Ενόσω περιμένουμε το τέλος της ιστορίας, που μοιάζει να είναι κοντινό και με την έκπληξη της τελικής σκηνής γιατί κανείς μας δεν γνωρίζει ακόμα ποια θα είναι, όλο και πιο συχνά σκέφτομαι το ζήτημα της κινητοποίησης για την Χριστίνα Κυριμοπούλου ή μάλλον τις εκκωφαντικές απουσίες από αυτήν. Δεν θέλω να εκπονήσω γενικές ερμηνείες αλλά φοβάμαι ότι και οι κανόνες που ορίζουν το εκάστοτε αντικείμενο της κοινωνικής, πολιτικής ή άλλου είδους ευαισθησίας είναι εξίσου ασφυκτικοί μ' αυτούς που δημιουργούν τις συνθήκες οι οποίες κινητοποιούν τους ευαίσθητους -ας μου συγχωρηθεί η ειρωνική διάθεση, την οποία δεν σκοπεύω εξάλλου να κρύψω.
Όταν κοινοποίησα το κείμενο συμπαράστασης που θα υπέγραφαν πανεπιστημιακοί και ερευνητές, χωρίς να έχω προηγουμένως επικοινωνήσει με κανέναν και χωρίς να έχω κληρονομικό χάρισμα γνώριζα με ακρίβεια ποιες θα είναι οι πρώτες υπογραφές, αυτές που μαζεύτηκαν τις πρώτες κιόλας ώρες, όπως γνώριζα και ποιοι θα ήταν εκείνοι που θα το προωθούσαν άμεσα σε άλλες λίστες. Καθώς, λοιπόν, ερχόταν σταδιακά οι υπογραφές, είχα την πρώτη ένδειξη για τις μελλούμενες απουσίες. Οι ομότεχνοί μου μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, πολυγραφότατα και λαλίστατα αστέρια του αριστερού φεμινιστικού κινήματος, που ανήκουν στις κατηγορίες των υπογραφόντων, απαξίωσαν το εγχείρημα είτε δια της απουσίας τους είτε υπογράφοντας την γενική έκκληση της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατούμενων κ.ο.κ. Όμως, έτσι κι αλλιώς, οι 140 υπογραφές είναι παραπάνω από αρκετές για να καλύψουν άνετα τον σαματά των απόντων που κάτι θέλανε να μας πουν ή που δεν βρήκαν χρόνο ούτε καν γι’ αυτό.
Από την άλλη μεριά, εκεί που το κενό δύσκολα καλύπτεται είναι στο χώρο των γυναικείων οργανώσεων που έδωσαν τον τόνο στις κινητοποιήσεις για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, για παράδειγμα. Κι αν κριθεί ατυχές το παράδειγμα, αυτό που εννοώ είναι ότι και το κορμί της Χριστίνας Κυριμοπούλου είναι κομματιασμένο ως αποτέλεσμα της βίας που ασκήθηκε επάνω της. Και αυτή είναι ακόμα πιο απροστάτευτη γιατί η βία που υπέστη δεν είχε ένα υποκείμενο/δράστη αλλά απρόσωπους θεσμούς που έχουν πάντα μηχανισμούς να λειτουργήσουν ως αντίδοτο στη δομική παθολογία τους.
Ο ίδιος ο θεσμός, λοιπόν. Μήνες τώρα στο στόχαστρο του αντιεξουσιαστικού χώρου που κάνει διπλοβάρδιες για τους αιχμάλωτους του Δεκέμβρη, αλλά στο Indymedia, για παράδειγμα, πέρα από μια αρχική γκρίνια για το θέμα των ηλεκτρονικών υπογραφών που εισάγουν νέα ήθη στις κινηματικές διαδικασίες, οι υπόλοιπες αναρτήσεις ήταν απειροελάχιστες για την συνήθη δραστηριότητα της σελίδας και ρουτινιάρικα ενημερωτικές. Κάτι σαν, μπουρλότο και φωτιά για μερικά κελιά.
Τι είναι αδιαμφισβήτητα η Χριστίνα Κυριμοπούλου: Γυναίκα, ρομά, έγκλειστη, συνοψίζοντας τρεις κατηγορίες που είθισται να πυροδοτούν αντιδράσεις και μαχητικές κινητοποιήσεις κατά των κοινωνικών διακρίσεων.
Τι δεν είναι η Χριστίνα Κυριμοπούλου: δεν είναι μετανάστρια να την μαζέψει η σκούπα της καταστολής, ενώ τον Δεκέμβρη ήταν ήδη από χρόνια στη φυλακή για να μπορέσει να οριστεί ως διωκόμενη αγωνίστρια.
Κι όμως, στους δρόμους αγωνιζόταν κι αυτή τον ανελέητο αγώνα του παρία για επιβίωση. Κρίμα. Η παρούσα συγκυρία δεν την περιλαμβάνει, ίσως μια άλλη φορά.
Όταν κοινοποίησα το κείμενο συμπαράστασης που θα υπέγραφαν πανεπιστημιακοί και ερευνητές, χωρίς να έχω προηγουμένως επικοινωνήσει με κανέναν και χωρίς να έχω κληρονομικό χάρισμα γνώριζα με ακρίβεια ποιες θα είναι οι πρώτες υπογραφές, αυτές που μαζεύτηκαν τις πρώτες κιόλας ώρες, όπως γνώριζα και ποιοι θα ήταν εκείνοι που θα το προωθούσαν άμεσα σε άλλες λίστες. Καθώς, λοιπόν, ερχόταν σταδιακά οι υπογραφές, είχα την πρώτη ένδειξη για τις μελλούμενες απουσίες. Οι ομότεχνοί μου μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, πολυγραφότατα και λαλίστατα αστέρια του αριστερού φεμινιστικού κινήματος, που ανήκουν στις κατηγορίες των υπογραφόντων, απαξίωσαν το εγχείρημα είτε δια της απουσίας τους είτε υπογράφοντας την γενική έκκληση της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατούμενων κ.ο.κ. Όμως, έτσι κι αλλιώς, οι 140 υπογραφές είναι παραπάνω από αρκετές για να καλύψουν άνετα τον σαματά των απόντων που κάτι θέλανε να μας πουν ή που δεν βρήκαν χρόνο ούτε καν γι’ αυτό.
Από την άλλη μεριά, εκεί που το κενό δύσκολα καλύπτεται είναι στο χώρο των γυναικείων οργανώσεων που έδωσαν τον τόνο στις κινητοποιήσεις για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, για παράδειγμα. Κι αν κριθεί ατυχές το παράδειγμα, αυτό που εννοώ είναι ότι και το κορμί της Χριστίνας Κυριμοπούλου είναι κομματιασμένο ως αποτέλεσμα της βίας που ασκήθηκε επάνω της. Και αυτή είναι ακόμα πιο απροστάτευτη γιατί η βία που υπέστη δεν είχε ένα υποκείμενο/δράστη αλλά απρόσωπους θεσμούς που έχουν πάντα μηχανισμούς να λειτουργήσουν ως αντίδοτο στη δομική παθολογία τους.
Ο ίδιος ο θεσμός, λοιπόν. Μήνες τώρα στο στόχαστρο του αντιεξουσιαστικού χώρου που κάνει διπλοβάρδιες για τους αιχμάλωτους του Δεκέμβρη, αλλά στο Indymedia, για παράδειγμα, πέρα από μια αρχική γκρίνια για το θέμα των ηλεκτρονικών υπογραφών που εισάγουν νέα ήθη στις κινηματικές διαδικασίες, οι υπόλοιπες αναρτήσεις ήταν απειροελάχιστες για την συνήθη δραστηριότητα της σελίδας και ρουτινιάρικα ενημερωτικές. Κάτι σαν, μπουρλότο και φωτιά για μερικά κελιά.
Τι είναι αδιαμφισβήτητα η Χριστίνα Κυριμοπούλου: Γυναίκα, ρομά, έγκλειστη, συνοψίζοντας τρεις κατηγορίες που είθισται να πυροδοτούν αντιδράσεις και μαχητικές κινητοποιήσεις κατά των κοινωνικών διακρίσεων.
Τι δεν είναι η Χριστίνα Κυριμοπούλου: δεν είναι μετανάστρια να την μαζέψει η σκούπα της καταστολής, ενώ τον Δεκέμβρη ήταν ήδη από χρόνια στη φυλακή για να μπορέσει να οριστεί ως διωκόμενη αγωνίστρια.
Κι όμως, στους δρόμους αγωνιζόταν κι αυτή τον ανελέητο αγώνα του παρία για επιβίωση. Κρίμα. Η παρούσα συγκυρία δεν την περιλαμβάνει, ίσως μια άλλη φορά.
Διάβασα την ανάρτηση με προσοχή και μπορώ να πω ότι συμφωνώ με το συνολικό της σκεπτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήφοβάμαι ότι και οι κανόνες που ορίζουν το εκάστοτε αντικείμενο της κοινωνικής, πολιτικής ή άλλου είδους ευαισθησίας είναι εξίσου ασφυκτικοί μ' αυτούς που δημιουργούν τις συνθήκες οι οποίες κινητοποιούν τους ευαίσθητους -ας μου συγχωρηθεί η ειρωνική διάθεση, την οποία δεν σκοπεύω εξάλλου να κρύψω.
Απομόνωσα το κομμάτι που σαν αντίληψη αλλά και σαν βίωμα ταυτίζομαι περισσότερο καθώς μόνο η λέξη ασφυξία είναι ικανή να περιγράψει τα "εναλλακτικά" κανονιστικά πρότυπα που καθορίζουν ΄τις περισσότερες φορές τη στάση των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμετέχουν σε κάποια συλλογική κινητοποίηση.
Άλλοτε διακρίνουμε σ΄αυτές τις συλλογικές εκφράσεις την παρουσία κινηματικών αυτοματισμών, συχνά ακριβώς των ίδιων ανεξάρτητα από τη φύση των ζητημάτων και άλλοτε με έντονη αφέλεια ή και εντελώς προσχηματικά προκρίνεται η επίσημη εκδοχή των παραμέτρων του σωφρονισμού, υιοθετώντας αβασάνιστα απόψεις και χαρακτηρισμούς που προέρχονται από υπαλλήλους διαφόρων βαθμίδων, κοινωνικούς λειτουργούς κλπ.
a
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθώντας να μπω στο νόημα της ανάρτησης, αυτόματα ήρθε στο μυαλό μου, αν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, άνθρωπος που να μην υπήρξε στην ζωή του παραβάτης κανονισμών και νόμων, που θα επέσυραν την τιμωρία της φυλακής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τύχη δεν βρεθήκαμε στην θέση της Χριστίνας.
Ισως ο δικός μας Αγιάννης να βρισκόταν σε διακοπές!
Επιθυμία μου να μην υπάρχουν φυλακές και φυλακισμένοι.
Όσοι υπέπεσαν σε μεγάλο ή μικρό παράπτωμα έναντι των συνανθρώπων τους και των νόμων-που αλήθεια, ποιός μπορεί να πει με σιγουριά πως ανταποκρίνονται στο λαϊκό περί δικαίου αίσθημα;-υπάρχουν πολύ τρόποι να καταλάβουν και να μην το επαναλάβουν.
Μεγάλη ιστορία ανοίγω όμως και φοβάμαι πως είναι ουτοπική.
Είναι όμως ο μόνος τρόπος που μπορώ να βρεθώ κοντά σε τέτοιους ανθρώπους.
Που σήμερα πιά και η ποίηση έχει γίνει ουτοπία.
Σας χαιρετώ.
Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως στο ερώτημα του Επίκουρου να δίνει κάποιες απαντήσεις η ανάρτηση Προσοχή! Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή [http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2009/07/blog-post_12.html]
Φίλε Κ.Υ.Π. WALKING, συχνά το πρόβλημα είναι η εμμονή να κρατάμε στα δόντια την δική μας ταυτότητα, αρνούμενοι εκείνη/ες που θα δίνανε "κύρος" στα λεγόμενά μας εντός συγκεκριμένων συμφραζόμενων [αυτοματισμών, αφελειών, κανονιστικών εμμονών...] Για περίπτωση ταυτοπροσωπίας, πάντα!