡΑ!

For the release of Thodoris Iliopoulos Thodoris Iliopoulos was arrested on the 18th of December 2008 in Academia Street in Athens after a blind hit of the police special-forces, according to witnesses and journalists who were on the spot.

He has been held in custody since the 22nd of December in Korydallos remand prisons being charged for 3 crimes and 2 misdemeanors. The charges are based exclusively on the testimonies of two special-forces policemen. Thodoris has been denying all charges from the very beginning and he has been protesting for his innocence by writing letters and giving interviews to the media. All his requests for being released are rejected so far. On the 8th of July the Magistrates’ Council ordered the continuation of his custody for 6 months by adding arbitrarily more incriminating evidence in the original indictment, while all the other people who have been in custody, charged with similar or other accusations for the December events, have been released. After all legal procedures for his release have been rejected he started a hunger strike in prison on Friday, the 10th of July. “I am going on a hunger strike. This is the only means I was left with as a prisoner in order to protest for the truth and denounce the enormous injustice, the hate and the empathy of the mechanisms of the ‘criminal law’, the arbitrariness and the violence of a blind ‘justice’ and of its servants who are even more ‘blind’”. Thodoris Iliopoulos For this reason, we, the people who sign this text, demand the direct release of Thodoris Iliopoulos so that there will be an end to this outrageous injustice against him. Thodoris Iliopoulos must be released now!

Εικόνα: Mark Rothko, Untitled 1949

Πηγή: http://www.artinthepicture.com/paintings/Mark_Rothko/Untitled-3/